บทที่ 86 ทางเลือก

บทที่ 86 ทางเลือก

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ดวงตาของโม่เจ๋อหยวนก็เป็นประกาย “จริงหรือครับ?”

“แน่นอนว่าเป็นความจริง วันนี้ฉันเอารางวัลมาให้เธอด้วยนะ”

ตอนนี้หลี่จงอี้มียินดีกับโม่เจ๋อหยวนมาก “เก่งมากเสี่ยวโม่ คนข้างบนเห็นสิ่งประดิษฐ์ของเธอแล้ว สิ่งประดิษฐ์ของเธอจะเป็นประโยชน์อย่างมากต่อการเกษตรของประเทศเรา”

โม่เจ๋อหยวนมีความสุขมาก แต่เขายังไม่ลืมถังซวง “ลุงจิงครับ แล้วซวงเอ๋อร์ล่ะครับ? อย่างที่ผมพูดไปก่อนหน้านี้ ผมเป็นหนี้บุญคุณเธอในการพัฒนารถเก็บเกี่ยวครั้งนี้”

“ไม่ต้องห่วง สหายเสี่ยวถังก็ได้รับรางวัลเช่นกัน”

ในความเป็นจริง จิงเจ้อหรงก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะมีรางวัลสำหรับถังซวงด้วย เมื่อตอนรายงานเขาก็พูดถึงถังซวงเช่นกัน แต่ไม่ได้คาดหวังว่าเบื้องบนจะให้ความสนใจเธอ

“จริงหรือครับ? มีรางวัลอะไรให้ซวงเอ๋อร์จริง ๆ หรือครับ?”

เฮ่อหลานเองก็รู้สึกตื่นเต้น และอดไม่ได้ที่จะมองไปที่จิงเจ้อหรงอย่างมีความหวัง

เมื่อเห็นเฮ่อหลานเป็นเช่นนี้ จิงเจ้อหรงก็อดยิ้มไม่ได้ “แน่นอนครับ”

เมื่อเห็นว่าทุกคนยืนอยู่ที่ประตู ถังซวงจึงพูดจากด้านข้างว่า “เข้าไปข้างในก่อนเถอะค่ะ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฮ่อหลานก็รู้สึกตัว เธอพยักหน้าอย่างรีบร้อนและพูดว่า “ใช่ ๆ เราเข้าไปข้างในกัน ไปกินข้าวกันเถอะค่ะ ทุกคนคงหิวกันแย่แล้ว” เธอแทบรอไม่ไหวจริง ๆ ที่จะรู้ว่าเบื้องบนให้รางวัลอะไรแก่ลูกสาวของเธอ และเธอก็ไม่อยากปล่อยให้แขกหิว

หลังจากเข้าไปในบ้าน เฮ่อหลานต้อนรับพวกเขาโดยการเสิร์ฟอาหาร

ส่วนถังซวงและถังเซวี่ยได้จัดโต๊ะพร้อมตะเกียบรอแล้ว และแม้แต่เหรินอวี่ก็ถูกลากไปนั่งด้วยกัน

หลี่จงอี้มีความสุขมากในวันนี้ เขาจึงดื่มสักเล็กน้อย ส่วนจิงเจ้อหรงเองก็ดื่มกับเขาสองแก้ว แต่ในไม่ช้า ทั้งสองก็พบว่าเหล้านั้นแตกต่างจากที่พวกเขาดื่มเป็นประจำ

“อาหลาน เธอซื้อเหล้านี้ที่ไหนน่ะ? รสชาติกลมกล่อมมากเลย”

เฮ่อหลานยิ้มและพูดว่า “ฉันไม่ได้ซื้อเหล้านี้หรอกค่ะ ซวงเอ๋อร์เป็นคนทำเอง”

“อะไรนะ… ยัยหนูซวงทำเหล้าได้ด้วยรึ? ทำไมฉันถึงไม่เคยได้ยินเธอพูดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย?”

ใบหน้าของหลี่จงอี้เต็มไปด้วยความประหลาดใจ และในขณะเดียวกัน เขาก็มองไปที่ถังซวงอย่างสงสัยและพูดว่า “ยัยหนู ทำไมเธอไม่บอกฉันว่าเธอหมักเหล้าเองเป็น ถ้าฉันรู้ ฉันจะให้เธอทำให้ฉันดื่มไปนานแล้ว”

“คุณปู่คะ ถ้าคุณปู่ต้องการดื่ม คราวหน้าหนูจะทำให้ดื่มอีกนะคะ นอกจากเหล้านี้แล้ว หนูจะทำเหล้าอื่น ๆ ให้ดื่มจนพอใจเลยค่ะ”

“ดี ๆ”

หลี่จงอี้หัวเราะเมื่อเขาได้ยินคำพูดนั้น เขาแค่คิดว่าหลานสาวคนนี้เก่งมาก แม้แต่จิงเจ้อหรงก็ยังมองถังซวงอย่างประหลาดใจ ชีวิตนี้เขาดื่มเหล้ามาไม่น้อย ดังนั้นเขาจึงรู้ได้ทันทีว่าคุณภาพของเหล้านี้นั้นดีมาก “สหายเสี่ยวถัง ฉันสงสัยจริง ๆ ว่ามีอะไรบ้างไหมที่เธอไม่รู้?”

“ยังมีอีกหลายสิ่งที่ฉันไม่รู้ค่ะ แต่… เรื่องที่รู้ก็มีอยู่มาก”

ในตอนท้าย ถังซวงหัวเราะอยู่คนเดียว

เมื่อมองไปที่เด็กสาวที่มีความมั่นใจและสละสลวยตรงหน้า โม่เจ๋อหยวนก็ยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัวเช่นกัน

แขกและเจ้าภาพต่างเพลิดเพลินกับอาหาร ทุกคนล้วนอิ่มท้อง แม้แต่เหรินอวี่เองก็อดไม่ได้ที่จะกินเยอะกว่าปกติ เป็นเพราะฝีมือของเฮ่อหลานนั้นดีมาก และมีอาหารหลายอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่เพียงแต่ดูดีเท่านั้นแต่ยังมีรสชาติที่ดีอีกด้วย ดังนั้นเขาจึงกินไปมากในคราวเดียว

“ลุงหลี่ คุณจิง พวกคุณนั่งพักกันสักครู่ก่อนนะคะ ฉันจะชงชามาให้ค่ะ”

“อาหลาน เธอไม่ต้องวุ่นวายหรอก เราไม่ต้องดื่มชาก็ได้ เธอเองก็ควรนั่งพักสักหน่อยด้วยนะ”

จิงเจ้อหรงเห็นด้วย และพูดว่า “ใช่ เราพอแล้วล่ะ มานั่งสักพักเถอะครับ”

แต่เฮ่อหลานยังคงชงชาให้พวกเขาทั้งหมดอยู่ดี และนั่งลงกับพวกเขา

แต่ในเวลานี้ จิงเจ้อหรงได้นำสิ่งต่าง ๆ ออกมา “สหายเสี่ยวโม่ เธอไม่เคยยื่นขอสิทธิบัตรมาก่อนใช่ไหม? ฉันจัดการให้แล้วนะ และผู้บังคับบัญชาก็ให้รางวัลเธอหกพันหยวน”

โม่เจ๋อหยวนรับสิ่งที่จิงเจ้อหรงถืออยู่ และพูดด้วยรอยยิ้ม “ขอบคุณครับลุงจิง”

เงินหกพันหยวนนี้เยอะมากจริง ๆ แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือต้องให้คนข้างบนรู้ว่าเราเป็นใคร

หลังจากนั้น จิงเจ้อหรงก็หยิบซองสีแดงเล็ก ๆ อีกใบออกมาและพูดว่า “สหายเสี่ยวถัง นี่เป็นรางวัลสำหรับเธอ แม้ว่าจะมีเพียงห้าร้อยหยวน แต่ท่านผู้นำก็ยังชมเชยเธออย่างมาก ฉันหวังว่าเธอจะพยายามอย่างหนักขึ้นในอนาคตนะ”

ถังซวงไม่คาดคิดว่าจะได้รับรางวัลของเธอด้วย ดังนั้นหลังจากที่เธอรับซองสีแดง เธอจึงพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ค่ะ ฉันจะพยายามอย่างหนักแน่นอน” อันที่จริง เธอมีความคิดอยู่ในใจแล้ว เนื่องจากเธอต้องการเป็นหมอ เส้นทางในอนาคตของเธอจึงต้องเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ดังนั้นเธอจึงวางแผนที่จะพัฒนายาเฉพาะทางก่อน

และเธอได้คิดไว้แล้วว่าจะพัฒนาอะไร แต่ปัจจุบันยังไม่มีทางดังกล่าว ดังนั้นเธอจึงต้องวางแผนอย่างรอบคอบ

หลังจากที่จิงเจ้อหรงให้กำลังใจเธออีกครั้ง เขาก็ขอตัวกลับไปก่อน

เมื่อเห็นเช่นนี้ เฮ่อหลานก็เตรียมตะกร้าและยื่นให้ทันที “คุณจิงคะ ที่บ้านไม่มีอะไรดี ๆ เลย นี่คือเค้กน้ำตาลทรายแดงและเค้กถั่วเขียวที่ฉันทำเอง ฉันหวังว่าคุณจะชอบมันนะคะ” เขานำรางวัลมาให้เสี่ยวโม่และซวงเอ๋อร์ ดังนั้นเธอจึงอยากตอบแทนเขาเช่นกัน

จิงเจ้อหรงมองไปที่ตะกร้าตรงหน้าเขา และอยากจะบอกว่าเขาไม่กินของหวาน แต่เมื่อเขาเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเฮ่อหลาน ในที่สุดเขาก็รับมันไป “ได้สิ ขอบคุณมากนะครับ”

หลังจากที่จิงเจ้อหรงออกไป ในที่สุดถังเซวี่ยก็หยุดเก็บอาการ เธอเดินไปที่ถังซวงอย่างตื่นเต้น “พี่สาว ขอฉันดูซองแดงได้ไหม ขอดูได้ไหม?”

“ได้สิ อะนี่”

ถังซวงมอบซองจดหมายสีแดงให้น้องสาว

ถังเซวี่ยแทบรอไม่ไหวที่จะเปิดมัน และเมื่อเธอเห็นเงินข้างใน ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความตกตะลึง “พี่สาว พี่เริ่มทำเงินได้แล้ว มันน่าทึ่งมาก ฉันไม่รู้ว่าฉันจะทำเงินได้มากขนาดนี้ไหมในอนาคต”

ถังซวงอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ไม่ต้องรีบหาเงินหรอก สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับเธอในตอนนี้คือการตั้งใจเรียน”

ถังเซวี่ยพยักหน้าอย่างเคร่งขรึมและพูดว่า “อื้ม ฉันจะตั้งใจอย่างแน่นอน” เธอได้เห็นประโยชน์ของการเรียนแล้ว ดูสิ พี่ชายโม่ประดิษฐ์รถเก็บเกี่ยวได้ด้วยความรู้ของเขา แม้ว่าพี่สาวของเธอจะช่วยชี้ประเด็นเพียงเล็กน้อยก็ตาม แต่เป็นเพราะอ่านหนังสือเยอะ จึงมีความรู้มาก จึงได้เสนอแนะสิ่งที่เป็นประโยชน์ได้ พี่สาวเธอก็เก่งมากเช่นกัน

เมื่อเห็นพวกเขาคุยกันอย่างมีความสุข หลี่จงอี้ก็หัวเราะ จากนั้นจึงประกาศเรื่องที่มีความสุขอีกครั้ง

“หนูซวง ฉันจะซื้อบ้านข้าง ๆ เธอด้วยนะ และต่อจากนี้ไปเราจะเป็นเพื่อนบ้านกันแล้ว สามารถเยี่ยมเยียนกันได้ทุกวัน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของถังซวงเต็มไปด้วยความประหลาดใจ “จริง ๆ หรือคะคุณปู่? ยอดเยี่ยมไปเลยค่ะ”

“จริงสิ พรุ่งนี้ฉันจะย้ายมาที่นี่แล้ว”

วันรุ่งขึ้น สามแม่ลูกพร้อมกับโม่เจ๋อหยวนก็ช่วยหลี่จงอี้ย้ายของ และช่วงนี้โม่เจ๋อหยวนก็ย้ายไปอยู่กับหลี่จงอี้ ซึ่งทำให้สะดวกขึ้นมาก

ทุกคนต่างยุ่งจนหัวหมุน อีกทั้งถังซวงและถังเซวี่ยก็กำลังจะไปโรงเรียน

เดิมทีเฮ่อหลานวางแผนที่จะส่งลูกสาวสองคนของเธอไปรายงานตัว แต่ไม่คาดคิดว่าจะมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น ซึ่งทำให้เธอตัดสินใจลำบากเล็กน้อย และเธอไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรไปชั่วขณะ

“แม่คะ เป็นอะไรหรือเปล่า? เกิดอะไรขึ้นหรือ? ทำไมแม่ทำหน้าแบบนั้นล่ะ?”