บทพิเศษ (5)

หนึ่งหมื่นปีแห่งการรอคอย

ภูตคือสิ่งมีชีวิตลึกลับ.. เมื่อหลายหมื่นปีก่อนได้มีภูตตนหนึ่งปรากฏตัวสู่โลก ใช่ แล้วเป็นวันที่ไม่ว่าจะเป็นขุมอำนาจของปีศาจอย่างจอมมาร

กึ่งมนุษย์อย่างราชาแวมไพร์ แม้แต่ผู้แบกรับความหวังของมวลมนุษยชาติอย่างผู้กล้า.. ล้วนแล้วแต่ถูกกำราบโดยตัวตนที่เรียกว่าภูต

นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ภูตก็ถูกกล่าวขานร่ำลือกันสืบต่อมาว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัว.. แต่เมื่อเวลาผ่านไปผู้คนก็หลงลืมกันไปถึงความแข็งแกร่งของภูต

เพราะโลกได้มีการทำสัญญากับภูตขึ้นมา.. แต่ทว่านั่นในกรณีของคนทั่วไป.. เพราะตลอดหมื่นปีที่ผ่านมายังมีสิ่งมีชีวิตอีกมากมายที่เหลือรอดมาจนถึงทุกวันนี้

และรับรู้ถึงความแข็งแกร่งที่แท้จริงของภูต เพราะว่าพลังของสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าภูตนั้นแข็งแกร่งมากจนพลังของคนที่ทำพันธสัญญาด้วยนั้นสามารถใช้ได้ไม่ถึงหนึ่งเสี้ยวของพลังทั้งหมด

เพราะว่าภูตคือตัวตนแห่งการดำรงอยู่ของแนวคิด

แต่หนึ่งในนั้น.. มีภูตตนหนึ่งดำรงอยู่ในทุกสรรพสิ่งกระจายไปทั่วทุกพื้นที่ของโลก.. เธอมีชื่อว่าอามอร์ล ภูตที่ว่ากันว่าสามารถควบคุมความรักได้อย่างเบ็ดเสร็จ

แต่ตัวตนแบบนั้นไม่มีมนุษย์หรือสิ่งมีชีวิตไหนเอื้อมไปถึง..  ต่อให้จะเป็นผู้ที่ได้รับความรักจากภูตมากมาย

ใช่ แม้แต่เลวี่น้องสาวของเลทิเซียที่ถูกภูตมากมายนับไม่ถ้วนรุมล้อมและมอบความรักให้

แต่เธอก็ยังไม่รู้จักตัวตนที่เรียกว่าภูตแห่งความรัก…

อามอร์ลเธอโดดเดี่ยวมาตลอด.. ตอนที่รู้สึกตื่นขึ้นมาครั้งแรกหลังจากหลับไปคือเมื่อหมื่นกว่าปีก่อน

เธอลืมตาดูโลกด้วยความสับสนและไม่เข้าใจ.. สาเหตุที่ทำให้เธอตื่นขึ้นมาเป็นเพราะความเกลียดชัง.. ความเกลียดชังต่อความรัก

ผู้คนมากมายได้ล้มเหลวในความรัก ถูกหักหลังบ้าง ถูกหลอกบ้าง รักที่ไม่สมหวังบ้าง แม้แต่การแยกทางที่ไม่อาจหวนคืน

ผู้คนไม่โทษอะไรเลย.. ผู้คนโทษเพียงสิ่งที่เรียกว่าความรัก ถามไถ่ต่อพระเจ้าทั้งวี่ทั้งวันว่าทำไมต้องสร้างสิ่งที่เรียกว่าความรักขึ้นมาด้วย

ทุกความปรารถนาที่เกี่ยวข้องกับความรักไม่ว่าจะดีหรือร้าย บ่อความคิดมากมายเหล่านั้นมันไหลเข้าสู่หัวของอามอร์ล

เธอรู้สึกเหมือนหัวแทบจะระเบิดราวกับว่าเธอคือคนที่ต้องแบกรับความเจ็บปวด ความคาดหวัง ความต้องการในสิ่งที่เรียกว่าความรักจากผู้คน

เธออกรีดร้องอย่างทรมาน คามเจ็บปวดที่ไม่อาจบ่งบอกมันทำให้เธอแทบจะเป็นบ้า..

“ข้า..คือตัวอะไร.. ทำไมข้าได้ยินเสียง…”

เธอจำอะไรไม่ได้แม้แต่ชื่อตัวเอง.. เธอสับสนอับจนหนทาง… แต่ทว่าภายใต้ความรู้สึกมากมายเหล่านั้นที่ทำให้เธออยากจะลบตัวเองให้หายไป..

แต่ในใจของเธอพลันปรากฏเสียงเสียงหนึ่งของใครสักคนขึ้นมา.. เธอได้ยินไม่ชัดเจนแต่เสียงนั้นเหมือนกับเป็นเสียงของพระเจ้าที่บอกให้เธอได้รับรู้ว่าเธอมีอะไรอยู่ในใจ

ใช่.. เธอนึกถึงคนคนหนึ่งขึ้นมา.. คนคนนั้นเป็นคนที่เพียงแค่นึกถึงก็อบอุ่นหัวใจ.. เธอจำไม่ได้ว่าเคยเจอคนคนนั้นมาก่อนหรือเปล่า

แค่ว่าสำหรับเธอคนคนนั้นคือคนที่เธอรัก….

“ท่านจอมมาร”

เธอไม่รู้จักชื่อของเธอคนนั้นด้วยซ้ำ สิ่งเดียวที่เธอพอรู้วิธีเรียกคือจอมมาร.. ความรู้สึกด้านบวกของเธอบันดาลให้สรรพสิ่งกึกก้องไปด้วยความรัก

เธอก็หลับใหลลงไปอีกครั้งหลายพันปีต่อมา.. เธอถูกปลุกให้ตื่นอีกครั้ง.. เธอตื่นขึ้นมาด้วยความสับสนว้าเหว่..

เพราะเวลานี้เป็นเวลาแห่งสงครามแก่งแย่งอำนาจบ้าคลั่ง ทุกอย่างมีเพียงแค่เลือด..

ไม่มีความเกลียดชังต่อความรัก.. แต่ทว่ากลับไม่มีความรักปรากฏขึ้นมาเลย.. ผู้คนหวังจะครอบครองเพียงอย่างเดียว

มีความโลภเพียงเท่านั้นที่อัดแน่นไปทั่วโลก มันทำให้เธออ้างว้างราวกับโลกนี้มันเหลือเพียงเธอคนเดียว..

“ท่านจอมมาร.. ท่านอยู่ไหนกัน…”

เธอพึมพำด้วยความอ่อนล้าและร่างกายไร้ซึ่งเรี่ยวแรง สิ่งเดียวที่เธอจำได้คือท่านผู้นั้น.. ท่านจอมมาร

เธอต้องการที่จะเห็นหน้าบุคคลนั้น.. แต่โลกกลับไร้ซึ่งการตอบสนอง เธอไม่อาจข่มตาหลับในแผ่นดินที่ลุกเป็นไฟนี้ได้

เธอร่อนเร่ไปทั่วผืนแผ่นดินแต่กลับไม่เจอท่านจอมมารของตนเอง.. โลกที่เต็มไปด้วยความเห็นแก่ตัวมองไปทางไหนก็มีแต่สีแดงฉาน

มันทำให้เธอสั่น… เธอกลัว.. ราวกับว่าตัวตนของเธอกำลังจะจางหายไป..

“ช่วยด้วย.. ท่านจอมมาร”

เธอไม่สามารถทำอะไรได้ทั้งสิ้น..สิบปี.. ยี่สิบปี.. ห้าสิบปี.. ร้อยปี.. เธอมีชีวิตอยู่โดยการมองตัวตนของสรรพสิ่งได้พบเจอได้ตกตาย ได้แยกจากไม่มีวันหวนคืน

ชีวิตมนุษย์เปรียบเสมือนไฟดวงเล็กๆ ในตะเกียงที่ไม่อาจทราบได้ว่าจะตกตายยามไหน.. จะได้เจอลมหนาวยามใด

มีเพียงสิ่งเดียวที่พวกเขาทำได้คือพยายามแสวงหาสิ่งที่ตัวเองต้องการ.. บางคนก็ถูกบังคับให้กระทำสิ่งต่างๆ

ความโหดร้ายมันเด่นชัดจนภูตแห่งความรักอย่างเธอปฏิเสธตัวเอง.. ใช่ ของอย่างความรักมันเป็นอะไรที่ตลกสิ้นดี

ในโลกที่แม้แต่เวลาว่างยังมี แล้วสิ่งที่เรียกว่าความรักจะมีไปทำไม.. เธอปฏิเสธต่อต้าน โดดเดี่ยวไม่มีใครคอยปลอบหรือกอด

ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้เธอที่สิ้นหวังกับความรัก.. มันทำให้เธอถูกผนึกลงในคุกกาลเวลาอย่างช้าๆ

มันไม่ใช่คุกที่มีรูปร่าง ไม่ใช่สิ่งที่มีตัวตน.. แต่หากตัวตนเช่นเธอดำรงอยู่ในความไม่เชื่อมั่นในตัวเอง..

กาลเวลามันจะค่อยๆ ลบเลือนตัวตนของเธอออกไปเรื่อยๆ .. พอรู้สึกตัวอีกครั้งมันก็สายเกินไปเสียแล้ว..

“ท่านจอมมาร.. ท่านจอมมาร”

นั่นคือเสียงเดียวที่เธอสามารถนึกออกในเวลานั้น เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเกิดมาในโลกนี้เพื่อประโยชน์อะไรกันแน่

แต่สิ่งเดียวที่ทำให้เธอยังรู้สึกตัดไม่ขาดคือจอมมารคนนั้น.. ไม่เคยได้ยินเสียงหรือจดจำได้ ไม่เคยได้เห็นใบหน้าหรือนึกถึงได้

เป็นเสมือนเพียงเรื่องราวในอุดมคติที่เธอสร้างมาหลอกตัวเอง.. ไม่ว่าเธอจะถูกเกลียด ถูกชิงชัง.. ถูกเมินเฉยขนาดไหน..

เธอก็นึกถึงคนคนนั้นเพียงผู้เดียว.. เธอรักคนเพียงคนเดียวเท่านั้น.. ท่านจอมมารคนนั้น..

เวลาไหลผ่านไปราวกับกระแสน้ำเชี่ยวกราก ผู้คนที่เกิดมาก็ล้มตายอย่างไม่ข้อยกเว้น.. ร่างกายของเธอค่อยๆ จมดิ่งลงสู่ก้นลึกแห่งทะเลความรู้สึก

เธอแพร่กระจายไปอยู่ในทุกอย่าง ไม่ช้าเธอก็จะถูกลบให้หายไป เพราะสิ่งที่เรียกว่าความรักจะกลายเป็นเพียงหนึ่งในกฎที่พระเจ้าสามารถบงการได้

หากสิ่งนั้นบังเกิดนั่นหมายความว่าเทพก็จะสามารถควบคุมความรักของเหล่ามนุษย์ได้ตามต้องการ..

หนึ่งพันปี.. สองพันปี.. การล่มสลาย การสร้างใหม่ ความรัก ความเกลียดชัง คำด่า คำสาปแช่ง

แม้เธอจะหลับไปเพราะคุกแห่งกาลเวลาแต่เสียงกรีดร้องเหล่านั้นยังคงดังก้อง.. เธอไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร

กลายเป็นสิ้นหวังอย่างไร้ทางออก.. ภูตที่แข็งแกร่งที่สุด..ภูตแห่งความรัก.. กลับกลายเป็นตัวตนที่หวาดกลัวความรักยิ่งกว่าใคร

สิ่งเดียวที่เธอทำได้มีเพียงโหยหวนร้องขอความช่วยเหลือ.. จากใครสักคน.. จากคนคนนั้นให้ช่วยเธอ..

ช่วยแสดงความรักของเธอออกมา.. เธอจะตอบรับ.. เธอจะมอบความรักของตนเองให้คนคนนั้น..

“ได้โปรดช่วย..ข้าด้วย”

เสียงร้องของเธอมันดังไปทั่วโลก.. แต่ไม่มีใครได้ยินเสียงมัน.. มันดังอยู่ตลอดแต่กลับไม่มีใครคนไหนได้ยินเสียงนี้

“ท่านจอมมาร”

เธอดิ่งลงสู่ความว่างเปล่า.. แต่ในตอนนั้นเอง.. เสียงของเธอก็ส่งไปถึง..คนคนหนึ่ง.. ใช่ คนคนนั้นต้องเป็นท่านจอมมารของเธอแน่

เธอจะเรียก.. เรียกท่านผู้นั้นอีกครั้ง..

เพื่อให้ท่านผู้นั้นปลุกเธอให้ตื่น..

และรับความรัก.. ที่เธอมอบให้…

…….

[เมื่อผู้คนเจ็บปวด และไม่เป็นตามที่คาดหวังผู้คนก็จะโทษ ความรัก.. ความรักมันเหลวไหล.. มันเลว.. ไม่ควรมีอยู่บนโลกใบนี้เลย.. โดยที่มีตัวตนเพียงหนึ่งเดียวแบกรับความรู้สึกเหล่านั้นเอาไว้.. – ผู้เขียน]