บทที่ 310 พิสูจน์

บทที่ 310 พิสูจน์

เมื่อได้ยินคำพูดถังซวง เมิ่งซือเซี่ยแสดงท่าทีไม่พอใจออกมาทันที

“นี่… ถังซวง ทำไมฉันกับจู้เจินเจินต้องสอบเป็นเพื่อนเธอด้วย เธออยากสอบก็สอบเองสิ”

ถังซวงแสร้งทำเป็นยิ้มมองไปทางเมิ่งซือเซี่ย “ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเธอสองคนพูดมั่วซั่ว จะเกิดข่าวลือว่าฉันโกงข้อสอบออกไปได้ยังไง ถ้าไม่ให้พวกเธอสอบด้วย แล้วจะให้ใครสอบด้วยล่ะ”

“เธอ…”

เมิ่งซือเซี่ยไม่คิดเลยว่าถังซวงจะกล่าวแบบนี้ อีกอย่างแม้ตัวเธอกับเจินเจินจะเป็นคนเริ่มซุบซิบจนถูกคนอื่นเอาไปเผยแพร่จริง ๆ และมันยิ่งขยายกว้างขึ้นเรื่อย ๆ แต่… แต่ต่อให้เป็นแบบนั้น มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอสักหน่อย เห็น ๆ อยู่ว่าตอนนั้นอาจารย์ที่ปรึกษาว่าเธอไปแล้ว จากนั้นมาเธอก็ไม่ได้นินทาว่าถังซวงโกงข้อสอบอีก ฉะนั้นข่าวลือที่แพร่กระจายออกไปพวกนั้นไม่ได้เป็นความผิดของเธอเลยสักนิด

จู้เจินเจินมองไปทางถังซวงเช่นเดียวกัน “ถังซวง ข่าวลือในโรงเรียนพวกนั้น ฉันกับซือเซี่ยไม่เกี่ยวนะ ดังนั้นข้อเรียกร้องของเธอมันมากเกินไปหน่อยแล้ว พวกเราไม่มีทางสอบใหม่กับเธอแน่”

ถังซวงไม่พูดอะไร แต่มองตรงไปที่เหมาจื้อหลาง อาจารย์ที่ปรึกษา “อาจารย์เหมา ให้เราสามคนไปสอบที่ห้องพักครูดีกว่าค่ะ อย่ารบกวนนักเรียนคนอื่น ๆ เลย”

เหมาจื้อหลางอดเหลือบมองถังซวงไม่ได้ และพยักหน้าทันทีพร้อมกล่าว “ก็ดีเหมือนกัน พวกเธอสามคนสอบก็พอแล้ว ตามอาจารย์ไปที่ห้องพักครู”

“อาจารย์เหมา…”

เมิ่งซือเซี่ยกับจู้เจินเจินมองไปทางเหมาจื้อหลางด้วยใบหน้าไม่อยากจะเชื่อ

ทว่าท่าทีของเหมาจื้อหลางชัดเจนมาก เขาเองก็คิดเหมือนกันว่าต้นเรื่องคือเมิ่งซือเซี่ยกับจู้เจินเจิน ฉะนั้นที่ถังซวงพูดเมื่อครู่ก็สมเหตุสมผล อีกอย่างแค่ทำกระดาษข้อสอบใหม่ออกมาสองสามฉบับ มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

ครั้นเห็นท่าทางแน่วแน่ของเหมาจื้อหลาง ถังซวงยกยิ้มและลุกขึ้นเดินนำออกไป

“เมิ่งซือเซี่ย จู้เจินเจิน พวกเธอก็ตามมาด้วยล่ะ”

เหมาจื้อหลางเห็นทั้งสองยังยืนนิ่ง จึงเอ่ยเรียกอีกครั้ง

เมื่อเห็นเหมาจื้อหลางกวักมือเรียกพวกเธอ เมิ่งซือเซี่ยกับจู้เจินเจินก็ตระหนักได้ว่าอาจารย์ที่ปรึกษาจริงจังกับเรื่องนี้ และวันนี้พวกเธออาจจะต้องได้สอบใหม่จริง ๆ

“เมิ่งซือเซี่ย จู้เจินเจิน ทำไมพวกเธอยังไม่ไปอีก หรือต้องให้อาจารย์รอพวกเธอด้วย”

ตู้จ้งเหว่ยนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างจริงจัง พลางชำเลืองมองสองคนที่อยู่ข้างหน้า ก่อนพูดประชด

พอได้ยินคำพูดตู้จ้งเหว่ย คนที่เหลือพากันมองไปทางเมิ่งซือเซี่ยกับจู้เจินเจิน ทีแรกพวกเขาจะต้องได้สอบด้วย แต่ตอนนี้เหลือแค่เมิ่งซือเซี่ยกับจู้เจินเจิน ทุกคนก็ดีใจ จึงเอ่ยคล้อยตาม “นั่นสิ พวกเธอรีบตามอาจารย์เหมาไปเร็ว”

เมื่อเห็นว่านักเรียนทุกคนในห้องมองมาทางตัวเอง เมิ่งซือเซี่ยทั้งรู้สึกโมโหทั้งไม่สบายใจเล็กน้อย แต่ถึงอย่างนั้นตอนนี้อาจารย์ที่ปรึกษากับพวกเพื่อนร่วมชั้นกำลังมองพวกเธออยู่ จึงต้องจนใจยอมทำตาม ทำได้เพียงเดินก้มหน้าตามไป

จู้เจินเจินเห็นเมิ่งซือเซี่ยตามไปแล้ว เธอก็ตามไปด้วย

เหมาจื้อหลางพาถังซวง เมิ่งซือเซี่ยกับจู้เจินเจินทั้งสามคนไปที่ห้องพักครู และในห้องพักครูยังมีอาจารย์สอนภาษาจีนของพวกเขาอยู่ด้วย คนคนนั้นเห็นพวกเธอเข้ามาก็ประหลาดใจเล็กน้อย

จนเหมาจื้อหลางต้องอธิบายสถานการณ์อยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็แจกกระดาษข้อสอบวิชาคณิตศาสตร์ให้พวกเธอคนละฉบับ “พวกเธอทำข้อสอบอันนี้กันก่อน”

หลังจากถังซวงรับกระดาษข้อสอบมา จึงเปิดดูคร่าว ๆ จากนั้นก็ขยับปากกา

จู้เจินเจินเห็นถังซวงเริ่มเขียนคำตอบแล้ว เธอก็ไม่ยอมน้อยหน้า เริ่มทำขึ้นมาเหมือนกัน ส่วนเมิ่งซือเซี่ยที่อยู่ด้านข้างไร้ทางเลือก เริ่มทำข้อสอบด้วยเช่นกัน

แต่ถังซวงนั้นทำเร็วมาก ใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วโมงกว่าก็ทำข้อสอบเสร็จ เธอส่งให้เหมาจื้อหลางพร้อมกล่าว “อาจารย์ เอาข้อสอบที่เหลือมาให้ฉันเถอะ ก่อนพักเที่ยงก็ทำเสร็จแล้ว”

“ห๊ะ…”

เหมาจื้อหลางมองถังซวงด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย แต่เห็นเธอทำข้อสอบวิชาคณิตศาสตร์เสร็จหมดแล้วจริง ๆ ก็มอบข้อสอบที่เหลือให้เธอ แต่หลังจากที่เขารับกระดาษข้อสอบของถังซวงมาตรวจดู เนื่องจากข้อสอบชุดนี้เขาเป็นคนออก ดังนั้นจึงคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี ไม่ต้องเทียบคำตอบก็รู้คำตอบที่ถูกต้องแล้ว

แต่ทว่ายิ่งตรวจ เหมาจื้อหลางก็ยิ่งตกใจมากขึ้นเรื่อย ๆ

ระยะเวลาแค่เพียงสั้น ๆ ถังซวงไม่เพียงแค่ทำทั้งหมดเสร็จ แต่ทำถูกทั้งหมดด้วย นักเรียนคนนี้ไม่ธรรมดาจริง ๆ คะแนนของเธอดีกว่าที่เขาคาดไว้ซะอีก

อาจารย์สอนภาษาจีนที่นั่งอยู่ด้านข้างมาตลอดเหลือบมองถังซวงอย่างประหลาดใจเช่นกัน ตั้งแต่เริ่มเธอจับตาดูนักเรียนหญิงสามคนทำข้อสอบอยู่ตลอด ย่อมมองออกว่าถังซวงทำข้อสอบได้สบาย ๆ ราวกับว่าเธอเป็นคนออกคำถามเหล่านั้นเองด้วยซ้ำ ยิ่งทำให้เรื่องโกงนั้นยิ่งไม่มีมูลความจริง เพราะเวลาถังซวงจับจ้องไปที่ข้อสอบแล้ว สายตาของเธอไม่มีวอกแวก พอเห็นถังซวงชิว ๆ สบาย ๆ ทว่าจู้เจินเจินกับเมิ่งซือเซี่ยกลับกดดัน พวกเธอเพิ่งพลิกหน้ากระดาษ แต่ถังซวงส่งกระดาษข้อสอบไปแล้ว ความเร็วนี้มันต่างกันมากเกินไป

แน่นอนว่าถังซวงย่อมไม่สนพวกเธอสองคนที่โดนกดดัน เธอทำข้อสอบอย่างใจเย็น จวบจนกระดิ่งคาบเรียนสุดท้ายของช่วงเช้าดังขึ้น เธอก็ทำข้อสอบทุกวิชาเสร็จ

“อาจารย์เหมา ข้อสอบฉันทำเสร็จหมดแล้ว ฉันกลับไปได้เลยหรือเปล่าคะ”

ในเวลานี้เหมาจื้อหลางชินชาไปแล้ว ดูเหมือนที่ก่อนหน้านี้ถังซวงไม่ส่งข้อสอบเร็ว คงเป็นเพราะไม่อยากให้เกิดเรื่อง ไม่งั้นตามความเร็วระดับนี้ของเธอ เพียงครึ่งชั่วโมงก็ทำข้อสอบเสร็จหนึ่งแผ่นไปแล้ว “ได้สิ เธอกลับไปก่อนเถอะ”

ถังซวงจากไปแล้ว เมิ่งซือเซี่ยที่เพิ่งทำข้อสอบส่วนที่สองเสร็จ ก็รู้สึกวิงเวียนหัว และท้องร้องโครกคราก “อาจารย์คะ ฉันกับเจินเจินจะกลับไปได้เมื่อไหร่คะ?”

เมื่อเห็นสภาพอันน่าสงสารของเมิ่งซือเซี่ยกับจู้เจินเจิน เหมาจื้อหลางมองพวกเธอและถาม “ตอนนี้พวกเธอยังสงสัยว่าถังซวงโกงข้อสอบอยู่อีกหรือเปล่า”

“พวกเราไม่สงสัยแล้วค่ะ”

เมิ่งซือเซี่ยได้ยินอย่างนั้น ก็รีบตอบกลับทันที

เมื่อครู่พวกเธอทำข้อสอบด้วยกัน ดังนั้นทุกการกระทำของถังซวงล้วนอยู่ในสายตาพวกเธอ โกงหรือไม่นั้นดูแป๊ปเดียวก็รู้แล้ว

จู้เจินเจินกำหมัดแน่นอย่างเจ็บใจ เธอไม่คาดคิดว่าอาจารย์ที่ปรึกษาจะหาวิธีพิสูจน์แทนถังซวงอย่างนี้ และไม่คิดเลยว่าถังซวงจะทำข้อสอบได้เร็วขนาดนั้น แบบนี้ก็เท่ากับเขากำลังใช้เธอกับเมิ่งซือเซี่ยเป็นเครื่องพิสูจน์ถังซวงสิ เมื่อนึกมาถึงตรงนี้ เธอเจ็บใจเป็นอย่างมากแต่ก็ยังต้องเอ่ยยอมรับ

“อาจารย์คะ พวกเราก็ไม่สงสัยอะไรอยู่แล้ว”

“งั้นก็ดี ตอนนี้พวกเธอกลับกันไปก่อนเถอะ บ่ายก็มาทำข้อสอบที่นี่ต่อ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เมิ่งซือเซี่ยมองเหมาจื้อหลางพร้อมพูดอุทาน “อาจารย์ ถังซวงสอบเสร็จแล้วไม่ใช่หรือคะ พวกเราต้องทำข้อสอบต่อด้วยหรือ?”

“แน่สิ ทำอะไรต้องมีเริ่มมีจบ ในเมื่อพวกเธอเริ่มสอบไปแล้ว ก็ต้องสอบให้เสร็จสิ”

“ค่า”

เมิ่งซือเซี่ยตอบกลับอย่างไร้เรี่ยวแรง จากนั้นก็ออกจากห้องพักครูไปพร้อมกับจู้เจินเจิน

หลังจากเมิ่งซือเซี่ยจากไปหมดแล้ว เขาก็รีบเรียกอาจารย์สอนภาษาจีนมาคุย “อาจารย์จิน คุณรีบมาตรวจข้อสอบเร็ว ดูสิว่าถังซวงสอบภาษาได้เท่าไหร่”

จินเตี๋ยอาจารย์สอนภาษาจีนตรวจข้อสอบด้วยกันกับเหมาจื้อหลาง หลังจากที่เธอตรวจข้อสอบของถังซวงเสร็จ ก็มองตั้งแต่ต้นจรดท้ายอีกรอบ ก่อนจะอุทานออกมา “ยังหักบทความสองคะแนนเหมือนเดิม ที่เหลือสมบรูณ์แบบ”

ช่วงพักเที่ยง อาจารย์ที่เหลือทยอยกันกลับมาหลังจากสอนเสร็จ เหมาจื้อหลางไปหาอาจารย์แต่ละวิชา ให้พวกเขาตรวจข้อสอบให้กับถังซวง

“จื้อหลาง คุณก็รีบร้อนเกินไปแล้ว กินข้าวเสร็จค่อยตรวจก็ยังทันน่า”

“ไม่รีบ ไม่รีบ พวกคุณก็รีบมาตรวจข้อสอบเร็ว”

พวกอาจารย์ต่างจนปัญญา ทำได้เพียงตรวจข้อสอบก่อน เมื่อเห็นถังซวงทำข้อสอบได้คะแนนเต็มอีกครั้ง ทุกคนก็ยอมรับกับตัวเอง “เอาเป็นว่าข่าวลือก็คือข่าวลือ คนแบบถังซวงจะโกงข้อสอบได้ยังไงกัน”

—————————————————-