ฉันนี่แหละคือซูเปอร์สตาร์ I’m really a superstar 1437 : วันพีซที่ต้องตะลึง!
วันศุกร์
นิตยสารรายสัปดาห์ฉบับล่าสุดของสำนักพิมพ์โชเน็นวางจำหน่าย
เช้านั้น แม่ของจางเย่โทรมาอีกครั้ง เป็นการโทรมาดุด่าเขาเป็นวันที่สองแล้ว
“ยังคิดจะกลับบ้านอีกไหม?”
“เดี๋ยวก็กลับแล้ว”
“เมื่อไหร่?”
“ไอ้หยา พรุ่งนี้ครับ”
“อยู่ญี่ปุ่นสบายจนไม่อยากกลับบ้านแล้วสินะ?”
“ผมมีเรื่องต้องทำที่นี่จริงๆ”
“แกจะไปตีกับใครอีกน่ะ?”
“เอ๋ ทำไมผมถึงต้องไปตีกับเขาด้วยล่ะ?”
“ก็การตีกับชาวบ้านเป็นงานหลักของแกไม่ใช่เรอะ?”
“พรืด! พอแล้วแม่ แค่นี้นะ”
พอวางสาย กินอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย จางเย่ก็นำฮาฉีฉี เสี่ยวหวังและคนอื่นๆ ออกไปตามถนน เข้าร้านหนังสือใหญ่
ร้านหนังสือเช่นนี้ถือว่าปกติมากในญี่ปุ่น ขนาดของวงการการ์ตูนญี่ปุ่นไม่ใช่สิ่งที่ประเทศอื่นๆ จะเปรียบได้ ไม่ว่าจะเป็นร้านหนังสือใหญ่หรือร้านเล็ก แม้แต่ในซูเปอร์มาร์เก็ตเองก็ยังมีการ์ตูนขาย ยิ่งไปกว่านั้นยังวางอย่างชัดเจนในพื้นที่ขนาดใหญ่ เลี้ยวไปทางไหนก็เห็นแต่การ์ตูนและแม็กกาซีนเต็มไปหมด
นี่คือประเทศของการ์ตูนและอนิเมะ
จุดศูนย์กลางแห่งการ์ตูนและแอนิเมชันในเอเชีย
เสี่ยวหวังมองเธอ “ที่นี่มีการ์ตูนมากขนาดนี้เชียว?”
เสี่ยวโจว “เล่มไหนคือของสำนักพิมพ์โชเน็นน่ะ?”
เสี่ยวซุนเห็นแล้ว “นั่นไง!”
ทุกคนตรงเข้าไปหยิบขึ้นมาคนละเล่ม
จางเย่เปิดหนังสือก่อนพบว่าวันพีซนั้นอยู่ในตำแหน่งที่ไม่น่าสนใจอย่างยิ่ง วางไว้แทบจะท้ายฉบับ ต้องพลิกไปหลายหน้าถึงจะพบ หนังสือเล่มค่อนข้างหนา มีการ์ตูนอยู่เกือบสิบเรื่อง ความจริงแล้วในฐานะชาวจีน จางเย่เห็นว่าวิธีการตีพิมพ์เช่นนี้ค่อนข้างรับไม่ได้ อย่างน้อยๆ ก็ทำให้เขาไม่มีเรี่ยวแรงจะไล่ซื้อนิตยสารรายสัปดาห์แน่ โดยเฉพาะถ้าเขาพลาดไปสักฉบับแล้วก็อ่านต่อไม่ติดแน่นอน แต่ในญี่ปุ่นนั้น นิสัยรักการอ่านของผู้คนหยั่งรากลึก นี่คือผลของการบ่มเพาะมาหลายสิบปีทำให้บรรยากาศในประเทศนี้ต่างออกไป
หนึ่งหน้า
สองหน้า
สามหน้า
ทุกคนคุยกันขณะที่กำลังอ่าน
รอบๆ ก็มีคนเข้ามาซื้อนิตยสารอย่างต่อเนื่อง แค่พริบตาการ์ตูนหลายสิบเล่มก็ขายหมด ถือว่ามียอดขายน่าตกใจจริงๆ
เสี่ยวหวังถามขึ้น “เราจะรู้ได้ยังไงกันว่าการ์ตูนเรื่องนี้ดังหรือเปล่า?”
ฮาฉีฉี “ยอดขายเหรอ?”
เสี่ยวโจว “แต่ในเล่มหนึ่งก็มีหลายเรื่องนะ?”
เสี่ยวซุน “เป็นจากการวัดตามผลสำรวจความนิยมน่ะครับ เป็นการใช้สถิติแบบเรียบง่ายที่สุด แน่นอนว่ายอดขายของหนังสือก็มีส่วน อย่างเช่นการ์ตูนที่ดังไปทั่วประเทศจะเพิ่มยอดขายของหนังสือขึ้นมาหลายเท่าโดยไม่ต้องสงสัยเลย แต่ว่าจะให้พึ่งการ์ตูนแค่เรื่องเดียวมาแบกสำนักพิมพ์ก็เป็นไปไม่ได้ ยอดขายของฉบับรวมเล่มก็สำคัญ แต่ว่าเพราะเรื่องของเรานั้นเพิ่งมีแค่ตอนแรก ไม่มีทางได้ประกาศการรวมเล่มแน่นอน”
เสี่ยวหวัง “เอ๋ ทำไมเราไม่ได้ปล่อยรวมเล่มเลยล่ะ?”
เสี่ยวโจวปรบมือ “นั่นสิ แบบนั้นเราก็จะได้ปล่อยทีละสิบยี่สิบตอนไง!”
ฮาฉีฉี “ด้วยฝีมือผู้กำกับจาง ให้วาดวันละสองตอนไม่ใช่ปัญหา ความเร็วในการปล่อยตอนใหม่ของผู้กำกับจางไม่มีใครเทียม!”
จางเย่โม้ “สองตอน? ฉันทำได้วันละสามตอนต่างหาก!”
เสี่ยวหวัง “ใช่ มีนิตยสารรายวันรึเปล่า? รายสัปดาห์มันช้าไปน่ะ พวกนี้ทำธุรกิจกันไม่เป็นรึเปล่า ไร้เดียงสาจริงๆ”
รายวัน?
วันละสามตอน?
เธอคิดว่าทุกคนเป็นตัวประหลาดอย่างผู้กำกับจางเรอะ?
พอเสี่ยวซุนฟังเหล่าคนนอกคุยเรื่องนี้กันอย่างจริงจังก็เหนื่อยใจขึ้นมา
……
ที่โรงเรียน
“เฮ้ อ่านรึยัง?”
“โชเน็นแม็กสัปดาห์นี้?”
“เพิ่งอ่านจบนี่แหละ ราชันย์เทพประยุทธ์ยังปูเรื่องอยู่เลย”
“ดาร์กโซลตอนนี้สะใจเป็นบ้า”
“ฉันชอบวันพีซ”
“อ๊ะ ฉันรู้จัก! เรื่องใหม่นี่!”
“ใช่ ตอนแรกไม่เลวเลย ฉันอยากอ่านต่อ”
“เยี่ยมเลย แต่ออกแบบตัวละครแปลกๆ ไปหน่อยนะ”
……
บนรถไฟฟ้า
“เอ๋? วันพีซ? เรื่องใหม่เหรอ?”
“ตัวละครออกแบบมาแปลกๆ นะ”
“ทำไมตาเล็กขนาดนี้นะ?”
“สนุกนะ ลองอ่านสิ”
“ใช่ ตอนแรกก็ไม่ค่อยอินหรอก แต่พอข้ามเรื่องตัวละครแปลกๆ ไปได้ พล็อตเรื่องกับเนื้อหาก็สนุกไม่เบา”
“ฉันก็ชอบการ์ตูนเรื่องนี้เหมือนกัน”
……
บริษัทแห่งหนึ่ง
“อาโออิ?”
“นักวาดใหม่? ไม่เคยได้ยินชื่อเลย”
“ตัวละครแบบนี้ยังได้ลงฉบับยาวอีก? เชี่ย! ทำไมฉันถึงค้างนักวะ?”
“ลูฟี่น่ารักจัง!”
“ใช่ๆ ฉันก็ชอบ!”
“ชอบลูฟี่เหมือนกัน ถึงจะตาเล็กไปหน่อยก็เถอะ”
“เล็กไปหน่อยที่ไหนกัน? เรียกว่าเป็นจุดไปเลยเถอะ!”
……
ตอนเที่ยง
ในแผนกบรรณาธิการของสำนักพิมพ์โชเน็น
เซโต้ เคียวโกะและเพื่อนร่วมงานเพิ่งกินข้าวเสร็จ
“เคียวโกะ การ์ตูนที่เธอดูแลได้ลงฉบับยาวแล้วเหรอ?”
“ใช่ วันพีซไง”
“ไอ้เรื่องที่ตัวละครน่าเกลียดๆ น่ะนะ?”
“อย่าว่าแบบนั้นสิ การวาดทุกคนก็มีสไตล์ของตัวเองน่า สไตล์นี้แค่ออกจะ…ออกจะมีเอกลักษณ์สักหน่อย คนดูก็เลยจำได้เท่านั้นล่ะ”
“เอ้า ก็ตามใจล่ะนะ ว่าแต่อันดับความนิยมน่าจะออกมาแล้วสิใช่ไหม?”
“ชุดแรกคงใกล้ออกแล้วล่ะ มาดูกันว่าเล่มนี้จะได้เท่าไหร่ คิดว่าใครจะได้อันดับหนึ่งเหรอ?”
“ฉันคงไม่มีโอกาส วันพีซได้ลงก็เพราะเป็นตัวอุดช่องว่างเท่านั้น ถ้ามีการ์ตูนเรื่องอื่นให้เลือกฉันคงไม่ได้รับเลือกหรอก รองบรรณาธิการบอกไปแล้วว่าถ้าวันพีซทำผลงานได้ไม่ดีภายในสิบตอนก็จะโดนตัดจบ เฮ้อ สวรรค์ ทำไมไม่ให้ฉันมีการ์ตูนดีๆ ดูแลสักเรื่องนะ?”
“ฮ่าๆๆ เคียวโกะโชคร้ายหน่อยนะ”
“นั่นสิ เคียวโกะ เธอเป็นบรรณาธิการมีประสบการณ์นะ แต่กลับไม่เคยมีการ์ตูนเรื่องไหนได้อันดับหนึ่งเลย”
“เฮ้ๆ พวกเธออย่าพูดแบบนั้นได้ไหม?”
ทั้งกลุ่มหยอกล้อเธอ
เซโต้ เคียวโกะเองก็ผิดหวัง
บนกระดานที่แขวนบนกำแพงนั้นแสดงผลการจัดอันดับ
เหล่าบรรณาธิการเข้ามารุมล้อม กังวลถึงการ์ตูนที่ตนเองดูแล ถ้าเรื่องที่ตนดูแลได้อันดับท้ายนานเกินไป ก็อาจถูกตัดจบได้
เคียวโกะเองก็อยากดู แต่เธอใจไม่กล้าพอ
พระเจ้าเจ้าข้า!
อย่าให้ฉันเป็นอันดับสุดท้ายอีกเลย!
แต่ทว่าคนทั้งหลายกลับเริ่มฮือฮา
“หา!”
“เร็วเข้า ดูนี่สิ!”
“นี่มัน…หือ?”
“เคียวโกะ! มาเร็ว!”
ทุกคนเรียกหาเธอ
เคียวโกะชะงัก “เกิดอะไรขึ้นน่ะ?”
เธอลุกขึ้น เดินเข้าไปมองบนกระดานไวต์บอร์ดอันนั้น
อันดับหนึ่ง วันพีซ 1023 คะแนน
อันดับสอง ราชันย์เทพประยุทธ์ 986 คะแนน
อันดับสาม ดาร์กโซล 922 คะแนน
เคียวโกะตะลึง!
คนทั้งแผนกเองก็อึ้งค้าง!
ไม่รู้ว่าหัวหน้าบรรณาธิการกับรองหัวหน้าบรรณาธิการอีกสองคนมาตั้งแต่ตอนไหน พวกเขายืนอยู่ด้านหลังกลุ่มคน มองกระดานพร้อมอ้าปากค้างด้วยความไม่อยากจะเชื่อ!
ว่าไงนะ?
วันพีซได้อันดับหนึ่ง?
ไอ้การ์ตูนประหลาดที่พวกเขาจะใช้แค่ถมจำนวนในหนังสือ?กลับได้อันดับหนึ่งตั้งแต่วันแรกของการตีพิมพ์? มีอะไรผิดพลาดรึเปล่าน่ะ?
ชั่ววินาที เหล่าบรรณาธิการก็มองเคียวโกะอย่างอิจฉา
“ยินดีด้วยนะเคียวโกะ”
“การ์ตูนเรื่องนี้ถือเป็นม้ามืดจริงๆ!”
“แจ๊กพ็อตแตกแล้วคราวนี้!”
“ยินดีด้วยที่ได้อันดับหนึ่งน่ะ!”
เซโต้ เคียวโกะยินดีจนแทบร้องไห้!
การ์ตูนดีๆ?
เรื่องดีๆ?
ในที่สุดหลังจากรอคอยมาแสนนานเธอก็ได้มาแล้วเรื่องหนึ่ง!
Comments