ฉันนี่แหละคือซูเปอร์สตาร์ I’m really a superstar 1436 : ‘วันพีซ’ ได้ตีพิมพ์แล้ว!
วันต่อมา
ที่โตเกียว สำนักพิมพ์โชเน็น
ผู้ตีพิมพ์การ์ตูนในญี่ปุ่นมีมากเหมือนขนวัว แต่ว่าในบรรดานิตยสารการ์ตูนทั้งหลาย มีสามสำนักพิมพ์ที่คอยนำวงการด้วยนิตยสารรายสัปดาห์ที่เน้นไปที่กลุ่มเด็กชายวัยรุ่น
สำนักพิมพ์โชเน็น
ชูคันฉะ
POO สตูดิโอ
สำนักพิมพ์โชเน็นคือเป็นหนึ่งในยักษ์ใหญ่ในวงการ
อันดับหนึ่งของญี่ปุ่น อันดับหนึ่งของเอเชีย อันดับหนึ่งของวงการ
ที่แผนกบรรณาธิการ
เซโต้ เคียวโกะมองต้นฉบับการ์ตูนด้วยสีหน้าซับซ้อน เธอครุ่นคิดมาหลายวันแล้ว อาหารเช้าบนโต๊ะนั้นเย็นหมดแล้ว แต่เธอยังไม่ได้กินสักคำ
บรรณาธิการเข้ามายืนข้างเธอ “เกิดอะไรขึ้นรึเคียวโกะ?”
เคียวโกะฝืนยิ้ม “ฉันไม่รู้ว่าจะส่งต้นฉบับที่ฉันมีไปขออนุมัติดีไหมน่ะค่ะ”
บรรณาธิการ “ถ้าคิดว่าดีก็ส่งสิ ไม่งั้นก็ปฏิเสธไป”
เคียวโกะเกาหัว “พล็อตเรื่องน่ะดีนะคะ แต่ว่าสไตล์ภาพกับการดีไซน์ตัวละครมันแปลกๆ ไม่เคยเห็นแบบนี้มาก่อนเลยน่ะค่ะ”
“เหรอ? ไหนดูหน่อยซิ”
“นี่ค่ะ”
“พรืด”
“ใช่ไหมละคะ?”
“ประหลาดหน่อยๆ จริงๆ นั่นแหละ”
“ช่างเถอะค่ะ ฉันจะลองส่งเข้าไปก่อนแล้วกัน”
ในห้อง มีคนร้องตะโกน “ประชุมกับหัวหน้าบรรณาธิการ”
ทุกคนในแผนกยืนขึ้นเงียบๆ ตรงเข้าห้องประชุมด้านในสุด
คนทั้งสิบสามนั่งล้อมโต๊ะยาว พวกเขาคือกุญแจสำคัญของแผนกบรรณาธิการสำนักพิมพ์โชเน็น
หัวหน้าบรรณาธิการ “วันนี้พวกเราจะคุยกันเรื่องการ์ตูนที่จะลงในฉบับต่อไป”
รองบรรณาธิการดันแว่นขึ้น “เรามีช่องอีกสองช่องหลังจาก ‘ชีวิตประจำวันของโอนี่จัง’ จบลงและ ‘อสูรทวงแค้น’ ได้อันดับสุดท้ายในการโหวตมาสามสัปดาห์ติด เราก็ตัดสินใจจะตัดจบเรื่องนี้เช่นกัน ต้องเลือกแล้วว่าเรื่องไหนจะมาแทนบ้าง”
หัวหน้าบรรณาธิการ “งั้นก็มาลองดูกันวันนี้”
ผลงานที่ได้รับการแนะนำต่างวางอยู่บนโต๊ะหน้าบรรณาธิการ
ทุกคนก้มหน้าลงอ่านผ่านๆ ขณะที่ผู้แนะนำบรรยายผลงาน
“เรื่องนี้ไม่ไหว”
“ใช่ ไม่ไหวแน่”
“พล็อตช้าไป”
“ต่อไป”
“เรื่องนี้ไม่เลว”
“แต่ยังต้องแก้ไข พื้นเรื่องเซ็ตมาไม่ดี”
“ต่อ”
พวกเขาอ่านต้นฉบับไปทีละเรื่อง
ในที่สุดก็มาถึงต้นฉบับที่เซโต้ เคียวโกะแนะนำ
เคียวโกะ “นี่เป็นผลงานของหน้าใหม่นะคะ นามปากกาอาโออิ ฉันว่าเรื่องกับพล็อตดีมากๆ เลยส่งเรื่องเข้ามาครั้งนี้ค่ะ”
บรรณาธิการขมวดคิ้ว “หน้าใหม่ไม่เคยมีงานเปิดตัว?”
เคียวโกะ “ใช่ค่ะ หน้าใหม่แท้ๆ เลย”
บรรณาธิการอีกคน “ตามหลักแล้ว เราจะไม่ตีพิมพ์ยาวให้งานของมือใหม่นะ”
เคียวโกะ “ฉันทราบค่ะ แต่อีกฝ่ายส่งเข้ามาสิบตอนแล้วในรวดเดียว ฉันอ่านงานทั้งหมดแล้วพบว่ามีความต่อเนื่องกันดีมาก ยิ่งไปกว่านั้นยังเหมาะกับสไตล์ของสำนักพิมพ์เราด้วย”
ทุกคนจึงก้มลงอ่าน ก่อนต้องตะลึงไป
อะไรกัน?
นี่มันสไตล์แบบไหนกัน?
รองบรรณาธิการมองเธอ “การออกแบบตัวละครนี่?”
บรรณาธิการอีกคน “ออกแบบตามใจเกินไปแล้ว!”
บรรณาธิการชาย “ไม่ได้แน่ๆ? เรื่องของโจรสลัดเนี่ยนะ?”
บรรณาธิการหญิง “ฉันว่าไม่เลวนะคะ พล็อตเรื่องน่าสนใจเลยทีเดียว ถึงการออกแบบตัวละครจะน่าเกลียดจริงๆ ก็เถอะ ทำไมวาดตาแบบนี้กันเนี่ย?”
ทุกคนคุยกันใหญ่โต
เคียวโกะ “ถ้าไม่ดีพองั้นก็ปล่อยผ่านนะคะ”
หัวหน้าบรรณาธิการพูดอย่างเยือกเย็น “ไปเรื่องต่อไปเถอะ”
สุดท้าย หลังดูต้นฉบับไปสิบกว่าเรื่อง ก็มีแค่เรื่องเดียวที่ได้รับการอนุมัติจากทุกคน ยังมีสล็อตเหลืออีกหนึ่งเพราะยังหาข้อตกลงกันไม่ได้
“มีต้นฉบับอื่นไหม?”
“ไม่มีแล้วค่ะ เล่มต่อไปเรามีแค่นี้”
“เรายังมีขาดอีกเรื่องหนึ่งนะ”
“มีงานชิ้นอื่นที่บรรณาธิการอยากแนะนำเข้ามาอีกไหม?”
“ไม่มีแล้วค่ะ อยู่นี่หมดแล้ว”
“งั้นก็ลองทบทวนซ้ำเถอะ”
ต้นฉบับทั้งสิบกว่าเรื่องนั้นวางบนโต๊ะอีกครั้ง
ครึ่งชั่วโมง
หนึ่งชั่วโมง
หลังคุยกันอย่างเข้มข้น ทั้งไม่มีงานดีๆ ชิ้นอื่นเหลือให้เลือก หัวหน้าบรรณาธิการก็หยิบต้นฉบับวันพีซขึ้นมาอีกครั้ง อ่านโดยละเอียดสองรอบซ้ำก่อนว่า “เอ้า เลือกนี่แหละ”
“แล้วเรื่องดีไซน์?”
“ต่อให้ตีพิมพ์ เรื่องนี้ก็น่าจะโดนตัดจบนะครับ”
“แต่เรื่องอื่นก็ไม่มีงานไหนเข้าตาเราอีกแล้วนี่”
“ก็จริง”
“ก่อนนี้ก็ไม่เคยมีเรื่องที่เด็กใหม่จะได้ตีพิมพ์ยาวตรงๆ เลยด้วยนะ”
“ได้แต่ทดลองแล้วล่ะ”
……
อีกด้านหนึ่ง
ตอนเช้า จางเย่กับเพื่อนร่วมงานก็ทานอาหารเช้าด้วยกัน
ที่โต๊ะทานอาหาร ฮาฉีฉีถาม “พวกนั้นยังไม่ตอบมาอีกเหรอ?”
เสี่ยวซุนเป็นกังวล “ยังครับ”
จางเย่ “ใครส่งเข้าไป?”
เสี่ยวซุน “พี่สาวผมเองครับ”
จางเย่ยิ้ม “เอาล่ะ ถึงเวลานั้นเราคงต้องขอบคุณพี่สาวนายละนะ”
เสี่ยวซุนรีบพูด “ไม่ต้องหรอกครับผู้กำกับจาง พี่สาวผมเป็นแฟนเดนตายของคุณ พอได้ยินว่าเธอจะได้ส่งต้นฉบับแทนคุณ เธอก็คึกคักยังกับโดนฉีดเลือดไก่เลย” เขาหยุดครู่หนึ่งก็ว่า “ส่งไปสามวันแล้ว แต่พี่สาวผมยังไม่ส่งข่าวอะไรมาเลยครับ คงเป็นเพราะไม่มีการแจ้งข่าวมาจากทางสำนักพิมพ์โชเน็น”
จางเย่ “รอเถอะ ไม่ต้องรีบหรอก”
เสี่ยวหวังเป็นกังวล “วงการการ์ตูนที่นี่ไปไกลเกินไปมาก ตามท้องถนน แทบทุกคนเดินถือการ์ตูนกันทั้งนั้น ฉันกับพี่ฮาเดินสำรวจเมื่อวานยังพบว่าลุงๆ ป้าๆ จำนวนหนึ่งยังอ่านการ์ตูนอยู่เลย เราไม่รู้และไม่เข้าใจวงการนี้ วันพีซจะไหวจริงเหรอคะ?”
พวกเธอต่างรู้สึกว่าจางเย่ด่วนตัดสินใจเกินไป ใช้วงการการ์ตูนมาแก้ปัญหาการแบน? ใช้การ์ตูนกับอนิเมะมาเจาะตลาดญี่ปุ่น? ก่อนขยายไปในเอเชีย? ฟังดูเป็นแผนที่ดี ถ้าสำเร็จ ชื่อเสียงย่อมต้องก้าวกระโดดไปไกล แต่ว่าพวกเธอเป็นแค่มือสมัครเล่นในวงการนี้ นอกจากนั้นยังไม่มีประสบการณ์แม้แต่น้อย ยังจะสู้กับนักเขียนที่เติบโตมาในญี่ปุ่นได้อย่างไร? อาศัยการออกแบบตัวละครแบบแปลกๆ ของจางเย่? งานศิลปะที่แปลกประหลาด? จะไหวจริงหรือ? ที่จางเย่สตูดิโอ พวกเขาเคยแต่ตอกหน้าคนมาตลอด แต่ถ้าครั้งนี้โดนตอกกลับละก็คงน่าอับอายมากแล้ว!
แต่จางเย่ยังคงมั่นคงดุจขุนเขา ก่อนนี้ที่โรงแรมอาซาคุสะ เขากวาดสายตาอ่านการ์ตูนยอดนิยมของญี่ปุ่นในช่วงสิบปีและทำการวิเคราะห์ออกมาก็พบว่าสไตล์ของโลกนี้คล้ายกับโลกของเขาอย่างยิ่ง หัวเรื่อง ประเภท สไตล์ภาพและอื่นๆ อาจจะแตกต่างบ้าง แต่หัวใจหลักนั้นแทบจะเหมือนกันทั้งหมด ทั้งยังมีจุดขายร่วมกันอีก ดังนั้นเขาจึงไม่คิดว่าแผนงานของตนเองจะเป็นปัญหา
ชั่วขณะหนึ่งก็มีสายเข้ามา
เสี่ยวซุนตะลึง “พี่สาวผมเอง”
เสี่ยวหวังกระตุ้นเตือน “เร็วๆ รับสาย”
พอรับสาย พี่สาวของเสี่ยวซุนก็ส่งเสียงตะโกนดังลั่นจนรัศมีสามเมตรจากมือถือยังได้ยินชัดเจน
เธอร้องลั่น “ผ่านแล้ว! ผ่านแล้ว!”
เสี่ยวซุนชะงัก “พี่ อะไรผ่านแล้ว?”
พี่สาวเขาตะโกนลั่น “บรรณาธิการของสำนักพิมพ์โชเน็นเพิ่งโทรมา! ต้นฉบับผ่านแล้ว! วันพีซกำลังจะได้ตีพิมพ์ในนิตยสารรายสัปดาห์เล่มหน้าแล้ว!”
เสี่ยวซุนยินดียิ่ง “เยี่ยมเลย!”
เสี่ยวหวังเองก็กระเด้งขึ้นจากที่นั่ง “เชี่ย ผ่านแล้วจริงเหรอ?”
จางเย่ขำ “หมายความว่าไง? คิดว่าจะไม่ผ่านเหรอ?”
เสี่ยวหวังพูดตะกุกตะกัก “ไม่ๆๆๆๆ ฉันแค่คิดไม่ถึงเอง!”
ข่าวนี้ฟังแล้วช่างน่าตื่นตกใจยิ่งนัก ถึงแม้พวกเขาจะไม่รู้ว่าวันพีซจะทำผลงานได้แค่ไหน แต่ก้าวแรกก็ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว!
Comments