ฉันนี่แหละคือซูเปอร์สตาร์ I’m really a superstar 1494 : ให้ฉันปลดปล่อยความบ้าคลั่งบนเวทีนี้!
ณ สถานที่จัดงานคอนเสิร์ต
หนึ่งเพลง!
ห้าเพลง!
สิบเพลง!
……
“ฉันอัปลักษณ์”
“แต่ฉันนุ่มนวลอ่อนโยน”
“ฉากนอกเฉยชา”
“ในใจเร่าร้อน”
“ก็คือฉันเอง!”
……
“คืนเหน็บหนาว เหม่อมองหิมะปลิวไสว”
“หอบเอาใจเยียบเย็นล่องลอยไปไกลแสนไกล”
“วิ่งฝ่าพายุฝน”
“สับสนในหมอกหม่นหมอง”
“เราสองใต้ฟ้าทะเลใหญ่”
“จะผันแปรไหม?”
……
“ฉันลงมือปลูกหนึ่งเมล็ดพันธุ์”
“แล้วมันก็โตจนออกผล”
“วันนี้คือวันแสนจะสำคัญ”
……
คอนเสิร์ตผ่านไปครึ่งงานแล้ว
จางเย่ร้องไปสิบกว่าเพลง มีทั้งเพลงเก่าเพลงใหม่ ร้องอย่างตั้งใจโดยไม่มีแขกรับเชิญมาช่วย จางเย่อยู่บนเวทีคนเดียวเป็นเวลานานจนเสียงของเขาเริ่มอ่อนล้า และแหบพร่าลงจากการร้องอย่างไม่ยอมหยุดพัก
ร้องจบไปอีกเพลงแล้ว
ลิฟต์ใต้เท้าจางเย่เลื่อนลง
ช่างเครื่องแต่งกายและช่างเครื่องแต่งหน้าปรี่เข้ามาหาเขาทันที
เสี่ยวหวังเปิดน้ำให้อย่างรวดเร็ว “รีบจิบก่อนนะคะ!”
จางเย่รับมาดื่ม
ฮาฉีฉีพูดอย่างเป็นกังวล “พักสักหน่อยดีไหมคะ”
จางเย่ส่ายหน้า
จางจั่ว “แบบนี้จะเหนื่อยเกินไปนะครับ”
จางเย่ยิ้มให้ “ผมยังไหว”
ช่างเครื่องแต่งกายร้องขึ้น “หมวกล่ะ? หมวกไปไหน?”
เสี่ยวโจว “เอ๊ะ? เมื่อกี้ยังอยู่นี่อยู่เลย”
ช่างแต่งหน้าถือชุดเครื่องสำอางไว้ “เติมเครื่องสำอางก่อนนะ!”
การประสานงานไม่ดีนัก จนตอนนี้ชุดก็ยังไม่เสร็จทั้งๆ ที่ผ่านไปครึ่งนาทีแล้ว
เสียงร้องของผู้ชมยังคงดังจนได้ยินมาถึงใต้เวที
“จางเย่!”
“จางเย่!”
“จางเย่!”
จางเย่มองฮาฉีฉีกับทีมงาน “ผมขึ้นไปแล้วนะ”
ฮาฉีฉีชะงัก “แต่แต่งหน้าเปลี่ยนชุดยังไม่เรียบร้อยนะคะ!”
จางเย่ยิ้ม “ไม่ต้องหรอก ผมจะขึ้นไปทั้งแบบนี้แหละ”
จางจั่วพูดอย่างกังวล “แต่ว่า…”
เขายังพูดไม่ทันจบ จางเย่ก็ตัดบท “ส่งผมกลับขึ้นไป!”
ทุกคนรีบทำตามคำสั่ง
เสี่ยวหวังกระซิบ “ทำไมผู้กำกับจางรีบร้อนจัง?”
ฮาฉีฉี “ฉันก็ไม่รู้”
จางจั่วครุ่นคิดชั่วครู่ก็นึกอะไรออก “พวกเธอรู้สึกกันรึเปล่า? ช่วงนี้ผู้กำกับจางดูกังวลผิดปกตินะ เหมือนมีอะไรไล่หลังอยู่งั้นแหละ”
อู่อี้ “ฉันก็รู้สึกเหมือนกัน”
ช่างแต่งหน้าก็เป็นกังวล แต่ก็จนปัญญา “ไม่น่าจะแต่งหน้าแค่ครึ่งๆ กลางๆ แบบนี้เลยนะ อาจารย์จางน่ะเป็นถึงซูเปอร์สตาร์ของเอเชีย ดาราระดับนี้ภาพพจน์ต้องสำคัญที่สุดสิ มีใครทำแบบนี้ในคอนเสิร์ตตัวเองบ้าง?”
แต่งหน้า?
ชุดคอสตูม?
จางเย่ไม่ต้องการอีกแล้ว เพราะเวลาของเขาใกล้หมดลงแล้ว สำนักความมั่นคงไซเบอร์น่าจะได้รับอีเมลที่เขาตั้งเวลาส่งออกไปแล้ว คนที่นั่นน่าจะเดาตัวจริงของ 2 ได้เรียบร้อย จางเย่รู้ว่าคอนเสิร์ตของเขาสามารถถูกขัดขวางได้ตลอดเวลา นั่นเป็นสิ่งที่เขาทำอะไรไม่ได้ ที่ควรมาย่อมต้องมา ดังนั้นแล้ว เขาจึงต้องการเพียงจะร้องเพลง ใช้เวลาที่เหลือเพียงน้อยนิดนี้ร้องเพลงให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ร้องไปจนกว่าจะถึงช่วงเวลาสุดท้าย
ลิฟต์ยกตัวขึ้นมาแล้ว
จางเย่กลับเข้าสู่แสงไฟกลางเวทีอีกครั้ง
แฟนๆ กรีดร้องในทันที ก่อนตระหนักได้ว่ามีสิ่งผิดปกติ ผู้ชมไลฟ์สดเองก็สังเกตเห็น
“หือ?”
“ทำไมใส่ชุดเดิมล่ะ?”
“ไม่ได้เปลี่ยนเหรอ?”
“ไม่ได้เติมเครื่องสำอางด้วย?”
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ? ทำไมถึงรีบขนาดนั้นกัน?”
เพลงดังขึ้น
จางเย่ยิ้มกว้าง
มา!
ร้องกันต่อ!
ขอแค่ทุกคนอยากฟัง ฉันก็จะร้องให้ทุกคนฟังต่อไป!
จางเย่พลันก็ทำให้ทุกคนกรีดร้องอย่างเสียสติ ระหว่างร่ำร้องนั่นเอง เขาก็ถอดเสื้อเหวี่ยงไปด้านข้าง!
ไม่ต้องแต่งหน้า!
ไม่ต้องแต่งตัวอะไรเลิศหรู!
เขาแค่ต้องการจะร้องเพลง!
ต้องการจะบ้าคลั่งไปบนเวทีสุดท้ายแห่งนี้!
จางเย่ยกไมค์ขึ้น ร้องด้วยเสียงแหบพร่า
“เปลือยท่อนแขน ต้อนรับลมหิมะ!”
“วิ่งไปตามถนน ที่ฉันหนีออกจากโรงพยาบาล!”
“อย่าหยุดฉัน ฉันไม่ต้องการเสื้อผ้า!”
“เพราะโรคร้ายของฉัน คือไร้ความรู้สึก!”
ชั่วขณะนั้น ทุกคนที่ได้ฟังก็เลือดระอุจนกรีดร้องออกมาสุดเสียง!
จางเย่คำราม
“ขอเลือดให้ฉันสักนิด! ขอเนื้อให้ฉันสักหน่อย!”
“เปลี่ยนความทะเยอทะยานดุจเหล็กกล้า เปลี่ยนความอดทนดังโลหะ!”
“ให้ฉันร้องไห้ ให้ฉันหัวเราะ!”
“ให้ฉันปลดปล่อยความบ้าคลั่งบนเวทีนี้!!!!”
ผู้ฟังต่างก็ร้องตะโกนตามไปอย่างบ้าคลั่ง
“เพลงร็อก!”
“จางเย่!”
“จางเย่!”
“สุดยอด!”
“ยอดเยี่ยมมาก!”
“โคตรเจ๋งเลย!”
“แม่งคอนเสิร์ตมันต้องเป็นแบบนี้แหละ!”
“อ๊ากกก!”
“สะใจเป็นบ้า!”
ทุกคนลุกขึ้นยืน!
ทุกคนกรีดร้องตามไปด้วยกัน!
จางเย่ร้องสุดเสียง
“ไม่สวมเสื้อผ้า ไม่ใส่รองเท้า!”
“แต่กลับไม่รู้สึกถึงลมหนาวอันรุนแรง!”
“ไม่รู้ว่าฉันกำลังเดินหรือกำลังวิ่ง!”
“เพราะโรคร้ายของฉัน คือไร้ความรู้สึก!”
เขาชี้นิ้วชูขึ้น
“ขอยากระตุ้นให้ฉันหน่อยท่านหมอ!”
ผู้ฟังร้อง “โอ้!”
“ขอความรักให้ฉันหน่อย คุณพยาบาลสุดเซ็กซี่!”
ผู้ฟังร้อง “โอ้!”
“ให้ฉันร้องไห้ ให้ฉันหัวเราะ!”
“ให้ฉันปลดปล่อยความบ้าคลั่งบนเวทีนี้!!!!”
“เย้ เย้!”
“เพราะโรคร้ายของฉัน คือไร้ความรู้สึก!”
“เย้ เย้!”
“ให้ฉันปลดปล่อยความบ้าคลั่งบนเวทีนี้!!!!”
หลังเวทีฟังจนสะใจ
ผู้ชมฟังจนสาแก่ใจ
ผู้ชมทางไลฟ์เองก็สมใจเช่นกัน!
พวกเขาไม่ได้เห็นจางเย่ร้องเพลงแบบนี้มานานแล้ว ไม่ได้เห็นจางเย่บ้าคลั่งแบบนี้มานานแล้ว แต่ก็น่าพึงพอใจจริงๆ ร่างของพวกเขาสั่นเทิ้มไปด้วยความตื่นเต้น!
จางเย่ร้องให้ผู้ชม “ฟังกันพอรึยัง?”
ทุกคนร้อง “ยังงง!”
จางเย่หัวเราะร่า “งั้นก็เอาอีกรอบ!”
ผู้ชมร่ำร้อง “ได้!”
จางเย่ “ทุกคน ร้องไปด้วยกันครับ!”
“เย้ เย้!”
“เพราะโรคร้ายของฉัน คือไร้ความรู้สึก!”
“เย้ เย้!”
“ให้ฉันปลดปล่อยความบ้าคลั่งบนเวทีนี้!!!!”
“เย้ เย้!”
“เพราะโรคร้ายของฉัน คือไร้ความรู้สึก!”
“เย้ เย้!”
“ให้ฉันปลดปล่อยความบ้าคลั่งบนเวทีนี้!!!!”
หนึ่งรอบ!
ห้ารอบ!
สิบรอบ!
เสียงของจางเย่แหบพร่าแล้ว!
เสียงของผู้ชมก็แหบพร่าไปด้วย!
โอลิมปิกสเตเดียมจุคนได้นับแสน เป็นเวทีที่มีคนนับแสนคน ทุกคนร่ำร้องไปร่วมกับจางเย่ เป็นภาพที่น่าตื่นตาตื่นใจอย่างมาก ทั่วทั้งเวทีเหมือนจะแตกออกด้วยเสียงตะโกนลั่นสนั่น นี่คือภาพที่ไม่เคยมีใครเห็นมาก่อน!
เป็นเพลงของชุยเจี้ยน!
‘ให้ผมปลดปล่อยความบ้าคลั่งบนหิมะผืนนี้!’
เนื้อร้องบางส่วนถูกจางเย่ดัดแปลง นำมาแสดงในเวทีนี้เป็นเวทีแรก เขาไม่เคยร้องเพลงแบบนี้มาก่อน ทั้งความเสียใจ ความไม่อยากจะจากไป อารมณ์ลบทั้งหลายที่เขามี ทุกสิ่งเหมือนจะจางหายไปในทันใด เขายกไมโครโฟนขึ้นแล้วเอ่ยว่า “วันนี้ผมเตรียมมาห้าสิบเพลง แต่ไม่ว่าจะกี่เพลง ผมก็จะร้องทุกเพลงเท่าที่คุณอยากฟัง จะกี่เพลงผมก็จะร้อง! อยากฟัง ‘หลักสากลนิยม’ กันไหม?
ผู้ชมร้องลั่น “ฟังงง!”
จางเย่หัวเราะ “งั้นมาร้องไปด้วยกันเถอะครับ!”
“จงลุกขึ้น! เหล่าทาสผู้หนาวเหน็บแลอดอยาก!”
“จงลุกขึ้น! ผู้ทนทุกข์ยากทั้งทั่วโลก!”
ชั่วขณะนั้น ทั้งคอนเสิร์ตก็ขึ้นสู่จุดสูงสุดแล้ว!
Comments