บทที่ 159 – เพราะข้าเห็นแก่ตัว

ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วจนเกินไป ชาร์ล็อตยังไม่ได้ทันได้ทำอะไรเลย เธอยังไม่ทันได้ขอบคุณ ไม่ทันได้เรียนรู้สิ่งต่างๆ อีกมากมาย

แต่ว่ามันก็สูญหายไปแล้ว น้ำตาของชาร์ล็อตวาวขึ้นมาในดวงตา เธอวิ่งออกจากบ้านด้วยความสับสน

เธอวิ่งเข้าไปในป่าโดยไม่สนว่าจะมีกิ่งไม้หรืออะไรจนมันข่วนขาของเธอจนเป็นรอยช้ำ

ตลอดระยะเวลาครึ่งปีที่อยู่ด้วยกันมาชาร์ล็อตยังไม่เคยได้ทำอะไรเพื่อเธอคนนั้นเลยสักอย่าง แม้แต่ช่วงสุดท้ายของการพูดคุย เธอยังไม่ทันได้กล่าวคำอำลาเลย

ตลอดระยะเวลาครึ่งปีที่ผ่านมา เสื้อผ้า อาหาร ทุกอย่างเธอจัดให้ เตรียมให้ ชีวิตของชาร์ล็อตแต่งแต้มไปด้วยความสดใส

ใช่แล้ว ทุกอย่างที่เธอได้รับมาน่ะ มันมากจนเกินไป… มันมากจนพอชาร์ล็อตมองย้อนกลับไปตอนนี้

มันไม่สมเหตุสมผลเลยที่เธอคนนั้นจะทำทุกอย่างให้คนแปลกหน้าขนาดนี้.. เหนือสิ่งอื่นใด..

บางที.. บางทีเธอคนนั้นคงกลายเป็นเหมือนที่พึ่งทางใจของชาร์ล็อตที่หวาดกลัวมนุษย์ สูญเสียเพื่อนรัก

เธอคนนั้นสำหรับชาร์ล็อตนั้นล้ำค่ามาก..

เธอออกวิ่งไปในป่า แม้จะสะดุดรากไม้จนหัวฟาดลงไปกับพื้นแต่เธอก็ยังคงวิ่งหา ผู้หญิงคนนั้น

บางทีเธออาจจะยังไปได้ไม่ไกลมากนัก.. ผู้หญิงคนนั้นมีความลับมากมาย.. ใช่ชาร์ล็อตรู้ เธอรู้ดีกว่าใคร

แต่ว่า.. เธอไม่เคยถามออกไปว่าความลับที่ว่านั่นคืออะไร ใช่ เธอกลัว.. กลัวว่าหากถามออกไปแสงสว่างในชีวิตนี้ของเธอจะหายไป

เธอคนนั้นชอบแสดงท่าทางเศร้าเสียใจ ชาร์ล็อตรู้ว่าตัวเองเหมือนคนสำคัญในอดีตของเธอคนนั้น ใช่ เธอจึงหวังที่จะช่วย

อยากจะให้ผู้หญิงคนนั้นเลิกทำท่าทางระทมทุกข์ แต่ทุกครั้งที่ชาร์ล็อตพยายามช่วยปลอบ ช่วยพูด

เธอคนนั้นจะยิ่งปล่อยกลิ่นอายที่เศร้าโศกมากกว่าเดิมออกมา เธอจึงไม่ถามมัน .. ไม่พูดอะไรอีกเลย

พอมามองย้อนกลับไป ตัวเธอรู้สึกว่าตัวเองนั้นขี้ขลาดตาขาว.. เธอไม่กล้าที่จะช่วยผู้มีพระคุณของตัวเองเพียงเพราะว่ากลัวที่ผู้มีพระคุณจะจากเธอไป

เธอมันเห็นแก่ตัว… เอาแต่เรื่องสบายใจเข้าตัวเองแล้วปล่อยให้เธอคนนั้นอมทุกข์คนเดียว ชาร์ล็อตกลับไม่แยแส

ขาเธอถูกรากไม้รั้งไว้จนหน้าคว่ำลงกับพื้นอย่างรุนแรง โคลนกระเซ็นติดบนหน้าของเธอจนดูไม่ได้

“ข้ามันเห็นแก่ตัว.. ข้า… ข้าขอโทษ…”

เธอตะโกนออกมาทั้งน้ำตา ภาพในอดีตแต่ละวัน แต่ละวันแห่งความสุขนั้นยังคงลอบเข้ามา ภาพที่เธอสอนการใช้ส้อม

การใช้ช้อน.. มารยาทบนโต๊ะอาหาร.. ทุกอย่าง.. เธอสินให้หมด ชาร์ล็อตก็ยิ้มรับอย่างดีอกดีใจ

แต่ทุกคืนเธอคนนั้นจะส่งเสียงออกมาจากห้องเบาๆ บางทีอาจจะเป็นเสียงความโกรธหรือความเศร้าเธอไม่รู้

ไม่สิ.. เธอรู้แต่เธอแค่เมินมัน พยายามไม่สนใจเพราะหากพูดออกไปเธอจะโดนทิ้ง แบบนี้และดีแล้ว.. แบบนี้แหละดีแล้ว

“มันดีแค่กับตัวข้าเอง…”

ใช่ ทุกอย่างมันดีแค่กับตัวชาร์ล็อตเอง แต่ชาร์ล็อตในตอนนี้กลับกลัวบางอย่างยิ่งกว่า.. กลัวที่เธอคนนั้นจะหายไป

หายไปจากชีวิตของเธอ เธอก้มหัวลงกับพื้นด้วยความเศร้าและรู้สึกผิด

“ข้าขอโทษที่เห็นแก่ตัว เพราะงั้น อย่าทิ้งข้าเลย.. ข้าจะไม่เห็นแก่ตัวอีกแล้ว ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ..”

เธอร้องไห้ออกมาไม่หยุด อันที่จริงชาร์ล็อตก็ยังเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆ เท่านั้น ที่เธอมีความคิดเหมือนผู้ใหญ่อาจจะเป็นเพราะเธอได้พบเจอสิ่งต่างๆ มาเยอะ

ต่างจากเด็กคนอื่น มุมมองของเธอเลยแตกต่างออกไป แต่จะเด็กยังไงก็เป็นเด็ก เด็กที่ยังมีความอยากส่วนตัว

ไม่กล้าที่จะทำบางอย่างที่ตัวเองกลัว..แต่เธอจะไปรู้ได้ไงล่ะเพราะเธอรู้สึกว่าตัวเองเห็นแก่ตัวไปแล้ว

เธอทำได้เพียงร้องไห้ แต่ทว่าพายุแห่งการเปลี่ยนแปลงนั้นกลับพัดมาเร็วจนเกินไป เร็วจนไม่อาจเตรียมใจได้ทัน

ใช่ ไม่ว่าจะเป็นการเปลี่ยนแปลงหรือกระแสน้ำแปรเปลี่ยนทุกอย่างนั้นเกิดขึ้นโดยไร้ซึ่งคำเตือน

สิ่งที่ควรจะทำ มันสมควรทำไปตั้งแต่ตอนที่ยังทำได้ หาไม่แล้วการเปลี่ยนแปลงที่พัดมาอย่างกะทันหันนี้คงเกิดขึ้น

และทุกอย่างก็จะค้างคา

แน่นอนว่าโลกใบนี้ไม่เคยอ่อนโยนต่อใครทั้งสิ้น ไม่ว่าชาร์ล็อตจะร้องไห้จนคอแตก เลือดไหลออกจากปาก

เธอก็จากไปแล้ว ไม่หวนกลับมา เวลาผ่านไปไม่รู้นานเท่าไหร่แล้วชาร์ล็อตเดินไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย

ในมือมีจี้สีแดงกำแน่น แน่นจนเล็บนิ้วมือของเธอจิกเข้าไปในผิวหนังฝ่ามือ เลือดไหลซิบจอย่างน่ากลัว

“ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ..”

ชาร์ล็อตพึมพำ จะว่าไปแล้วแม้แต่ชื่อของเธอคนนั้น ชาร์ล็อตเองก็ยังไม่รู้จักด้วยซ้ำ.. เธอไม่เคยบอกเลย

ไม่สิ อาจจะเป็นเพราะว่าตัวชาร์ล็อตไม่กล้าถามอย่างจริงจังมากกว่า ชาร์ล็อตไม่เคยสนเธอคนนั้นเลยสักนิด

เธอกัดริมฝีปากจนเลือดไหล ทำไม.. ทำไมตัวเองถึงได้เห็นแก่ตัวแบบนี้? ชาร์ล็อตสะดุดขาตัวเองจนล้มลงไป

แต่คราวนี้หัวฟาดใส่รากไม้จรเลือดไหลออกจากหน้าผาก เธอเจ็บมาก.. แต่เธอกลับรู้สึกว่าภายในอกตอนนี้มันเจ็บยิ่งกว่า

จี้สีแดงหลุดออกจากมือกลิ้งไปอยู่เหนือหัวชาร์ล็อต.. เธอกำลังจะเอื้อมไปหยิบจี้สีแดงนั้นนั่นเอง

มือของเธอก็ถูกเท้าของใครสักคนเหยียบเข้าให้ ดวงตาของเธอเหลือไปเห็นชายคนหนึ่งที่เธอค่อนข้างคุ้นตา

เขาคือพ่อของไอ้คนที่พยายามจะฆ่าเธอและเป็นคนที่ฆ่าซิลฟี่… และพอมันเห็นชาร์ล็อตดวงตามันก็แดงก่ำ

“ในที่สุด… ในที่สุด… ข้าก็เจอแกแล้ว ไอ้ปีศาจชาตินรก!!!”

ชาร์ล็อตยังไม่ได้มึนงงอะไร เท้าของมันก็ลอยสวนใส่ปากของชาร์ล็อตอย่างรุนแรง.. ต้องทราบไว้ก่อนว่านายพรานนั้นต้องฝึกร่างกายเป็นธรรมดา

และชาร์ล็อตแม้จะเป็นอสูรแต่เธอก็ต่างจากทสึรุที่ต่อยตึกสะเทือนได้.. พอถูกเตะเข้าที่ปากกรามล่างของเธอก็ฉีกทันที

“…อ๊าาาาาาาา!!!”

เสียงกรีดร้องดังออกจากลำคอของเธอ กรามที่ฉีกขาดมันเจ็บปวดจนหาอะไรมาเทียบไม่ได้ เธอร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด

“ร้องแบบนั้นเป็นด้วยเหรอ อย่างแกน่ะ.. ตอนลูกชายของฉันแกคงทำเขาร้องแบบนี้เหมือนกันละสิ?”

ชาร์ล็อตที่ได้ยินแบบนั้นเธอก็สับสนไม่เข้าใจ พอเห็นสายตาของชาร์ล็อตมันก็รู้สึกเดือดดาลขึ้นมา

“นี่แกจะมาทำเป็นไม่รู้เรื่องงั้นเหรอ!? ทั้งๆ ที่ลูกชายคนเดียวของข้าถูกแกฆ่าอย่างทรมานไปตั้งแต่ครึ่งปีก่อนแล้ว!!”

ชาร์ล็อตเบิกตากว้าง ก่อนที่จะส่ายหน้า.. คนที่ทำไม่ใช่เธอ.. เป็นมันต่างหากที่พยายามจะมาฆ่าเธอน่ะ..

พอนายพรานคนนั้นเห็นก็ยิ่งเดือดดาลเข้าไปอีก ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าลูกชายเขามาหาอสูรในป่าทุกวันเพื่อตักเตือนมัน

แต่แล้ววันหนึ่งลูกขายเขาก็ไม่กลับมา พอมาตามหาก็เจอศพของลูกชายตัวเองที่ตายอย่างอเนจอนาถ แม้แต่ตายังไม่หลับ

แน่นอนคนที่ทำแบบนี้ในป่ามีแค่คนเดียวคืออสูรอย่างชาร์ล็อต แถมลูกสาวของเพื่อนเขาที่มีชื่อว่าซิลฟี่ยังหายตัวไปพร้อมกัน

ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ซิลฟี่มาเล่นกับชาร์ล็อต ทุกคนจึงได้สันนิษฐานว่าอาจจะถูกอสูรลักพาตัวไปฆ่าทิ้ง

ทุกคนในหมู่บ้านจึงตามล่าหาชาร์ล็อตจนผ่านมาครึ่งปี เขามาเจอยัยปีศาจนี่คนแรก.. ภาพลูกขายตัวเองที่ตายย้อนกลับมาความโกรธก็เข้าครอบงำเขา

“ลูกชายข้าแค่แกล้งแกสนุกๆ .. ทำไมแกถึงได้ทำกับเขาถึงขนาดนั้น แกมันสมควรตาย!!”

ชายคนนั้นเตะเข้าที่ท้องของชาร์ล็อตจนเธออ้วกออกมาเป็นเลือด ก่อนที่จะถูกเตะใส่คางจนกำเดาไหลเหมือนสายน้ำ

“ทำไม!! ทำไม!!”

ชาร์ล็อตถูกเตะซ้ำแล้วซ้ำเล่า  ใบหน้าที่น่ารักของเธอบัดนี้ดูน่ากลัวไปโดยสิ้นเชิง..