ฉันนี่แหละคือซูเปอร์สตาร์ I’m really a superstar 1381
เสร็จสมบูรณ์!
ทั้งหมดสามร้อยยี่สิบสี่ตัวอักษร!
ทั้งสุขและทุกข์ในเวลาเดียวกัน!
จากความสงบสู่ความผันผวน!
จากความปั่นป่วนหวนคืนสู่ความเงียบ!
สะบัดขึ้นลงพลิ้วไหว สวยงามไพเราะ!
ทุกคำราวกับคลื่นโหมซัดสาด!
ทุกคำสร้างความหวาดหวั่นพรั่นพรึง!
วินาทีนี้ทั้งงานไม่มีใครพูดจา!
วินาทีนี้การถ่ายทอดสดทั่วเอเชียล้วนเงียบงัน!
ทุกคนเฝ้าดูอย่างเงียบๆ ประหนึ่งคำพูดนับพันก็ไม่อาจแสดงถึงความตระหนกของพวกเขาได้ ราวกับว่านี่คือการเขียนตัวอักษรจากสวรรค์ ไม่รู้ว่ามีปัญหาใด ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอันใด ถึงได้ปล่อยให้อักษรเหล่านี้ร่วงหล่นลงมา สร้างความตื่นตะลึงให้แก่โลกมนุษย์!
ในโลกเดิมของจางเย่มีไม่กี่อย่างที่เรียกได้ว่าเป็นอันดับหนึ่งของโลก ใครคือมือหนึ่งด้านหมากล้อม? นี่เป็นที่ถกเถียงกันมากเพราะมีเยอะจนเลือกไม่ถูก! ใครคือนักวาดภาพวาดหมึกจีนอันดับหนึ่ง? ทุกคนอาจมีตัวเลือกไว้ในใจ แต่ก็ไม่สามารถตัดสินได้! ใครคือเจ้าแห่งบทกวี? หลี่ไป๋? ตู้ฝู่? มีมากมายเกินไป ไม่มีใครกล้าด่วนสรุป! แต่มีเพียงการเขียนอักษรเท่านั้น ที่ทุกคนยอมรับว่าหวางซีจือคืออันดับหนึ่ง!
หวางซีจือ!
‘หลานถิงซวี่’!
ผลงานการเขียนอักษรบรรจงกึ่งหวัดอันดับหนึ่งในใต้หล้า!
ไร้ข้อโต้แย้ง!
และไม่มีใครอาจเป็นที่สองได้!
แต่เห็นได้ชัดว่าในโลกนี้ไม่มีใครรู้จักว่าหวางซีจือ ไม่มีใครเคยได้ยินถึงเกียรติภูมิของ ‘หลานถิงซวี่’ มาก่อน ดังนั้นเมื่อจางเย่หยิบผลงานนี้ออกมา เมื่อเขาเขียนผลงานที่สร้างความตื่นตะลึงแก่โลกนี้ได้ ทุกคนต่างก็หวาดผวา ทุกตัวอักษร ทุกลายเส้นทำให้ทุกคนช็อกจนต้องอ้าปากตาค้าง ควบคุมตัวเองไม่ได้!
เสี่ยวตงเรียกอย่างมึนงง “เสี่ยวเสียน”
หลี่เสี่ยวเสียน “หืม”
เสี่ยวตง “การเขียนอักษรนี้อยู่ระดับไหนกันแน่เหรอ?”
หลี่เสี่ยวเสียนเงียบไป ไม่รู้จะตอบยังไง เธอคิดนานมากจึงค่อยให้คำวิจารณ์ที่คิดขึ้นเองว่า “ผลงานนี้ควรมีอยู่บนสวรรค์เท่านั้น!”
เอมี่รีบร้อนถาม “เทียบกับมิยาโมโตะเซ็นเซล่ะ?”
เฉินกวงก็ถาม “ใช่ ใครดีกว่ากัน?”
คนที่อยู่รอบด้านก็กำลังพูดคุยกัน
กลุ่มนักธุรกิจชาวจีน
“ใครชนะ?”
“การเขียนอักษรของใครดีกว่ากันแน่?”
“ใช่ ใครก็ได้พูดอะไรหน่อยสิ!”
“อย่าเอาแต่เงียบ ใครพอจะรู้เรื่องบ้าง?”
“มีใครเข้าใจการเขียนอักษรบ้าง?”
“ใครก็ได้มาวิเคราะห์หน่อยได้ไหม?”
แน่นอนว่ามีคนที่เข้าใจการเขียนตัวอักษร แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญก็มีไม่น้อย แต่พอได้ยินคำถามนี้พวกเขาต่างก็ขี้เกียจตอบ ใครดีกว่า? พอเห็นผลงานของจางเย่แล้วพวกนายยังถามอีกเหรอว่าใครดีกว่า? นี่ไม่ใช่ว่าพวกนายกำลังด่าคนอื่นอยู่เรอะ? พวกนายไม่เห็นเหรอว่ามิยาโมโตะเซ็นเซไม่พูดอะไรสักคำ? การเขียนอักษรของจางเย่กับมิยาโมโตะเซ็นเซมันเทียบกันไม่ได้สักนิด!
นี่ยังไม่ชัดเจนอีกเหรอ?
ยังสงสัยอีกเหรอ?
เมื่ออยู่ต่อหน้า ‘หลานถิงซวี่’ โลกนี้ก็ไม่มีการเขียนอักษรบรรจงกึ่งหวัดอื่นใดอีกแล้ว!!
พิธีกรชาวเกาหลีมองดูผลงานจางเย่อย่างเซ่อซ่า
จางเย่เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง
พิธีกรจึงได้มีสติกลับมา รีบพูดว่า “อ่า งั้นตอนนี้เริ่มการประมูลได้เลยครับ อาจารย์จางเย่ ผลงานการเขียนอักษรนี้ชื่อ…”
จางเย่หัวเราะ “หลานถิงซวี่”
พิธีกรชาวเกาหลีประกาศทันที “ทุกท่าน หลานถิงซวี่เสนอราคา…”
แต่ไม่รอให้เขาพูดจบ ด้านล่างเวทีก็มีคนตะโกนขึ้น!
“หนึ่งล้าน!” คนที่เสนอราคาก็คือนักธุรกิจชาวญี่ปุ่นคนหนึ่ง!
เถ้าแก่ร่างท้วมชาวเกาหลีถึงกับลุกขึ้นยืน “หนึ่งล้านสองแสนดอลลาร์!”
นักธุรกิจชาวญี่ปุ่นอีกคนจ้องเขม็ง “สองล้าน!”
ทุกคนตะลึงจนหน้าถอดสี!
เสี่ยวตงเป็นลม “สวรรค์!”
เอมี่กะพริบตา “นำแล้ว! นำไปแล้ว!”
เฉินกวงก็ตกใจทำอะไรไม่ถูก “สองล้านดอลลาร์เหรอ?”
ต้าฉีร้องอย่างยินดี “สุดยอด! สุดยอดไปเลย!”
เพิ่งจะเสนอราคาเป็นครั้งที่สามเท่านั้น!
เสนอราคาครั้งที่สามก็สูงถึงสองล้าน!
เกินกว่าราคาซื้อขายสูงสุดของมิยาโมโตะเซ็นเซไปแล้ว!
อีกทั้งยังเป็นพวกนักธุรกิจชาวญี่ปุ่นและเกาหลีที่เพิ่งหัวเราะให้จางเย่?
แต่พวกเขาก็ต้องตกใจยิ่งกว่า เพราะวินาทีต่อมากลุ่มนักธุรกิจชาวจีนที่เพิ่งคืนสติต่างก็ถกแขนเสื้อและกระโจนมาเสนอราคาทันที!
“สองล้านหนึ่งแสน!”
“สองล้านสี่แสน!”
“สองแสนเก้าแสน!”
“สามล้าน!”
“สามล้านห้าแสน!”
“ห้าล้าน!!”
ราคาขยับสูงขึ้นเรื่อยๆ!
ราคาประมูลยิ่งมายิ่งน่าตกใจ!
พุ่งขึ้นไปแทบจะทีละล้านแล้ว!
เถ้าแก่ซุนร้อนใจแล้ว “เหล่าฉู่ นายจะแย่งกับฉันทำไม!”
เถ้าแก่ฉู่กลอกตา “ใครดีใครได้!”
เขายกป้าย “หกล้าน!”
เถ้าแก่หานที่อยู่ด้านข้างประสานมือขึ้นมา “ทุกท่าน ผมอายุมากกว่าพวกท่านทุกคน ขอเรียกทุกท่านว่าน้องชายสักคำ ครั้งนี้น้องชายทั้งหลายช่วยไว้หน้า ยกผลงานการเขียนอักษรนี้ให้กับพี่ชายคนนี้ได้หรือไม่?”
เถ้าแก่ฉู่ไม่ยินยอม “พี่หาน นี่มันไม่ได้หรอกครับ!”
เถ้าแก่หาน “ธุรกิจครั้งก่อน ฉันยอมให้นายไหม?”
เถ้าแก่ฉู่อับอาย “ธุรกิจก็ส่วนธุรกิจ การประมูลก็ส่วนการประมูลสิครับ!”
เถ้าแก่ซุน “ถูกต้อง! ใครเสนอมากกว่าคนนั้นก็ได้! เรื่องนี้ยอมให้กันไม่ได้เด็ดขาด!”
เขาก็ยกป้ายขึ้นมา “เจ็ดล้าน!”
นักธุรกิจชาวญี่ปุ่นที่อยู่ฝั่งตรงข้ามตะโกน “เจ็ดล้านห้าแสน!”
บ้าไปแล้ว!
ภายในงานต่างคลุ้มคลั่ง!
……
ประเทศญี่ปุ่น
ณ ที่แห่งหนึ่ง
“คุณท่าน”
“ใครอยู่ที่งานน่ะ?”
“คุณมัตสึดะอยู่ที่นั่นค่ะ”
“โทรไปหาเขา เอาผลงานนั้นมาให้ได้!”
“รับทราบค่ะ!”
……
ประเทศเกาหลี
“รีบโทรศัพท์เร็ว!”
“ครับ!”
“บอกประธานปาร์ค! ช่วยผมประมูล ‘หลานถิงซวี่’ มาให้ได้!”
“แล้วเรื่องราคา…”
“ทุ่มได้ไม่อั้น!”
“เข้าใจแล้วครับ!”
……
ประเทศจีน
บ้านคุณยายจางเย่
“สวรรค์!”
“พวกเขากระตือรือร้นอะไรกันน่ะ?”
“ตัวอักษรของพี่ชายฉันมันมีค่าขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“นี่ นี่มันน่าตกใจเกินไปแล้ว!”
“ไม่ได้การ ฉันต้องรีบกลับบ้านแล้ว!”
“เมิ่งเมิ่ง เธอจะไปทำไม? กำลังดูการถ่ายทอดสดกันอยู่นะ!”
“เชี่ย ฉันจะรีบกลับบ้านไปหาสมุดแบบฝึกหัดเมื่อสองปีก่อนน่ะสิ! พี่ชายฉันเคยเขียนการบ้านให้ฉัน! หลายคำด้วย! มันจะได้เงินเท่าไรกันนะ? ถ้าฉันเอามันมาขายได้ จากนี้ก็ไม่ต้องไปเรียนแล้ว!”
“เฮ้ย! ฉันนึกออกแล้ว พี่ชายก็เคยเขียนสมุดแบบฝึกหัดให้ฉันเหมือนกัน! รวยแล้ว! พวกเรารวยแล้ว!”
น้องสาวทั้งหลายต่างตื่นเต้นเป็นอย่างมาก!
พวกผู้ใหญ่ในครอบครัวได้แต่ร้องไห้ไม่ได้หัวเราะไม่ออก!
……
ภายในงาน
การประมูลยังคงดำเนินต่อไป!
ราคาสูงถึงสิบล้านดอลลาร์อย่างน่าเหลือเชื่อ!
คงได้แค่ใช้คำว่าบ้าคลั่ง!
ส่วนตัวจางเย่นั้นเดินกลับไปยังที่นั่ง และร่วมชมการประมูลกับทีมดาราจีนตั้งนานแล้ว
“สิบห้าล้าน!”
“สิบเจ็ดล้าน!”
“ฉันเสนอยี่สิบล้าน!”
“ฉันขอเสนอยี่สิบห้าล้าน!”
เถ้าแก่ซุนยิ้มอย่างขมขื่น เขาวางป้ายประมูลไว้ ไม่สู้ราคาแล้ว เงินทุนของเขายังไม่แข็งแกร่งถึงขั้นนั้น หลักหนึ่งร้อยล้านหยวนขึ้นไปก็เข้าเนื้อของเขาแล้ว
ทางด้านนั้นเถ้าแก่ฉู่และเถ้าแก่หานยังคงต่อสู้กับนักธุรกิจจากญี่ปุ่นเกาหลีอยู่!
“เชี่ย! ยี่สิบหกล้าน!”
“ยี่สิบเก้าล้าน!”
“สามสิบล้าน!”
ตอนนั้นเองเถ้าแก่ซุนก็ได้รับโทรศัพท์ เขาชะงักไปครู่หนึ่ง หลังจากวางสายก็ชูป้ายเสนอราคาแบบไม่แม้แต่จะคิด “สามสิบสองล้านดอลลาร์!”
เถ้าแก่ฉู่ตกใจหน้าถอดสี “เหล่าซุน คุณดื่มมากไปหรือเปล่า?”
เถ้าแก่หานก็โมโหแล้ว “ไหนนายบอกว่าจะไม่สู้แล้วไง?”
เถ้าแก่ซุนยกโทรศัพท์ขึ้นอย่างไม่เต็มใจ “เหล่าโจวโทรมา เขามาที่งานไม่ได้ เลยวานให้ผมช่วยเขาประมูลหน่อย”
เถ้าแก่ฉู่ร้อนใจ “เหล่าโจวนี่มัน เขาจะก่อกวนไปถึงไหน!”
การแข่งขันยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น!
ตอนนี้เข้าขั้นดุเดือดใกล้ระเบิดแล้ว!
นายตามฉันหนี ราคายิ่งพุ่งทะยานขึ้นเรื่อยๆ!
ญี่ปุ่น เกาหลีใต้ ประเทศจีน ทั้งสามฝ่ายต่างเปิดฉากฆ่าฟันกันอย่างดุดัน พอเห็นราคาที่ขยับขึ้นสูงจนเสียดฟ้า คนจำนวนมากต่างก็รู้สึกหวาดหวั่น!
“สี่สิบเอ็ดล้าน!”
“สี่สิบสองล้าน!”
เสี่ยวตงเช็ดเหงื่อ!
เอมี่ช็อกค้าง!
ฉีเหม่ยหลันตกตะลึง!
บ้าไปแล้ว!
นี่คิดจะถวายชีวิตกันเลยหรือไง!?
แต่ว่าขณะนี้เองก็มีนักธุรกิจหลายคนเริ่มลังเล การเสนอราคาจึงขยับขึ้นทีละน้อยลง!
แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น!
“ฉันเสนอหนึ่งร้อยล้าน!”
ผู้คนในงานพลันเงียบเสียงลง!
ทุกคนมองเจ้าของเสียงด้วยความตกใจ!
หนึ่งร้อยล้าน?
หนึ่งร้อยล้านดอลลาร์!?
เป็นเฉียนไห่เทา!
ชายที่ร่ำรวยที่สุดของประเทศจีน!
เถ้าแก่ซุนยิ้มขื่น
เถ้าแก่หานถอนหายใจ
ใบหน้าของนักธุรกิจชาวญี่ปุ่นเปลี่ยนสี ไร้คำพูดจา!
นักธุรกิจชาวเกาหลีลังเลเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็หยุด แล้ววางป้ายประมูลลงด้วยความโมโห!
พิธีกร “หนึ่งร้อยล้านครั้งที่หนึ่ง ยังมีคนจะเสนอราคาอีกไหมครับ? หนึ่งร้อยล้านครั้งที่สอง? ยังมีอีกไหม? ยังมีคนอยากเสนอราคาไหมครับ? หนึ่งร้อยล้านครั้งที่สาม!”
การสรุปขั้นสุดท้าย!
การซื้อขายเสร็จสมบูรณ์!
Comments