เป็นเวลาสามเดือนแล้ว

เจียงหลียืนอยู่นอกพระตำหนักหวงจี๋มองไปบนท้องฟ้าอันไร้ขอบเขตโดยไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

อวี้ซูยืนอยู่ข้างหลังนาง และได้อ่านข้อมูลล่าสุดให้นางฟัง ส่วนนางจะฟังหรือไม่นั้นก็มิอาจทราบได้

“ซีเฉียนค่อยๆ ควบคุมการแพร่ของโรคระบาดได้บ้างแล้ว แต่ก็สูญเสียไปมากเช่นกัน ตามที่สายลับบอกมาคราวนี้โรคระบาดร้ายแรงมาก จักรพรรดิซีเฉียนต้องนำทรัพย์สินหนึ่งในสามของคลังมาใช้สำหรับบรรเทาทุกข์ครั้งนี้ เพียงครั้งนี้ครั้งเดียวทำให้เหล่ากองทัพของซีเฉียนรู้สึกถึงความตึงเครียด ไม่พักฟื้นก็เร่งทำสงคราม” อวี้ซูกล่าวจบแล้วมองไปที่เงาของนายท่าน

นางมีความงุนงงเล็กน้อย ช่วงนี้นายท่านดูเหมือนสติค่อนข้างจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัวมากนัก

เป็นเวลาสามเดือนแล้ว เขาจากไปเป็นเวลาสามเดือนและไม่เคยปรากฏตัวเลยแม้แต่ครั้งเดียว หรือว่าจะโกรธจริงๆ เจียงหลีรู้สึกกระวนกระวายใจเล็กน้อย

ถ้าหากลู่เจี้ยไม่ปรากฏตัวอีก นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะไปหาเขาได้ที่ใด!

หรือเขาอาจกลับชาติมาเกิดอีกครั้งแล้ว เจียงหลีกำลังคิดมาก

“ฝ่าบาท”

เสียงของอวี้ซู ดึงสตินางกลับมา

เจียงหลีละสายตาจากการมองบนท้องฟ้า และหันกลับมามองนาง

เมื่อเห็นว่านางมองกลับมา อวี้ซูจึงกล่าวต่อ “มีเรื่องแปลกอยู่เรื่องหนึ่ง ฝ่าบาทต้องการฟังหรือไม่”

“ว่ามา” เจียงหลีกล่าวแบบส่งๆ

อวี้ซูเม้มริมฝีปากแล้วกล่าวว่า “โรคระบาดในซีเฉียนครั้งนี้ ดูเหมือนจะเกิดขึ้นเฉพาะในเขตของเมืองซีเฉียนเท่านั้น ชาวบ้านที่ป่วยจะรักษาได้โดยไม่ต้องใช้ยา ทันทีที่พวกเขาออกจากพื้นที่เมืองซีเฉียน สักพัก ผู้ลี้ภัยชาวซีเฉียนจำนวนมากถูกน้ำท่วมเข้าไปในเมืองสุ่ยหาน และกษัตริย์แห่งเมืองสุ่ยหานได้ส่งมอบอนุสรณ์ และถามว่าจะจัดการกับมันอย่างไรดี”

ถ้าหากออกจากซีเฉียน ก็จะหายได้โดยไม่ต้องใช้ยางั้นรึ

ทันใดนั้นเจียงหลีก็หัวเราะอย่างชอบใจ “โรคระบาด มีผู้คนที่ติดโรคระบาดเข้ามาในเมืองของข้างั้นรึ กษัตริย์แห่งเมืองสุ่ยหานทำอะไรกัน ถ้าหากไม่มีความสามารถ ก็สละบัลลังก์ทิ้งซะเถอะ อวี้ซู เจ้าช่วยข้าดูทีว่าผู้คนในบรรดาตระกูลสุ่ยหานนั้นมีใครบ้างที่พอจะใช้งานได้”

“เพคะ” อวี้ซูพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นฝ่าบาท” ผู้ลี้ภัยเหล่านั้นจะเก็บไว้หรือไม่เก็บดีเจ้าคะ

ความคิดอันล้ำลึกนั้นปรากฏขึ้นในดวงตาของเจียงหลีและกระซิบว่า “โดยทั่วไปแล้วเมื่อเกิดโรคระบาดขึ้น เมืองนั้นจะควบคุมผู้ที่ป่วยไว้อีกที่หนึ่ง เพื่อป้องกันไม่ให้แพร่กระจาย ส่วนผู้ลี้ภัยที่เข้ามาในเมืองของข้านั้นเห็นได้ชัดว่ามีเจตนาที่กระทำเช่นนี้ กษัตริย์เมืองซีเฉียนช่างโหดร้ายจริง! ถึงได้จะนำโรคระบาดนี้เข้ามาเมืองของข้า แต่ทว่า โรคระบาดครั้งนี้เกิดขึ้นได้แปลกยิ่งนัก เหมือนกับว่ากำลังเล็งเป้าหมายไปที่เมืองซีเฉียนเลยทีเดียว”

“ทำโดยเจตนางั้นรึ แต่เพราะเหตุใดผู้คนที่ติดเชื้อถึงหายทันทีที่พวกเขาออกจากเมืองซีเฉียน” อวี้ซูสงสัย

ในบรรดาคนที่นางรู้จักนั้น ใครกันที่มีความสามารถเช่นนี้

เจียงหลีกางมือออกแล้วกล่าวว่า “ถ้าเป็นเช่นนั้นข้าเองก็มิทราบเหมือนกัน ถ้าหากโรคระบาดไม่สามารถแพร่ระบาดไปยังเมืองของข้าจริงๆ ผู้ลี้ภัยชาวซีเฉียนเหล่านั้นก็ต้องเก็บไว้เป็นแน่ ซีเฉียนได้สังหารชาวบ้านของข้าไปจำนวนมาก บัดนี้ถึงเวลาเอาคืนบ้างแล้ว แต่ทว่า ออกคำสั่งลงไปว่า ชาวบ้านเมืองซีเฉียนที่จะเข้ามาในเขตสุ่ยหานนั้น จะต้องผ่านการตรวจสอบอย่างเข้มงวด ไม่เพียงแต่การแพร่ระบาดเท่านั้น แต่ยังรวมถึงตัวตนของพวกเขาด้วย ชาวบ้านที่เข้ามาจะต้องออกจากเมืองซีเฉียนและกลายเป็นพลเมืองของของข้า แล้วจัดการให้พวกเขาอยู่ที่เมืองว่างเปล่าเหล่านั้นก็แล้วกัน

อวี้ซูจดจำทุกคำพูดที่นางกล่าวมา จากนั้นก็รับคำสั่งพร้อมกับกล่าวต่อว่า “เพคะ บ่าวจะสั่งคนให้ไปจัดการเดี๋ยวนี้เพคะ”

แต่ทว่า เมื่อนางกำลังจะจากไปนั้นทันใดนั้นเองก็มีเงาร่างหนึ่งปรากฏออกมานอกพระราชวังจักรพรรดิ ดวงตาของอวี้ซูกระพริบ และไม่ได้จากไปในทันที

“หรงอวี้ถวายบังคมฝ่าบาท” บุคคลที่มานั้น เป็นคนที่มีรูปงามของตระกูลหรง ที่เข้าวังมาแล้วสามเดือน แต่ก็ถูกเมินเฉยเป็นเวลาสามเดือนเช่นกัน

เจียงหลีขยับตาเบาๆ มองไปที่ชายหนุ่มผู้นี้และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ทำไมวันนี้เจ้าถึงมาที่นี่ได้”

แววตาของหรงอวี้มีความขุ่นเคืองเล็กน้อย แต่น้ำเสียงยังคงอ่อนโยน “หรงอวี้อยู่ในวังมาสามเดือนแล้ว แต่ไม่เป็นที่รักของฝ่าบาทหรือได้รับใช้ฝ่าบาทเลย ฝ่าบาท หรงอวี้ยังทำได้ไม่ดีพอหรือ เพราะเหตุใดฝ่าบาทถึงรับหรงอวี้เข้าวัง แต่กลับเมินเฉยต่อหรงอวี้เช่นนี้”

“จะเมินเฉยได้อย่างไร ช่วงนี้ข้ายุ่งมาก” เจียงหลีพูดพลางยิ้ม

“ฝ่าบาท ฝ่าบาทจะโกหกข้าทำไม” ดวงตาของหรงอวี้หรี่ลงและกล่าวอย่างเสียใจ “ข้าเป็นชายหนุ่ม เข้าวังเพื่อไปรับใช้ฝ่าบาทเยี่ยงนี้ ข้าเองก็ไม่ได้เต็มใจนัก แต่ในขณะที่ข้าได้เห็นฝ่าบาท หรงอวี้ก็ชื่นชมท่าน ตราบใดที่ฝ่าบาทยังทรงเอ็นดูข้า ข้าก็ไม่สนใจข่าวลือภายนอกที่ทำร้ายข้าเหล่านั้นเลย แต่ฝ่าบาทยังคงเมินข้า ซึ่งทำให้ข้าไม่สบายใจและไม่รู้ว่าจะทำเยี่ยงไรดี”

“อ่อ คนข้างนอกพูดอะไรเกี่ยวกับเจ้า” เจียงหลีถามอย่างอยากรู้อยากเห็น เกี่ยวกับคำสารภาพในคำพูดของเขา ดูเหมือนว่าจะไม่เข้าหูนางเลยแม้แต่น้อย

หมอกควันแวบผ่านดวงตาของหรงอวี้ ดูเหมือนว่าจะไม่พอใจกับสิ่งที่เจียงหลีกำลังให้ความสนใจอยู่ แต่ก็ยังคงตอบคำถามของนางว่า “ข้าจะว่าอย่างไรได้ ก็คือหรงอวี้ที่เป็นผู้มีดีแค่หน้าตา และในฐานะที่เป็นความภาคภูมิใจของตระกูลหรง แต่ยอมจำนนภายใต้ฝ่าบาทและมีชีวิตอยู่เพราะเหตุนี้”

“เจ้าได้รับความลำบากแล้วจริงๆ” เจียงหลีก้าวไปข้างหน้า ดวงตาเต็มไปด้วยความเห็นใจ

หรงอวี้เงยหน้าขึ้นและเห็นถึงความเห็นใจในดวงตาของนางก็อดไม่ได้ที่จะกระโดดและกล่าวออกมาว่า “เพียงแค่ได้รับความรักความเห็นใจจากฝ่าบาท ข้าไม่กลัวความลำบากใดๆ ทั้งสิ้น”

“อืม” เจียงหลีพยักหน้าอย่างครุ่นคิด “เอาเถอะ เจ้าเข้าวังมาสามเดือนยังไม่ได้กลับบ้านเลย ข้าจะให้เจ้าหยุดวันหนึ่ง และปล่อยให้เจ้ากลับบ้านไปพบท่านพ่อท่านแม่ของเจ้าในวันพรุ่งนี้ เมื่อเจ้ากลับมา ข้าจะพิจารณาว่าจะให้เจ้ารับใช้อะไร”

“จริงหรือ!” หรงอวี้กล่าวด้วยความดีใจ

เมื่อได้เห็นร่างที่โตขึ้นของจักรพรรดินี ใบหน้าที่น่าหลงใหลที่ทำให้คนทั้งโลกหลงใหลนั้น เขาชอบมันจริงๆ ทำให้เขาแทบรอไม่ไหวที่จะพูดว่า เขาไม่จำเป็นต้องกลับบ้าน ยิ่งไปกว่านั้นเพียงแค่คำพูดคำเดียวของนางก็ทำให้ร่างกายของเขาขยับและเกิดปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณแล้ว

“จริงสิ ด้วยเกียรติของจักรพรรดินีข้าให้คำมั่นสัญญา” เจียงหลีกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“หรงอวี้ขอบพระทัยฝ่าบาท ถ้าเช่นนั้นหรงอวี้ขอทูลลาก่อน เพื่อที่จะได้ไม่รบกวนเวลาว่าราชการของฝ่าบาท” หรงอวี้รีบออกไป เขาไม่กล้าที่จะอยู่ต่อ เพราะเกรงกลัวว่าเจียงหลีจะรู้ว่าร่างกายของเขาผิดปกติ

“อืม ไปเถอะ” เจียงหลียิ้มและส่งเขาจากไป

เมื่อเขาเดินจากไปไกลแล้ว รอยยิ้มถึงค่อยๆ จางหายไปและความเย็นชาก็ปรากฏในดวงตาที่สดใสของเขา “เพียงแค่นี้ก็ยับยั้งไม่ได้แล้วงั้นรึ!”

“เขาไม่ได้อยู่เฉยๆ ในตลอดระยะเวลาสามเดือนที่ผ่านมา แอบสืบเรื่องราวของฝ่าบาทรวมไปถึงนิสัยต่างๆ ของฝ่าบาทด้วย” อวี้ซูพูดอย่างระวัง

เจียงหลียิ้มอย่างเฉยเมย “สิ่งที่เขาสามารถสืบได้นั้น เป็นเพียงแค่สิ่งที่เราต้องการให้เขารู้เท่านั้น”

“ฝ่าบาทปล่อยเขากลับไปคราวนี้ ไม่แน่ตระกูลหรงคงจะเริ่มหารือกันว่าจะจัดการกับฝ่าบาทได้อย่างไรกันแล้วล่ะ” อวี้ซูพูดอย่างกระซิบ

เจียงหลีส่ายหน้าและยิ้ม “ตระกูลหรงมีเพียงหรงจิ่งคนเดียวเท่านั้นที่น่าเป็นห่วง” แต่น่าเสียดาย แม้กระทั่งหรงจิ่งก็ถูกลู่เจี้ยวางแผนไว้หมดแล้ว คงยากที่จะกำจัดออกไป

นางถอนหายใจอย่างเงียบๆ และกล่าวกับอวี้ซูว่า “ให้คนเตรียมตัว ข้าจะไปสถาบันไป๋หยวน”

“ฝ่าบาทจะออกจากวังในเวลานี้หรือเพคะ” อวี้ซูกล่าวด้วยความกังวลใจ

“ไม่มีอะไร ถ้าหากไม่แน่ใจ พวกเขาไม่กล้าลงมือหรอก ครั้งนี้ ข้าก็อยากจะเห็นเหมือนกันว่า ภายใต้หรงเทียนเผิงจะมีสักกี่คนกันที่หักหลังข้า” ดวงตาของเจียงหลีค่อยๆ หรี่ลง