ฉันนี่แหละคือซูเปอร์สตาร์ I’m really a superstar 1433 : ฉันยอมแพ้แล้วโอเคไหม!
เข้าพักวันที่สาม
ในตอนเช้า จางเย่โทรหาฮาฉีฉี
“เหล่าฮา พาสเวิร์ดไวไฟทางนั้นคืออะไรเหรอ?”
“หือ?”
“พาสเวิร์ดน่ะ”
“12345”
“โอเค ได้แล้ว”
“ทางนั้นไม่มีเน็ตแล้วเหรอคะ?”
“ไม่มีแล้ว”
“งั้นยังจะพักต่อทำไมคะ?”
“เพราะแบบนี้แหละ ฉันถึงยังต้องยังอยู่ที่นี่ต่อ”
พอวางสาย จางเย่ก็พยายามต่อไวไฟ แต่เพราะตัวสัญญาณมาจากฝั่งตรงข้าม สัญญาณจึงติดๆ ดับๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังพอใช้ได้ เขาเอาตัวชาร์จสำรองออกมาต่อกับมือถือ แล้วเอนกายลงที่โซฟาอ่านการ์ตูนต่อ
ทุกอย่างยังคงเป็นเช่นเดิม
จางเย่มีความสุขกับที่นี่มาก
ยิ่งไปกว่านั้น เขายังไม่ได้เข้าเน็ตไปด่าพวกดาราเลยสักนิด
ชั้นบน
ห้องทำงานของประธานโรงแรม
ทุกคนเข้าร่วมประชุม ตั้งการ์ดต่อสถานการณ์นี้เต็มที่
“จางเย่ตื่นรึยัง?”
“น่าจะตื่นแล้วนะครับ”
“หมอนั่นไม่ได้โพสต์อะไรใช่ไหม?”
“ยังครับ วันนี้ยัง”
“ฮ่าๆ เยี่ยมไปเลย”
“ท่านประธาน เรายังจะเปิดให้บริการตามปกติไหมครับ?”
“แน่นอนสิ ชั้นล่างเราก็ทำความสะอาดแล้ว ถึงห้องตั้งแต่ชั้นห้าลงไปจะให้แขกเข้าพักไม่ได้ แต่ชั้นบนๆ ก็ยังดี หน้าต่างยังไม่แตก เรายังรับเข้าพักได้ตามปกติ ลองดูว่าจะพอชดเชยความเสียหายได้ไหม หลังไอ้ตัวซวยจางเย่ไป เราจะได้เปิดให้บริการโรงแรมต่อทั้งๆ ที่ตกแต่งห้องตั้งแต่ชั้นห้าลงไปใหม่ นี่คือแผนที่ฉันคิดขึ้นเมื่อวานเพื่อชดเชยความเสียหายครั้งนี้”
ขณะที่กำลังคุยกันอยู่นั้นเอง
เพล้ง! ทุกคนได้ยินแล้วก็ต้องสะดุ้งโหยง!
“เกิดอะไรขึ้น?”
“เกิดเรื่องอะไรน่ะ?”
“เชี่ย ใครปา?”
“ทำไมเอาอีกแล้วล่ะ?”
“วันนี้จางเย่ไม่ได้ด่าใครนี่!”
“สวรรค์ มาอีกหลายร้อยแล้ว!”
เพล้ง!
ปัง!
เสียงด่าด้านนอกดังขึ้น!
“ไสหัวไปจากญี่ปุ่น!”
“จางเย่ ไสหัวออกมา!”
“นายไม่ไปหนึ่งวัน พวกเราก็จะมานี่หนึ่งวัน!”
“ประณามจางเย่!”
“ประณามจางเย่!”
เสียงตะโกนดังลั่น!
ความวุ่นวายครั้งนี้เรียกว่าพลิกฟ้าแล้วสำหรับญี่ปุ่น จางเย่ฉีกผืนฟ้า ตอนนี้ทุกคนในประเทศต่างมองโรงแรมอาซาคุสะด้วยความเคียดแค้น จางเย่ไม่ต้องออกมาหาเรื่องใครอีกแล้ว ไม่จำเป็นแล้ว จางเย่ไม่ต้องออกมาพูดอะไร เหล่าผู้ชุมนุมก็บุกเข้ามาที่โรงแรมด้วยตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้นยังเห็นได้ชัดคนที่มาคราวนี้เป็นกลุ่มองค์กรอย่างชัดเจน มีคนนำแน่นอน พอทางโรงแรมพอเรียกตำรวจ พวกเขาก็ถอยกลับไป ไม่ทิ้งร่องรอยไว้
หน้าต่างของโรงแรมแตกไปอีกสิบกว่าบาน!
ประธานโรงแรมก่นด่าถึงมารดาอยู่ในออฟฟิศ!
……
จางเย่เข้าพักวันที่สี่
เวลาตีสี่ ฟ้ายังมืด
ประธานกับเหล่าพนักงานยังคงนอนหลับ
ปัง!
ตึง!
พนักงานโรงแรมตื่นขึ้นด้วยความสะพรึง ก่อนได้ยินเสียงตะโกนด่าดังลั่นจากภายนอก!
“ไสหัวไปจากญี่ปุ่น!”
“ประณามจางเย่!”
“ทุกคนช่วยกันบอยคอตมัน!”
“ให้จางเย่ไสหัวกลับจีนไป!”
คราวนี้แม้แต่ประตูหมุนของโรงแรมก็ถูกทำลายไปเช่นกัน
ประธานโรงแรมกับพนักงานกล้าออกมาก็เมื่อตำรวจมาถึงและผู้ชุมนุมสลายไปแล้ว พอเห็นภาพที่น่าสังเวชนี้ ทุกคนก็โกรธจนแทบบ้า!
“ไอ้คนแซ่จาง!”
“ทำไมยังไม่ยอมไปอีก?”
“ใครมันจะไปรู้!”
“ใกล้แล้ว น่าจะใกล้แล้วล่ะ!”
“ใช่ งานการเขารัดตัวขนาดนั้น พักต่อได้อีกไม่นานหรอก!”
ขณะเดียวกัน จางเย่กลับยังไม่ตื่น นอนหลับเป็นตายอยู่ในห้อง จะว่าไปก็น่าประหลาดมาก ในเวลาปกติสงบสุข เขานอนหลับได้ไม่เคยเต็มตา แต่ขณะตกอยู่ในความวุ่นวายเช่นนี้ เขากลับหลับได้อย่างสบายอารมณ์ จิตใจสงบอย่างมาก ถึงข้างนอกวุ่นวายแค่ไหนเขาก็ไม่ตื่น
……
เข้าวันที่ห้า
ในวันนี้พนักงานโรงแรมไม่เห็นเหล่าผู้ประท้วง ขณะที่กำลังระบายลมหายใจอย่างโล่งอก พวกนั้นก็กลับมาแล้ว
ครั้งนี้มากันตอนห้าทุ่ม!
เห็นได้ชัดว่าเป็นอีกกลุ่ม พวกเขาไม่ได้ทำลายสถานที่ เพียงแต่ยืนด่าอยู่ชั้นล่าง
ด่าจางเย่!
ด่าโรงแรม!
ด่าทุกอย่าง!
ด่าจนดึกดื่นจึงค่อยยอมจากไป!
ประธานโรงแรมหงุดหงิดอยู่แล้ว สองวันนี้ไม่ได้หลับตาสักงีบ เอาแต่ยืนมองที่หน้าต่างด้วยความโมโหและหวาดหวั่น เหล่าทีมงานของเขาเองใต้ตาเขียวคล้ำ ดูท่าทางคล้ายกำลังเหม่อลอยไปแล้ว
“ห้าวันแล้ว!”
“ห้าวันแล้วนะ!”
“ทำไมยังไม่ยอมไปอีก!”
“ไอ้ลูกเต่านั่นสรุปว่าจะออกไปเมื่อไหร่!”
“ใกล้แล้ว ต้องใกล้แล้วแน่ๆ!”
“อดทนไว้เถอะ เขาต้องอยู่ไม่ครบสิบวันแน่!”
“ท่านประธาน นี่เป็นใบลาออกของผมครับ”
“อะไรนะ?”
“ผม ผมทนไม่ไหวแล้วครับ!”
“ผมก็ด้วย สองวันนี้ไม่ได้นอนสักงีบเลยครับ!”
วันนี้ มีพนักงานลาออกไปเจ็ดคน
……
การเข้าพักวันที่หก
พนักงานของโรงแรมอาซาคุสะเริ่มเดินเหม่อลอย ปากพึมพำอือๆ อาๆ คล้ายเป็นคำสวดที่ไร้ความหมาย
“ออกไปซะ”
“สวรรค์โปรดคุ้มครอง ให้มันจากไปโดยไว”
“วันนี้มันต้องเช็กเอาท์แน่ๆ วันนี้ต้องเช็กเอาท์แน่ๆ!”
ทว่าเสียงก่นด่านอกโรงแรมยังดังไม่หยุด
โรงแรมอาซาคุสะในตอนนี้ ดูภายนอกมีสภาพเหมือนกับผ่านสงครามมารอบหนึ่ง น่าอนาถไม่น้อย สีที่ทาบนกำแพงหลุดลอก หน้าต่างกระจกแตกกระจาย ใครผ่านไปผ่านมาก็ต่างหยุดยืนมองโรงแรม บางคนถึงกับพาลูกเมียนั่งแท็กซี่มาชมดู ขณะอธิบายถึงสิ่งที่เกิดขึ้นให้เด็กทราบไปด้วย ที่นี่กลายเป็นพื้นที่ท่องเที่ยว ในญี่ปุ่นตอนนี้นั้น โรงแรมอาซาคุสะกลายเป็นที่ที่ไม่ว่าใครก็รู้จักไปแล้ว
“จางเย่ออกมาแล้ว!”
“ไสหัวจากญี่ปุ่นไป!”
เป็นคนกลุ่มที่สี่ของวันแล้ว
ผ่านมาหกวันแล้ว!
มีคนบุกมาทั้งสิ้นสิบรอบ!
ท่านประธานหน้าชาไปหมด
มีคนเข้ามาในห้อง “ท่านประธาน”
ท่านประธานมองด้วยสีหน้าเรียบเฉย “จางเย่ไปรึยัง?”
คนผู้นั้นตอบทันที “ยังครับ ผมเพิ่งผ่านห้องเขาไป ผมว่าได้ยินเขาฟังเพลงอยู่ในห้อง”
ฟังเพลง?
ยังมีอารมณ์ฟังเพลงอีก?
ท่านประธานทุบโต๊ะเปรี้ยง “ทำไมมันยังไม่ไปอีก! มันยังจะอยู่อีกนานแค่ไหนกัน! นี่ก็หกวันแล้ว! เราไม่มีคนจองเข้าพักสักคน! การค้าก็ทำไม่ได้! มันจะฆ่าเรากันชัดๆ!” ก่อนคำรามลั่น “ปิดโรงแรม! ปิดโรงแรมตั้งแต่วันนี้! ยกเลิกการเข้าพัก!”
คนผู้นั้นว่า “ที่เราโทรไป ทางผู้ประสานงานขององค์กรกาชาดบอกว่าพวกเขาจองโรงแรมไว้ เราไม่ได้รับอนุญาตให้ยกเลิกแม้แต่วันเดียว!”
ท่านประธานแข็งค้างไป
คนผู้นั้น “ยังเหลืออีกสี่วันนะครับ”
ท่านประธานชี้ออกไปด้านนอก สบถด้วยความโมโห “สี่วันรึ? ดูเอาสิ คิดว่าโรงแรมเราจะทนอีกสี่วันได้เหรอ? อีกแค่สองวันตึกเราก็คงพังหมดแล้ว!”
ขณะนั้นเอง พนักงานคนหนึ่งก็พุ่งเข้ามาอย่างตื่นเต้น “ท่านประธาน มีคนจองเข้ามาครับ!”
ท่านประธานยินดีอย่างยิ่ง “หืม?”
พนักงานนั้นว่า “เราเพิ่งได้รับคำจองครับ จองเข้าพักครึ่งปี!”
“ครึ่งปี? นานขนาดนั้นเชียว?”
“ใช่ครับ เป็นการจอกพักแบบระยะยาว”
ท่านประธาน “ดีๆ นี่เป็นสัญญาณที่ดีว่าในเวลานี้ก็ยังมีคนต้องการเข้าพักที่โรงแรมเรา แสดงให้เห็นว่าท่าทีแข็งกร้าวของเรานั้นเข้าถึงใจผู้คน ทุกคนก็ยอมรับเราในเรื่องนี้ ชื่อเสียงเรายังมี ขอแค่จางเย่จากไปเมื่อไร โรงแรมเราก็จะได้ตกแต่งใหม่ ถึงกับอัปเกรดขึ้นไปอีกระดับ”
พนักงาน “ใช่ครับ!”
ท่านประธาน “บอกทุกคนให้อดทนอีกสักหน่อย ชัยชนะอยู่ตรงหน้าเราแล้ว!”
แต่ขณะนั้นเอง พนักงานอีกคนก็ตรงเข้ามา หอบหายใจ “ไม่ใช่ค่ะ! มีเรื่องไม่ดีแล้ว!”
ท่านประธานตะลึง “เกิดอะไรขึ้นอีก?”
พนักงาน “เรื่องการจองนี่แหละค่ะ!”
ท่านประธานรีบถาม “การจองทำไม?”
พนักงานนั้นหน้าซีด “การจองครั้งนี้มาจากทางฉีหัวหัวแห่งสมาพันธ์การกุศล เป็นการขยายเวลาเข้าพักของจางเย่ค่ะ! เขาจะขยายเวลาเข้าพักไปอีกครึ่งปี!”
ว่าไงนะ?
ครึ่งปี?
จางเย่จะอยู่อีกครึ่งปี?
แม่ง ไอ้แม่เxด!
ท่านประธานเซแทบล้ม ไอ้ตัวซวยนั่น อยู่แค่หกวันก็ทำโรงแรมเราเป็นสภาพนี้แล้ว! ยังจะอยู่ต่ออีกครึ่งปี? ตึกเราไม่โดนถล่มราบไปกับพื้นเรอะไง?
ท่านประธานสติแตกแล้ว!
พอทุกคนในโรงแรมได้ยินข่าวแล้วก็แทบทรุด!
ชั่วขณะนี้ พวกเขาทราบแล้วว่าไปแหย่ตัวบัดซบประเภทไหนขึ้นมา!
ท่านประธานยอมแพ้แล้ว ครั้งนี้เขาต้องยอมแพ้แล้วจริงๆ เขาไม่รู้ว่าจางเย่จะกล้าพักที่นี่อีกครึ่งปีหรือไม่ แต่เขาไม่อยากทราบแล้วจริงๆ!
พี่น้อง!
พี่น้องที่รัก!
ฉันหาเรื่องนายไม่ไหวแล้ว!
ฉันยอมแล้ว! ฉันแม่งยอมแพ้แล้วโอเคไหม?
Comments