บทที่ 414 – Time Paradox

เลทิเซียก้าวขาผ่านห้วงกาลเวลาเดินทางกลับไปยังปัจจุบันที่เคยจากมา ไม่มีใครรู้ว่าเธอในตอนนี้ตื่นเต้นมากแค่ไหน

ใช่แล้ว… นี่คือจุดเปลี่ยนครั้งยิ่งใหญ่ของชีวิตเธอแล้ว จะให้เธอไม่ตื่นเต้นได้ยังไงกันล่ะ?

ภายใต้ความตื่นเต้นและคาดหวังนี้เธอเหยียบย่างกลับมาในปัจจุบัน แต่เพราะเธอเดินทางข้ามเวลามาจากห้าร้อยปีก่อน

ทำให้เวลาคลาดเคลื่อนไปจากเดิมเล็กน้อย เธอไม่ได้กลับไปในช่วงเวลาที่เธอจากมา แต่เป็นหนึ่งเดือนให้หลังแล้ว

สถานการณ์โลกปัจจุบันในตอนนี้เริ่มมีสงครามขึ้นมาอีกครั้งแล้ว และแน่นอนต้นสายปลายเหตุก็มาจากจักรวรรดิมังกร

และเผ่าแวมไพร์ที่ฟื้นคืนชีพขึ้นมา ราวกับแวมไพร์มันเกลียดแค้นมนุษย์ยิ่งกว่าอะไรมันจึงบุกโจมตีเผ่ามนุษย์

แต่ทว่าเผ่ามนุษย์ในยามนี้แข็งแกร่งเกินไป เพราะองค์ความรู้พวกเขาพัฒนาไม่เคยหยุดจึงส่งผลให้แม้จะบุกรุกไปได้แต่ก็ไม่อาจจะสร้างการสั่นเครือได้มากขนาดนั้น

เลทิเซียที่กลับมาเยือน… สิ่งแรกที่เธอมุ่งหน้าไปไม่ใช่เพื่อหาใครทั้งสิ้น แต่กลับไปที่โรงเรียนด้วยความร้อนรน

หากสงครามยังเกิดขึ้นอยู่.. อนาคตจะไม่เปลี่ยนแปลงงั้นเหรอ ไม่สิ.. ต่อให้เปลี่ยนแปลงอนาคตได้ไม่ได้แปลว่าสงครามจะถูกยกเลิกนี่น่า

เธอรีบมุ่งหน้าไปทางโรงเรียน.. ตามแผนของเธอในโรงเรียนจะต้องมี ‘สิ่งมีชีวิตเทียม’ โผล่เข้ามาในความจริง

ส่งผลให้สิ่งมีชีวิตเทียมนั้นมีพลังมากพอที่จะปกป้องคนสำคัญของเลทิเซีย เพราะก่อนหน้านี้เลทิเซียวางแผนทุกอย่างมาเพื่อแบบนั้น

อย่างแรกวิญญาณที่เลทิเซียเลือกคือวิญญาณที่มีทั้งความบริสุทธิ์และความอบอุ่นพร้อมทั้งพรสวรรค์

หากเป็นไปตามขั้นตอนเหล่านี้สิ่งมีชีวิตเทียมจะต้องปกป้องพวกคนสำคัญเธอเอาไว้ได้อย่างแน่นอน

เลทิเซียรีบมุ่งหน้ากลับไปยังโรงเรียน พอไปถึงด้วยความตื่นเต้นเลทิเซียพยายามจะตามหาพวกพ้องคนสำคัญของเธอในโรงเรียน

แต่แล้วสายตาเธอก็เหลือบลงไปเห็นอาจารย์เวโรเน่ที่กำลังเดินอยู่บนพื้นด้วยความเร่งรีบ เลทิเซียรีบทิ้งตัวลงไปด้านล่างหาเธอทันที

“เวโรเน่!”

“เลทิเซีย?”

อาจจะเพราะเมื่อสักครู่เธอติดเรียก เวโรเน่ แทนที่จะเป็น อาจารย์เวโรเน่ จนชินทำให้เธอเผลอเรียกชื่ออาจารย์เวโรเน่ออกไปห้วนๆ

แต่เวโรเน่ที่มีหน้าตาเหมือนไอรีนไม่มีผิดเพี้ยนก็ยืนนิ่งไป ของที่เธออยู่ในมือร่วงลงกับพื้น..

“อ๊ะ ขอโทษ.. พอดี…”

“เธอ.. เธอ.. ไป… อดีตมาแล้วงั้นเหรอเลทิเซีย?!ไม่สิ.. เดี๋ยวก่อน.. งั้นทำไม?!”

เวโรเน่พูดออกมาแบบนั้นพร้อมกับเกิดความรู้สึกสับสนบางอย่าง แต่เพียงแค่นั้นมันก็ทำให้ทุกอย่างในหัวของเลทิเซียราวกับเกิดเสียงฟ้าผ่า

เธอหวนย้อนนึกกลับไปเห็นวงแหวนเวทที่ไอรีนวาดล้อมร่างของเวโรเน่ และตัวของเธอเอง เลทิเซียก็เกิดการคาดเดาบางอย่างขึ้นมา

หรือว่าเวทมนตร์นั้น.. มันคือเวทมนตร์สลับร่าง.. ถ้าแบบนั้นทุกอย่างจะลงตัวทั้งหมด ทำไมเวโรเน่ถึงมีหน้าตาเหมือนไอรีน

แต่ทำไมเวโรเน่ถึงมีอายุยืนยาวมาถึงตอนนี้ได้ล่ะ.. ไม่สิๆ เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน เลทิเซียไม่ได้มาถามเรื่องนั้น

สิ่งที่เธออยากจะถามคือ

“เวโรเน่!ทสึรุล่ะ ทุกๆ คนด้วย!”

“ไม่นะ.. เจ้าย้อนเวลาไปแล้วใช่ไหม!”

“ฉันถามว่าพวกทสึรุอยู่ไหน!”

เลทิเซียถามด้วยความร้อนรน แต่เวโรเน่ก็ตะโกนใส่เลทิเซียกลับ

“ข้าถามว่าเจ้าย้อนเวลาไปเจอท่านพี่กับข้าเมื่อห้าร้อยปีก่อนแล้วใช่ไหม?!”

“……ใช่”

เลทิเซียอึ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นเวโรเน่ตะโกนใส่ตัวเองแบบนั้น ทันทีที่เธอได้ยินแบบนั้นเวโรเน่ก็เดินโซเซถอยหลังไปหลายก้าว

“เกิดอะไรขึ้น มีอะไรเหรอ?”

“…เลทิเซีย…พวกเธอ..ตายไปแล้ว..และไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง.. ข้า… ข้าขอโทษ! ทุกอย่างมันเป็นเพราะข้า ทุกอย่างเลย!!”

เวโรเน่ที่ได้ยินแบบนั้นเธอก็เข่าทรุดลงกับพื้นพร้อมกับตะโกนออกมาด้วยความรู้สึกปิด จู่ๆ เธอก็น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ

เพราะเธอในตอนนี้มีฐานะเป็นอาจารย์.. พอเธอนั่งทรุดพร้อมกับร้องห่มร้องไห้ต่อหน้าเลทิเซียกลางโรงเรียนทุกคนก็หันมาสนใจกันทันที

แต่เลทิเซียก็มีสภาพไม่ต่างกัน.. ตาย..? ตาย? หมายความว่ายังไงกันน่ะ.. หมายถึงอะไรกัน

“เป็นไปไม่ได้หรอก เวโรเน่!พวกเธอต้องไม่ตายไม่ใช่เหรอ ? ไม่ใช่ว่าอนาคตต้องเปลี่ยนไปแล้วยังงั้นเหรอ?!ตอบฉันมาสิ!เวโรเน่!”

เลทิเซียจับไหลเวโรเน่เขย่าจนเธอมึนหัว แต่ถึงแบบนั้นใบหน้าของเธอก็ยังแสดงให้เห็นถึงความเจ็บปวด…

ใช่แล้ว… เธอน่ะรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเลทิเซียมาตั้งนานแล้ว รู้ว่าเลทิเซียจะต้องเจอกับอะไร เลทิเซียจะต้องสูญเสียใครไปบ้าง..

ทำไมน่ะเหรอ เพราะเลทิเซียเป็นคนเล่าให้เธอฟังเองนี่น่า ไหนจะเรื่องดารสูญเสีย ไหนจะเรื่องเพื่อนที่ค่อยๆ ตายไปทีละคนทีละคน

กล่าวย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อนที่เวโรเน่บังคับให้เลทิเซียลงแข่ง.. นั่นไม่ใช่เพราะอยากไล่เลทิเซียออกหรอก

แต่เธอรู้ดีว่าเลทิเซียจะต้องชนะอย่างแน่นอน.. แถมหากเลทิเซียเข้าแข่งขันละก็.. ทุกอย่างก็จะนำพาไปสู่การสูญเสียเพื่อน..

ใช่ เวโรเน่รู้ เธอรู้.. แต่ถึงแบบนั้นเธอก็ยังปฏิบัติทุกอย่างราวกับตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของกาลเวลา ..

ถูกต้องแล้ว เวโรเน่ล้วนรู้ว่าเพื่อนทุกคนของเลทิเซียจะค่อยๆ ตายไป.. จากแผนของเธอและพี่สาวคือเธอจะช่วยให้เลทิเซียช่วยเพื่อนพ้อง..

แต่ถ้าหากเวโรเน่ยื่นมือเข้าไปช่วยเพื่อนของเลทิเซียล่ะ.. มันก็หมายความว่าเลทิเซียจะไม่มีเหตุผลที่จะย้อนเวลากลับไปน่ะสิ

ถ้าหากเลทิเซียไม่ย้อนเวลากลับไป.. สงครามก็จะไม่ยุติลง เพราะไม่ว่าจะมหาปราชญ์หรือผู้ยุติสงคราม.. คนที่เป็นคนหยุดไม่ใช่ไอรีนหรือเวโรเน่มาตั้งแต่แรก

แต่เป็นเลทิเซียต่างหาก และก็เป็นเลทิเซียที่เล่าเรื่องตัวเองให้ฟัง เวโรเน่ถึงได้สร้างอาณาจักรแห่งเสรีภาพที่เป็นอาณาจักรประชาธิปไตยแห่งแรกของทวีป

องค์ความรู้ที่พัฒนามาตั้งแต่ตอนก่อน.. ทุกอย่างล้วนเกิดขึ้นจากการที่เลทิเซียย้อนเวลากลับไปในอดีตเมื่อห้าร้อยปีก่อน

หากเลทิเซียไม่ย้อนกลับไป อย่าว่าแต่สงครามเลย แม้แต่พวกไอรีนและเวโรเน่คงตายไปตั้งนานแล้ว…

ดังนั้นเวโรเน่จึงไม่ยุ่งเกี่ยว เธอคอยมองดูเลทิเซียที่สูญเสียเพื่อนไปทีละคน.. ทีละคน.. เพื่อให้เธอในอดีตได้เจอกับเลทิเซีย

เพื่อได้มีรอยยิ้มและมีความสุขกับเลทิเซีย.. และเพราะเวโรเน่ไม่รู้ว่าแผนการช่วยเพื่อนคืออะไร.. เธอจึงคิดว่า พอเลทิเซียย้อนเวลากลับไปแล้ว

และกลับมา เธอจะกลับมาพร้อมกับวิธีชุบชีวิตเพื่อนของตัวเองนั่นแหละ ใช่แล้วเวโรเน่กับไอรีนที่คิดแผนนี้กันขึ้นมาล้วนเชื่อมั่นว่า..

พอเลทิเซียกลับมาจากอดีต.. เธอจะต้องช่วยเพื่อนได้อย่างแน่นอน.. แต่ไม่ใช่.. แผนเลทิเซียคือการสร้างสิ่งมีชีวิตเทียมแล้วปล่อยให้มันมาเกิดใหม่

ในช่วงเวลาก่อนตอนที่เลทิเซียอยู่ตอนนี้ เพื่อแทรกแซงกฎของโลกให้ช่วยเหลือพวกเพื่อนๆ ของเธอ

เลทิเซียไม่ได้จะช่วยเพื่อนตรงๆ .. หรือก็คือ.. ทุกอย่างมันพังหมดแล้วเพราะเวโรเน่ได้คิดว่าเลทิเซียต้องย้อนไปเมื่อห้าร้อยปีก่อน

เพื่อที่จะช่วยเหลือทุกคน แต่ความจริงแล้วแผนคือเริ่มตั้งแต่ที่เพื่อนของเธอเกิดเมื่อประมาณ 20 ปีก่อนต่างหาก!

หากเวโรเน่ไม่ยืนอยู่เฉยๆ มองดูเพื่อนเลทิเซียตายละก็.. คงช่วยทุกคนได้ไปแล้วล่ะ.. ไม่สิ จะพูดแบบนั้นก็ไม่ถูก

หากเวโรเน่ช่วยใครสักคน เลทิเซียก็จะไม่ย้อนเวลา.. และพอเป็นแบบนั้นตัวตนของเวโรเน่ก็อาจจะหายไป

และเมื่อตัวตนของเวโรเน่หายไป แล้วใครเป็นคนช่วยคนสำคัญของเลทิเซียล่ะ.. ก็ไม่มี.. ท้ายที่สุดที่ตามมาก็จะกลายเป็น…

Time Paradox

……….

[ภาพอธิบายเพิ่มเติม]