ฉันนี่แหละคือซูเปอร์สตาร์ I’m really a superstar 1422 : ‘วันพีซ’ เปิดตัว!
ตอนเช้า
ที่สตูดิโอ
หลังนอนงีบที่บ้านไปสองสามชั่วโมง จางเย่ก็ไม่มีท่าทีอ่อนล้าอะไรอีก เขาตื่นมาอย่างสดใส ทั้งยังมาทำงานพร้อมฮัมเพลงฮึมฮัม
“ผู้กำกับจาง”
“อรุณสวัสดิ์ครับ”
“ผู้กำกับจาง มาแล้วเหรอครับ?”
ทุกคนยิ้มทักทาย
จางเย่ยิ้มกลับ “ยุ่งกันหรือเปล่า? ติดต่อกันเสร็จรึยัง?”
ฮาฉีฉี “กำลังจัดการค่ะ โชคดีที่เสี่ยวซุนมีญาติอยู่ในญี่ปุ่น หลายอย่างเลยง่ายขึ้นมาก”
เสี่ยวซุนเกาหัวด้วยความเขินอาย “สมควรทำอยู่แล้วครับ”
จางเย่ตบบ่าของเขา “ทำได้ดีมากเสี่ยวซุน ถึงเวลาเราอาจจะต้องขอให้ญาติของนายช่วยเป็นตัวแทนเราด้วยนะ ยังไงซะสื่อก็รู้จักทุกคนในสตูดิโอเราแล้ว ถ้ามีใครออกหน้าไปต้องโดนเปิดโปงแน่ อีกอย่างนอกจากฉันแล้วคนอื่นๆ ก็ไม่มีใครรู้ภาษาญี่ปุ่นด้วย”
เสี่ยวซุนตอบในทันที “เรื่องนี้ไม่มีปัญหาครับ”
จางเย่ยิ้ม “เอาล่ะ งั้นก็ลำบากหน่อยละนะ”
เสี่ยวซุนรีบตอบ “ผู้กำกับจางเกรงใจไปแล้วครับ อ้อ ห้องวาดภาพของคุณเสร็จแล้วนะครับ”
เสี่ยวหวังตะโกนมาจากชั้นบน “ผู้กำกับจาง ทุกอย่างจัดการเสร็จแล้วค่ะ เริ่มวาดได้ตามใจเลย”
จางเย่ “เริ่มวาดอะไรกัน? ฉันทำเสร็จไปสองบทแล้ว”
เสี่ยวหวังแทบตกบันได!
ทุกคนตะลึงไป!
“หา?”
“อะไรนะ?”
“วาดเสร็จแล้ว?”
“สองตอน?”
“เชี่ย!”
“คุณต้องไวขนาดนี้เลยเรอะ!”
“ดูจากอัตราการผลิตผลงานแล้ว ผมแม่งต้องยอมคารวะคุณจริงๆ!”
ความสามารถจะต่างกันเกินไปแล้ว!
พอคิดถึงดาราคนอื่น คิดถึงสตูดิโอแห่งอื่น ทุกคนต่างก็เป็นคนในวงการเดียวกัน ล้วนแต่เคยติดต่อกัน ตอนคุยกันส่วนตัว ทุกคนก็บ่นแต่ว่าทำไมดาราคนนี้ถอนตัวจากงานนั้น ดาราคนนั้นไม่อยากรับงานนี้ เพลงใหม่บางเพลงโดนเลื่อนไปเป็นเดือน หรือเรื่องที่ทีมผลิตซีรีส์ทะเลาะกับดาราจนถ่ายต่อไม่ได้ คนที่ทำงานในสตูดิโอเหล่านั้นต่างก็ต้องคอยจัดการกับเรื่องพวกนี้ให้ดาราของตนอย่างลำบากยากเย็น!
แต่ที่สตูดิโอของพวกเขา?
ไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลยสักนิด!
ความจริงแล้วกลับตรงข้ามกันโดยสิ้นเชิง!
เหล่าทีมงานยังไม่ทันเตรียมตัวพร้อม ก็พบว่าผู้กำกับจางกลับทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว!
นี่มันอะไรกัน?
ไม่มีใครเข้าใจสถานการณ์เช่นนี้ นอกจากจะเคยทำงานที่สตูดิโอของจางเย่มาก่อน!
ฮาฉีฉียิ้มเจื่อน “คุณไวเกินไปแล้ว!”
จางจั่วขำ “ผู้กำกับจางก็ใจร้อนแบบนี้ตลอด”
จางเย่หัวเราะฮ่าๆ “แน่นอน มาๆๆ ผมส่งฉบับไฟนอลให้ทุกคนแล้ว ลองอ่านแล้วออกความเห็นหน่อย!”
ทันใด ทุกคนก็เข้ามาล้อมคอมพิวเตอร์อ่าน
“หา!”
“มังงะจริงๆ!”
“ดูเหมือนจะเป็นของจริงนะ!”
“อ๊ะ ญี่ปุ่น!”
“ผู้กำกับจางรู้ภาษาญี่ปุ่นจริงๆ ด้วย!”
ทุกคนร้องด้วยความตื่นเต้น
จางเย่เห็นปฏิกิริยาของทุกคนแล้วก็ยิ้ม พึงพอใจอย่างยิ่ง
หลายนาทีให้หลังก็อ่านจบ
จางเย่พูดยิ้มๆ “เป็นยังไง? คิดว่าไงบ้าง?”
ฮาฉีฉี “เรื่องนั้น…”
จางจั่วเองก็อึกอักไม่กล้าพูด
จางเย่เบ้ปาก “วางใจเถอะน่า กล้าๆ พูดหน่อย บอกมาสิว่าคิดยังไงกัน”
ฮาฉีฉีออกปากก่อน “ฉันเองก็ไม่ได้ชอบการ์ตูนนักนะคะ ก่อนนี้ก็ไม่ค่อยได้อ่าน แต่แค่แวบแรกที่เห็นก็รู้สึกว่าออกจะประหลาดหน่อยๆ โจรสลัด? สมควรแล้วเหรอคะ? ก็แค่เรื่องของการปล้นชิง? ถ้าอยากให้ดังในญี่ปุ่น ให้เกาะกระแสสักหน่อยจะดีกว่าไหมคะ? แต่ฉันไม่เคยได้ยินว่ามีการ์ตูนแบบนี้ในญี่ปุ่นมาก่อน หรือว่า…หรือว่ามันออกจะเป็นตลาดเฉพาะไปหน่อยไหมคะ?”
จางเย่ยิ้ม “ยังมีอีกไหม?”
เสี่ยวหวังกระแอม “เรื่องดีไซน์ตัวละคร ทำไมดูออกจะ…”
จางเย่ถาม “ออกจะทำไม?”
เสี่ยวหวัง “น่าเกลียดนิดหน่อย”
เสี่ยวโจวปาดเหงื่อ “รับไม่ค่อยได้สักหน่อยครับ ดูดีไซน์มันออกจะเรียบไปนิด”
เสี่ยวซุนมองสีหน้าผู้กำกับจางก่อนว่า “ผมอ่านการ์ตูนมามาก นิสัยใจคอจิตวิญญาณของตัวละครมักปรากฏอยู่ในดวงตาของตนเอง แต่ว่าตัวละครของคุณนี่ ทำไมตามีแค่จุดนิดเดียวละครับ? นี่มันเหมือนกับไม่มีลูกตาเลยนี่? จะได้เหรอครับ?”
พื้นหลัง
ตัวละคร
พล็อตเรื่อง
ทุกคนเริ่มวิจารณ์เรื่องนี้
“ผู้กำกับจาง เรื่องนี้ไม่ไหวหรอกมั้งคะ?”
“ไม่เปลี่ยนเป็นเรื่องอื่นแทนละคะ?”
พอจางเย่ได้ยิน เขาก็ยิ้ม “พอฟังความเห็นของทุกคน ผมก็ชักจะสบายใจ เอาล่ะ เราจะทำต่อไปแบบนี้แหละ ผมจะวาดอีกสักหลายตอนแล้วส่งไปญี่ปุ่นนะ!”
ทุกคน “…”
พวกเขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าจางเย่จะสื่ออะไร
มีแค่เขาที่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น
ทำไมเขาถึงสบายใจกันนะ?
เพราะในโลกใบเก่าของเขา นี่คือการประเมินของทุกคนขณะที่วันพีซเปิดตัว!
แปลกประหลาด!
น่าเกลียด!
ตัวละครออกแบบมาพิกล!
เยี่ยม! ทั้งสองโลกดูเหมือนจะมีเซนส์ด้านความสวยงามในมังงะคล้ายกัน!
เยี่ยมเลย!
วันพีซต้องดังแน่นอน!
ทุกคนพยายามเกลี้ยกล่อมจางเย่อย่างระมัดระวัง แต่ก็ต้องยอมแพ้เมื่อพบว่าเขาไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด
ฮาฉีฉีถาม “งั้นคุณจะใช้นามปากกาว่าอะไรคะ?”
จางเย่ชะงัก “เอ จะใช้นามปากกาว่าอะไรดีนะ?”
จางเย่ใช้ชื่อจริงหรือชื่อภาษาจีนไม่ได้แน่ ดังนั้นต้องคิดชื่อที่เป็นญี่ปุ่นออกมาให้ได้
ชื่ออะไรดี?
ชื่อแรกลอยขึ้นมาในห้วงความคิดของเขา เป็นชื่อคนดังในญี่ปุ่น เขาพูดออกมาทันที “ชื่อโซระเถอะ”
โซระ?
ชื่ออะไรนั่นน่ะ?
ทีมงานไม่เข้าใจ
ฮาฉีฉี “เอาล่ะค่ะ งั้นให้ชื่อว่า…โซระ?”
ขณะที่กำลังคุยกัน
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
จางเย่รับสาย เป็นสายจากคนของกาชาดแห่งเอเชีย
เป็นคนจีนนามว่าฉีหัวหัว หนึ่งในผู้จัดการของทางนั้น
“อาจารย์จาง”
“ครับ สวัสดีครับเจ๊ฉี”
“สัปดาห์หน้าพวกเราจะไปจัดงานการกุศลที่ญี่ปุ่นเลยอยากเชิญคุณไปด้วย ไม่ทราบว่าสะดวกรึเปล่าคะ?”
“ญี่ปุ่น?”
“ใช่ค่ะ”
“งานอะไรเหรอครับ?”
“งานประกาศรางวัลสื่อเพื่อสังคมของทวีปเอเชียค่ะ”
“มีผมด้วยเหรอ?”
“แน่นอนสิคะ”
“ทางนั้นไม่ให้ผมเข้าประเทศไม่ใช่เหรอ?”
“งานประกาศรางวัลของเรา ทางนั้นไม่กล้าหยุดคุณหรอกค่ะ”
“โอเค งั้นผมไป”
“ค่ะ ช่วยส่งรูปถ่ายพาสปอร์ตให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ? ฉันจะช่วยคุณจัดการเอกสาร”
“ได้ครับ ขอบคุณมาก”
พอวางสาย จางเย่ก็บอกฮาฉีฉีและคนอื่นๆ
ฮาฉีฉีบันทึกไว้ทันที “ได้ค่ะ ฉันจะจัดการให้”
เสี่ยวหวังกะพริบตาปริบ “จะไปญี่ปุ่นจริงเหรอคะ?”
จางเย่ยิ้ม “ทำไมล่ะ? ยังไงเราก็ต้องไปสู้กับพวกนั้นอยู่แล้ว ไปสำรวจสถานการณ์สักหน่อยสิ”
เขาเพิ่งกลับจากเกาหลี?
ยังจะไปญี่ปุ่นต่ออีก?
ทุกคนตัวสั่นเทิ้มเล็กน้อยด้วยความหวาดหวั่น!
ผู้กำกับจางมีปัญหากับเขาทั้งๆ ที่ประตูบ้านยังไม่เหยียบด้วยซ้ำ ถ้าออกไปแล้ว ถ้าไปถึงต่างประเทศแล้ว เขายังจะไม่ก่อปัญหาใหญ่โตยิ่งกว่านี้หรือไง? ดังนั้นทุกคนได้แต่ตัวสั่นกึกๆ เมื่อได้ยินว่าจางเย่จะไปต่างประเทศอีกแล้ว!
Comments