วันต่อมา

ช่วงเช้า

บนเครื่องบินที่กำลังบินกลับประเทศ

ทีมดาราจากจีนยังคงพูดคุยกันอยู่

“สภากาชาดให้ของรางวัลนายหรือยัง?”

“ยังนะ ฉันก็ไม่ได้คาดหวังกับของที่พวกเขาจะให้ด้วย”

“เหอะๆ มีคะแนนนิยมก็พอแล้วสินะ”

“ใช่ ครั้งนี้คะแนนนิยมของจางเย่พุ่งกระฉูดเลย”

“นี่มันชื่อเสียงระดับเอเชียเชียวนะ”

“ฮ่าๆ กลับไปต้องเลี้ยงแล้วล่ะจางเอ้อร์”

“รอบนี้มีแต่นายที่คะแนนนิยมเพิ่มสูงขึ้นนะ”

“ใช่แล้ว อีกอย่างทำเนียบคนดังของเอเชียขึ้นยากกว่าในประเทศเรามากนะ มีความเคลื่อนไหวเยอะมากทุกวัน การแข่งขันก็สูง เหมือนพวกเราสปริงการ์เด็น แค่รักษาอันดับความนิยมในทำเนียบเอเชียในแต่ละเดือนได้ก็ไม่เลวแล้ว แถมต้องทุ่มเทพลังทั้งหมดอีกด้วย ใครจะทำได้ง่ายๆ เหมือนอย่างอาจารย์จาง ออกทริปครั้งหนึ่ง ร้องเพลงสองเพลง เขียนตัวอักษรหนึ่งแผ่น ก็ได้คะแนนนิยมระดับเอเชียมหาศาลแล้ว”

“พูดว่าง่ายก็ไม่ถูกนะ เป็นเพราะจางเอ้อร์สะสมความนิยมมาพอแล้ว ทั้งชื่อเสียงและความสำเร็จของเขา ไม่ว่าหยิบยกอันไหนไปพูดนอกประเทศก็กระตุ้นความสนใจผู้คนได้ทั้งนั้น เช่นนักหมากล้อมอันดับหนึ่ง เช่นนักคณิตศาสตร์ระดับโลก แค่สิ่งเหล่านี้ก็ทำให้คนทั่วเอเชียเปิดใจแล้ว ความนิยมก็จะค่อยๆ เพิ่มขึ้นเอง อีกอย่างกว่าจะเป็นทุกวันนี้ได้จางเอ้อก็ทุ่มเทสุดชีวิตเหมือนกัน เส้นทางของเขาไม่ง่ายดายเลย และไม่มีใครเลียนแบบได้ด้วย”

“อาจารย์จาง คุณตั้งเป้าจะเติบโตในระดับเอเชียจริงเหรอ?”

“ความเคลื่อนไหวนี้ไม่เลว ฉันคิดว่าภายในสองปีนี้อาจารย์จางมีลุ้นขึ้นไปถึงระดับเอสได้ จากนั้นก็พยายามไปยังเวทีระดับนานาชาติต่อไป”

ทุกคนผลัดกันพูดคนละคำสองคำ

เวทีนานาชาติเหรอ?

ฉันต้องขึ้นสู่จุดสูงสุดของเอเชียให้ได้ก่อนละนะ

จางเย่ไม่ได้คิดไกลถึงขั้นนั้น ค่อยเป็นค่อยไปเถอะ

ใช้เวลาเพียงไม่นาน

เครื่องบินก็ลงจอด

ทีมดาราจีนต่างเดินออกมาและร่ำลากันไปด้วย เตรียมตัวจะแยกกัน ผู้จัดการหรือทีมงานของดาราแต่ละคนต่างก็มารอรับที่สนามบินแล้ว

ทั้งแว่นตากันแดด

หน้ากากปิดปาก

หมวก

สามสิ่งที่ดาราต้องใช้ ทุกคนต่างเตรียมพร้อมหมดแล้ว

อทว่าทันทีที่ออกจากจุดตรวจเช็กความปลอดภัย ภายในสนามบินก็โกลาหลจนเกินควบคุมทันที!

ผู้คนแออัด!

เบียดเสียดยัดเยียด!

“กรี๊ด!”

“พวกเขานี่!”

“ออกมาแล้ว!”

“ฉันเห็นพวกเขาแล้ว!”

“กรี๊ดดดดด!”

สถานที่เต็มไปด้วยฝูงชนและเหล่าแฟนคลับ!

เสียงกรีดร้องดังลั่นล็อบบี้สนามบิน!

จางหย่วนฉีหัวเราะ “พอเถอะ ข่าวรั่วแล้ว”

ฉีเหม่ยหลันทำอะไรไม่ถูก “รอหน่อยเถอะ ออกไปตอนนี้ไม่ปลอดภัย”

พวกเสี่ยวตงกับเอมี่เองก็ยังยืนนิ่ง ไม่มีใครกล้าออกไปข้างนอก

เจี่ยงฮั่นเวยแปลกใจ “ทำไมคนเยอะขนาดนี้?”

มีเพียงจางเย่ที่ยิ้มออกมาอย่างสบายใจ “พวกคุณอยู่นี่ไปนะ งั้นพี่ชายคนนี้ขอตัวก่อน” จากนั้นเขาก็เดินกรีดกรายออกไป

หนิงหลันหัวเราะ “นายไม่กลัวแฟนคลับจะสกัดนายไว้เหรอ?”

จางเย่โบกมือ หัวเราะก่อนจะพูดอย่างมั่นใจ “แฟนคลับผม? แฟนคลับของผมไม่เคยมารับที่สนามบิน”

แต่เมื่อจางเย่เดินออกจากเกทสนามบินไป ภาพตรงหน้ากลับแตกต่างจากที่เขาจินตนาการไว้ เขาคิดว่าตัวเองตาฝาดที่เห็นฝูงชนมองตัวเขาราวกับพบเจอญาติ ทุกคนต่างร้องตะโกน จากนั้นก็พุ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่งราวกับหมาป่าโหย!

“จางเย่!”

“จางเย่นี่!”

“ในที่สุดก็ออกมาแล้ว!”

แทบทุกคนไม่ได้มองดาราคนอื่นเลยด้วยซ้ำ เพียงมุ่งตรงไปที่จางเย่ เหมือนกำลังรอเขาอยู่!

จางเย่ก็ตกตะลึงเช่นกัน!

หา?

เกิดอะไรขึ้น?

หญิงสาวคนหนึ่งกรีดร้อง “อาจารย์จางคะ ฉันชอบคุณมากเลย ฉันอ่านบทกลอนของคุณมาตั้งแต่ฉันยังเด็ก เพลงของคุณฉันก็ฟังมาหมดแล้ว ฉันขอลายเซ็นของคุณหน่อยสิคะ!”

จางเย่ “อา ได้”

ชายหนุ่มคนหนึ่งเบียดเข้ามา “อาจารย์จาง ครั้งนี้คุณสร้างคุณูปการแก่ประเทศชาติอย่างสูงเลย ผมรู้สึกเป็นเกียรติมาก คุณช่วยเซ็นให้ผมหน่อยครับ!”

จางเย่ “อา โอเค”

เด็กสาวคนหนึ่งยืดตัวขึ้นและตะโกน “อาจารย์จาง คุณ วันนี้ทรงผมคุณดูดีมากเลยค่ะ ช่วยเซ็นให้หนูหน่อยสิคะ!”

จางเย่ “…”

นักศึกษาคนหนึ่ง “อาจารย์จาง รองเท้าคุณสวยมากเลย ผมขอลายเซ็นหน่อยครับ!”

จางเย่ “…”

นี่มันอะไรกันเนี่ย!

รองเท้าฉันสวยแล้วมันเกี่ยวอะไรกับการให้ลายเซ็นด้วย!

เวลานั้นแม้แต่มดก็เบียดเข้ามาไม่ได้ ทุกคนต่างเป็นบ้าไปแล้ว!

“กรี๊ด! ฉันได้มาแล้ว!”

“ฉันก็ได้แล้ว!”

“ลายเซ็นของจางเย่!”

“ฮ่าๆๆๆ! รวยแล้ว!”

“อย่าเบียดสิ!”

“อาจารย์ขอลายเซ็นหน่อย! ขอลายเซ็นหน่อยครับ!”

“เชี่ย ใครดันฉันเนี่ย?”

“อย่าแย่งกัน เข้าแถวสิ!”

“เชี่ย ฉันมาก่อนนะ!”

“อาจารย์จางเขียนให้ผมหน่อยสิ! เขียนตัวอักษรก็ได้! ที่บ้านยังรอกินข้าวอยู่นะครับ!”

รอกินข้าว?

ลายเซ็นฉันเกี่ยวอะไรกับเรื่องกินข้าวของนาย?

จางเย่ฟังแล้วไม่ได้คิดมาก ยังคงแจกลายเซ็นอย่างต่อเนื่อง

ในบรรดาผู้คนล้อมรอบปิดทางอยู่ ศิษย์น้องหยางซูที่มารับจางเย่เบียดเข้ามาไม่ได้ก็รู้สึกร้อนรนยิ่งนัก!

ไกลออกไป

คนในทีมดาราจีนตะลึงอ้าปากค้าง

หนิงหลันมองซ้ายมองขวา ก่อนจะลองเดินออกไป คนจากสตูดิโอของเธอที่อยู่ด้านข้างเดินมารับเธอ ไม่มีใครมาสกัดเธอไว้สักคน

เฉินกวงเห็นดังนั้นก็เดินออกไปบ้าง

เสี่ยวตงหลี่เสี่ยวเสียนและเอมี่ทั้งสามคนก็เดินออกไปอย่างลังเล

ไม่มีใครสนใจพวกเขา!

ไม่มีใครมองพวกเขาเลย!

เสี่ยวตงหันกลับไปพูดกับดาราคนอื่น “น่าจะไม่มีปัญหามั้งนะ?”

เจี่ยงฮั่นเวยกลอกตาขาว นี่มันเรื่องอะไรกัน?

ต้าฉีหัวเราะอย่างทำอะไรไม่ถูก “ดูท่าว่าจะมารับอาจารย์จางคนเดียวแล้วสิ”

แน่นอนว่าจางหย่วนฉีและฉีเหม่ยหลันสองสตาร์ควีนไม่สามารถออกไปได้โดยง่าย ด้วยความนิยมของทั้งคู่ย่อมถูกสกัดไว้อย่างแน่นอน ไม่จำเป็นต้องทดลอง

ฉีเหม่ยหลันถามขึ้น “เขาบอกว่าแฟนคลับของเขาไม่มารับที่สนามบินไม่ใช่เหรอ?”

จางหย่วนฉียิ้ม “มารับที่ไหนกันล่ะ เรียกว่ามาหาเงินต่างหาก”

“หาเงิน?” ฉีเหม่ยหลันแปลกใจ

เอมี่ได้ยินก็ขำ “พี่สาวหลัน พี่ไม่รู้หรอกเหรอคะ?”

ฉีเหม่ยหลันถาม “รู้อะไรเหรอ?”

เอมี่กลั้นหัวเราะ ก่อนพูดต่อ “ในประเทศ ลายเซ็นของท่านปู่จางถูกเรียกราคาถึงหนึ่งแสนหยวน และยังมีคนขายได้จริงๆ ด้วยค่ะ!”

เฉินกวงตกใจ “อะไรนะ?”

เจี่ยงฮั่นเวยกะพริบตา “ลายเซ็น?”

ฉีเหม่ยหลันก็ตกตะลึงเช่นกัน “หนึ่งแสนหยวน?”

เชี่ย!

ลายเซ็นใครแพงขนาดนี้กัน?

แม้แต่ลายเซ็นของซูเปอร์สตาร์ระดับนานาชาติก็ยังขายได้ไม่ถึงหนึ่งแสนเลยมั้ง?

ถ้ามีในปริมาณน้อยก็แล้วไป เพราะมีดาราระดับนานาชาติหลายคนที่ทั้งชีวิตนี้แจกลายเซ็นน้อยมาก จึงเป็นของมีค่าที่หายาก หนึ่งลายเซ็นหนึ่งขายได้ถึงหนึ่งแสนมันก็สมเหตุสมผล แต่จางเย่ไม่ใช่แบบนั้น ลายเซ็นของหมอนี่กระจายไปทั่วตั้งนานแล้ว เขาไม่เคยปฏิเสธการแจกลายเซ็นมาก่อน ใครมาขอเขาก็เซ็นให้หมด แบบนี้แม่งยังขายได้ถึงหนึ่งแสนหยวนต่อหนึ่งลายเซ็นเลยเหรอ? ตัวอักษรของเขามันมีค่าเท่าไรกันแน่! แม้แต่ลายเซ็นก็ยังฮอตจนได้ราคาสูงขนาดนี้แล้ว!

ทีมดาราจีนไม่มีใครอยู่รอเขาแล้ว ต่างแยกย้ายกันกลับบ้านของตนเอง

ก่อนจะจากไปพวกเขายังยิ้มและมองจางเย่ที่ถูกล้อมรอบด้วย ‘หมาป่า’ หมอนั่นยังคงแจกลายเซ็นไม่หยุดหย่อน ไม่รู้ว่าต้องเซ็นไปถึงเมื่อไร

ตัวอักษรของหมอนี่ฮอตไปทั่วทั้งเอเชียแล้วจริงๆ!