ฉันนี่แหละคือซูเปอร์สตาร์ I’m really a superstar 1456 : เสียงสาปแช่งจากทั่วเอเชีย!
ชาวเน็ตเซ่อไปแล้ว!
“หมายความว่าไง?”
“นายหมายถึงอะไร?”
“จางเย่?”
“การ์ตูน?”
“ขันที?”
“เชี่ย!”
“ไม่ใช่มั้ง? เป็นไปไม่ได้มั้ง?”
“กรี๊ด!”
“ช่วยบอกหน่อยว่าไม่ใช่อย่างที่ฉันคิด!”
“แม่งเอ้ย น่าจะเป็นแบบที่นายคิดแล้วล่ะ!”
“พระเจ้า! สวรรค์!”
เวยป๋อระเบิดแล้ว!
ประชาชนก็ระเบิดแล้ว!
ข้อความเดียวในเวยป๋อของจางเย่สั่นสะเทือนทั้งเอเชีย!
ตอนแรกที่เห็นข้อความเวยป๋อนี้ ทุกคนยังไม่กล้าคาดเดาต่อ เพราะไม่ใช่มีแค่พวกเขาเท่านั้น ความคิดแรกของชาวเอเชียทุกคนเดาว่ามือมืดเบื้องหลังการ์ตูนแห่งชาติทั้งเจ็ดเรื่องต้องเป็นคนญี่ปุ่น ต้องเป็นนักเขียนการ์ตูนชาวญี่ปุ่นสิ เพราะญี่ปุ่นเป็นประเทศแห่งการ์ตูน เป็นสถานที่ยอดเยี่ยมที่สุดของอุตสาหกรรมการ์ตูนในโลก นอกจากนี้ญี่ปุ่นก็เป็นผู้เผยแพร่การ์ตูนทั้งเจ็ดเรื่อง ทุกคนจึงพุ่งเป้าไปที่คนญี่ปุ่นก่อน ล้อมกรอบตรวจสอบทีละคน แม้แต่ตอนที่เห็นข้อความของจางเย่ พวกเขายังคิดว่าเป็นคนละเรื่องกัน
จางเย่ก็มาวาดการ์ตูนเหรอ
แถมบังเอิญทำตัวเป็นขันทีด้วย
ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่นหรือดาราคนอื่น ประชาชนจะไม่คิดถึงเรื่องนี้อีกต่อไป
คนอื่นเขาไปถ่ายหนัง คุณก็ไปถ่ายหนัง โดยปกติไม่มีความเกี่ยวข้องกันเลย
แต่จางเย่ไม่เหมือนกัน ชื่อนี้เป็นตัวแทนของสิ่งที่ผิดแผก เมื่อคิดว่าจางเย่อาจเป็นเจ้าขันทีนั่น เมื่อนึกถึงนิสัยของหมอนี่ แล้วกลับมาดูข้อความเวยป๋ออีกครั้ง ทุกคนก็ต้องสั่นสะท้าน ดวงตาเบิกกว้างราวกับเห็นผี!
จางเย่เป็นใคร?
นักร้อง พิธีกร ผู้กำกับ นักเขียนอักษร นักเขียนนิยาย…
ตัวประหลาดที่ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้!
ถ้าบอกว่าเป็นดาราคนอื่นวาดการ์ตูนเป็น? พวกเขาไม่เชื่อแน่!
แต่ถ้าบอกว่าจางเย่วาดการ์ตูนได้? ไม่มีใครกล้าไม่เชื่อ!
หมอนี่แม้แต่เครื่องบินยังขับได้ เรื่องวาดการ์ตูนได้ยังจะมีอะไรให้ไม่เชื่ออีกเหรอ?
นอกจากนี้ถามว่าจางเย่มีเวลาหรือไม่?
เขามีเวลาแน่นอน ตั้งแต่ ‘วันพีช’ เริ่มลงพิมพ์ พอดีกับตอนที่ภรรยาของจางเย่กระดูกหัก จางเย่ทิ้งงานทั้งหมดและขอลากลับบ้าน และเมื่อการ์ตูนทั้งเจ็ดเรื่องหยุดแบบไม่มีกำหนด ก็เป็นเวลาเดียวกับที่ภรรยาจางเย่หายดี และหมอนี่กลับมาทำงานวันแรกพอดี! ไม่เพียงความประจวบเหมาะด้านเวลาเท่านั้น ทั้งเงื่อนไขอื่นๆ และความบังเอิญอันน่ากลัว ไม่มีผิดพลาดเลยแม้แต่นิดเดียว!
นอกจากนี้หากพูดถึงความเร็วของจางเย่?
ฝีปาก? อันดับหนึ่งในเอเชีย!
การพูด? อันดับหนึ่งในเอเชีย!
ถ้อยคำโฆษณาอันน่าตื่นตะลึงของจางเย่ใน ‘เดอะว็อยซ์’ ทำให้พิธีกรทั่วทั้งเอเชียต่างต้องคารวะแล้ว! นอกจากนี้ยังมีประวัติอันรุ่งโรจน์ที่เขาบันทึกรายการทอล์กโชว์สิบตอนในชั่วข้ามคืน ความเร็วระดับนี้ เรตติ้งระดับนี้ รวมถึงสถิติทั้งหลาย ทั้งเอเชียไม่มีใครสามารถทำลายได้!
ถ้าบอกว่าความเร็วข้อมือของจางเย่เป็นอันดับหนึ่งในเอเชีย?
ถ้าบอกว่าความเร็วในการวาดภาพของจางเย่เป็นอันดับหนึ่งในเอเชีย?
เชี่ย แม่งเป็นไปได้จริงๆ!
สุดท้ายมาพูดถึงนิสัยใจคอของจางเย่ ทำเรื่องขาดคุณธรรม เป็นอัธพาลที่เข่นฆ่าโดยไม่สนเหตุผล เขาทำได้ไหม? เขากล้าทำหรือไม่?
คำตอบชัดเจน!
เขาทำได้!
ไอ้หมอนี่แม่งทำได้จริงๆ!
อีกอย่างหมอนี่ชอบทำเรื่องไร้ยางอายไม่มีคุณธรรมแบบนี้อยู่แล้ว ทั้งยังทำมาตลอดอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย!
ลงล็อก!
ตรงเป๊ะ!
เป็นไปตามเงื่อนไขทุกอย่าง!
ดังนั้นเมื่อเวยป๋อทางการของสตูดิโอจางเย่โพสต์ข้อความอีกครั้ง ทุกคนก็ไม่แปลกใจ!
สตูดิโอโพสต์รูป
ทั้งหมดคือต้นฉบับของการ์ตูนเช่น ‘วันพีช’ และ ‘นารูโตะ’ ฉบับร่างแรกจากมือนักเขียน ไม่มีการแก้ไข ไม่มีลายน้ำ เป็นต้นฉบับที่สะอาดไม่ได้แต่งเติมสิ่งใด สิ่งนี้มีเพียงตัวนักเขียนและนิตยสารการ์ตูนที่ถือครองอยู่ ไร้ข้อกังขาแล้ว
สตูดิโอของจางเย่รีบอธิบาย “อาจารย์จางไม่ได้มีเจตนาที่จะทำแบบนี้ เหตุผลหลักเป็นเพราะคำสั่งแบนที่น่าตาย ทำให้งานและผลงานทุกอย่างของอาจารย์จางในญี่ปุ่นและเกาหลีโดนแบนจนหมด ดังนั้นตอนนี้ถึงอาจารย์จางเปิดเผยตัวตนก็ไม่สามารถวาดการ์ตูนต่อไปได้ นอกจากนี้อาจารย์จางกลับมาทำงานแล้ว และมีงานยุ่งมากจึงไม่มีเวลาและพลังงานเพียงพอกับการวาดผลงานทั้งเจ็ดเรื่องต่อจนจบอีก ขอให้ทุกคนโปรดเข้าใจเราด้วย!”
ทว่าตามข้อความเหล่านี้ไม่มีประโยชน์อีกต่อไป!
หลังจากตัวตนของขันทีถูกเปิดเผย คำพูดใดใดล้วนไร้ประโยชน์!
หาแกเจอแล้ว!
ในที่สุดก็เจอมือมืดที่อยู่เบื้องหลังจนได้!
สถานศึกษา!
บริษัท!
สื่อมวลชน!
ประชาชน!
วงการบันเทิง!
อุตสาหกรรมการ์ตูน!
ทั่วเอเชียเกิดพายุคลั่งกระหน่ำเพราะข้อความเวยป๋อนี้!
ข่าวเสมือนมีปีกบิน แพร่กระจายไปทั่วเอเชียอย่างรวดเร็ว!
……
ที่ญี่ปุ่น
กองบรรณาธิการสำนักพิมพ์โชเน็น
บรรณาธิการนับไม่ถ้วนกำลังรวมตัวกันด่า
“หาเขาเจอหรือยัง?”
“นักเขียนการ์ตูนในญี่ปุ่นทุกคนหามาหมดแล้ว ไม่ใช่สักคน!”
“ไอ้คนนี้เป็นใครมาจากไหนกันแน่?”
จากนั้นรองหัวหน้าบรรณาธิการก็เดินเข้ามาด้วยท่าทางโมโห “เจอตัวแล้ว!”
เซโตะ เคียวโกะลุกขึ้นยืนทันที “อะไรนะคะ? เขาเป็นใคร?”
รองบรรณาธิการขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพูด “เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่เมื่อก่อนพวกเราด่าเขาอยู่ทุกวัน!”
บรรณาธิการชายคนหนึ่งตะลึง “ไม่ใช่มั้ง พวกเราด่าเขาทุกวัน? งั้นก็จางเย่น่ะสิ คนอื่นพวกเราก็ไม่ได้…หา! จางเย่?”
“จางเย่เหรอ?”
“สวรรค์! ทำไมถึงเป็นเขาไปได้!”
เซโตะ เคียวโกะเป็นลม!
ทุกคนในกองบรรณาธิการต่างกระอักเลือด!
……
ที่เกาหลีใต้
ทีมของลีอันซู
“ไอ้คนแซ่จางกลับมาแล้ว”
“ใช่ ไม่รู้ว่าจะก่อเรื่องอะไรอีก”
“ยังไงก็ขอให้เขาอย่าได้นึกถึงเกาหลีเลย เขาอยากก่อเรื่องอะไรก็ไปทำที่เมืองจีนเถอะ พวกเราไม่เล่นกับเขาแล้ว!”
“เฮ้อ แต่ว่าทำไม ‘วันพีช’ ถึงไม่อัปตอนใหม่แล้วล่ะ?”
“อันซูฮยอง ฮยองก็ดูอยู่เหมือนกันเหรอครับ?”
“อืม”
ในตอนนั้นเอง ผู้ช่วยคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาเหมือนคนบ้า “เกิดเรื่องแล้ว! จางเย่ก่อเรื่องอีกแล้ว! เขาเป็นคนวาดการ์ตูนเรื่อง ‘วันพีช’! ‘นารูโตะ’ เขาก็เป็นคนวาด! ทุกเรื่องแม่งเป็นเขาหมดเลย!”
“นายว่าอะไรนะ?”
“เป็นไปไม่ได้!”
ผู้ช่วยตะโกน “เป็นจางเย่จริงๆ! เขาออกมายอมรับแล้ว!”
อีกนิดเดียวลีอันซูก็ตกจากเก้าอี้แล้ว!
……
ประเทศจีน
บ้านของเหยาเจี้ยนไฉ
เหยามี่กำลังตะโกนด่าอยู่ในบ้าน!
“อย่าให้ฉันรู้ที่อยู่นายนะ!”
“ไอ้คนหลอกลวง!”
“อึแล้วไม่เช็ดตูดนี่หว่า!”
“กรี้ด ‘สแลมดังก์’ ของฉัน! รุคาว่าสุดที่รักของฉัน!”
แม่ของเธอเดินมาด้านหลัง
แม่พูด “เฮ้อ มี่มี่ อาจางของหนูมีข่าวอีกแล้วเหรอ?”
เหยามี่ไม่ได้หันกลับมา เธอไม่ค่อยสนใจเท่าไรนัก “ข่าวอะไรคะ?”
แม่หยิบมือถือขึ้นมา “แม่ดูก่อนนะ อืม ข่าวบอกว่ามังงะเรื่อง ‘สแลมดังก์’ ‘กันดั้ม’ และอื่นๆ ทั้งเจ็ดเรื่องนั้นเขาเป็นคนวาด มังงะคืออะไรนะ? การ์ตูนเหรอ?”
เหยามี่ตะลึง!
พรูด!
เธอกระอักเลือดออกมา!
เชี่ย!
เป็นอาของฉันเองหรอกเรอะ?
……
โรงเรียนแห่งหนึ่ง
ชั้นเรียนของเฉาเมิ่งเมิ่งเพิ่งเลิกเรียน
หลังระฆังเลิกเรียนดังขึ้น เพื่อนร่วมชั้นก็รวมกลุ่มกันด่า
เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง “ทำไมถึงได้มีคนชั่วขนาดนี้กัน?”
เด็กผู้ชายคนหนึ่งร้องไห้ “ ‘กันดั้ม’ ของฉัน! ทำไมหยุดไปกระทันหันล่ะ?”
เฉาเมิ่งเมิ่ง “ขันทีน่าตาย! ขันทีหน้าเหม็น! น่าโมโหจริงๆ!”
ในเวลานี้เพื่อนร่วมชั้นผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาด้วยสีหน้าตกตะลึง เธอยื่นหน้าจอมือถือไปให้เฉาเมิ่งเมิ่ง “เมิ่งเมิ่ง เธออย่าด่าอีกเลย”
เฉาเมิ่งเมิ่งโมโห “ทำไมฉันถึงจะด่าไม่ได้!”
เพื่อนร่วมชั้นรู้สึกหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้ “เพราะคนนั้นคือพี่ชายของเธอไง!”
ทันทีที่ประโยคนี้จบลง เพื่อนร่วมชั้นทุกคนต่างกระอักเลือด!
เฉาเมิ่งเมิ่งกะพริบตา “อะไรนะ?”
เพื่อนร่วมชั้นผู้หญิงยกมือถือขึ้นมา “เธอดูเอาเองเถอะ ข่าวล่าสุด!”
หลังจากอ่านเสร็จ เฉาเมิ่งเมิ่งก็ตบหน้าผากตนเองก่อนจะตะโกนขึ้นมาทันที “เชี่ย อย่าด่าอีก ไม่ต้องด่าอีกแล้ว ตั้งใจเรียนสิ จะดูการ์ตูนกันทำไม!”
ทุกคนเหงื่อไหล เมื่อกี้เธอไม่ได้พูดแบบนี้นี่ว้อย!
เพื่อนร่วมชั้นผู้หญิงคนนั้น “อืม ไม่ด่าแล้ว”
เฉาเมิ่งเมิ่งชมเธอ “ยังไงเพื่อนรักของฉันก็ดีที่สุด!”
เพื่อนร่วมชั้นผู้หญิงหมดคำพูด “เพราะฉันไม่จำเป็นต้องด่าแล้ว ไม่ต้องให้ฉันด่าก็ได้ เธอลองดูเองเถอะ ตอนนี้คนทั่วเอเชียกำลังด่าพี่ชายเธออยู่!”
เฉาเมิ่งเมิ่ง “…”
ตอนนี้เธออยากร่ำไห้แต่ไร้น้ำตา!
เธอกำลังสงสัยว่า ทำไมตนเองถึงได้มีลูกพี่ลูกน้องที่ชอบก่อเรื่องแบบนี้กัน!
Comments