บทที่ 139 ความตึงเครียด

บทที่ 139 ความตึงเครียด

จิงเจ้อหรงมองไปที่ถังซวงขณะเดินพลางถามว่า “ซวงเอ๋อร์ สหายฝูเป็นอย่างไรบ้าง”

“สหายฝูเป็นคนเรียนรู้เร็วค่ะ และเขารู้วิธีผลิตยาแก้อักเสบแล้ว พรุ่งนี้จะให้เขาทำยาห้ามเลือดและยาทาแผล ฉันรู้สึกสบายใจมากที่สอนเขาค่ะ”

“ฮ่าฮ่า… เธอนี่เป็นคนใจกว้างจริง ๆ นะ”

จิงเจ้อหรงชื่นชมจิตใจของถังซวงจริง ๆ เป็นเรื่องยากจริง ๆ ที่เด็กสาวจะมีความตั้งใจจริงตั้งแต่อายุยังน้อยโดยรู้อย่างชัดเจนว่าตัวเองต้องการอะไรและต้องทำอย่างไร

“ไม่ใจกว้างหรอกค่ะ ไม่ใช่ว่าฉันก็ขอรางวัลตอบแทนไปหรือคะ?”

ถังซวงกะพริบตาอย่างขี้เล่นแล้วหัวเราะ

ในวันที่สอง ถังซวงสอนฝูเซียงเซิงผลิตยาแก้อักเสบอีกครั้ง จากนั้นก็ดูเขาผลิตด้วยตัวเอง

เมื่อเห็นว่าฝูเซียงเซิงเข้าใจมันอย่างถ่องแท้แล้ว ถังซวงจึงพูดด้วยรอยยิ้ม “สหายฝู คุณทำยาแก้อักเสบได้ชำนาญแล้วค่ะ ต่อไปเราจะผลิตยาห้ามเลือดกันนะคะ แต่ฉันจะไปที่โรงพยาบาลกลางก่อน แล้วฉันจะกลับมาหลังจากเสร็จธุระนะคะ คุณอยู่ที่นี่และลองผลิตยาแก้อักเสบต่อไปก่อนได้ไหมคะ?”

“แน่นอน สหายถัง เธอไปทำธุระก่อนได้เลย”

“ตกลงค่ะ”

ถังซวงตรงไปที่โรงพยาบาล และเมื่อเธอเห็นผู้เฒ่าฉี เธอก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ผู้เฒ่าฉีคะ ผิวพรรณของคุณดีขึ้นมากแล้ว ดูเหมือนว่าคุณจะฟื้นตัวได้ดีในช่วงสองสามวันนี้นะคะ”

เมื่อผู้เฒ่าฉีเห็นถังซวง ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม และพูดอย่างร่าเริงว่า “ใช่ ที่ผ่านมาต้องขอบคุณเธอมากนะ ไม่อย่างนั้นฉันก็ไม่รู้เลยว่าอะไรจะเกิดขึ้น แต่ว่านะคุณถัง หมอมาตรวจฉันเมื่อเช้านี้ เขาบอกว่าฉันสามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว เธอคิดว่ายังไง?”

ถังซวงพยักหน้าเมื่อเธอได้ยิน และพูดว่า “คุณสามารถออกจากโรงพยาบาลได้ค่ะ แต่สารพิษในร่างกายของคุณยังไม่ถูกกำจัดออกไปทั้งหมด งั้นจากนี้ฉันจะไปที่บ้านของคุณเพื่อฝังเข็มให้ต่อก็ได้นะคะ”

“ได้สิ ฉันขอรบกวนคุณถังด้วยนะ”

ผู้เฒ่าฉีพยักหน้าเพื่อขอบคุณถังซวง และให้ที่อยู่กับเธอไว้

ถังซวงรับที่อยู่มา และพูดว่า “เอาล่ะ มาเริ่มกันเลยเถอะค่ะ”

หลังจากถังซวงฝังเข็มให้กับผู้เฒ่าฉีเสร็จแล้ว เธอก็ออกจากโรงพยาบาลทันทีและกลับไปสอนฝูเซียงเซิงผลิตยาห้ามเลือด

คราวนี้ฝูเซียงเซิงดูคล่องแคล่วขึ้นและเขาก็ผลิตยาสำเร็จในครั้งที่ 5 เมื่อมองไปที่ยาห้ามเลือดแบบพิเศษในมือของเขา ฝูเซียงเซิงก็ต้องการหาคนที่จะลองใช้ทันที

“สหายฝู ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ อีกไม่นานก็จะสำเร็จแล้วค่ะ”

ฝูเซียงเซิงเองก็มีความสุขมากเช่นกัน “เป็นเพราะสหายถังสอนฉันอย่างดี ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่เรียนรู้เร็วขนาดนี้หรอก” เขาไม่ได้โกหก ถังซวงเป็นครูสอนที่ดีจริง ๆ เขามองเพียงครู่เดียวก็สามารถรู้ได้ทันที

ถังซวงได้ยินอย่างนั้นก็ยกยิ้ม “เป็นเพราะสหายฝูเรียนรู้เร็วด้วยนะคะ คุณเองก็เก่งมาก”

ไม่กี่วันต่อมา ถังซวงทั้งฝังเข็มผู้เฒ่าฉีและสอนฝูเซียงเซิงถึงวิธีทำยาทาแผล โดยไม่มีเวลาหยุดพัก

เมื่อทำยาแก้อักเสบและยาห้ามเลือดสำเร็จ ฝูเซียงเซิงก็คล่องแคล่วขึ้นมาก แต่การผลิตยาทาแผลต้องให้ความสำคัญกับผิวสัมผัสมาก นอกเหนือจากการวัตถุดิบยาและการกลั่นยาแล้ว ยังต้องเชี่ยวชาญในการทำอาหารที่เกี่ยวกับการเคี่ยวหรือต้ม ดังนั้นความเร็วของเขาจึงช้าลง

หลังจากที่ฝูเซียงเซิงต้มยามาเป็นเวลาสามวัน ในที่สุดเขาก็เชี่ยวชาญเทคนิคการทำยาทาแผลในที่สุด “สหายถังขอบคุณสำหรับการสอนของเธอในวันนี้มากนะ”

เมื่อเห็นฝูเซียงเซิงกล่าวขอบคุณอย่างจริงใจ ถังซวงรีบโบกมือและพูดว่า “ยินดีค่ะ ฉันก็แค่ทำสิ่งที่ควรทำเท่านั้น”

หลังจากที่เจียงหงเหลียงและซุนหงรู้ว่าฝูเซียงเซิงเชี่ยวชาญการผลิตยาทั้งสามแล้ว พวกเขาก็รีบมาดูทันที ทั้งสองไม่เคยออกจากเมืองเวิงซานเลยเพียงเพื่อรอฝูเซียงเซิง และตอนนี้พวกเขาสามารถกลับไปพร้อมกันได้แล้ว

“สหายเสี่ยวถัง ไม่ต้องห่วงนะ หลังจากที่ฉันกลับไปแล้ว ฉันจะให้คนเร่งทำยาแก้อักเสบ แล้วส่งมายังเมืองเวิงซานโดยเร็วที่สุด”

ถังซวงและเจียงหงเหลียงกล่าวถึงเรื่องการจำหน่ายยาก่อนหน้านี้ ยาห้ามเลือดและยาทาแผลใช้ในกองทัพโดยเฉพาะ แต่ยาแก้อักเสบสามารถใช้ได้ทั่วไป ดังนั้นยาแก้อักเสบนี้จะใช้ทั่วประเทศ และจะจัดจำหน่ายในเมืองเวิงซานเป็นที่แรก

“รบกวนรองเจียงด้วยนะคะ”

หลังจากที่จิงเจ้อหรงและถังซวงส่งเจียงหงเหลียง และคนอื่น ๆ แล้ว พวกเขาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

“ซวงเอ๋อร์ ต้องใช้เวลานานแค่ไหนหรือกว่าที่ผู้เฒ่าฉีจะเสร็จสิ้นการรักษา?”

ถังซวงคำนวณเวลาและตอบว่า “อีกไม่นานค่ะ น่าจะสามวัน”

“ตกลง งั้นหลังจากเธอเสร็จธุระที่นี่แล้ว ฉันจะพาเธอกลับเองนะ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ถังซวงก็พูดออกไปตามตรงว่า “ไม่ต้องหรอกค่ะลุงจิง ฉันกลับเองได้ พี่เฉินเองก็อยู่ด้วย”

ในช่วงเวลานี้ เฉินกวงหยางกำลังยุ่งกับเรื่องอื่นอยู่ เขาจึงไม่ได้มาที่นี่นานแล้ว แต่เขายังคงอยู่ในเมืองเพื่อรอถังซวงกลับไปด้วยกัน

เมื่อจิงเจ้อหรงได้ยินแบบนั้น เขาก็พูดว่า “ไม่เป็นไร ฉันจะส่งเธอสองคนกลับไปพร้อมกันเอง”

เมื่อเห็นการยืนกรานของจิงเจ้อหรง ถังซวงก็อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วอย่างสงสัย เธอรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ดังนั้นเธอจึงไม่ปฏิเสธอีก “ตกลงค่ะ รบกวนลุงจิงด้วยนะคะ”

วันรุ่งขึ้น ถังซวงยังคงไปที่บ้านผู้เฒ่าฉีเพื่อฝังเข็มให้เขา และทุกอย่างก็เป็นไปด้วยดี

เมื่อถังซวงไปฝังเข็มผู้เฒ่าฉีเป็นครั้งสุดท้าย เฉินกวงหยางก็มาที่นี่ด้วยเช่นกัน แต่เมื่อทั้งสองมาถึงพวกเขาพบว่าบรรยากาศในบ้านตึงเครียดเล็กน้อย

“คุณถัง เสี่ยวเฉิน อยู่ที่นี่เอง นั่งพักสักครู่สิ ฉันขอไปจัดการธุระสักเดี๋ยวนะ”

ถังซวงชำเลืองมองคนที่คุกเข่าอยู่บนพื้น พยักหน้าและพูดว่า “ค่ะผู้เฒ่าฉี ตามสบายเถอะค่ะ”

ชายที่นั่งคุกเข่ามองมาที่ถังซวง จากนั้นรีบก้มหัวให้ผู้เฒ่าฉีและพูดว่า “คุณฉีครับ ให้โอกาสผมอีกครั้งเถอะครับ ผมถูกหลอกจริง ๆ ชายคนนั้นบอกว่ายานี้มีไว้สำหรับเสริมสร้างร่างกาย ทำให้สุขภาพดี นั่นเป็นเหตุผลที่ผมให้คนใส่มันลงในมื้ออาหารประจำวันของคุณ ผมไม่รู้จริง ๆ ว่ามันเป็นยาพิษ”

“เหล่าหลิว นายคิดว่าทุกคนโง่หรือ? คิดว่าฉันจะเชื่อเรื่องแบบนี้หรือไง?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ คนที่ชื่อเหล่าหลิวพูดทั้งน้ำตาว่า “ผู้เฒ่าฉี ผมไม่รู้จริง ๆ ครับว่ามันเป็นพิษ ผมถูกหลอก”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ผู้เฒ่าฉีก็เย้ยหยันและพูดว่า “เอาล่ะ บอกฉันมาว่าใครหลอกนาย ใครขอให้นายใส่ยานั้นในอาหารของฉัน”

“คือ… คือ…”

เหล่าหลิวอึกอักและไม่พูดอะไร

“ทำไม… คนคนนั้นมีบุญคุณอะไรกับนายนักหนาถึงได้ไม่ยอมบอกฉัน?”

ผู้เฒ่าฉีมองไปที่เหล่าหลิวตรงหน้า ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ เขาขว้างถ้วยในมือตรงหน้าเหล่าหลิว และตะโกนเสียงดังว่า “หลายปีมานี้ฉันปฏิบัติต่อนายไม่ดีหรือไง? ทำไมนายถึงทำแบบนี้ ฉันคอยถามตัวเองว่าฉันมีค่าพอสำหรับพี่น้องและทุกคนหรือเปล่า แต่ถึงอย่างนั้นนายยังต้องการที่จะฆ่าฉัน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เหล่าหลิวที่เคยเชื่อฟังก่อนหน้านี้ก็เปลี่ยนเป็นหัวเราะอย่างเย้ยหยัน

“ดีหรือ? ปฏิบัติต่อเราดีงั้นหรือ? รู้ไหมว่าคนภายนอกมองเรายังไง? เขาว่าเราเป็นพวกขี้ขลาด ไร้น้ำยา บอกว่าเราพวกน่าสมเพชเห็นใครก็หัวหด ไม่มีเลือดเนื้อ ทั้ง ๆ ที่คนอื่น ๆ ใช้ชีวิตที่ดี แต่ดูสิว่าเรากำลังใช้ชีวิตแบบไหน เราหาเงินได้เพียงน้อยนิดและซื้อของเล็ก ๆ น้อย ๆ ไปวัน ๆ ไม่สามารถแม้แต่จะซื้อเสื้อผ้าที่ดีกว่านี้ได้เลย”

เหล่าหลิวเริ่มบ้าคลั่งมากขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่เขาพูด และในที่สุดก็ยืนขึ้นทันที

โครม! ปัง!

ดูเหมือนจะมีเสียงอึกทึกดังมาจากประตูข้างนอก และเหล่าหลิวก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่งมากขึ้นเรื่อย ๆ

“ผู้เฒ่าฉี คุณควรจะเกษียณไปตั้งนานแล้ว พี่เหวินบอกว่าเขาจะทำให้พวกเรามีชีวิตที่ดีกว่านี้”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของผู้อาวุโสฉีเปลี่ยนไป

“เป็นเขาเอง เหวินจิง…”

ในเวลานี้ เสียงข้างนอกดังขึ้น และใบหน้าของผู้เฒ่าฉีก็เคร่งเครียดมากยิ่งขึ้น

เหล่าหลิวมองใบหน้าที่ประหลาดใจของผู้คนรอบข้าง และรีบตรงไปหาถังซวง