SPH: บทที่ 300 รับไม่ได้

 

เสียงดังเคร็ง!

 

เสียงแหลมดังขึ้น ภายในสนามหญ้าเก่าแก่

 

หลี่อี้เฉิน จับกิ่งไม้ที่แห้งๆ ไว้ในมือของเขา โดยฟันลงไปที่ถ้วยน้ําชาบนโต๊ะน้ําชา

 

ชิงงงง! * * * *

 

หลังจากเสียงที่คมชัด มีรูเล็ก ๆ ปรากฎ บนถ้วยชา ลายคราม

 

อย่างไรก็ตาม ถ้วยน้ําชา ยังคงอยู่บนโต๊ะอย่างมั่นคง และไม่ได้ขยับเลย!

 

ดวงตาของ ฉีหยูเบิกกว้าง ขณะที่เขามองดูเหตุการณ์นี้ ด้วยความตกใจ ความประหลาดใจในหัวใจของเขาไม่สามารถอธิบายได้

 

“กิ่งไม้ที่พุพัง เมื่อสัมผัส มันสามารถเจาะทะลุผ่านถ้วยน้ําชาได้อย่างง่ายดาย”

 

“ความแม่นย่าที่แม่นยํามากๆ!” นี่เป็นพลังทําลายล้างขั้นสูงสุด! มันช่างน่ากลัวเหลือเกิน! สมกับเป็นดาบสวรรค์!”

 

หลี่อี้เฉิน ถอนกิ่งไม้ออกมา ทั้งด้านหน้าและด้านหลัง ของถ้วยน้ําชา แต่ละอัน มีรูกลมปรากฏขึ้น พื้นผิวของรูนั้นราบเรียบเหมือนกระจก เป็นการยากที่จะบอกว่านี่เป็นการแทงของกิ่งไม้จริง ๆ !

 

“นี่คือแรงผลักดันขั้นพื้นฐานที่สุด ของเทคนิคดาบสวรรค์!”

 

หลอี้เฉิน มองเย่หยูและฉีหยู เขาพูดด้วยน้ําเสียงเบา ๆ ว่า “ฉันจะให้ชั่วเวลาจิบชาหนึ่งถ้วย ให้พวกคุณแต่ละคนลงมือให้ฉันดูสิว่า การเรียนรู้ของคุณดีแค่ไหน!”

 

เย่หย แสดงรอยยิ้มพยักหน้าเบา ๆ “แน่นอน”

 

ในอีกด้านหนึ่ง ฉีหยูตื่นเต้นผิดปกติ ดวงตาของเขาส่องประกาย ด้วยความตื่นเต้น ขณะที่เขาพูดเสียงดัง “ผู้อาวุโสโปรดมั่นใจได้ว่า ผมจะไม่ทําให้คุณผิดหวัง!”

 

หลอี้เฉินพยักหน้าอย่างไร้คําพูด เขาหันหลังกลับและนั่งบนเก้าอี้หวาย เขายกถ้วยชาของเขา และจิบมัน

 

เวลาผ่านไปชั่วพริบตา

 

หลี่อี้เฉิน วางถ้วยชาของเขาลงไป มองดูเย่หยูและฉีหยู และพูดด้วยรอยยิ้ม “ความเข้าใจของคุณเป็นอย่างไรบ้าง ให้ฉันดูหน่อยสิ!”

 

“ผมจะทําก่อน!”

 

ฉีหยูเป็นคนแรกที่พูด ฉีหยูจ้องมองเยวหยูด้วยความโกรธและกําวไปข้างหน้า

 

หลังจากเก็บกิ่งไม้แห้งที่ หลี่อี้เฉินเคยใช้มาก่อน ฉีหยยืนอยู่หน้าถ้วยน้ําชาใหม่และสูดหายใจลึก ๆ

 

เขาจําการเคลื่อนไหวและท่าทางของหลี่อี้เฉินในขณะที่เขาเคลื่อนไหวซ้ําแล้วซ้ําเล่าตามการเคลื่อนไหวของดาบสวรรค์ในใจของเขา

 

“หวิว … “

 

ฉีหยู หายใจออก ความสามารถตามกําเนิดของดาบกระดูกแกร่ง สามารถเห็นได้ในพรสวรรค์ของเขา ในศีลปะดาบ ฉีหยูมั่นใจว่าเขาจะเลียนแบบการเคลื่อนไหวของหลอี้เฉินได้แน่นอน

 

“ฮะ!”

 

ฉีหยู ตะโกนและแทงกิ่งไม้ในมือของเขา!

 

ชิงงงง! * * * *

 

ได้ยินเสียงเบา ๆ ของการไหลของอากาศในขณะที่กิ่งไม้ตัดผ่านอากาศอย่างรวดเร็ว และสัมผัสถ้วยน้ําชา!

 

ก็ก!

 

ถ้วยน้ําชาส่งเสียงที่ชัดเจน จากนั้นก็เริ่มแกว่งไปมา

 

เมื่อเห็นถ้วยน้ําชาเริ่มสั่นไหว ฉีหยูรีบแยกกิ่งไม้ออกอย่างรวดเร็ว และเผยให้เห็นการแสดงออกด้วยท่าทางที่วิตก

 

เมื่อการเคลื่อนไหวของถ้วยชาเริ่มบรรเทาลง ฉีหยูก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก โชคดีที่เขาไม่ปล่อยให้ถ้วยชาตกแตก

 

แต่ไม่นานหลังจากนั้นหัวใจของฉีหยู สงบมันก็เต้นแรงขึ้นอีกครั้ง เขามองดูสถานที่ ที่ถ้วยชาถูกกระทบอย่างประหม่า

 

แตก!

 

มีรอยแตกปรากฏขึ้นที่ด้านนอกของถ้วยชา

 

แตก! แตก!

 

หลังจากนั้นไม่นาน รอยแตกอีกสองรอยก็ปรากฏขึ้น และกระจายออกไปในทุกทิศทางที่กิ่งไม้ตีถูกถ้วยน้ําชา

 

“สําเร็จ!”

 

ฉีหยู กําหมัดของเขาด้วยความตื่นเต้น แม้ว่าศิลปะดาบนี้ เทียบได้กับศิลปะดาบของ หลี่อี้เฉินไม่ได้ แต่ฉีหยูก็ยังตื่นเต้นมาก เพราะผลลัพธ์ของศิลปะดาบนี้ เกินกว่าความคาดหมายของเขา

 

โดยไม่ทราบว่า ฉีชิงและคนอื่น ๆ ก็มาถึงหน้า เย่หยูและอีกสองคน ดวงตาของฉีชิงเต็มไปด้วยความหวัง เมื่อเขามองดาบของหนู

 

“แม้ว่าดาบศิลปะของอาหยู นี้จะไม่สมบูรณ์แบบ แต่มันก็ยังเกินกว่าความคาดหวังของฉัน!”

 

ฉีชิงมองหลี่อี้เฉิน อย่างคาดหวังว่าจะได้เห็นสีหน้าของหลี่อี้เฉินที่น่าพอใจ

 

มันเป็นเรื่องน่าเสียดาย ที่ใบหน้าของหลี่อี้เฉินไม่มีความผันผวน ราวกับว่าการแกว่งดาบของฉีหยู ไม่ได้ถึงดูดความสนใจของหลี่อี้เฉินเลย

 

ฉีหยยังมองเห็น ความสงบบนใบหน้าของหลี่อี้เฉิน แต่เขาเชื่อว่านี่เป็นความสงบ เพราะความสําารวมของผู้อาวุโส ที่ยืนอยู่ต่อหน้า สีหน้าที่ภูเขาตรงหน้าพังทลายก็ไม่เปลี่ยนไป ไม่สามารถถูกทําลายลงได้ เทคนิคดาบนี้ของเขา เพียงพอที่จะทําให้ หลี่อี้เฉินพึงพอใจ เขาเชื่อมั่น

 

“ศิษย์พี่ โปรดให้ความเห็นของคุณด้วย!”

 

คิ้วของหลอี้เฉิน ขมวด ขณะที่เขาดูถ้วยชาที่ฉีหยูแสดงเทคนิค เขาเริ่มไตร่ตรอง ดูเหมือนว่าเขากําลังจัดระเบียบความคิดของเขา เพื่อประเมินผล

 

หลังจากนั้นไม่นาน หลี่อี้เฉินก็พูดว่า “ดาบเล่มนี้ … แม้ว่ามันจะเฉียบคม แต่พลังของมันก็กระจัดกระจาย และไม่สามารถรวมตัวกันได้

 

อย่างไรก็ตามสําหรับบุคคลทั่วไป มันถือว่าค่อนข้างดี!”

 

เมื่อฉีหยได้ยินสิ่งนี้ ดวงตาของเขาเปิดเผยร่องรอยแห่งความผิดหวัง “นั่น คือทั้งหมดหรืออาวุโส ผมเลียนแบบการกระทําของคุณอย่างสมบูรณ์ แม้ว่ามันจะไม่ดีเท่ากับคุณ แต่ก็น่าจะได้สักสับถึงยี่สิบเปอร์เซ็นต์ของการกระทําของคุณ? มันน่าจะไม่เลว?”

 

“ฮ่าฮ่า …”

 

โดยไม่รอให้หลี่อี้เฉินตอบกลับ เย่หยูก็อดไม่ได้ที่จะ หัวเราะเยาะ

 

ฉีหยูจ้องที่เย่หยูอย่างดุเดือด และตะโกนว่า “เย่หยู คุณหัวเราะอะไรกันนะ?!”

 

เย่หยูส่ายหัว ถอนหายใจแล้วพูดว่า “ฉันหัวเราะเยาะคุณ ที่โอ้อวดโดยไม่รู้ตัว!”

 

“ฉันเป็นคนโอ้อวดได้อย่างไร”

 

ความโกรธในดวงตาของฉีหยูปะทุขึ้นมา “ฉันกล้าพูดได้ว่าศิลปะดาบนี้ ฉันเลียนแบบได้ถึงยี่สิบเปอร์เซ็นต์แน่นอน มันจะกลายเป็นโอ้อวดได้อย่างไร”

 

เย่หยูขดริมฝีปาก และเยาะเย้ย “ไม่ถึง คุณทําได้แค่สิบในสองเท่านั้น คุณไม่ควร โอ้อวด!”

 

“ เนื่องจากความจริงที่ว่า คุณผู้เยาว์ คุณมีไหวพริบจริง ๆ คุณกล้าพูดว่าคุณทําได้ ถึงระดับยี่สิบถึงสิบเปอร์เซ็นต์ของผู้อาวุโสหลี่ไม่ละอายใจเลย!”

 

“คุณ คุณ…” ฉีหยูชี้ไปที่เย่หยู ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง ขณะที่เขาตะโกนด้วยความโกรธเย่หยู! คุณหมายถึงอะไร คุณกล้าพูดว่า เทคนิคดาบของฉันไร้ประโยชน์ ทั้งๆที่ฉันเลียนแบบอย่างสมบูรณ์!”

 

“นั่นคือสิ่งที่คุณคิดหรอ เสื้อที่ถูกวาดขึ้น ไม่สามารถเปรียบเทียบกับสุนัข!!” เย่หยู พูดอย่างเย็นชา “คุณคิดว่า แค่ความเร็วของดาบเร็วพอ ที่จะทําให้คุณเลียนแบบ ถึงระดับอาวุโสได้หรือไม่?

 

“ผู้อาวุโส ต้องการให้เราเข้าใจความหมายของเทคนิคดาบ ไม่ใช่เส้นทางของการใช้ดาบ หรือวิธีการกวัดแกว่งดาบ!”

 

เย่หย ในฐานะสมาชิกคนหนึ่งของร่างจิตวิญญาณดาบสายฟ้า และผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ ก็มีความเข้าใจที่ไม่เหมือนใคร

 

เกี่ยวกับเส้นทางของการใช้ดาบ

 

สิ่งที่เย่หยูเห็นจากดาบของหลี่อี้เฉิน ไม่ได้เป็นรูปร่างของดาบของหลี่เฉิน แต่มองเจตนาของดาบเขา!

 

“นั่นเป็นเหตุผลว่า ทําไมเมื่อคุณใช้การโจมตีด้วยดาบ และบอกว่ายอดเยี่ยม คุณไม่รู้ตัวเลยว่า คุณกําลังโอ้อวด ขอคําชมเชย!”

 

เย่หยู หัวเราะอย่างเยือกเย็น เมื่อเขามองที่ฉีหยู และพูดอย่างเหยียดหยามว่า “และคุณยังมีหน้าจะพูดว่า คุณทําได้10-20%คุณเป็นคนที่ไร้ยางอายจริง ๆ !”

 

ภายใต้การโจมตีด้วยวาจาของ เย่หยู ฉีหยูก็ตกอยู่ในความพ่ายแพ้ หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ได้สติและมองเย่หยู ดวงตาของเขากําลังโกรธแค้น

 

“คุณรู้อะไร!?” คุณคิดว่าคุณเป็นใคร? “คุณมีคุณสมบัติที่จะวิพากษ์วิจารณ์ฉันหรอ?”

 

ใบหน้าของฉีหยู เปลี่ยนเป็นสีแดง เมื่อเขาตะโกนใส่เย่หยว่า “คุณพูดจาใส่ร้ายฉัน!”

 

“อาวุโส โปรดให้ความยุติธรรมแก่ผม!” ฉีหยู หันกลับมามองที่หลี่อี้เฉิน ใบหน้าของเขา เผยให้เห็นการแสดงออก

 

ที่รู้สึกผิด เขา พูดด้วยน้ําเสียงเบาๆ ว่า “คุณพูดแล้วว่า ไม่เลว แต่เย่หยูพูดว่า ผมไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าสุนัข ไม่ไว้หน้าคุณเลย.. เขา…”

 

“เขาพูดถูก!” หลี่อี้เฉินมองฉีหยูอย่างเย็นชา ขณะที่เขาพูดอย่างใจเย็น

 

“เขา … หืม?” ฉีหยู ยังคงต้องการที่จะพูดอะไรบางอย่าง แต่หลังจากได้ยินคําพูดของ หลี่อี้เฉิน

 

เขาก็เหมือนเป็ด ติดอยู่ที่คอ พูดไม่ออก; เขาตกตะลึงทันที

 

ฉีหยูมองดูที่หลี่อี้เฉิน ด้วยความไม่เชื่อ ราวกับว่าเขาไม่เข้าใจ สิ่งที่เขาเพิ่งได้ยิน หลี่อี้เฉินพูดจริง ๆ ว่า เย่หยูพูดถูก

 

หลี่อี้เฉินส่ายหัว และถอนหายใจ “ความตั้งใจดั้งเดิมของฉัน คือให้คุณเข้าใจความตั้งใจของเทคนิคดาบ แต่น่าเสียดายที่คุณเป็นคนเดียวที่ไม่เข้าใจสถานการณ์”

 

“เย่หย นั้นพูดถูกต้อง คุณเห็นเพียงรูปดาบของฉันเท่านั้น ไม่ใช่ความตั้งใจ!”

 

หลังจากนั้นไม่นาน ใบหน้าของ ฉีหยูก็ซีดเซียว เขาเดินโซเซกลับมา ในขณะที่เขาพึมพํา “ฉันผิดจริงๆหรอ!”

 

“อย่างไรก็ตาม …”

 

ฉีหยกําปั้นของเขา ดูการแสดงออกที่เรียบเฉยของเย่หย ทําให้เขาขบฟันแล้วพูดว่า “แล้วถ้าคุณพูดถูกล่ะ 

 

ฉันไม่เชื่อว่าคุณ สามารถเข้าใจเจตนาของเทคนิคดาบสวรรค์หรอก!”