ทั้งคอนเสิร์ตเงียบกริบ!

ทั่วประเทศต้องเงียบงัน!

นี่คือระเบิด!

ข่าวนี้ทำให้ทั้งโลกต้องตะลึง!

แฮ็กเกอร์ในตำนาน ‘2’ แฮ็กเกอร์อันดับหนึ่งของโลก ผู้สร้างไวรัสแพนด้าจุดธูป ผู้สร้างไวรัส CIH กลับยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาตลอดมา!

“เป็นไปไม่ได้!”

“ทำไมเป็นเขากัน?”

“ทำไมเป็นเขาไปได้!”

“จางเย่ก็คือแฮ็กเกอร์ 2 งั้นเหรอ?”

“นายแม่งหลอกฉันเล่นรึเปล่า?”

“อาจารย์จางคือแฮ็กเกอร์อันดับหนึ่งของโลก?”

“อาศัยอะไรมาจับเขาน่ะ!”

“ไม่เอานะ!”

“เฮ้ย! ใครกล้าลงมือกับอาจารย์จางก็ลองดู!”

“ใช่ ใครกล้าลงมือกับจางเย่!”

ขณะนั้น ทั้งพื้นที่จัดงานก็ระเบิดออก!

……

ที่บ้าน

แม่ตกใจอย่างหนัก!

พ่อนั้นหน้าซีดเผือด!

……

ในงานอีเวนต์แห่งหนึ่ง

เฉินกวงดูมือถือ นัยน์ตาแดงรื้น!

ฟ่านเหวินลี่ร้องโวยวายเสียงดังอยู่ข้างเขา!

……

สตูดิโอของสปริงการ์เด้น

เอมี่ทรุดลงกับพื้น!

หลี่เสี่ยวเสียนสีหน้าตื่นตะลึง!

……

หลังเวที

เสี่ยวหวังร้องลั่น!

ฮาฉีฉีกำหมัดแน่น!

จางจั่วตาค้าง ถือมือถือเอาไว้อย่างไม่มีสติ!

……

บ้านของเหล่าเหรา

หยางซู่งุนงง!

เฉินเฉินยิ่งกระวนกระวาย!

……

บ้านของคุณอู๋

หลี่ฉินฉินบีบแขนบุตรสาวแน่น!

อู๋ฉางเหอร้องถามเสียงดังลั่น!

แต่อู๋เจ๋อชิงไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว

……

ที่เวที

โลกภายนอก

ครอบครัว

เพื่อนฝูง

ทุกคนต่างตื่นตะลึงไปพร้อมกัน!

ทำไมตอนแรกจางเย่เชิญสปริงการ์เด้นมาเป็นแขกรับเชิญ แต่ระหว่างทางกลับยกเลิก? ทำไมจางเย่ทำตัวเหมือนจัดการเรื่องทุกอย่างให้แล้วเสร็จ เปิดโรงเรียนสอนวิทยายุทธ์ให้หยางซู่ ทั้งยังจ่ายโบนัสให้พนักงานล่วงหน้า? ทำไมจางเย่ถึงลาออกจากตำแหน่งทั้งหมดในมหาวิทยาลัยปักกิ่ง มหาวิทยาลัยสื่อสารมวลชน และตำแหน่งฑูตสันถวไมตรีขององค์กรมูลนิธิกาชาด? ทำไมจางเย่ถึงให้ความสำคัญกับคอนเสิร์ตครั้งนี้มาก ทั้งยังตั้งชื่อว่า ‘คอนเสิร์ตครั้งสุดท้าย’? ทำไมจางเย่ถึงร้องเพลงบนเวทีอย่างบ้าคลั่ง ประหยัดเวลาจนไม่ยอมเปลี่ยนเสื้อผ้าหรือเติมเครื่องสำอาง? คำว่าฉันไม่กลับมานั้นหมายความว่าอย่างไร? ที่ว่า ‘ถ้ายังมีวันพรุ่งนี้’ นั้นหมายความว่าอย่างไร?

ตอนนี้ ในที่สุดพวกเขาก็เข้าใจแล้ว!

พวกเขาทั้งหมดเข้าใจแล้ว!

จางเย่จัดการทุกอย่างเรียบร้อยตั้งแต่แรกแล้ว!

เขาจะจากไปแล้ว!

เขารู้นานแล้ว!

เด็กหนุ่มคนหนึ่งร้องขึ้นมา “อาจารย์จาง อย่าไปนะ!”

เด็กสาวร้องครวญ “ไม่นะ! คุณอย่าไปสิ!”

เด็กหญิงคนหนึ่งโหยหวน “ฉันยังอยากฟังเพลงของคุณนะ! พวกเราอยากฟังไปตลอดชีวิตเลย!”

วงการบันเทิงที่ไม่มีจางเย่เป็นอย่างไร? พวกเขาคิดไม่ออกจริงๆ!

มีคนร้องคร่ำครวญ

มีทั้งคนที่ร้องไห้

พอเห็นแบบนี้ ขอบตาของจางเย่ก็ร้อนผ่าว เวทีนี้คือสถานที่ที่เขาชื่นชอบที่สุด แฟนคลับคือคนที่เขาชอบที่สุด ยังมีฟ้ายามค่ำคืน คืนนี้ดวงดาวเปล่งประกายเจิดจ้าระยิบระยับ ขอบคุณทุกคน ขอบคุณมาก ในอีกหลายปีให้หลัง ไม่รู้ว่าทุกคนจะยังคิดถึงฉันหรือไม่ ยังคิดถึงคืนนี้รึเปล่า แต่ว่าชาตินี้ฉันจะไม่มีวันลืมเลือน เพราะว่าคืนนี้ มีพวกคุณร่วมทาง ร้องตะโกนไปด้วยกัน ร่ำร้องเพลงไปด้วยกัน!

งั้นก็อีกเพลงเถอะ

ให้นี่เป็นเพลงสุดท้าย

เขายกไมค์ขึ้นทันที แล้วเปล่งเสียงร้องอย่างเชื่องช้า

“มองย้อนกลับไปช้าๆ ถึงค่ำคืนที่เราได้อยู่ด้วยกัน”

“คุณยังคงเป็นตะวันแดงฉาน ที่ให้ความอบอุ่นแก่ดวงใจ”

“หากหลั่งน้ำตาอย่างโง่เขลา ก็ขอให้เธอโปรดอภัย”

“คืนนี้ต้องลาจากเธอ หนทางข้างหน้าคงเดียวดายและยาวนาน”

ทุกคนต่างจ้องมองไปบนเวที

ทุกคนต่างจับจ้องการไลฟ์ของจางเย่!

เล็บของฟ่านอิงอวิ๋นจิกเข้าไปในเนื้อแล้ว

ฟางเสี่ยวสุ่ยทนไม่ไหวเป็นคนแรก เมื่อเสียงเพลงดังขึ้น เธอก็ร้องไห้ “อาจารย์จาง!”

นายตำรวจด้านหน้าคิดจะก้าวขึ้นบนเวที กุญแจมือก็เอาออกมาเตรียมพร้อมไว้แล้ว

แต่ฟ่านอิงอวิ๋นกลับคว้าเขาไว้ มองอย่างเย็นชา

นายตำรวจชะงัก “เจ้าหน้าที่ฟ่าน?”

ฟ่านอิงอวิ๋น “ให้อาจารย์จางร้องให้จบ!”

ผู้อำนวยการต่งก็พูดเสียงเย็น “ให้อาจารย์จางร้องให้จบก่อน!”

จางเย่ยิ้มน้อยๆ ขณะร่ำร้อง

“ชั่วขณะนี้ ยังมีหลายอย่างที่อยากจะเอ่ย”

“แต่น่าเสียดาย ที่เราต้องจากกันไกลแล้ว”

“ได้แต่มองชั่วขณะนี้ไว้อย่างลึกซึ้ง”

จันทราดวงกลมสมบูรณ์

ดวงดาวประกายระยิบยับ

คืนนี้ จางเย่เปล่งเสียงร้องเพียงคนเดียว

“ต่อไปคงมีบทเพลงอีกนับพัน!”

“พัดพาตลอดหนทางของฉันที่ยาวไกล!”

“ต่อไปคงมีแสงดาวพร่างประกาย!”

“ส่องสว่างกว่าจันทร์ในคืนนี้!”

“แต่ความงามนั้น ก็ไม่อาจเปรียบได้”

“ทั้งไม่อาจทำให้ฉัน ชมชอบได้มากกว่า”

“เพราะว่าคืนนี้ มีเธอร่วมร้องเพลงไปด้วยกัน”

เนื้อเพลงไม่กี่ท่อนนี้เสียดแทงหัวใจของทุกคน ทำให้หยดน้ำตารินไหลนองหน้า!

ด้านหลังเวที

ฮาฉีฉี “เล่นดนตรี!”

เสี่ยวหวังร้องไห้ “แต่ว่าผู้กำกับจางเขา…”

ฮาฉีฉีแผดเสียง “เล่นเดี๋ยวนี้!”

ดนตรีดังขึ้น

ท่วงทำนองอันโศกเศร้าดังก้องทั่วทั้งสนามกีฬาโอลิมปิกสเตเดียม

จางเย่ยิ้มน้อยๆ ขณะมองดูคนมหาศาลด้านหน้าเวที

“ใกล้จากใกล้พรากลา ค่อยรู้สึกถึงความงามของความโศกเศร้า”

“ทั้งหมดนี้เป็นเพราะคุณ ทิ้งความทรงจำให้ฉันอย่างยาวนาน”

“วันเดือนปีใด ค่อยเหมือนกันกับคืนนี้”

“สบตาประสานไว้ ให้สายตานั้นพูดคุยกัน”

“จนวันหนึ่ง เม็ดฝนตกกระทบหน้าต่างของเธอเบาๆ”

“กระทั่งเสียงลมปัดเป่าความคิดของเธอให้วุ่นวาย”

“จะได้ไหม ให้เธอคิดถึงใบหน้าที่คุ้นเคย”

หนึ่งคน!

สิบคน!

ร้อยคน!

พันคน!

ทุกคนต่างปิดปาก น้ำตาไหลพราก

ชั่วขณะนั้น พวกเขาคิดไปถึงเรื่องราวมากมาย

ตอนนั้นที่แฟนคลับของจางเย่กระโดดตึก เป็นเขาคนนี้เอวที่รีบปรี่เข้าไปลงแรงขอให้อีกฝ่ายกลับเข้ามา ตอนนั้น ลีอันซูทำร้ายแฟนคลับชาวจีน ก็เป็นจางเย่ที่ออกหน้าพูดจาแทน ตอนนั้น จางเย่ทำรายการทอล์คโชว์ คนในประเทศนับไม่ถ้วนต้องนั่งขำอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ตอนนั้น ในศึกแฮ็กเกอร์จีน-เกาหลี การประกาศกร้าวของจางเย่ว่ามันผู้ใดรุกรานแดนจงหัว แม้นอยู่ไกลจักต้องพินาศ นั้นทำให้หลายคนเลือดเดือดพล่าน ตอนนั้น จางเย่เข้าแข่งขันในเดอะแมสก์ซิงเกอร์ เสียงเพลงของเขาทำให้คนไม่น้อยต้องประทับใจ

เขานำพาเสียงหัวเราะมาให้ทุกคน

เขาเรียกน้ำตาได้จากทุกคน

เขา ชื่อจางเย่

เขา ผู้มีใบหน้าแสนสามัญ

แต่…ใบหน้านี้กลับทำให้ทุกคนจดจำได้ไม่ลืมเลือน

ชั่วชีวิตนี้…จักไม่ลืมเลือน

จางเย่เปล่งเสียงอย่างสุดใจ

“ต่อไปคงมีบทเพลงอีกนับพัน!”

“พัดพาตลอดหนทางของฉันที่ยาวไกล!”

“ต่อไปคงมีแสงดาวพร่างประกาย!”

“ส่องสว่างกว่าจันทร์ในคืนนี้!”

“แต่ความงามนั้น ก็ไม่อาจเปรียบได้!”

“ทั้งไม่อาจทำให้ฉัน ชมชอบมันได้มากกว่า!”

“โอ้! เพราะว่าคืนนี้ มีเธอร่วมร้องเพลงไปด้วยกัน!”

หนึ่งรอบ!

สองรอบ!

สามรอบ!

จากนั้น เด็กสาวหน้าเวทีก็ร้องเสียงเครือ “ต่อไปคงมีบทเพลงอีกนับพัน!”

ชายหนุ่มคนหนึ่งร้องเสียงดัง “พัดพาตลอดหนทางของฉันที่ยาวไกล!”

หญิงวัยกลางคนปาดเช็ดน้ำตา “ต่อไปคงมีแสงดาวพร่างประกาย!”

หญิงสาวแผดเสียง

มีทั้งคนร้องไม่เป็น!

มีทั้งคนร้องเสียงหลง!

มีคนพูดภาษากวางตุ้งไม่ได้ จึงร้องเป็นภาษาจีนกลาง!

ทุกคนต่างร่วมร้องเพลงนี้ด้วยกัน!

คนหลายหมื่นในพื้นที่จัดงานต่างเปล่งเสียงร้องไปกับจางเย่

“แต่ความงามนั้น ก็ไม่อาจเปรียบได้!”

“ทั้งไม่อาจทำให้ฉัน ชมชอบมันได้มากกว่า!”

“โอ้! เพราะว่าคืนนี้ มีเธอร่วมร้องเพลงไปด้วยกัน!”

ความประทับใจ!

หยดน้ำตา!

ความไม่ยินยอม!

ความลังเลที่จะร่ำลา!

ล้วนแต่อันแน่นดิ้นรนอยู่ในเพลงเพลงนี้!

ทุกคนตะโกนร้องออกมาสุดเสียง

“แต่ความงามนั้น ก็ไม่อาจเปรียบได้!”

“ทั้งไม่อาจทำให้ฉัน ชมชอบมันได้มากกว่า!”

“โอ้! เพราะว่าคืนนี้ มีเธอร่วมร้องเพลงไปด้วยกัน!”

ท่ามกลางห้วงทำนองนั้น จางเย่ยิ้มออกมาบางๆ “เพลงนี้มีชื่อว่า ‘บทเพลงนับพัน’ ชั่วชีวิตนี้ ผมคงมีโอกาสร้องเพียงแค่ครั้งเดียว ขอบคุณครับ ผมไปแล้วนะ”

เพลงเพลงเดียว

คอนเสิร์ตเพียงครั้งเดียว

แค่คำว่า ‘ผมไปแล้วนะ’ คำเดียว

นี่…คือคำอำลาของจางเย่

————————-

1. บทเพลงนับพัน《千千阙歌》โดยเลสลี่ จาง (張發宗) https://www.youtube.com/watch?v=D-2Fz8IfEMg

————————— จบ —————————

และพบกับตอนพิเศษอีก 6 ตอน เรื่องราวชีวิตของจางเย่หลังจากนี้

ในวันศุกร์ที่ 18 ธ.ค. 2563 เวลา 12.00 น.

ขอขอบพระคุณนักอ่านทุกท่านที่ติดตามเสมอมา