ในห้องสุสานของตำหนักหวงจี๋ ม่านนอกเตียงมังกรพลิ้วไหวไปตามลม ทั้งสองต่างคุมเชิง ไม่มีใครขยับ

เขายืนอยู่ด้านนอก มองนางที่นั่งสมาธิอยู่บนเตียงด้วยดวงตาที่แวววาว ครั้งนี้ นางได้สติ ไม่ได้หลับ แววตาของนางเปล่งประกายมาก เหมือนกันกับดวงดาวที่เปล่งประกายแสงทองอ่อนๆ

แววตาแบบนี้ เขาไม่เคยเห็นมาก่อน งดงามจนน่าตกใจเป็นอย่างมาก

“ในที่สุด ท่านก็ปรากฏตัวออกมาแล้ว” บนเตียง เจียงหลีที่ถูกม่านที่พลิ้วไหวกั้นไว้มองไปยังชายผู้นั้นที่ปรากฏตัวในฝันของนางไม่รู้กี่ครั้ง ใบหน้านั้น เคยสลายหายไปในอ้อมกอดของนาง ในวันนี้ ปรากฏตัวต่อหน้านางอย่างสมบูรณ์ครบถ้วน

นางยกมือขึ้น ในมือกุมเข็มขัดที่เขาทิ้งเอาไว้ในตอนที่เขาปรากฏตัวครั้งก่อน

การปรากฏขึ้นของเข็มขัดนั้น ทำให้แววตาที่เยือกเย็นดั่งน้ำแข็งของเขาปรากฏรอยแตกเล็กน้อย เหมือนว่าเข็มขัด ทำให้เขานึกถึงความอัศจรรย์ในคืนนั้น

ทันใดนั้น

เข็มขัดถูกพลังที่ไม่สามารถต่อต้านได้ดึงไปจากมือของเจียงหลี ลอยไปหาชายผู้นั้น

ในมือเจียงหลีว่างเปล่า แววตาเปล่งประกาย กระโดดจากเตียง พุ่งออกจากม่าน มาอยู่ตรงหน้าชายผู้นั้น มองเขาอย่างไม่ปิดบังเลยสักนิด

ฟุบ!

เข็มขัดเส้นนั้น ถูกพลังที่ไร้รูปร่างทำให้ขาดเป็นชิ้นๆ ระหว่างทั้งสองคน กลายเป็นเศษผ้า และเศษผ้าเหล่านี้ ก็กลายเป็นแสงดาวที่สลายหายไปต่อหน้าเจียงหลี

แววตาที่เย็นชาไร้ความรู้สึกของเขา ทำให้เจียงหลีเหน็บหนาวขึ้นมาในใจ

มีบางเรื่องที่มู่ชิงเกอไม่ได้บอกอย่างละเอียด แต่ว่านางจะเดาไม่ถูกได้อย่างไร

ถ้าแยกร่าง ก็จะเห็นเป็นยิดัมแล้ว

จะบอกว่าพวกเขาเป็นคนๆ เดียวก็ได้ แล้วก็เป็นสองคนก็ได้ แต่ว่าถ้าพูดตามธรรมชาติ นี่ก็คือคนๆ เดียว! นางได้เตรียมใจไว้นานแล้ว ถ้าหากวันนี้มาถึง ควรทำอย่างไร

เจียงหลียิ้มเล็กน้อย พูดกับเขาอย่างช้าๆ “ดูแล้ว หลังจากที่ท่านเป็นยิดัมแล้ว มีบางเรื่องที่ท่านลืมไปแล้ว แต่ไม่เป็นไร ข้าเคยพูดไว้แล้ว ถึงแม้ท่านลืมแล้ว ข้าก็จะทำให้ท่านรักข้าใหม่อีกครั้ง!”

น้ำเสียงที่มั่นใจแบบนั้น สายตานั้นที่สามารถรบกวนจิตใจของเขา ทำให้เขาพูดออกมาช้าๆ ว่า “หญิงสาวที่ถือดีเกินไป จะตายเร็วได้ง่าย”

“ดังนั้น วันนี้ที่ท่านปรากฏตัว ก็เพื่อมาฆ่าข้ารึ” เจียงหลีกลับหัวเราะ หัวเราะอย่างอวดดี ถึงขั้นในแววตามีความถือดี

เขาไม่พูดอะไร

จุดประสงค์ที่ปรากฏตัวอีกครั้งในวันนี้ จริงๆ แล้วก็มาเพื่อฆ่านาง จัดการกับความยึดมั่น เช่นนั้นก็กำจัดต้นตอของเรื่องราว นี่เป็นวิธีง่ายๆ ที่ได้ผล

“ครั้งก่อนที่ท่านปรากฏตัว ก็เพื่อมาฆ่าข้าเหมือนกันรึ” เจียงหลียิ้มอย่างสดใสมากยิ่งขึ้น

รอยยิ้มนั้น ทำให้เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย “เจ้าฉลาดมาก”

“ในเมื่อมาเพื่อฆ่าข้า ทำไมสุดท้ายกลับมาพัวพันอยู่กับข้า” เจียงหลีพูดอย่างหยอกเย้า เอียงตัวไปข้างหน้า ค่อยๆ เข้าใกล้เขา พูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน “ชอบผิวของข้ารึ”

ตูม!

ในแววตาของผู้ชายมีความดุดัน

เจียงหลีถูกพลังที่ปรากฏออกมาอย่างกะทันหันจนลอยไปตกอยู่บนเตียงมังกร

อึก! ความร้อนในลำคอ กลิ่นคาวเลือดทะลักขึ้นมาในปาก แต่นางกลับฝืนกลืนเข้าไป มีเพียงรอยเลือดที่รั่วไหลออกมาเล็กน้อย

ม่านที่พลิ้วไหว บดบังความรู้สึกที่แท้จริงของนางในขณะนี้

เขายืนอยู่ด้านนอก ใบหน้ารูปงามเป็นกังวลขึ้นมา ค่อยๆ ก้าวเข้ามาใกล้นางทีละก้าวๆ

รังสีจิตสังหารที่น่ากลัวที่อยู่รอบๆ ตัวเขา กลายเป็นภาพมายาที่น่ากลัวรัดอยู่ข้างหลังเขา

เจียงหลีนอนตะแคงอยู่บนเตียง และไม่ลุกขึ้นมา อวัยวะภายในร่างกายที่ได้รับบาดเจ็บ เจ็บปวดมาก นางกลับยังคงเผยรอยยิ้มออกมา มองชายผู้ที่ต้องการจะฆ่านางด้วยแววตาอมยิ้ม

“ท่านอยากฆ่าข้า เพราะว่าในใจของท่านมีความยึดติดในตัวข้า ใช่ไหม” เจียงหลีพูดด้วยใบหน้ายิ้ม

เขาหรี่ตาทั้งสองข้างเล็กน้อย จิตสังหารยิ่งชัดเจนมากยิ่งขึ้น

“แต่ว่า ครั้งก่อนท่านไม่ได้ฆ่าข้า พลาดโอกาสที่ดีที่สุดไป คืนนี้ ท่านก็ยังคงฆ่าข้าไม่ตาย” เจียงหลีพูดอย่างมั่นใจมาก

“เจ้ากำลังยั่วยุข้า” เขาพูดอย่างเยือกเย็น

เจียงหลีกลับยกคอขึ้น เผยจุดอ่อนต่อหน้าเขา “เชิญ”

เขาหรี่ตายิ่งกว่าเดิม จ้องมองคอที่ขาวผ่อง ภาพที่ปรากฏในหัวกลับเป็นภาพคืนนั้นที่ริมฝีปากของเขาอยู่บนคอนั้นอย่างลุ่มหลงจนไม่อาจตัดใจ

มือที่ตกลงมาข้างตัว ถูกล้อมรอบไปด้วยพลังที่น่ากลัว

เจียงหลีจ้องมองเขา ท่าทางที่ไม่หวาดกลัวเลยสักนิดนั้น ดูเหมือนว่าจะไม่รับรู้ถึงพลังแบบนี้ที่ทำให้คนรู้สึกว่าตัวเล็กเหมือนมด

เขาไม่ลงมือสักที ทำให้เจียงหลีอมยิ้ม ยิ่งทำให้หวั่นไหว นางพูดอย่างไม่กลัวตายว่า “ใช่แล้ว ข้าได้ออกคำสั่งหาชายรูปงามเข้าวัง ถึงเวลาชายหนุ่มรูปงามของข้าจะปรนนิบัติข้าอยู่รอบๆ บางทีก็จะลืมท่านไปได้ ท่านก็ไม่ต้องเป็นกังวลว่าข้าจะมากวนใจท่านแล้ว”

ทันใดนั้น ดวงตาทั้งสองข้างของเขาก็หรี่ลง พลังในมือพุ่งมาหาเจียงหลี

นางถูกยกขึ้นทั้งตัว มาอยู่ตรงหน้าเขา หน้าของทั้งสองใกล้กันมาก

นางจ้องเขา ลึกๆ ในแววตา มีความหวั่นไหวที่ไม่ได้เจอกันกับคนรักนานเผยออกมา แต่ในแววตาที่เยือกเย็นนั้นของเขา ปกปิดความโกรธเอาไว้ “ถ้าหากเจ้าเข้าใกล้ผู้ชายคนอื่น ข้าจะฆ่าทุกคนในอาณาจักรให้สิ้นซากทั้งหมด รวมถึงเจ้าด้วย”

การข่มขู่ครั้งนี้ ทำให้เจียงหลียิ้มออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ “ดังนั้น คืนนี้ท่านวางแผนจะไม่ฆ่าข้าแล้วรึ”

มองรอยยิ้มที่สดใสของนาง จู่ๆ เขาก็รู้สึกติดกับแล้ว! ติดกับของผู้หญิงเจ้าเล่ห์คนนี้!

เหอะ! เขาสลายพลังทั้งหมดของเขา “คืนนี้ปล่อยเจ้าไปก่อน”

ในตอนที่เขาพูดประโยคนี้ จิตสังหารที่น่ากลัวกลับไม่เหลือเลย

เขาหันตัว เหมือนเตรียมจะจากไป

“ลู่เจี้ยยย!” ทันใดนั้น ก็มีเสียงเรียกเบาๆ ที่ร้อนรนดังขึ้นมาจากด้านหลัง ทำให้เขาหยุดฝีเท้าอย่างไม่ยินยอม

เห็นด้านหลังนี้ เจียงหลีทนไม่ไหวแล้ว พุ่งเข้าไปโอบกอดเขาจากด้านหลัง

อ้อมกอดที่พุ่งเข้ามาจากด้านหลังอย่างฉับพลัน ทำให้เขาตัวแข็งทื่อ เขาควรจะผลักนางออก แต่ว่ากลับไม่สามารถทำตามความคิดได้

เจียงหลีฝืนกลั้นน้ำตาที่จะไหลออกมา นางยิ้มแล้วพูดว่า “มาหาข้าบ่อยๆ นะ อย่าทิ้งข้าไว้คนเดียวนานเกินไป”

เสียงขอร้องวิงวอน ต่างจากนางก่อนหน้านี้ที่ท่าทางเต็มไปด้วยความมั่นใจ ยั่วยุเขาไม่หยุดโดยสิ้นเชิง

หลายปีมานี้ แววตาที่ไม่เคยหวั่นไหวมาก่อน ปรากฏความหวั่นไหวออกมา เขาไม่ได้พูดอะไร ปฏิเสธหรือตอบรับ บางทีในชั่วขณะนั้น ก็ได้เสียโอกาสได้การเลือกไปแล้ว

สิ่งเดียวที่ทำได้ มีเพียงหายไปในอ้อมกอดของนาง

อ้อมกอดวางเปล่า ทำให้ร่างกายของเจียงหลีสั่นไหวเล็กน้อย เลือดที่นางฝืนเก็บเอาไว้ในคอมาตลอด ในที่สุด ก็กลั้นไม่ไหวอีกต่อไป ไหลออกมาจากมุมปากของนาง “ลู่เจี้ย ท่านต้องกลับมา ข้าเชื่อว่าท่านต้องกลับมาแน่”

ในตอนที่ร่างที่สูงใหญ่ปรากฏขึ้นอีกครั้ง ได้ไปอยู่ท่ามกลางหมู่ดาวแล้ว

เป็นสัญญาลักษณ์ดวงดาวของจิ่วฮวงเจี้ย อยู่ห่างออกไปจากด้านหลังของเขาเป็นหมื่นๆ ลี้

เขาเดินอยู่ในหมู่ดาว ไม่มีสิ่งขีดขวางใดๆ เลยสักนิด แสงดาวทั่วท้องฟ้าส่องสว่างรอบตัวเขา “เพียงผู้หญิงที่ตัวเล็กบอบบางคนหนึ่ง ทำไมถึงได้ฆ่ายากเช่นนี้” เขาพูดกับตัวเอง

เขารู้ว่าทั้งหมดนี้เป็นเพราะความยึดมั่นก่อกวน แล้วก็รู้วิธีทำลายความยึดมั่น แต่ว่าทำไมถึงทำไม่ลง

แม้กระทั่ง ในตอนที่ได้ยินว่านางจะไปหาผู้ชายคนอื่น ถึงได้โกรธจนแทบอยากจะทำลายล้างโลกใบนี้ได้ขนาดนั้น

ทำไม เพราะอะไรกัน