ฉันนี่แหละคือซูเปอร์สตาร์ I’m really a superstar 1429 : เชิญเทพมาง่ายส่งเทพกลับยาก!
ผู้คนที่ชั้นล่างก่นด่าสาปแช่งอย่างบ้าคลั่ง
ทั้งในทั้งนอกโรงแรมวุ่นวายไม่สิ้นสุด
ตำรวจรีบตรงเข้ามาทันที
“จางเย่ ไสหัวกลับจีนไปซะ!”
“โรงแรมนี่ร่วมมือกับไอ้สวะนี่นี่เอง!”
“กลับไปทุกคนเลย! ตำรวจมาแล้วนะ!”
“ใครก่อความวุ่นวายที่นี่? จับเลย!”
“ใครเป็นผู้จัดการโรงแรม? เกิดอะไรขึ้น?”
“ผมครับ ผมเป็นผู้จัดการ!”
“กลับไปทุกคนเลยนะ! อย่ามาออกันที่นี่!”
เมื่อมีคนปนเปกันทั้งสามกลุ่ม สถานการณ์ก็มีแต่จะยิ่งวุ่นวายใหญ่โตแล้ว!
ขณะเดียวกัน จางเย่ยังคงยืนนิ่งที่หน้าต่าง ถึงกับมีรอยยิ้มขณะดูมือถือ คล้ายดังเขาไม่ใช่เป้าของการก่นด่าของผู้คนชั้นล่าง และเรื่องราวพวกนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเขาแม้แต่น้อย ยิ่งไปกว่านั้นยังร้องเพลงอย่างมีความสุข “เธอคือเมฆงามที่สุดในท้องฟ้าของฉัน! ให้ฉันรินเหล้าเปี่ยมแก้วรั้งเธอไว้! รั้งเธอไว้!”
ด้านล่างนั้น ตำรวจญี่ปุ่นที่รู้ภาษาจีน พอได้ยินเข้าขาก็แทบทรุด หน้าแทบทิ่มลงกับพื้น!
รั้งเธอไว้?
รั้งเธอไว้น้องสาวนายสิ!
นายตำรวจตะโกนใส่ฝูงชน “สลายตัวเดี๋ยวนี้!”
ประชาชนสามกลุ่ม!
เจ้าหน้าที่สามชุด!
ทุกคนต่างกัดฟันกรอดด้วยความชิงชัง!
แต่จางเย่กลับร้องเพลงฮึมฮัมสบายอารมณ์อยู่ชั้นบนงั้นเรอะ?
นี่มันสถานการณ์แบบไหนกันแน่?
เมื่อฮาฉีฉี เสี่ยวซุนและคนอื่นๆ เห็นท่าทีอันองอาจของผู้กำกับจางจากกระจก ทุกคนก็ได้แต่ประทับใจ
ฮาฉีฉีถอนหายใจ
เสี่ยวหวังยิ้มเจื่อน
เสี่ยวโจวตาโตเป็นประกาย
เสี่ยวซุนชะงัก ก่อนจะเกิดอารมณ์ครึกครื้นตามไปด้วย
นี่คือจางเย่!
นี่ล่ะคือนายของพวกเขา!
เหนือฟ้าใต้หล้านี้ ไม่มีใครอื่นเทียบเท่าเขาอีกแล้ว!
……
หนึ่งชั่วโมงให้หลัง
หลังนายตำรวจสามชุดลงพื้นที่ประจำการ ความวุ่นวายก็สงบลง สถานการณ์ถือว่าควบคุมได้แล้ว
เสียงตำหนิโรงแรมที่หน้าฟรอนท์และล็อบบี้ดังขึ้นทันที แขกทั้งโรงแรมต่างมารุมล้อม!
“ยกเลิกการจอง! คืนเงินมา!”
“คุณเพิ่งจะเช็กอินเองนะคะ?”
“เรายังจะพักต่อได้ยังไง?”
“ต้องขออภัยค่ะท่าน”
“เมื่อกี้ฉันนั่งคุยเรื่องสัญญากับเพื่อน แต่เสียงโวยวายชั้นล่างกลบเสียงเราไปหมด บอกฉันหน่อยว่ายังจะพักต่อได้ยังไง? ยกเลิกๆ!”
“เอ่อ ดิฉันต้องขอปรึกษาทางผู้จัดการก่อนนะคะ”
“อยากปรึกษาใครก็เชิญ แต่ยังไงฉันก็จะยกเลิกการเข้าพัก!”
“ฉันก็จะยกเลิก!”
“ฉันด้วย!”
“นี่มันโรงแรมอะไรของพวกคุณกันน่ะ?”
“จะมีสงครามงั้นเรอะ?”
“กว่าจะหลับได้ ฉันกลับโดนเสียงพวกนี้ปลุกขึ้นมาเนี่ยนะ?”
“ไม่มีทางพักต่อที่นี่ได้แล้ว ฉันจองไว้สามคืน แต่วันที่เหลือนั่นยกเลิกไปให้หมด!”
“ใช่ คืนเงินเรามา!”
“เราไม่สนใจหรอกนะว่าจะเกิดเรื่องไม่คาดฝันอะไรที่เจอที่โรงแรม แต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเรา วันนี้เกือบเกิดเรื่องต่อยตี ตอนฉันลงไปดูข้างล่างก็ยังโดนผลักแทบล้ม อันตรายเกินไปแล้ว ไม่ว่าคุณจะพูดอะไร ฉันก็ขอเรียกเงินคืน!”
แขกของโรงแรมเริ่มก่อเรื่องเช่นกัน แขกหลายคนที่ควรจะเข้าพักวันนี้พอเห็นว่าตรงหน้าทางเข้าเกิดเรื่องก็จากไป ขณะที่แขกกว่าครึ่งที่กำลังเข้าพักอยู่ก็ร้องขอเงินคืน แม้ก่อนหน้านี้หลายคนยังออกมาร้องชมเชยว่าประธานโรงแรมอาซาคุสะว่าเป็นวีรบุรุษแห่งชาติ ขอให้เขายืนยันจุดยืนนี้ แต่เมื่อเกิดเรื่องกับพวกเขา กลับไม่มีใครสนใจเรื่องที่เคยพูดไว้เลย!
พวกเราแค่อยากได้ที่พัก!
จะให้เราตกอยู่ในสถานการณ์เสี่ยงได้ยังไง?
กลุ่มคนนับพันที่มาล้อมโรงแรมเอาไว้ทำให้ทุกคนต้องสะพรึงอย่างยิ่ง!
แค่ครู่เดียวก็เกิดวุ่นวายขึ้นอีกครั้ง โรงแรมพยายามรับมือกับคำร้องทั้งหลายขณะที่เหล่าผู้บริหารและเจ้าของโรงแรมต้องออกมารับมือกับปัญหาด้วยตนเอง รับประกันและขออภัยกับแขกแต่ละคน นำทีมพนักงานไปขอโทษทีละห้อง และสัญญาว่าค่าห้องในวันนี้จะลดลงครึ่งหนึ่ง ถึงกับมอบของขวัญและผลไม้เล็กๆ น้อยๆ ทั้งยังเกลี้ยกล่อมให้ทุกคนพักกับเขาต่อ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีแขกถึงหนึ่งในสามที่ยืนยันจะรับเงินคืนเต็มจำนวนเพราะไม่กล้าพักที่นี่ต่อแล้ว
ราวบ่ายสอง
ความสงบกลับคืนมาอีกครั้ง
พนักงานโรงแรมแต่ละคนมองหน้ากันด้วยความหวาดหวั่น ก่อนหันไปมองเศษซากความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในโรงแรม กำแพงด้านนอกนั่นโดนกลุ่มผู้ประท้วงขีดเขียนพ่นด้วยวัสดุที่ไม่ว่าอย่างไรก็ล้างไม่ออก
ทางโรงแรมเสียหายอย่างหนัก!
พอมองเห็นเช่นนี้ ประธานโรงแรมถึงกับต้องลอบหลั่งโลหิตในใจ ปวดใจเหลือเกิน ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนี่ เป็นค่าใช้จ่ายที่เขาต้องแบกรับ แต่เขายังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่ามันเกิดอะไรขึ้น!
ทำไมมีคนมากันเยอะขนาดนี้?
ทำไมทุกคนรู้ว่าจางเย่อยู่ที่นี่?
ทำไมทุกคนถึงได้มาด้วยความโกรธแค้นแบบนี้?
ก่อนนี้พวกเขามัวแต่วุ่นวายกับการจัดการเหตุที่เกิดขึ้น จึงไม่มีเวลาไปตรวจสอบข่าว
พนักงานหญิงคนหนึ่งโมโห “นี่มันเรื่องอะไรกัน?”
ประธาน “ใครบอกฉันหน่อยสิว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
มีคนตอบ “จางเย่ครับ! เขายิงคอมเมนต์ป่วนดาราระดับท็อปในประเทศเราในโลกออนไลน์มากกว่ายี่สิบคน ยิ่งไปกว่านั้นยังเปิดเผยตำแหน่งที่โพสต์ของตัวเองด้วย เขาด่าคนจากที่โรงแรมเรา!”
ประธานตะลึงไป “ว่าไงนะ?”
ผู้บริหารคนหนึ่งก็อึ้ง “ด่าดาราไปยี่สิบกว่าคน?”
ผู้บริหารอีกคน “เชี่ย! แม่งไม่กลัวตายเรอะ!”
ผู้บริหารคนหนึ่ง “ว่าแล้วว่าต้องเป็นมัน! ไอ้ลูกเต่าบัดซบนี่!”
ผู้จัดการ “คราวนี้เราโดนเล่นซะแล้ว!”
ผู้บริหารคนหนึ่ง “ท่านประธานครับ เราจะยอมให้คนแบบเขาพักที่นี่ต่อไม่ได้นะครับ! ถึงเขาจะไม่กลัวตาย แต่เรารับไม่ไหวนะครับ!”
ผู้บริหารอีกคนร้อง “หมอนี่แม่งบ้าชัดๆ!”
ประธานโรงแรมมีสีหน้าเครียด “มูลนิธิจองห้องเขาไว้สิบวัน? ยกเลิก! ยกเลิกเดี๋ยวนี้เลย!”
พนักงานนั้นตอบ “ครับ จะจัดการเดี๋ยวนี้เลยครับ!”
เมื่อเกิดเรื่องวุ่นวายในวันนี้ ท่านประธานเองก็หวั่นๆ อยู่เล็กน้อย
แกยอดเยี่ยม! แกร้ายกาจมาก!
ฉันไม่ให้แกอยู่นี่แล้วโอเคไหม?
รีบๆ ไสหัวไปเลย!
แต่สถานการณ์กลับแตกต่างกับที่พวกเขาคิดไว้โดยสิ้นเชิง
เมื่อโรงแรมอาซาคุสะยกเลิกการจองห้องของกาชาด เรื่องก็ร้อนไปถึงคนใหญ่คนโตขององค์กรกาชาดแห่งเอเชียแล้ว
เป็นผู้อำนวยการเฉิน!
สายต่อตรงหาโรงแรม!
พนักงานโรงแรมนั้นงุนงง “เอ่อ ผู้อำนวยการเฉินครับ”
ผู้อำนวยการเฉิน “ใครยกเลิกการจองของเรา?”
พนักงาน “พอดีทางฝั่งเราเกิดปัญหาขึ้น ก็เลย…”
“เงินจ่ายไปแล้วใช่ไหม?”
“จ่ายแล้วครับ”
“พวกคุณรับการเข้าพักแล้ว?”
“พวกเรารับก็จริงครับ แต่ว่า…”
“เงินก็จ่ายแล้ว รับก็รับแล้ว แขกก็เช็กอินแล้ว สัญญาถือว่าครบองค์ประกอบ แล้วจู่ๆ อยากไล่แขกก็ไล่ได้งั้นเหรอ? จู่ๆ ก็จะยกเลิก? อยากทำอะไรก็ทำ? ถอนสัญญากันดื้อๆ? อยากตายงั้นรึ?!”
พนักงานโรงแรมอึ้งไป!
เธอไม่คิดเลยว่าคนใหญ่คนโตจากองค์กรฯ จะพูดจาแบบนี้!
เชี่ย! นี่คือวิธีปฏิบัติตัวขององค์กรฯ เหรอ?
ผู้อำนวยการเฉินเดือดดาล “ถ้าอาจารย์จางบอกว่าเขาไม่ต้องการพักที่โรงแรมแล้ว อย่างนั้นก็เช็กเอาต์ แต่ถ้าเขาอยากพักที่นั่น ผมอยากรู้นักว่าใครจะกล้าให้เขาออก! จองไว้สิบวัน! ถ้าขาดไปแม้แต่วันเดียว ฉันจะพาคนของฉันเข้าไปพบพวกคุณด้วยตัวเอง! ได้ยินไหม?” พอพูดจบ ก็มีเสียงแกร๊กก่อนตัดสายไป!
พนักงานนั้นคิดอะไรไม่ออก ได้แต่หันมองประธานโรงแรม!
ประธานหน้าขาวซีด!
พนักงานโรงแรมเองก็ตาค้างไป!
พวกเขาเพิ่งนึกออก จางเย่เป็นทูตสันถวไมตรีหนึ่งเดียวของทวีปเอเชีย!
พวกเขาเพิ่งนึกออก ว่าองค์กรการกุศลทั้งหลายต่างหนุนหลังจางเย่!
ในทวีปเอเชียนี้ ล่วงเกินประชาชน ล่วงเกินนักธุรกิจ หรือแม้แต่ดาราก็ยังได้ แต่ว่าไม่มีใครกล้าล่วงเกินคนขององค์กรกาชาดฯ
ไม่มีจริงๆ!
นี่ไม่ใช่องค์กรธรรมดา องค์กรประเภทนี้แม้ดูไปไม่มีอะไร แต่ความจริงกลับมีอิทธิพลและชื่อเสียงในหมู่ประชาชนอย่างมาก ทั่วโลกนี้ไม่มีใครเปรียบเทียบได้ เป็นองค์กรที่ไม่มีใครต้องการและกล้าล่วงเกิน องค์กรนี้และเหล่าคนในองค์กร ต่างก็มักทำการกุศล น้อยครั้งจะยุ่งเรื่องอื่นๆ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะขุ่นเคืองไม่เป็น หลายวันก่อนที่ญี่ปุ่นเกาหลีร่วมมือกันควบคุมและแบนการเข้าประเทศของจางเย่ คนใหญ่คนโตในองค์กรหลายคนต่างก็ร่วมกันประท้วงการกระทำนี้ ต่อสายตรงหาผู้มีอำนาจสูงสุด เขียนจดหมายไปถึงโต๊ะของผู้บริหารระดับสูง! ผลลัพธ์ก็เป็นอย่างที่เห็นตอนนี้ ทางรัฐบาลญี่ปุ่นและเกาหลีต่างก็ต้องแก้ไข ‘คำสั่งควบคุม ’ เพื่อให้จางเย่เข้าประเทศเวลามีงานการกุศลได้ตามสะดวก ทั้งยังแบนโฆษณาเพื่อสังคมของจางเย่และการเข้าร่วมงานการกุศลของเขาไม่ได้
แม้แต่รัฐบาลญี่ปุ่นและเกาหลียังต้องยอม!
องค์กรอื่นๆ ล่ะ?
โรงแรมอาซาคุสะล่ะ?
โรงแรมเล็กๆ น่ะหรือ?
ใครจะกล้ารองรับการตำหนิจากคนใหญ่คนโตในมูลนิธิฯ ด้วยตนเอง? พวกเขาไม่กล้าหรอก เว้นแต่จะบ้าไปแล้วเท่านั้น!
“ท่านประธาน!”
“นี่ นี่…”
“จางเย่นั่น เขา…”
ยกเลิกการจองไม่ได้
พวกเขาเองก็ไล่อีกฝ่ายไปไม่ได้
ประธานโรงแรมนั้นสีหน้าเคร่งเครียด ก่อนกัดฟันเอ่ย “ได้! ก็แค่สิบวัน? ไม่สิ อีกแค่เก้าวัน ครั้งนี้ฉันจะยอมในเอง ยังไงเขาก็อยู่นี่ไม่ได้ตลอดชีวิต ถ้าอยากอยู่ก็อยู่! ตำรวจก็เข้ามาจัดการแล้ว เราเสียแขกไปก็แค่ไม่กี่คน เรายังยอมรับความเสียหายนี้ได้! พรุ่งนี้กับมะรืนนี้ยังมีทัวร์อีกกลุ่ม ทุกคนตั้งใจบริการกลุ่มนี้ให้ดีเพื่อชดเชยที่เราขาดทุนไป อย่าสนใจกับเรื่องในวันนี้! ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป เราจะกลับไปทำงานกันเหมือนเดิม เรื่องแค่เล็กน้อยนี้ไม่ใช่ปัญหา”
“ครับ”
“รับทราบครับ”
“ได้ค่ะท่านประธาน”
ทุกคนตอบก่อนกลับไปทำงาน
แต่ทว่าทุกครั้งที่พวกเขาเดินผ่านห้องของจางเย่ ต่างก็อดไม่ได้ที่จะเดินเลี่ยงให้ห่างออกไป!
Comments