ตอนที่ 265 จากไป (1)

ฝูเฉินถลึงตาใส่ชิงหานก่อนจะเบนสายตาไปที่เฟิงหรูชิง

“เมื่อครู่ท่านดูดพลังมากเกินไปเกือบจะทำให้ร่างระเบิดตาย เพื่อช่วยท่านกั๋วซือ…เขาจูบท่าน ช่วยท่านดูดซับพลังวิเศษไป ท่านแม่ เพื่อช่วยท่านกั๋วซือจึงต้องทำเช่นนี้ ท่านอย่าได้พยายามฆ่าตัวตายเลยนะ”

ในเมื่อชิงหานเด็กโง่นั่นไม่ทันระวังหลุดปากไปแล้ว เช่นนั้นเขา…ก็ไม่มีวิธีจะปิดบัง ได้แต่ถอนหายใจแล้วพูดเรื่องเมื่อครู่ที่หนานเสียนมา

เฟิงหรูชิงตะลึง

เมื่อครู่นาง…ไม่ได้ฝัน?

กั๋วซือ…จริงๆ

นิ้วเรียวยาวของหญิงสาวลูบที่ปาก บนนั้นราวกับยังมีความอบอุ่นของชายหนุ่มเหลือทิ้งไว้

นัยน์ตานางแฝงด้วยความเสียดาย หากว่า…หากว่าตอนนั้นนางไม่สลบไปก็คงดี

นางในตอนนั้นกำลังไม่ได้สติ ไม่สามารถลิ้มรสถึงรสชาติของกั๋วซือ

ฝูเฉินจ้องมองเฟิงหรูชิงด้วยความตื่นเต้น โดยเฉพาะตอนที่เห็นเฟิงหรูชิงขมวดคิ้ว หัวใจของเขาแทบจะหลุดออกมาข้างนอก

คงจะไม่ใช่…ท่านแม่คิดอยากฆ่าตัวตายหรอกนะ?

“น่าเสียดาย” เฟิงหรูชิงถอนหายใจ “นั่นเป็นครั้งแรกที่ข้าได้สัมผัสใกล้ชิดกับกั๋วซือแต่ข้าไม่ได้สติ อยากจะรู้นัก…ว่ากั๋วซือที่เย็นชาละซึ่งกิเลส ตอนนั้นหน้าตาเป็นเช่นไร…”

ที่จริงเฟิงหรูชิงจะคิดก็คิดได้

หนานเสียนที่นิ่งเฉยตลอดเวลาเช่นนั้น แม้จะจูบนางก็อาจจะนิ่งเรียบเหมือนเคย ไม่มีทางมีปฏิกิริยานอกเหนือจากนี้ปรากฏ

ฝูเฉิน “…”

นี่…เหตุใดจึงต่างจากที่เขาคิดเอาไว้?

“เฉินเอ๋อร์?” เฟิงหรูชิงลุกจากกองใบไม้ก็เห็นเด็กหนุ่มที่หมดสติไปด้านหลังนาง

เด็กหนุ่มถูกเลือดย้อมทั่วทั้งร่างราวกับตกลงไปในสระเลือด

สีหน้านางก็ซีดขาวทันที หัวใจเหมือนถูกบีบเจ็บจนนางต้องกุมหน้าอกรีบวิ่งไปที่ฉินเฉิน

“ฝูเฉิน ชิงหาน เฉินเอ๋อร์เป็นอะไร?”

เหตุใดนางเพียงหลับไปแล้วตื่นขึ้นมาเฉินเอ๋อร์ก็ได้รับบาดเจ็บรุนแรงถึงเพียงนี้…

“ท่านแม่” ชิงหานกะพริบดวงตาโต “ท่านพี่ฝูเฉินพูดไปแล้ว เมื่อครู่พลังในร่างท่านมากเกินไปไม่สามารถดูดซับได้จนเกือบจะตัวระเบิด ก่อนที่ท่านพ่อจะมามนุษย์ผู้นี้ช่วยท่านดูดซับพลังบางส่วน หลังจากนั้นเขาก็กลายเป็นเช่นนี้”

“อ้อ จริงสิ เดิมท่านพี่ฝูเฉินตั้งใจว่าจะให้เขาดูดซับเพียงนิดเดียว ใครจะรู้ว่าเขาจะไม่ยอมปล่อยมือ ข้าดึงก็ดึงไม่ออกไม่เช่นนั้นคงจะไม่บาดเจ็บหนักถึงเพียงนี้”

ชิงหานกลัวเฟิงหรูชิงจะเข้าใจฝูเฉินผิดรีบอธิบายแทนฝูเฉินเป็นการใหญ่

เฟิงหรูชิงปวดใจยิ่งกว่าเก่า

เหตุใดนางจะไม่รู้ว่าเฉินเอ๋อร์ทำเพื่อช่วยนางจึงต้องกลายเป็นเช่นนี้

อีกอย่าง…เฉินเอ๋อร์ดูดซับพลังเพียงส่วนเล็กก็กลายเป็นเช่นนี้ แล้วกั๋วซือเล่า? เขาหนักกว่านี้ใช่หรือไม่?

“ฝูเฉิน ตอนนั้นกั๋วซือบาดเจ็บหรือไม่?”

นัยน์ตาฝูเฉินฉายแววสงสัย “โดยหลักการแล้วนอกจากท่าน พลังนี้สำหรับผู้อื่นล้วนไม่สามารถดูดซับได้ แต่ว่าตอนเขาไปก็ดูปกติดีเหมือนจะไม่ได้รับบาดเจ็บ…”

นัยน์ตาเฟิงหรูชิงหมองคล้ำลง

ดูปกติดีไม่ได้แปลว่าไม่ได้รับบาดเจ็บ…

กั๋วซือนั่นเก็บซ่อนความรู้สึกเก่งมาตลอด แม้เขาบาดเจ็บก็ไม่มีทางให้ผู้อื่นรู้

“ตอนที่ข้ารักษาลูกเสือน้อยยังมีซุปยาวิเศษเหลืออยู่บ้าง เอาให้เฉินเอ๋อร์ดื่มก่อนอีกเดี๋ยวพวกเราจะออกไปจากที่นี่”

นางต้องกลับไปวังหลวงเพื่อยืนยันว่ากั๋วซือปลอดภัยจึงจะเบาใจได้

………………………….

ตอนที่ 266 จากลา (2)

หลังจากนำซุปยาวิเศษให้ฉินเฉินดื่ม ลมหายใจของเขาก็ค่อยๆ กลับมาเป็นปกติ แผลบนร่างกายก่อนหน้านี้ก็สมานเกือบหมดแล้ว มีเพียงเลือดที่อาบย้อมอยู่ทั้งตัวที่ยังน่ากลัวอยู่

เฟิงหรูชิงหันไปมองฝูเฉินเลิกคิ้วถาม “จริงสิ พวกเจ้ายังไม่ได้บอกข้าเลยว่าพวกเจ้าออกมาได้อย่างไร?”

ฝูเฉินเอียงศีรษะเล็กๆ ด้วยความสงสัย “ข้าก็ไม่แน่ใจ ท่านแม่หลังจากท่านก้าวถึงหลิงอู่พวกข้าก็สามารถออกมาจากช่องว่างได้เอง แต่มีเพียงข้ากับชิงหานที่สามารถเข้าออกได้ สัตว์วิเศษเหล่านั้น…ยังไม่ได้ชั่วคราว”

หลิงอู่?

เฟิงหรูชิงตะลึงงัน

นางรีบตรวจวัดพลังของตัวเอง แล้วก็พบว่า…นางก้าวถึงหลิงอู่แล้ว?

นี่…

นางก้าวถึงระดับหลิงอู่แล้ว!

ระยะทางที่จะได้หลับนอนกับกั๋วซือใกล้เข้ามาอีกก้าวแล้ว มีความสุขต้องฉลอง!

“ฝูเฉิน ข้าจะนำอาณาจักรแห่งนี้เข้าไปในช่องว่างได้อย่างไร?” เฟิงหรูชิงเงียบไปชั่วขณะ

อย่างไรนี่ก็เป็นสถานที่ที่จักรพรรดิที่เก้าเคยอยู่ ในช่องว่างนั่นเป็นของปลอม นางจะต้องนำนี่ไปเปลี่ยน

“ท่านแม่ ท่านทำลายเวทมนตร์ไป แม้แต่พลังที่เฝ้าแท่นบูชาอยู่ก็ถูกท่านทำให้หายไปแล้ว ท่านเก็บเข้าไปตรงๆ ก็พอ”

ในใจฝูเฉินเองก็ตื้นเต้น

อย่างไรนี่ก็เป็นสถานที่ที่มันเติบโตมา ไม่อยากต้องแยกจาก

เฟิงหรูชิงได้ยินก็หลับตาลงเพียงแค่คิดเมื่อนางลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองยืนอยู่กลางทุ่งหญ้า อาณาจักรที่เคยอยู่เหยียบอยู่หายไปอย่างไร้ร่องรอย

“ท่านแม่ เหตุใดท่านจึงนำตาน้ำวิเศษมาด้วยเล่า?”

ในตอนนั้นเอง ภายในช่องว่างก็มีเสียงตกใจของฝูเฉินดังขึ้น

เฟิงหรูชิงตะลึง เพียงนางขยับตัวก็หายไปจากใต้ท้องฟ้าสีครามเสียแล้ว

ตอนที่นางลืมตาขึ้นมาก็ยืนอยู่กลางช่องว่างแล้ว

ด้านหน้าของอาณาจักร มีตาน้ำตั้งอยู่อย่างน่าอัศจรรย์น้ำค่อย ๆ ซึมออกมาด้านนอกอย่างระมัดระวัง

เพราะที่ที่ตาน้ำอยู่ไม่มีแม่น้ำ น้ำที่ไหลออกมาด้านนอกไหลจึงไปในทุ่งหญ้า หญ้าที่เขียวชอุ่มอยู่แล้วยิ่งเขียวขึ้นไปอีกทั้งยังมีพลังวิเศษเจือจางอยู่ด้วย

ชิงหานกลืนน้ำลายลงคอเสียงดัง “ท่านพี่ฝูเฉิน เหตุใจข้าจึงรู้สึกว่าหญ้านี่น่ากินมากกว่าเมื่อก่อน…”

ฝูเฉินเงียบไปสักพัก “ของมากมายในโลก ขอเพียงมีพลังวิเศษเพียงพอต่อการเลี้ยงดูก็สามารถเปลี่ยนเป็นยาวิเศษได้ เพียงแต่อย่างไรเสียหญ้านี่ก็ไม่ใช่ยานำมารักษาโรครักษาแผลไม่ได้ อย่างมากก็ช่วยเพิ่มพลังวิเศษให้นิดหน่อย”

แต่ที่เขาไม่เข้าใจก็คือ ท่านแม่เพียงแค่ย้ายอาณาจักรมาไว้ในช่องว่างเหตุใดแม้แต่ตาน้ำวิเศษก็ตามมาด้วย?

“ถ้ารู้แต่แรกว่าตาน้ำสามารถตามข้ามาได้ ตอนนั้นข้าจะต้องเสียเวลาไปมากมายเพียงเพื่อรองน้ำวิเศษมาไหเดียวหรือ?” เฟิงหรูชิงอารมณ์เสีย

นางเสียเวลาไปกับน้ำวิเศษมากเหลือเกิน ไม่เช่นนั้นก็ได้ไปจากที่นี่นานแล้ว

แต่ว่าหลังจากมีน้ำวิเศษที่ใช้อย่างไรก็ไม่หมดใช้อย่างไรก็ไม่แห้งแล้ง พลังของนางในวันหน้าจะยิ่งพัฒนาได้อย่างรวดเร็วขึ้นอีก

“ท่านแม่ ไม่นานฉินเฉินก็น่าจะฟื้นแล้ว ท่านรีบออกจากช่องว่างเถิดหากเขาตื่นขึ้นมาไม่เจอท่านแล้วจะยุ่ง”

“ดี”

เฟิงหรูชิงพยักหน้าน้อยๆ

นางเข้ามาในช่องว่างแม้แต่ร่างกายก็เข้ามาด้วย ฉินเฉินฟื้นขึ้นมาไม่เห็นนางก็จะยุ่งยากจริงๆ

คิดได้ดังนั้นเฟิงหรูชิงก็ไม่พิจารณาตาน้ำนี่อีก ร่างกายของนางราวกับหมอกร่องลอยอยู่ในช่องว่างนี้

หลังจากนางออกจากช่องว่างฉินเฉินลืมตาขึ้นพอดี

ดวงตาเด็กหนุ่มยังคงใสสะอาดเหมือนเคยและยังแฝงด้วยงุนงง หลังจากได้เห็นเฟิงหรูชิงปลอดภัยดีเขาก็ค่อยโล่งใจ