บทที่ 436 – น้องสาว

 

พริบตาเดียวเลทิเซียก็ปรากฏตัวขึ้นมาอยู่จุดที่พวกเลวี่อยู่ ภาพตรงหน้าของเธอบัดนี้มีร่างของเลวี่ที่ไร้พลังถูกอุ้มไว้โดยเวโรเน่

“ท่านพี่!ท่านพี่!!”

กลับอีกด้านหนึ่งคือลูเซียที่อยู่ในสภาพกระเซอะกระเซิงมาก แต่ถึงแบบนั้นร่างกายของเธอก็กำลังแตกสลายไปอย่างช้าๆ ..

ดวงตาของเธอเผยแววสับสนเล็กน้อย หันไปมองโลกที่ไม่เคยเห็นมาก่อนเธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่

แล้วที่นี่คือที่ไหน ราวกับว่าเธอพึ่งตื่นจากฝันร้าย พอลืมตาตื่นเธอก็เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งทรุดลงกับพื้น และคนที่ดูอายุเยอะกว่าก็โผล่มาเรียก

เธอก้มลงมองมือทั้งสองข้างตัวเองที่กำลังแตกสลายกลายเป็นกลุ่มก้อนแสงโฟตอนช้าๆ ….

“จริงสิ… พี่ล่ะ.. พี่อยู่ไหน?!”

ภาษาที่เธอพูดออกมาเป็นภาษาที่เวโรเน่และเลวี่ไม่รู้จักเลยแม้แต่นิด แต่ถึงแบบนั้นเธอก็พยายามตามหาพี่

พอเธอมองไม่เห็นใครอยู่รอบด้านเลยเธอก็เริ่มที่จะสับสนอีกครั้ง.. และในวินาทีนั้นสายตาเธอก็หันมาเห็นเลทิเซีย..

ทั้งคู่สบสายตากันแทบจะในวินาทีเดียวกัน.. ดวงตาของลูเซียก็เบิกกว้างขึ้น ไม่ทันให้เลทิเซียได้ครุ่นคิดถึงสถานการณ์ใดๆ

ร่างของเธอก็พุ่งไปทางเลทิเซียด้วยความเร็วสูง.. ดวงตาเวโรเน่เบิกกว้าง เธอรู้ความแข็งแกร่งเลทิเซียดี ต่อให้อีกฝ่ายอยากจะทำร้ายก็คงทำไม่ได้หรอก

แต่สิ่งที่เวโรเน่ไม่ต้องการ คือการปะทะกันของสองพี่น้อง เพราะสาเหตุที่เลวี่ท่านพี่ของเธอต้องยอมเสียสละตัวเองก็เพื่อแบบนี้

“ไม่สำเร็จอีกเหรอ!บ้าเอ๊ย เลทิเซียถอยออกไปซะ!!”

แต่ทว่าเลทิเซียกลับไม่ได้ถอยออกไป… เพราะสำหรับเลทิเซียแล้วเธอไม่ได้เจอลูเซียมามากกว่ายี่สิบปี

ไม่สิ ก่อนหน้านี้อาจจะเคยเจอมาแล้ว แต่นั่นมันเป็นตอนที่ลูเซียไม่ใช่ลูเซีย พอเห็นดวงตา เห็นท่าทาง.. ของลูเซีย

เลทิเซียกลับไม่ได้ถอยห่าง ร่างของลูเซียพุ่งเข้ามา.. แต่แทนที่จะเป็นโจมตีกลับกลายเป็นโอบกอด…

“พี่ใช่ไหม.. พี่ใช่ไหม… ใช่พี่จริงๆ ..สินะ…”

“ลูเซีย…?”

ดวงตาของเวโรเน่แสดงความงุนงงออกมา เลทิเซียเองก็ไม่ต่างกันจนเผลออุทานชื่อของลูเซียขึ้นมา

“พี่…ฉันขอโทษ.. ฉันขอโทษที่ทำให้พี่ต้องตาย.. ตลอดมา.. ตลอดมา..”

“เดี๋ยวสิ… นี่เธอพูดอะไรของเธอเนี่ย ลูเซีย..?”

ทำให้ตัวเองต้องตาย.. นี่มันหมายความว่ายังไง? จริงอยู่ที่ความทรงจำในโลกเดิมตอนตัวเองตายเลทิเซียจำได้แค่ว่าตัวเองนอนหลับไป

แต่ไม่ใช่ว่าเพราะผ้าห่มรัดคอตายหรือไงกัน? อันที่จริงนั่นมันก็เป็นแค่มุกตลกที่ขำไม่ออกนั่นแหละ..

ไม่สิ.. ก่อนหน้านั้นลูเซียรู้ได้ไงว่าเลทิเซียคือเรน เลทิเซียมั่นใจว่าร่างกายตัวเองในตอนนี้ไม่มีเศษเสี้ยวไหนที่เหมือนเรนเลยนะ

ไม่ต้องพูดถึงนิสัย สำหรับไอ้คนที่ชื่อเรนคนเก่าที่มีนิสัยขี้ขลาดเขลา ของเธอนั้นเลทิเซียได้ทิ้งมันไปตั้งนานแล้ว

แล้วทำไมถึงรู้ได้ล่ะ.. ว่าเลทิเซียคือเรน.. ในขณะที่เลทิเซียกำลังสับสน..

“อ่า.. พี่ ฉันรู้สึกเหมือนกับ …. เวียนศีรษะเลยแฮะ.. ฉัน.. เป็นอะไร แล้วที่นี่มันที่ไหน… พี่บอกเองว่าจะบอกฉันไม่ใช่เหรอ ถ้าฉันมาอยู่ในที่แปลกๆ แบบนี้”

“ไม่ๆ เดี๋ยวก่อน.. นี่เธอพูดถึงเรื่องอะไรลูเซีย? นี่มันหมายความว่ายังไง!”

“ไม่รู้สิ… พี่… ไม่ไหวแล้วขอฉันนอนสักครู่นะพี่..”

“เดี๋ยวสิ…!”

ดวงตาของเลวี่ก็ใกล้จะปิดลงช้าๆ .. กลิ่นอายความตายแผ่ออกมาจากร่างเธอ อาจจะเป็นเพราะอาการที่ผ่านมาทั้งหมด

หรืออาจจะเป็นเพราะการถูกส่งกลับไปโลกเดิม ร่างกายของลูเซียมันไม่อาจทนต่อความเหนื่อยล้าไหวจนเธอ.. ง่วง..

ดวงตาของเลทิเซียเผยแววสั่นสะท้าน.. ไม่ใช่ว่าเธอมองโลกในแง่ร้าย แต่แบบนี้มัน.. แบบนี้มัน!!

“ไม่.. ลูเซีย ฉันจะไม่ยอมให้เธอหายไป เธอต้องอยู่กับฉัน!”

“หายสิ หายสิ หายสิ!”

เลทิเซียตะโกนออกมาพร้อมกับใช้พลังทั้งหมดเพื่อรักษาลูเซีย สีหน้า ท่าทาง ความเป็นห่วงของเลทิเซียปรากฏอยู่ตรงหน้าของลูเซีย

มันทำให้เธอราวกับย้อนไปในอดีต.. ตลอดมา.. นับตั้งแต่ที่เธอได้ฆ่าพี่ตัวเองเธอก็หลอกตัวเองว่าพี่ยังไม่ตาย

พี่ยังคอยอยู่ข้างๆ เธอ.. ทุกคนที่เข้ามาหาพี่เพราะต้องการจะแย่งพี่ไปจากเธอ เธอไม่มั่นใจว่าตัวเองฆ่าไปกี่คนต่อกี่คนแล้ว

แต่ถึงแบบนี้พอรู้สึกตัวอีกที เธอก็เหมือนจะมาอยู่ในโลกใบใหม่.. นับจากนั้นเธอก็จำอะไรไม่ได้ สิ่งที่เธอจำได้มีเพียงความฝันอันโหดร้ายและเจ็บปวด..

แต่ถึงแบบนั้น ถึงแม้จะเป็นแบบนั้น.. เธอก็ยังรู้ดีว่าพี่น่ะตายไปแล้ว เพราะเธอ เธอเป็นคนเห็นแก่ตัว.. เธอไม่สำนึกผิดที่ฆ่าคนและก็จับพวกมันยัดส้วม

ที่เธอรู้สึกผิดมีเพียงเรื่องเกี่ยวกับพี่เท่านั้น.. เธอมองใบหน้าที่เศร้าสร้อยของพี่ตัวเอง ตอนนี้แหละ ช่วงเวลานี้แหละ..

ที่พี่มองแค่เธอคนเดียว.. สนใจเพียงแค่เธอ.. เธอยื่นมือทั้งสองข้างขึ้นไปคล้องคอเลทิเซียก่อนจะดึงตัวเองเข้าไปจูบเลทิเซีย

แม้แต่เลทิเซียก็คาดไม่ถึง.. น้ำตาของเธอไหลออกมาจากดวงตา..

“ในที่สุด.. ฉัน… ก็ตามพี่สาวทันแล้วนะ.. พี่เอลน่า…”

“พี่.. ฉัน… น่ะ รักพี่ที่สุดเลย..”

“เพราะงั้น.. ฉันถึงปล่อยให้… พี่สาวตายไงล่ะ”

เธอพูดแบบนั้นเสร็จร่างกายก็มลายหายไปต่อหน้าต่อตาเลทิเซีย แต่เธอรู้ดีว่า.. นั่นคือความตายของลูเซีย.. น้องสาวที่แสนสำคัญของเธอ

ตายไปแล้ว..? ตายไปแล้วงั้นเหรอ..? งั้นที่เลวี่ทำมาคือเพื่ออะไร…? ปล่อยให้พี่สาวตาย … ลูเซียเนี่ยนะ?

เธอเกี่ยวข้องกับที่พี่ตาย..?

ทุกอย่างในใจของเลทิเซียมันสับสนจนปนมั่วกันไปหมด ไม่เข้าใจอะไรเลย.. กลายเป็นว่าครอบครัวที่ตัวเองเชื่อใจกลับมีการแปรเปลี่ยนแบบนี้

นี่มันหมายความว่ายังไง… เลทิเซียยังมีความสับสนและรู้สึกหวาดกลัวบางอย่างขึ้นมา ราวกับว่าทุกอย่างที่ตนเองเชื่อกลายเป็นเรื่องโกหก

ทุกอย่างบนโลกนี้.. กำลังกลายเป็นสิ่งที่เธอไม่เข้าใจ..

“ท่านพี่ ทำใจดีๆ ไว้นะ ท่านพี่!”

จู่ๆ เวโรเน่ก็ตะโกนออกมา ส่งผลให้เลทิเซียได้สติกลับขึ้นมาทันที เธอหันไปทางต้นเสียงก็พบว่าร่างกายของเลวี่ก็เกิดปรากฏการณ์บางอย่าง

แบบเดียวกับลูเซียเลย หัวใจเลทิเซียเต้นดังจนหูสองข้างเธอไม่ได้ยินเสียงอื่นนอกจากเสียงหัวใจเธอเลย

ในตอนนี้ไม่ใช่ว่าเธอไม่เสียใจแต่ทุกอย่างมันฉุกละหุกกะทันหันเกินไป.. ดวงตาของเธอเหมือนคนจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก..

เธอรีบพุ่งไปหาเลวี่ด้วยความเป็นห่วง.. เธอไปลอยอยู่ข้างๆ ..เลวี่ที่เวโรเน่อุ้มอยู่.. ขอบตาของเธอเหมือนคนหมดแรง..

เธอคอยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมาช้าๆ .. พอมองเห็นใบหน้าสองใบหน้าที่แสนสำคัญสำหรับตัวเธอ.. เธอก็เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

“อย่าร้องไห้สิ.. เวโรเน่.. เธอไม่ใช่เด็กแล้วนะ.. อยู่มาห้าร้อยปีแล้วนะ”

“ก็.. พวกเราพึ่งจะเจอกันเองไม่ใช่เหรอ ท่านพี่สัญญาเองไม่ใช่เหรอว่าอีกห้าร้อยปีข้างหน้าพวกเราจะมาอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข แต่.. แต่มันกลับกลายเป็นแบบนี้!”

“อ่า.. นั่นสินะ… ขอโทษนะ…”

พอเห็นเลวี่ห้ามตัวเองเธอก็ตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวด.. เธอมีชีวิตอยู่มาเพื่อเวลานี้ ตลอดห้าร้อยปีที่ผ่านมานี้

ไม่รู้ว่าเธอท้อไปบ่อยขนาดไหน ร้องไห้บ่อยขนาดไหน.. เธอก็ยังฝืนรอ.. รอพี่สาวที่แสนสำคัญกับเพื่อนที่ดีที่สุด..

ตั้งแต่วันที่พ่อบุญธรรมของเธอตาย โลกของเธอก็แทบจะกลายเป็นสีเทา.. ทุกอย่างสำหรับเธอมันหลอกลวงไปจนหมด

แต่คนที่ช่วยเธอเอาไว้และจะคอยพาหัวเราะ พาไปทักทาย.. ทุกอย่างล้วนเป็นเพราะพี่สาวของเธอทั้งนั้นแต่ร่างกายของเลวี่ก็สลายหายไปมากกว่าครึ่งแล้ว

เธอขอร้องให้ภูตแห่งเวทมนตร์ ลบเวทมนตร์ออกและแทนที่จะลบออกจากประวัติศาสตร์ไป เป็นลบออกแค่จากปัจจุบันไปจนถึงอนาคต

อดีตที่ผ่านมาจะไม่แปรเปลี่ยน กล่าวคือจะไม่มีใครบนโลกลืมเธอ แต่นับจากนี้โลกใบนี้จะไม่มีเธออีกก็แค่นั้นเอง… นั่นคือสิ่งที่เลวี่ทำได้เพียงอย่างสุดท้าย

น้ำตาของเวโรเน่ยังไหลไม่หยุด เลทิเซียเองก็ได้แต่ยืนนิ่งอยู่แบบนั้น..

เลวี่เธอยกมือสองข้างขึ้นกอดคอของเลทิเซียและเวโรเน่ก่อนจะดึงเข้ามากอด

“ข้าขอโทษพวกเจ้าจริงๆ … ข้าเองก็ไม่อยากทำแบบนี้.. แต่นี่เป็นวิธีเดียวที่ข้านึกออก ที่น้องสาวเลทิเซียมาอยู่ในโลกนี้ก็เพราะข้า และข้าก็ไม่อยากให้เลทิเซียได้ต่อสู้กับน้องตัวเอง.. เพราะแค่จินตนาการว่าข้าต้องสู้กับเลทิเซียมันก็ขมขื่นจนแทบทันไม่ไหวแล้ว”

“เพราะงั้น.. ข้าถึงได้ต้องสะสางทุกอย่างด้วยตัวเอง นี่คือสิ่งเดียวที่ข้าทำได้.. ข้าขอโทษนะ ท่านพี่.. เวโรเน่.. อย่างน้อยข้าก็อยากให้พวกเจ้าทั้งสองพึ่งพากันและกันตอนที่ข้าไม่อยู่..”

“ข้า..รักทั้งสองคนมากนะ..”

“ลาก่อนนะ.. ท่านพี่เลทิเซีย.. เวโรเน่..”