ตอนที่ 397 ดุร้ายมาก (1)

บริเวณประตูเมือง

ศพนอนเกลื่อนพื้น

หลิวอวี๋นเซียวหัวเราะอย่างบ้าคลั่งนานไม่หยุด

เขาเห็นเหล่าทหารตระกูลน่าหลานล้มลงกลางกองเลือด และเขาก็เห็นน่าหลานหูเรี่ยวแรงถดถอยแม้แต่จะยืนยังไม่สามารถยืนได้มั่น แล้วก็เห็นถังซานพุ่งเข้าใส่ถังจือดาบยาวในมือกำลังจะแทงทะลุอกนาง

ราวกับเวลาหยุดนิ่งอยู่กับที่ เสียงหัวเราะของหลิวอวี๋นเซียวสั่นสะเทือนไม่หยุด

ทั้งหมดนี่ล้วนเป็นไปตามที่เขาคาดการณ์ไว้

ในตอนนี้เอง พลังมหาศาลกลายเป็นดาบคมพุ่งแหวกอากาศแทงทะลุแผ่นหลังของคนที่อยู่ด้านหลังน่าหลานหูทันที

ดวงตาของน่าหลานหูตื่นตะลึง เขามองศัตรูที่ล้มลงด้วยความประหลาดใจก่อนจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้น…

หญิงสาวใบหน้าไร้อารมณ์ ชุดแดงถูกย้อมด้วยเลือดราวกับปีศาจกระหายเลือด นัยน์ตาสีดำของนางแฝงด้วยความโกรธอย่างไม่มีสิ้นสุด คนทั้งคนเหมือนกับเดินออกมาจากนรก ทำให้คนที่มองนางราวกับเข้าไปอยู่ในถ้ำน้ำแข็ง

วินาทีนั้นภายใต้น้ำตาของผู้เฒ่าน่าหลาน เขายื่นมือที่เต็มไปด้วยเลือดสดๆ ลูบใบหน้าหญิงสาวแผ่วเบา ริมฝีปากและน้ำเสียงสั่นเครือ “ชิงเอ๋อร์…”

หลานสาวของเขายังมีชีวิตอยู่!

นางยังมีชีวิตอยู่จริงๆ !

แววตาว่างเปล่าของน่าหลานหูกลับมามีสีสันขึ้นในทันที ใจที่เศร้าโศกก็ถูกความดีใจเข้ามาแทนที่

เฟิงหรูชิงไม่มีเวลาปลอบน่าหลานหู ดวงตาดำขลับของนางค่อยๆ หันไปมองถังซาน

…

ถังซานเดิมอีกเพียงนิ้วเดียวก็จะสามารถทำให้ถังจือตายอยู่แล้วเชียว

แต่ในตอนที่ดาบของเขาอยู่ใกล้คอถังจือก็มีเถาวัลย์นับไม่ถ้วนผุดขึ้นใต้เท้าของเขา ยึดเขาไว้กับพื้นแน่นไม่ว่าเขาจะออกแรงอย่างไร ดาบในมือเขาก็ถูกหยุดอยู่กับที่ไม่สามารถทำอะไรได้

ทันใดนั้นก็มีเสียงอ่อนเยาว์ดังขึ้นมาในอากาศ คมชัดและอ่อนหวาน

“พวกคนชั่วช้ารังแกคนของท่านแม่ข้า! ข้าดุร้ายมากนะ กัดคนได้”

สายตาโกรธเกรี้ยวของถังซานมองไปตามเสียงก็เห็นเด็กหญิงตัวเล็กเดินออกมาจากข้างหลังเฟิงหรูชิง

เด็กหญิงผู้นี้หน้าตาราวกับตุ๊กตาหยกสีชมพู งดงามน่าเอ็นดูดุจเซียนน้อยในภาพวาด ไว้ผมมวยแกละสองข้าง แก้มของนางโกรธจนพองกลม ตาโตถลึงอย่างดุร้าย

แต่ไม่ว่าท่าทางนางจะดุร้ายเพียงใดมองดูแล้วก็ไม่น่าเป็นอันตรายต่อมนุษย์และสัตว์

ไม่มีผู้ใดรู้ว่าเด็กหญิงผู้นี้ปรากฏตัวขึ้นตั้งแต่เมื่อใด

เด็กหญิงคนนี้อาจจะเดินเข้ามากับเฟิงหรูชิงแต่พวกเขาไม่ทันสังเกตถึงการมีอยู่ของนางก็เท่านั้น

ไม่ว่าอย่างไร มีเด็กหญิงที่งามเสียยิ่งกว่ารูปเหมือนเซียนน้อยปรากฏตัวในสนามรบนองเลือดนี้ ก็ทำให้คนรู้สึกขัดแย้ง

บางคนถึงขั้นเสียดาย

ไม่นานเด็กหญิงคนนี้ก็ต้องเหมือนคนอื่นๆ ตายในสนามรบ ชีวิตเล็กๆ ก็จะโรยรา

…

ถังซานขยับเท้าแต่ไม่สามารถหลุดจากเถาวัลย์ได้ สีหน้าของเขาเป็นกังวลเล็กน้อย “เป็นยอดฝีมือท่านใดผ่านมาทางนี้? ข้าคือถังซานตระกูลถังทางที่ดีท่านปล่อยข้าซะอย่ายุ่งเรื่องของคนอื่น มิเช่นนั้นตระกูลถังข้าจะไม่ละเว้นเจ้า!”

เขาเป็นเสวียนอู่คนหนึ่ง ในที่นี้ไม่มีใครเป็นคู่ปรับเขาได้!

จะต้องมียอดฝีมือผ่านมาแอบช่วยจำกัดอิสรภาพของเขา

ทว่าเขาไม่ได้ตัวคนเดียวเบื้องหลังเขาคือตระกูลถัง!

อีกทั้งตอนนี้เขาสำเร็จถึงขั้นเสวียนอู่แล้วบรรดาผู้เฒ่าตระกูลถังล้วนไม่กล้าดูถูกเขา หากเขาเกิดเรื่องตระกูลถังจะต้องแก้แค้นให้เขา!

ท้องฟ้าเงียบสงบมีเพียงเสียงลมพัดแผ่ว

นอกจากนี้ก็ไม่มีเสียงอื่นใด

…………………………….

ตอนที่ 398 ดุร้ายมาก (2)

“ท่านแม่ เขาเสียงดังจริง” ชิงหานขมวดคิ้วเล็กน่ารักตาโตแสดงความไม่พอใจ

ถังซานหันมาตะโกนขึ้น “นังหนูเจ้าหุบปาก ที่นี่ไม่มีที่ให้เด็กน้อยพูด!”

หลังจากหมาป่าสีขาวที่ยังหมอบอยู่ข้างเฟิงหรูชิงได้ยินคำพูดของถังซานมันก็เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความนับถือ

ไม่มีใครรู้ว่าวินาทีที่ชิงหานปรากฏตัว หมาป่าสีขาวก็ถูกบรรยากาศน่ากลัวของนางทำให้ตกใจจนหมอบลง ตอนนี้สองขายังสั่นเทาลุกขึ้นยืนไม่ได้

แต่หมาป่าสีขาวไม่เคยคิดเลยว่า บนโลกใบนี้จะยังมีคนไม่กลัวตายกล้าพูดเช่นถังซาน

มันนับถือในความกล้าหาญของเขา!

หลังจากนั้น…ทุกคนก็เห็นภาพที่ยากจะลืมไปทั้งชีวิต ตื่นตระหนก หวาดกลัวและสิ้นหวัง

ความรู้สึกนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นในดวงตายอดฝีมือสี่แคว้นทำให้มือเท้าของพวกเขาเย็นเฉียบ คิดอยากจะหนีแต่เท้ากลับหนักอึ้งไม่สามารถขยับได้

เห็นเพียงเถาวัลย์ใต้เท้าถังซานเกี่ยวรัดร่างเขาเอาไว้ ลากร่างเขาไปที่ปากชิงหานโดยไม่สนว่าเขาจะตื่นตระหนกหรือร้องตะโกน

ใช่แล้ว ที่ปาก

ปากเล็กๆ ของชิงหานอ้ากว้างขึ้นฉับพลัน อ้ากว้างเสียยิ่งกว่าร่างนางทั้งร่างกลืนถังซานตัวเป็นๆ ลงท้องไปในคำเดียว

หลังจากกลืนถังซานลงไปแล้วปากของนางจึงค่อยๆ ปิดลงกลับกลายเป็นเล็กลงดังเดิม

ท้องของเด็กหญิงยังคงแบนเรียบไม่ว่าใครก็ดูไม่ออกว่าในท้องเล็กๆ ของนางจะบรรจุคนที่ตัวใหญ่กว่านางเอาไว้

“ข้าบอกตั้งแต่แรกแล้วว่าข้าดุร้ายมาก กัดคนได้” เด็กหญิงเบะปากเล็กๆ ด้วยความน้อยใจ

“แต่เหตุใจจึงไม่เชื่อข้ากัน?”

นางดุร้ายจริงๆ ไม่ได้โกหก

ทุกคนสัมผัสได้เพียงความเย็นที่พวยพุ่งเข้ามาในจิตใจ ร่างทั้งร่างแข็งทื่อไม่สามารถขยับได้ เหล่าคนที่เดิมสู้รบกับแคว้นหลิวอวิ๋นล้วนหยุดทุกความเคลื่อนไหวลง ความตื่นตระหนกอย่างไม่มีที่สิ้นสุดโจมตีหัวใจพวกเขา

เฟิงหรูชิงแตกตื่นรีบพุ่งไปทางชิงหาน “ชิงหานเจ้าจะกินทุกอย่างไม่ได้ รีบคายออกมาเกิดกินไปท้องเสียจะทำอย่างไร? รีบคายออกมา!”

ชิงหานเป็นเด็กน้อยเชื่อฟังคำสั่ง นางเชื่อฟังคำท่านแม่ที่สุดแล้ว

ดังนั้นหลังจากเฟิงหรูชิงพูดจบชิงหานก็อ้าปาก คนที่ตัวเปียกน้ำกรดในกระเพาะทั้งตัวถูกคายออกจากปากของนาง

เพียงแต่คนตรงหน้านี้…ขาดขาไปสองข้าง

ถังซานอยากจะตายไปเร็วๆ ร่างของเขาขดงอสั่นสะท้าน

เจ้าปีศาจน้อยนี่กินเขาก็กินไปแล้วไม่นานเขาก็จะถูกย่อยสลาย เหตุใดจึงคายเขาออกมาอีก? เหตุใดกัน?

แม้แต่ตายยังไม่ยอมให้เขาตายแต่โดยดี? เหตุใดต้องทรมานเขาเช่นนี้!

“ขาเขาล่ะ?” เฟิงหรูชิงมอขาสองข้างที่ขาดไปของถังซานแล้วเอ่ยถาม

ชิงหานพองแก้ม “ย่อยไปแล้ว ถ้าไม่ใช่ท่านแม่ให้ข้าคายเขาออกมาตอนนี้เขาไม่เหลือแม้แต่เส้นผม ข้าบอกแต่แล้วว่าข้าดุร้ายมาก พวกเขาคิดว่าข้าโกหก ข้าเป็นเด็กดีไม่เคยโกหก”

ตอนแรกนังหนูนี่หน้าตาไร้เดียงสาไร้พิษภัยไม่เป็นอันตราย ใครก็คิดไม่ถึงว่านางจะเป็นปีศาจน้อย

ทว่าตอนนี้…ไม่มีใครคิดว่านางเป็นเด็กหญิงธรรมดาอีกแล้ว

คนธรรมดาของเจ้าปากสามารถขยายใหญ่ได้เพียงนั้นเลยหรือ?

คนธรรมดาสามารถกลืนเสวียนอู่คนหนึ่งได้หรือ?

คนธรรมดาสามารถเอาของที่กลืนลงไปแล้วคายออกมาได้อีกหรือ?

“ชิงหาน มัดคนพวกนี้ไว้ให้ข้า” เฟิงหรูชิงครุ่นคิดแล้วก็เอ่ยขึ้นต่อด้วยความไม่วางใจ “พวกตาแก่เหล่านี้ล้วนไม่ได้อาบน้ำ ห้ามกิน หากเจ้าจะกินก็ต้องอาบน้ำให้พวกเขาก่อน แล้วก็ปรุงอาหารเสียหน่อยค่อยโรยใบยี่หร่า ผัดน้ำมันจะดีที่สุดห้ามกินดิบ”