SPH: บทที่ 292 ความภาคภูมิใจของอัศวิน

 

เย่หยหันไปมองที่ฮันชื่อเยี่ยและถามว่า “เสี่ยวเสวี่ย อยู่ที่ไหน?”

 

ฮันชื่อเยี่ยมองไปที่เย่หยูด้วยการแสดงออกที่ซับซ้อนและพูดด้วยเสียงเบา ๆ ว่า “เสียวเสวีย…”

 

“ไม่ว่าอะไร มันก็ไม่เกี่ยวข้องกับนาย!”

 

ภาษาต่างประเทศ ดังมาจากด้านข้าง ของเยี่หย

 

ด้วยย่างก้าวอย่างสบายอกสบายใจ เรเนสเตอร์ ก็เดินไปหาเย่หยูและพูดอย่างเหยียดหยามว่า “นายคิดว่านายเป็นใครกัน!?” นายมีค่าพอที่จะมาถามหาเทพธิดาศักดิ์สิทธิ์ของเมืองหิมะอย่างนั้นเหรอ! “

 

เย่หยู กวาดสายตาอย่างเย็นชา ไปที่ เรเนสเตอร์ และพูดอย่างลอยๆว่า”หมาของใครไม่ได้ล่ามเอาไว้ทําไมมันวิ่งออกมาเห่าแบบนี้ล่ะ?

 

“แก!”

 

รอยยิ้มที่หน้าชื่อใจคด ปรากฏบนใบหน้าของเรเนสเตอร์นั้นแข็งค้างเขาจ้องมองเหยและตะโกนว่า”เด็กเหลือขอ”กล้าดูถูกฉันแกกําลังหาเรื่องตายโดยไม่รู้ตัว! “

 

เย่หยู เย้ยหยันอย่างเหยียดหยาม “นายคิดว่านายเป็นใคร!?” นายคิดว่านายมีค่าพอ ที่ฉันจะดูถูกอย่างนั้นเหรอ? “

 

ตูม!

 

ออร่าที่แข็งแกร่ง ระเบิดออกมา จากร่างกายของเรเนสเตอร์ท่าให้เกิดกระแสลมในบริเวณนั้นโดยรอบหมุนอย่างรวดเร็วทําให้เสียงหวีดแหลมดังขึ้น

 

“ฉัน..! ได้..! แก!” ตาย! “

 

รอยเลือดเริ่มปรากฏในดวงตาของ เรเนสเตอร์และเขาตะโกนที่ละค่าที่ละค่าในขณะที่ขบฟันของเขา

 

“พอได้แล้ว!”

 

ใบหน้าของไดอาน่า นั้นเย็นชาและเธอตะโกนเสียงดัง “เรเนสเตอร์! นี่ไม่ใช่เมืองหิมะ!” หยุดความหยิ่งผยองของคุณซะ!

 

ได้ยินเสียงตะโกนของไดอาน่า ดวงตาแดงก่ําของเรเนสเตอร์ค่อยๆจางหายไป เขาหันหน้าไปดูไดอาน่าแล้วพูดด้วยน้ําเสียงต่ําว่า “ถังขยะนี้ ดูถูกฉัน! ดูถูกอัศวินที่มีอนาคตรุ่งโรจน์อันทรงเกียรติของเมืองหิมะ! “

 

ไดอาน่า เดินไปข้างหน้าอย่างจงใจ ยืนอยู่หน้าเรเนสเตอร์และพูดด้วยน้ําเสียงเย็น ๆ ว่า “เรเนสเตอร์อย่าคิดว่าคนอื่นไม่รู้คุณเป็นคนที่ฉีกหน้าเย่หยูก่อน!”

 

“ฮ่าฮ่า …”

 

ออร่าที่เปล่งออกมาจากร่างของ เรเนสเตอร์นั้นมีความรุนแรงด้วยการแสดงออกอย่างภาคภูมิใจของเขาแล้วกล่าวว่า”ในฐานะอัศวินที่มีความเก่งกล้า ของเมืองหิมะฉันเป็นที่หนึ่ง!”

 

เรเนสเตอร์ ชี้นิ้วไปที่ เย่หยู แสดงความรังเกียจ ในสายตาของเขา

 

“และเขาก็เป็น นักสู้ที่อ่อนแอ ดังนั้น ถ้าฉันทําให้เขาขายหน้าแล้วเขาจะทํายังไงได้ อย่างนั้นเหรอ!”

 

ไดอาน่า สูดหายใจเข้าลึก ๆ ระงับความโกรธในใจของเธอ จ้องมองไปที่เรเนสเตอร์ ด้วยดวงตาที่สวยงามของเธอและพูดอย่างเย็นชาว่า”นี่ไม่ใช่เหตุผลที่คุณจะไม่ใส่ใจ และดูแคลนผู้อื่น!

 

“เหตุผลเหรอ? ฮ่าฮ่า … คุณกําลังคุยเรื่องเหตุผลกับฉันเหรอ?”

 

เรเนสเตอร์หัวเราะ ขณะที่เขาชี้ไปที่เย่หยูพูดอย่างดูถูกเหยียดหยามว่า “ในฐานะผู้ที่แข็งแกร่งกว่าไม่จําเป็นต้องมีเหตุผล!ถ้าฉันต้องการทําให้เขาขายหน้าฉันก็จะทําให้เขาขายหน้าไม่มีเหตุผล!”

 

ร่องรอยของแสงเย็นวาบ เข้ามาในดวงตาของเขาและเขายิ้มเยาะฟันสีขาวราวหิมะของเขาสะท้อนแสงเย็น”ถ้าเขากล้าที่จะต่อต้านก็แค่ฆ่าเขา!ไม่เห็นเข้าใจยากเลย”

 

ไดอาน่า รู้สึกโกรธจัด ใบหน้าของเธอแดงก่ําขณะที่เธอตะโกนด้วยเสียงต่ําจากนั้นเธอก็หันหลังกลับและพูดกับเย่หยูว่า “เย่หยฮันเสวี่ยอยู่บนเครื่องบินคุณ …”

 

ไดอาน่า พูดที่มุมปากของเธอและพูดด้วยน้ําเสียงลังเลว่า”ทําไมคุณไม่กลับไปก่อน ตอนที่ฮันเสวี่ยถึงเมืองหิมะแล้วเธอค่อยโทรหาคุณได้ไหม”

 

เย่หยู วางมือบนไหล่ของไดอาน่า และใช้กําลังเล็กน้อยผลักไดอาน่าไปด้านข้างเขากล่าวอย่างเรียบเฉยว่า”ไดอาน่าขอบคุณสําหรับความตั้งใจที่ดีของคุณตั้งแต่ผมมา ผมไม่มีความคิดที่กลับไป!”

 

ไดอาน่า ยกมือขึ้น เพื่อดึงเย่หยูกลับ และกังวลเธอพูดขึ้นว่า”เรเนสเตอร์จะไม่ยอมให้คุณได้พบฮันเสวี่ย!”

 

“เหอๆ…” เย่หยู หัวเราะเบาๆขณะที่เดินไปที่ประดูผู้โดยสารเขาพูดอย่างสบาย ๆ “ผมอยากเจอใครสักคนไม่มีใครสามารถหยุดผมได้!”

 

หวิด!

 

ด้วยการเคลื่อนไหวของร่างกายของเขาเหมือนภูเขาที่ตั้งตระหง่านร่างสูงของเรเนสเตอร์ ปรากฏต่อหน้าเย่หยูโดยขวางทางของเย่หยุไว้

 

“สวะ แกไม่เข้าใจ สิ่งที่ฉันพูดก่อนหน้านี้รึไงถ้าก้าวไปข้างหน้าอีกก้าวตาย!”

 

เย่หยู เงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตาเย็น ๆ ที่เรเนสเตอร์ซึ่งขวางทางของเขาอยู่

 

มุมปากของเขา เผยให้เห็นการเยาะเย้ยเย่หยูพูดว่า “นายพูดถูก แต่นายเคยได้ยินคําพูดที่ว่าหมาที่ดีไม่ขวางทางไหม?”

 

หลังจากช่วงเวลาแห่งความตื่นตระหนกใบหน้าที่ดูน่ากลัวก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเรเนสเตอร์และรัศมีที่รุนแรงระเบิดออกจากร่างกายของเขาก็ยิ่งทวีความรุนแรง

 

“ฉันหวังว่า ทักษะความสามารถของแก จะเฉียบคมเหมือนกับฝีปากนะ!”

 

ตูม!

 

ร่างกายของ เรเนสเตอร์ขยับ และในพริบตาเขาก็หายตัวไปจากที่ที่เขายืนกําปั้นเหล็กของเขาคล้ายเสียงผิวปากหวีดหวิวที่คมชัดขณะที่มันพุ่งไปทางเย่หยุ

 

“ระวัง!”

 

“เย่หยู หนีไป!”

 

ไดอาน่าและฮันชื่อเยี่ยต่างตกใจ และกรีดร้องออกมาดัง ๆ

 

ปัง!

 

เสียงกระทบหนักๆดังขึ้น

 

คลื่นอากาศล่องหน ล่องลอยไปทุกทิศทางทําให้เสื้อผ้าของฝูงชนกระพือขึ้น อย่างรุนแรง

 

“อะไรนะ!”

 

เมื่อมองดูมือ ข้างหน้า กําปั้นของเขาถูกหยุด มีแววตกใจอยู่ในดวงตาของเรเนสเตอร์

 

“เขาสกัดการโจมตีของฉันได้จริง ๆ !”

 

ไดอาน่าและฮันชื่อเยี่ย ทั้งคู่กลับมาได้สติ อย่างไรก็ตาม พวกเขาค้นพบว่าเย่หยูยืนอยู่เฉยๆโดยไม่ได้รับบาดเจ็บแม้เพียงเล็กน้อย

 

เรเนสเตอร์ ซึ่งกําปั้นของเขากลับไป ถอยหลังไปสองสามก้าวแล้วมองเหยู ด้วยสีหน้าจริงจัง

 

“ฉันไม่ได้คาดหวังว่า แกจะมีของดีจริง ๆ มันทําให้ฉัน ประเมินแกสูงขึ้นไปอีกเล็กน้อย”

 

ประกายแสงสีเงิน ส่องบนร่างของ เรเนสเตอร์ และแม้กระทั่งดวงตาของเขาก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนเป็นสีขาว

 

“แต่แกคิดว่า แกสามารถต้านทานฉัน ด้วยความแข็งแกร่งเท่านี้เหรอ? ช่างเป็นเรื่องตลก!”

 

“ฉันจะทําให้แกรู้ว่า ขยะอย่างไร มันก็คือขยะ!”

 

“ภายใต้การชี้นํา ของเทพแห่งดวงจันทร์! เรเนสแลนด์ออกัสตุสจะทําลายทุกอย่าง!”

 

“ฮะ!” “เกราะแสงจันทร์ประจัญบาน!”

 

ด้วยเสียงตะโกนดังลั่น แสงจันทร์บนร่างของเขาเปล่งประกายส่องสว่างไปบนท้องฟ้า อันกว้างใหญ่!

 

ในเลาจ์น ของสนามบิน ผู้โดยสารทุกคน จ้องมองที่รันเวย์ ด้วยดวงตาเบิกกว้าง

 

“สุดยอด!” ชายหนุ่มจากเมืองหิมะคนนี้ เขาเป็นอุลตร้าแมนหรือเปล่า? “มันสว่างไสว จริง ๆ !”

 

“ด้วยประสบการณ์การเล่นเกมหลายปีของฉันฉันคิดว่าเขากําลังจะใช้การเคลื่อนไหว ขั้นสูงสุดแน่นอน!”

 

“มันจบแล้ว! ฉันสงสัยว่าชายหนุ่มคนนั้นจะสามารถยื้อเวลาได้นานแค่ไหน!”

 

ในบรรดาผู้โดยสารนั้น มีอาจารย์และศิษย์ ที่ตกใจมากเช่นเดียวกัน

 

“ท่านอาจารย์ นี่เป็นจุดแข็งของนักสู้ระดับเจ็ดใช่หรือไม่จริง ๆ แล้วมันช่างน่ากลัว จริงๆ!”

 

“ในแง่ของพลังโจมตีเพียงอย่างเดียวพลังปราณการต่อสู้ศักดิ์สิทธิ์ของเมืองหิมะนั้น สูงกว่านักรบในระดับเดียวกัน!”

 

“อา?” นั่นไม่ได้หมายความว่าเขามีพลังมากกว่านักรบแห่งดินแดนเทพเจ้าระดับเจ็ด อย่างนั้นเหรอ? “

 

“มันไม่เหมือนกัน!” ในแง่ของการโจมตีพลังศักดิ์สิทธิ์พลังปราณของการต่อสู้ศักดิ์สิทธิ์ของเมืองหิมะนั้นสูงกว่าระดับหนึ่งแต่สําหรับนักรบแห่งดินแดนเทพเจ้าที่สามารถควบคุมพลังส่วนหนึ่งของโลกนั่นน่าอัศจรรย์ยิ่งกว่า! “

 

“ถ้าอย่างงั้น … ชายหนุ่มคนนี้จะต้องตายไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นเหรอ?”

 

“ เฮ้อ…ช่างน่าสงสารชายหนุ่มคนนี้!สุดท้ายแล้วเขายังเด็กและกล้าหาญ!ลูกศิษย์ นายต้องจําไว้ เสมอ

 

ศัตรที่นายไม่สามารถเอาชนะได้การหนี้ไม่ได้ถือว่าเป็นความอัปยศอดสู! “

 

“แต่อาจารย์ ถ้าคุณยอมแพ้จิตแห่งเต๋ จะเต็มไปด้วยความสกปรก!”

 

“นายไม่เข้าใจ! ถ้าเขาตายไป เขาจะต้องการอะไรอีกแล้วเขาจะมีจิตแห่งเต๋ไปทําไมกัน! เหมือนเด็กโง่ ๆ ที่นั่นน่ะเหรอ!

 

ในวินาทีถัดไปเขาจะถูกฆ่าตาย ด้วยหมัดเดียว!ยังไม่ทันได้พบแฟนสาวของเขาเลยด้วยซ้ํา? “

 

ลูกศิษย์ตัวเล็กๆ ยื่นเงียบ ๆ อยู่ที่นั่น มองดูรูปร่างอันไร้ที่ติของเยี่หยูกํามืออย่างเงียบ ๆ พร้อมความปรารถนาในใจของเขาว่า”ฉันหวังว่าคุณจะหนีพ้นหายนะในครั้งนี้ได้!”

 

บนรันเวย์ สนามบิน แสงสีเงินรอบเรเนสเตอร์ค่อย ๆจางหายไปเผยให้เห็นร่างของเขา

 

ชุดเกราะสีเงิน – ขาว เต็มร่างกายในขณะที่มือซ้ายของเขามีโล่ป้องกันในขณะที่มือขวาของเขามีดาบยาว

 

ซึ่งทําให้เขามีความสมดุลในการโจมตีและป้องกันในคราวเดียวกัน

 

ไม่ว่าจะเป็นชุดเกราะหรืออาวุธทั้งหมดถูกสลักด้วยลวดลายที่ซับซ้อนและงดงามทําให้เรเนสเตอร์ ในปัจจุบัน

 

ดูเพิ่มความศักดิ์สิทธิ์มากยิ่งขึ้น

 

ออร่า บ้าดีเดือด เพิ่มความเข้มข้น พลังเป็นเหมือนการไหลของน้ําในทะเลมันกดทับ เหนือศรีษะของทุกคน

 

ในขณะนี้เย่หยุ ดูเหมือนคนโง่เขลา ร่างกายของเขาไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย

 

ด้วย ฮันชื่อเยี่ยและหมั่นโหรว และไดอาน่าก็ถอยห่างออกไปกว่าสิบก้าวเพื่อหลบหนีจาก พลังแรงกดดันของเรเนสเตอร์

 

“หยุดนะ หยุดเดี๋ยวนี้! ที่นี่ไม่ใช่ เมืองหิมะ ดังนั้นคุณไม่ควรที่จะก่อปัญหาใด ๆ มันจะก่อให้เกิดความขัดแย้ง ระหว่างประเทศ!”

 

เมื่อมองไปที่ด้านหลังของเย่หยู เธอดูมีความกังวลปรากฏขึ้นบนใบหน้าของไดอาน่า และเธอก็ไม่มีทางเลือก

 

นอกจากข่มขู่เรเนสเตอร์