บทที่ 219 – สัตว์ป่า

เลมิสทาเรียสูดหายใจเข้าลึกๆ .. ก่อนที่จะหันหลังและวิ่งหนีด้วยความเร็วสูงสุด แน่นอนว่านี่มันเป็นแผนการของเธอ

แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าสิ่งมีชีวิตที่เมินพื้นที่และเวลาตรงหน้านี้ได้ ต่อให้เป็นแสงที่ว่ากันว่ามีความเร็วมากที่สุดในโลกก็ยังมิอาจเทียบได้

เพราะมันหลุดกรอบคำว่าความเร็วไปแล้ว! เลทิเซียลอยอยู่เหนือหัวของเลมิสทาเรียในทันทีที่เธอวิ่ง

กำปั้นขวาที่อัดแน่นไปด้วยอณูพลังเวทที่ไหลบ่าขึ้นท้องฟ้าก็ต่อยอัดลงพื้น คราวนี้มันมีพลังมากกว่าเดิมเสียอีก

เลมิสทาเรียรู้ว่ามือซ้ายตัวเองพังเพราะกำปั้นแบบนี้เธอรู้ว่าไม่มีทางหลบเลี่ยง เธอจึงใช้ฝ่ามือซ้ายที่หักแล้วขึ้นไปรับ

“กรอบ” เสียงปะทะสนั่นหวั่นไหวตามมาด้วยการบุบสลายของกระดูก แต่นั่นไม่ใช่ทั้งหมด เพราะพื้นที่ตรงหน้าพลันเกิดรอยร้าวขึ้น

กาพังทลายของห้วงมิติ! หมัดนี้มันมีพลังมากถึงเพียงนั้นแม้ส่วนหนึ่งจะถูกเลมิสทาเรียใช้ประโยชน์จากแรงปะทะจนให้มิติพังทลาย

และคำถาม.. เมื่อตรงหน้าไม่มีมิติแล้วมันมีอะไร.. ใช่ ความว่างเปล่า.. และสิ่งที่ความว่างเปล่าไม่มีคืออะไร…

ใช่.. ความเป็นจริง.. กล่าวคือมันเหมาะสำหรับคนพลังเวทน้อยอย่างมากเพราะว่าไม่จำเป็นต้องแทรกแซงความเป็นจริง.. ในเมื่อไม่มีความเป็นจริงตรงนี้ตั้งแต่แรก

พวกเขาสามารถสร้างสิ่งใดจากความว่างเปล่าตรงหน้านี้ได้! ดั่งเช่นปีศาจและอาจจะแข็งแกร่งกว่าด้วยซ้ำ

เพราะมันจะกลายเป็นความจริงอีกรูปแบบหนึ่งตราบใดที่ยังส่งพลังเวทไปสร้าง!

“ฮ่าๆ ออกมา”

เสียงหัวเราะบ้าคลั่งของเลมิสทาเรียดังขึ้นและในตอนนั้นเองก็มีแขนข้างหนึ่งแทนความว่างเปล่าตรงหน้านั้นโผล่ออกมา

เป็นแขนข้างเดียวที่มีขนาดมากกว่าสิบเมตร ทันทีที่แขนนี้ปรากฏขึ้นมาแสงสว่างก็สาดออกมารักษาดวงตาและแขนของเลมิสทาเรีย

แขนไร้ตรรกะ เธอสร้างขึ้นมาจากเวทไร้ตรรกะของตัวเองแต่ความไร้ตรรกะตรงหน้าไม่ได้เกิดจากการแทรกแซง

แต่เกิดจากการ ‘สร้างสรรค์’ เฉกเช่นเดียวกับพลังเลทิเซีย ว่าง่ายๆ คือเลทิเซียทำแบบเดิมที่เมินแขนข้างนี้ไม่ได้แล้ว

โดยทั่วไปพลังของเธอไม่เพียงพอที่จะทำแบบนี้.. แต่นี่ไม่ใช่แล้ว เธอฉีกยิ้มออกมาอย่างน่ากลัวก่อนที่จะพุ่งดิ่งเข้าหาเลทิเซีย

พร้อมกับมือยักษ์ที่ตบลงไปยังหัวของเลทิเซีย แต่ทว่าทันทีที่ฝ่ามือนี้ตบออกมานั้นเอง มือขวาของเลทิเซียพลันพร่าเลือนก่อนที่…

ดาบเล่มหนึ่งจะปรากฏออกมาพร้อมกัน.. ดาบจูชินสีดำสนิทปล่อยพลังงานสีดำมืดมิดและสายฟ้าสีดำออกมา

“ออกมาแล้วสินะ”

เลมิสทาเรียบบ่นออกมา เธอคิดว่าดาบเล่มนี้คงเป็นไพ่ตายของเลทิเซีย เพราะมันรับมือยากมาก

มือไร้ตรรกะตบลงมานั้น คมดาบของดาบในมือก็ตวัดออกไปพร้อมกับมีคลื่นสายฟ้าสีดำพุ่งขึ้นไปปะทะกับแขนขวาข้างนั้น

และทันทีที่แขนขวาข้างนั้นปะทะกับสายฟ้า สายฟ้าสีดำก็เหมือนจะทนไม่ไหว แน่นอนว่าดาบเล่มนี้อาจจะไม่ได้มีพลังต่อต้านเวทมนตร์ไร้ตรรกะ

เพราะทักษะที่แท้จริงของมันคือวิชาดาบที่ฟันได้แม้แต่มิติต่างหาก ทันทีที่สายฟ้าสลายหายไป ฝ่ามือก็ปะทะกับคมดาบและ…

ดาบเล่มนี้ก็แยกฝ่ามือนั้นออกเช่นกัน! ราวกับว่าจะมาลบล้างสิ่งที่ไม่มีตรรกะให้ลบล้างตั้งแต่แรกแล้วมันไม่สามารถทำได้

เลมิสทาเรียเหงื่อแตก แต่ทว่าเธอก็ปรากฏตัวเข้าด้านหลังเลทิเซียทีเผลอและฝ่ามือตวัดใส่คอเลทิเซียอย่างรวดเร็ว

แน่นอนว่าเลทิเซียตอบสนองทันควันเธอยกแขนซ้ายมากันไว้อย่างรวดเร็ว แต่เหมือนว่า.. มือของเลมิสทาเรียจะลอยผ่านเลทิเซียไปราวกับอยู่คนละมิติ

“ไม่!!!”

เลทิเซียที่นิ่งเงียบอัดแน่นไปด้วยความโกรธก็ร้องเสียงหลงออกมา.. เพราะในตอนนั้นเองมิติพิเศษของเลทิเซียก็พังทลายออกมา

ของมากมายที่เก็บไว้แตกออกมาจากความว่างเปล่า และเหนือสิ่งอื่นใดร่างกายของสเตฟานี่ หัวของสเตฟานี่

และร่างของเซเรสต่างพากันหลุดลอยเคว้งกลางอากาศ ใช่แล้ว เลมิสทาเรียทำให้เลทิเซียตายใจโดยการใช้มือนั้นหลอกล่อเพื่อตัวเองจะลอบโจมตี

แต่ความจริงที่เธอเล็งไว้คือช่องเก็บของที่มีเพื่อนของยัยสัตว์ประหลาดนี้อยู่ต่างหาก!

เลทิเซียกัดปาก คว้ามือไปจับร่างของเซเรสที่อยู่ใกล้ที่สุดเข้ามากอดได้และพร้อมที่จะเคลื่อนที่ไปเก็บร่างของเพื่อนที่สำคัญ..แต่ในตอนนั้นเอง..

“อึก”

ฝ่ามือซ้ายของเลมิสทาเรียก็แทงจากด้านหลังทะลุอกไปหาอกของเซเรสจนทะลุออกไปด้านหลังอีกที..

หัวใจของเลทิเซียและเซเรสยังคงเต้นตึกๆ อยู่ในมือของเลมิสทาเรียมุมปากของเลทิเซียมีเลือดไหลซิบออกมา

“ไม่!!”

เลทิเซียตะโกนราวกับคนบ้าจับแขนของเลมิสทาเรียจากด้านหลังของเซเรสและ.. ดึงอย่างรุนแรงก่อนที่จะ “แควก”

แขนซ้ายถูกฉีกขาดออกทำให้ร่างของเลทิเซียและเซเรสร่วงลงบนพื้น เลทิเซียวางร่างของเซเรสลงพื้นพร้อมกับพึมพำ

“ต้องรับรักษา.. รักษา”

เธอไม่ได้สนใจว่าหัวใจตัวเองจะไม่อยู่ในอกแล้ว แต่ก่อนจะเป็นเพราะเธอไม่ใช่มนุษย์ มันเลยยังไม่ทำให้เธอตายทันที

เลทิเซียรีบใช้เวทมนตร์รักษาหน้าอกของเซเรสโดยไม่สนใจเลมิสทาเรียที่อยู่ด้านหลัง แต่มีหรือที่เลมิสทาเรียจะไม่สนใจในจังหวะที่ได้เปรียบเช่นนี้

แม้มันจะดูขี้ขลาดและเหมือนไม่ใช่ผู้กล้าก็เถอะ แต่ว่าสำหรับเลมิสทาเรียเรื่องแบบนั้นไม่ได้อยู่ในหัวอยู่แล้ว

เธอพุ่งดิ่งลงมาตัดแขนเลทิเซียที่แนบลงบนอกของเซเรสเพื่อรักษา แขนทั้งสองข้างของเลทิเซียขาด

ความเจ็บปวดแผ่ซ่านเข้ามาเลือดสีแดงพุ่งอาบไปทั่วร่างของเซเรส แต่เธอไม่ได้กรีดร้องเพราะความเจ็บปวด

“ไม่ ไม่ ไม่ ไม่”

เธอตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวด.. แขนข้างหนึ่งฟื้นฟูขึ้นมาเพื่อรักษา เธอไม่มีสมาธิที่จะป้องกันด้วยซ้ำ

เพราะว่าเธอต้องยื้อชีวิตเซเรสเอาไว้และรีบรักษาให้เร็วที่สุด หากร่างกายขาดการไหลเวียนเลือดละก็หลังจากนั้นไม่นานได้ตายแน่

แต่ทว่าเลมิสทาเรียเหมือนปลาได้น้ำ เธอหัวเราะออกมา

“ฮ่าๆ ข้าชนะ.. ข้าชนะแล้ว”

เธอพูดเสร็จพร้อมกับพุ่งโฉบลงมาตัดแขนเลทิเซียที่พึ่งรักษา.. เลทิเซียกรีดร้องออกมาด้วยความทรมาน

ราวกับว่าทุกอย่างอยู่ตรงหน้า.. อยู่ในมือ แต่เหมือนมีคนมาหยิบของออกไป พอสร้างใหม่ก็มาหยิบออกไปโดยไร้ทางต่อต้าน

ความรู้สึกมากมายอัดแน่นในหัวใจของเธอ ดวงตาเลทิเซียแดงฉานราวกับปีศาจพร้อมกับร้องออกมาด้วยความโกรธ

“ฉันจะฆ่า.. ฆ่า ฆ่า ฆ่า ฆ่า”

เลทิเซียเหมือนคนบ้าแขนที่กองอยู่ด้านข้างตอนแรกแค่สองแขนแต่ตอนนี้มันมากกว่าสิบแขน.. ทุกแขนล้วนเป็นของเลทิเซียทั้งสิ้น

ภายใต้เสียงกรีดร้องด้วยความเกลียดชังและเสียงหัวเราะด้วยความสะใจนั้นเอง ร่างกายที่ไร้หัวใจของเลทิเซียที่ถูกเวทมนตร์หล่อเลี้ยงแทนเลือดก็หยุดลง

พลังรักษาทั้งหมดมาอยู่ที่แขนสองข้าง และทันทีที่แขนซ้ายถูกรักษาเลมิสทาเรียเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงเพื่อตัดแขนเลทิเซียอีกครา

แต่แขนขวามันกลับฟื้นขึ้นมากะทันหัน คว้าจับคอเลมิสทาเรียที่พุ่งลงมา มันเลยทำให้คอเธอกระแทกกับฝ่ามือเลทิเซียอย่างรุนแรงจนกระดูกคอแทบหัก

ลูกกระเดือกแทบหลุดออกจากคอ.. มือซ้ายเลทิเซียรักษาให้เซเรส และในวินาทีเดียวกันเลือดก็ไหลออกมาจากอกเธอแทน

ทางด้านเลมิสทาเรียแน่นอนว่าไม่ยอมหยุดให้เลทิเซียบีบคอตายแน่ แทบจะเวลาเดียวกันเธอตัดข้อมือขวาเลทิเซียอย่างง่ายดาย

ก่อนที่จะร่วงลงมาและพยายามจะตัดแขนเลทิเซีย แต่เลทิเซียก็คาดการไว้แล้ว จังหวะที่เลมิสทาเรียร่วงลงมาและคาดการณ์ไม่ถึง

เลทิเซียก็เปิดปากออกและกัดไปที่คอเลมิสทาเรียราวกับสัตว์ป่า

“อ่อก”

ไม่มีทั้งแขน.. หรือแม้แต่หัวใจ ดวงตาที่แดงฉานของเธอจ้องเลมิสทาเรียในระยะประชิด ฟันขาวสะอาดนั้นฝังลึกลงไปในคอและ..

เธอก็สะบัดหัวราวกับสัตว์ป่าไม่มีผิด…

……