ฉันนี่แหละคือซูเปอร์สตาร์ I’m really a superstar 1441 : ยอดขายฉบับรวมเล่มอันน่าตื่นตะลึง!
ญี่ปุ่น
บนอินเทอร์เน็ต หัวมุมถนน บนรถ ที่โรงเรียน
ได้ยินคนพูดถึงวันพีซไปทั่วทุกที่
“วันนี้ลงสองล่ะ!”
“อ่านแล้วมีความสุขสุดๆ ไปเลย”
“ลูฟี่ของฉัน! น่ารักเป็นบ้าเลย!”
“สู้กันได้ดุเดือดมาก!”
“นี่เป็นการ์ตูนที่ดีที่สุดที่ฉันเคยอ่านในหลายปีนี้เลย!”
“ฉันอยากซื้อฉบับรวมเล่มแล้ว!”
“ฉันด้วย จะออกเมื่อไหร่นะ?”
“ฉันอ่านไปสี่รอบแล้ว!”
ตอนที่สี่
ตอนที่ห้า
ตอนที่หก
‘วันพีซ’ ยังคงตีพิมพ์ต่อไป
ยิ่งไปกว่านั้น เพราะอัปตอนเพิ่มเป็นสองตอนในหนึ่งสัปดาห์ ดังนั้นจำนวนหน้าของวันพีซก็ใกล้จะสามารถรวมเล่มแล้ว ไซส์หนังสือขนาดสามสิบสองทั่วๆ ไปนั้นที่ญี่ปุ่นเรียกว่าชินโชปัน[1] จำนวนหน้าประมาณ 180 หน้าก็เพียงพอแล้ว โชเน็นแม็กกาซีนจำต้องร่นแผนการรวมเล่มเข้ามา
โฆษณา
ตีพิมพ์
จัดทำหน้าปก
พูดคุยเกี่ยวกับจำนวนตีพิมพ์ครั้งแรก
ในการประชุมของโชเน็นแม็กกาซีนครั้งที่หนึ่ง ทุกคนมีความเห็นแตกต่างกัน
“มาพูดกันเลยว่าตีพิมพ์ครั้งแรกควรจะกี่เล่ม?”
“ลองสักแสนเล่มก่อนดีไหม?”
“แสนเล่มจะน้อยไปหน่อยหรือเปล่า? ตอนนี้วันพีซดังมากเลยนะ ฉันรู้สึกว่าอย่างน้อยขั้นต่ำน่าจะเป็นสองแสนเล่ม อาจจะมากกว่านี้ได้อีก”
“สองแสน? ไม่มีทาง”
“ยังเป็นแค่เล่มหนึ่งอยู่ด้วย สองแสนจะเยอะไปหน่อย นี่เป็นเป็นเรตของนักวาดการ์ตูนระดับแนวหน้าเลยนะ”
“แต่ตอนนี้วันพีซเป็นการ์ตูนที่ดังที่สุดในญี่ปุ่นแล้วนะ!”
“ฉบับรวมเล่มยังไม่ได้ตีพิมพ์ ยอดขายจะเป็นยังไงก็ยังไม่รู้ จะบอกว่าเป็นการ์ตูนที่ดังที่สุดตอนนี้ก็ยังเร็วไปหน่อย”
“เจอกันตรงกลางแล้วกัน ฉันแนะนำว่าหนึ่งแสนห้าหมื่นเล่ม”
บางคนก็มองว่าดี
แน่นอนว่าบางคนก็ไม่เห็นด้วย
จากการสำรวจความนิยม วันพีซได้รับความนิยมสูงมาก เป็นอันดับหนึ่งติดต่อกันมาหลายสัปดาห์แล้ว แต่ชื่อเสียงก็คือชื่อเสียง ยอดขายก็คือยอดขาย ต้องพิจารณาแยกกัน ไม่ใช่ว่าไม่มีการ์ตูนประเภทที่ได้รับคำชื่นชมและชื่อเสียงมากมาย แต่พอตีพิมพ์รวมเล่มออกมาก็ล้มเหลว ดังนั้นชื่อเสียงเป็นแค่ด้านหนึ่ง สุดท้ายยังต้องว่ากันด้วยเรื่องยอดขาย
อีกด้านหนึ่ง
สตูดิโอจางเย่เองก็มีคนรีบร้อนเดินทางไปที่ญี่ปุ่น
……
วันนี้
ตอนเช้า
เวลาที่ปักกิ่งคือตอนหกโมงเช้า
เวลาที่โตเกียวคือเจ็ดโมง ช้ากว่ากันหนึ่งชั่วโมง
จางเย่กำลังทำอาหารเช้าอยู่ในครัว ส่วนอีกมือหนึ่งก็ถือโทรศัพท์ไว้ขณะวีดิโอคอลคุยกับฮาฉีฉี ในวีดิโอคอล เสี่ยวซุนกำลังคุยกับพี่สาวของเขาอยู่ ฮาฉีฉีเองก็กระฉับกระเฉงมาก
จางเย่เอ่ยยิ้มๆ “ถึงแล้วเหรอ?”
ฮาฉีฉีตอบ “ฉันกับเสี่ยวซุนถึงญี่ปุ่นแล้วค่ะ วันนี้เป็นวันที่วันพีซเล่มหนึ่งจะวางขายเป็นวันแรก อีกเดี๋ยวก็จะเริ่มขายแล้ว คุณไม่รู้อะไร ถ้าไม่มาที่นี่ก็สัมผัสความโด่งดังของวันพีชไม่ได้หรอก พูดแบบนี้ก็แล้วกัน ภาษาญี่ปุ่นคำว่าวันพีซสองคำนี้ฉันยังฟังออก คุณรู้ไหมว่าฉันกับเสี่ยวซุนตอนที่นั่งรถไปตามทางได้ยินคนพูดว่าวันพีซสี่ห้าครั้งแล้ว?”
จางเย่ “ฮ่าๆ งั้นก็เยี่ยมเลย”
ฮาฉีฉียิ้ม “ฉันกับเสี่ยวซุนจะรีบไปร้านหนังสือ ไว้จะมาบอกยอดขายนะคะ”
จางเย่ตอบ “โอเค ลำบากพวกคุณแล้ว”
ฮาฉีฉีตอบว่า “ไม่ลำบากเลย ควรทำอยู่แล้ว คุณก็วาดให้เยอะขึ้นหน่อย แล้วก็อยู่ที่บ้านคอยดูแลหัวหน้าอู๋ให้ดีๆ ส่วนเรื่องอื่นๆ ยังมีพวกเราอยู่ค่ะ”
จางเย่ “ตกลง”
วางสายวีดิโอคอลแล้ว ฮาฉีฉีกับเสี่ยวซุนก็รีบออกไปทันที
แต่ว่าตอนที่ไปถึงด้านนอกร้านหนังสือขนาดใหญ่ในละแวกนั้น ทั้งสองคนก็ทึ่มทื่อไปแล้ว เห็นแต่เพียงแถวยาวมากๆ ที่ต่อกันอยู่ข้างนอกร้าน
วันพีซ!
วันพีซ!
ข้างหูล้วนเป็นเสียงนี้!
เสี่ยวซุนงุนงง “ทุกคนมาซื้อวันพีซเหรอ?”
ฮาฉีฉีตะลึงค้างไปเล็กน้อย “เป็นไปไม่ได้?”
พวกเขาเองก็ไม่เข้าใจ ไม่กล้าคิดไปเองฝ่ายเดียว จากนั้นรีบหมุนตัวเปลี่ยนไปเป็นร้านหนังสือที่ขนาดเล็กลงแห่งหนึ่ง ผลคือสิ่งที่ปรากฏก็ยังเป็นแถวยาวเหยียดเช่นเดิม!
นี่คืออะไร?
มาซื้ออะไรกัน?
ตอนนี้เองก็ถึงเวลาขายเแล้ว!
ตอนที่ร้านหนังสือแห่งนั้นพลันเปิดประตู ฝูงชนในแถวก็พลันหลั่งไหลเข้าในไปในชั่วพริบตา ถึงแม้จะต่อคิวเป็นระเบียบ ไม่สับสนวุ่นวายเหมือนทางฝั่งจีน แต่ทุกคนก็เดินไวราวติดปีก พุ่งไปทิศทางเดียว โซนขายการ์ตูน!
“วันพีซ!”
“ฉันเอาเล่มนึง!”
“ให้ฉันเล่มนึง!”
“วันพีซมาหรือยัง?”
เสี่ยวซุนตกตะลึง!
ฮาฉีฉีปลื้มปีติ!
ไม่ได้คิดไปเอง ทุกคนล้วนมาซื้อวันพีซจริงๆ!
……
ที่โอซาก้า
ร้านค้าปลีกแห่งหนึ่ง
“มีวันพีซไหม?”
“ขอวันพีซฉบับรวมเล่มเล่มนึง ขอบคุณ”
“ราชานักสู้เล่มแปดออกหรือยัง? ยังไม่ออกเหรอ? โอ้ งั้นฉันขอวันพีซเล่มนึง”
……
ฮอกไกโด
ร้านหนังสือแห่งหนึ่ง
“อะไรนะ?”
“ไม่มีแล้ว?”
“ทำไมไม่มีแล้วล่ะ?”
“ฉันต่อแถวมาตั้งแต่เช้าแล้วนะ”
……
เกียวโต
ห้างแห่งหนึ่ง
“วันพีซล่ะ?”
“ไม่ใช่ว่าฉบับรวมเล่มจะออกวันนี้เหรอ?”
“ขายหมดแล้ว?”
“ไวขนาดนี้เชียว?”
“ไม่เหลือเลยสักเล่ม?”
“อ๊าๆๆๆ! มาช้าเกินไปสินะ!”
……
ในขณะเดียวกัน
แผนกบรรณาธิการโชเน็นแม็กกาซีน
คนจากแผนกการตลาดคนหนึ่งพลันวิ่งเข้ามา เอ่ยเสียงดังพลางหอบหายใจว่า “วันพีซขายได้แบบบ้าคลั่งเลย! ใครเป็นบรรณาธิการที่รับผิดชอบวันพีซ?”
เซโตะ เคียวโกะยืนขึ้นอย่างงุนงง “ฉันค่ะ”
คนจากแผนกการตลาดเอ่ยว่า “รีบเตรียมตัวให้พร้อมเร็ว ต้องพิมพ์เพิ่มแล้ว!”
บรรณาธิการคนอื่นเองก็ปากอ้าตาค้าง
“พิมพ์เพิ่ม?”
“นี่เพิ่งเริ่มขายเองนะ”
“ทำไมตอนนี้ถึงพิมพ์เพิ่ม?”
“ตกลงแล้วยอดขายเป็นยังไงกัน?”
พวกเขาไม่มีทางเข้าใจได้เลย
การพิมพ์เพิ่มพวกนี้เป็นเรื่องใหญ่ ปกติแล้วมักจะรอเล่มที่พิมพ์ครั้งแรกขายหมดก่อนจึงจะพิจารณาพิมพ์เพิ่ม แต่นี่เพิ่มเริ่มขายไปได้สองชั่วโมง ทำไมถึงเสนอเรื่องพิมพ์เพิ่มออกมาแล้ว?
ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความสับสน
เห็นแต่คนจากฝ่ายการตลาดเอ่ยว่า “พวกคุณรู้อะไรไหม วันพีซขายไปได้สองชั่วโมง ฉบับพิมพ์ครั้งแรกขายหมดทั้งหนึ่งแสนห้าหมื่นเล่มแล้ว!”
เซโตะ เคียวโกะตะลึงงัน!
คนทั้งแผนกบรรณาธิการตะลึงงัน!
ขายหมดแล้ว?
ทั้งหมด?
หนึ่งแสนห้าหมื่นเล่ม??
รองหัวหน้าบรรณาธิการ “เชี่ย!”
บรรณาธิการชายคนหนึ่งเป็นลม “ต้องร้ายกาจขนาดนี้ไหม?”
คนหนึ่งตะโกนออกมาว่า “เร็วเข้าๆๆๆ รีบติดต่อหัวหน้าบรรณาธิการ!”
ทุกคนเข้าใจเรื่องใหญ่แล้ว！
นี่ไม่ใช่แค่เรื่องใหญ่ของสำนักพิมพ์โชเน็นของพวกเขา นี่เป็นเรื่องใหญ่ของวงการการ์ตูนญี่ปุ่น!
กี่ปีแล้วนะ?
ญี่ปุ่นไม่มีการ์ตูนที่ประสบความสำเร็จขนาดนี้มากี่ปีแล้ว?
……
สองวันหลังจากนั้น
วันพีซพิมพ์เพิ่มอีกหนึ่งแสนห้าหมื่นเล่ม
ขายหมดเกลี้ยงในสามชั่วโมง!
……
ไม่กี่วันหลังจากนั้น
วันพีซพิมพ์เพิ่มอีกสองแสนเล่ม
สองแสนเล่มถูกแย่งซื้อจนหมดเกลี้ยงอีกครั้ง!
……
พิมพ์เพิ่ม!
ขายหมด!
พิมพ์เพิ่ม!
ขายหมด!
สุดท้าย ยอดขายวันพีซฉบับเล่มหนึ่งก็สูงจนทำให้ผู้คนตกตะลึงถึงหนึ่งล้านหนึ่งหมื่นเล่ม ทำลายสถิติยอดขายการ์ตูนฉบับรวมเล่มครั้งแรกในประวัติศาสตร์!
สำนักพิมพ์โชเน็นเป็นบ้าไปแล้ว!
สำนักพิมพ์นิตยสารการ์ตูนรายอื่นๆ ก็เป็นบ้าไปแล้ว!
ทั่วทั้งญี่ปุ่นล้วนบ้าคลั่ง!
นึกถึงช่วงหกเจ็ดปีก่อนตอนที่การ์ตูน ‘The Awakening of the Races’ จบลง วงการการ์ตูนญี่ปุ่นก็ไม่ปรากฏภาพที่บ้าคลั่งเช่นนี้อีกเลย ความโด่งดังเป็นพลุแตกของวันพีซมาอย่างกะทันหันเกินไป เร็วเสียจนไม่มีใครทันได้เตรียมตัว คนญี่ปุ่นมากมายล้วนรับมือไม่ทัน!
หกปีแล้ว!
หกปีแล้วนะ!
มีการ์ตูนแห่งชาติอีกครั้งแล้ว ในที่สุดสิ่งที่พวกเขารอคอยก็มาถึงแล้ว!
———————
[1]Shinshoban เป็นหนังสือปกอ่อนขนาดประมาณ 17×11 cm
Comments