ท้องฟ้ามืดลง

สิ้นสุดการถ่ายทอดสด

งานเลี้ยงการกุศลจบลงแล้ว

ผู้รับผิดชอบงานเลี้ยงของสภากาชาดแห่งเอเชียเดินเข้ามาคว้าจับมือของจางเย่ เขารู้สึกตื่นเต้นมากจนตัวสั่นไปหมด

ผู้รับผิดชอบงานเลี้ยง “อาจารย์จางครับ!”

จางเย่ “ครับ”

ผู้รับผิดชอบงานเลี้ยง  “ขอบคุณครับ! ขอบคุณ!”

จางเย่ “อ่า ไม่ต้องเกรงใจครับ”

ผู้รับผิดชอบงานเลี้ยง “ขอบคุณมากครับ! ขอบคุณมากจริงๆ!”

จางเย่ “ยินดีครับ เพื่อการกุศลนี่ครับ”

ไม่มีใครรู้ว่าประโยคนี้จางเย่ต้องกัดฟันพูดออกมาแค่ไหน

ผู้รับผิดชอบงานเลี้ยงตื่นเต้นจนพูดสะเปะสะปะ “หนึ่งร้อยล้านดอลลาร์เลยนะ ผลงานการบริจาคของคุณ พวกเราจะไม่ลืมเลือนไปชั่วชีวิต ผู้คนทั้งเอเชียจะจดจำความเมตตาของคุณและคุณเฉียนตลอดไป! ยอดบริจาคในวันนี้เกินความคาดหมายมาก พวกเราไม่กล้าจินตนาการเลยครับ! เมื่อครู่เจ้าหน้าที่สภากาชาดของเราถึงกับน้ำตาคลอ แม้ว่าจะเอาราคาประมูลทั้งหมดของเราในช่วงห้าปีที่ผ่านมารวมกัน ก็ยังไม่เยอะเท่าสินค้าประมูลหนึ่งชิ้นของคุณเลย คุณธรรมของคุณได้กระตุ้นผม และผมเชื่อว่ายังกระตุ้นอีกหลายคนด้วย ภายใต้การนำของคุณ จะมีคนมาร่วมบริจาคมากขึ้นอย่างแน่นอน!”

ได้เยอะมาก?

งั้นนายก็คืนให้ฉันสักสิบยี่สิบล้านสิ!

ฉันไม่บริจาคเยอะขนาดนี้แล้วได้ไหมล่ะ?

หัวใจของจางเย่กำลังหลั่งเลือด

ผู้รับผิดชอบงานเลี้ยง “เดิมทีงานเลี้ยงการกุศลเอเชียทุกปีจะมีของรางวัลแก่ผู้ที่มีส่วนร่วมมากที่สุด เรากำหนดรางวัลไว้ตั้งแต่แรกแล้ว” เขาลังเลเล็กน้อยจากนั้นก็พูดต่อ “แต่ว่าตอนนี้คงต้องเปลี่ยนแล้ว เพราะรางวัลนี้คงไม่อาจแสดงความขอบคุณที่พวกเรามีต่อพวกคุณได้ ผมขอกลับไปปรึกษากับเบื้องบนก่อน เพื่อประชุมและตัดสินใจ คุณรอผมหน่อยนะครับ เรื่องนี้ผมจะจัดการให้เร็วที่สุด! สำหรับคนเช่นคุณ พวกเราต้องให้รางวัลที่เป็นกำลังใจอย่างยิ่งใหญ่แน่นอน!”

เจ้าหน้าที่สภากาชาดหลายคนที่อยู่ใกล้ๆ เมื่อทำงานเสร็จแล้วก็เดินเข้ามา พวกเขาต่างมองจางเย่ ทันใดนั้นเสียงปรบมือก็ดังขึ้น!

นี่คือเสียงปรบมือเพื่อขอบคุณ!

นี่คือการปรบมือด้วยความเคารพ!

นี่คือเสียงปรบมือแห่งการชื่นชม!

เห็นผู้คนตื่นเต้นขนาดนี้ จางเย่ก็ไม่กล้าหน้าหนาถามพวกเขาว่ามีค่าคอมมิชชันให้หรือไม่ นี่ก็คือการเสแสร้งอย่างหนึ่ง คิดถึงตรงนี้ เขาก็หันไปมองรอบทิศ ครู่เดียวก็มองเห็นมิยาโมโตะเซ็นเซที่กำลังเดินออกไปข้างนอกพร้อมกับฝูงชน จางเย่รีบตะโกนเรียกเขาไว้

“อาจารย์มิยาโมโตะ!” จางเย่ตะโกน

มิยาโมโตะเซ็นเซหันมาอย่างประหลาดใจ

จางเย่ “ก่อนหน้านี้คุณบอกว่าระดับการเขียนอักษรของประเทศจีนเป็นยังไงนะ?”

ล่ามญี่ปุ่นที่อยู่ด้านข้างช่วยแปลให้เขาฟัง

เท้าของมิยาโมโตะเซ็นเซสะดุดจนเกือบล้ม เขาแสร้งทำเหมือนไม่ได้ยิน และหันหน้าเดินออกไป

จางเย่ตะโกนอยู่ด้านหลัง “อ้าว รีบไปไหนล่ะ? มาคุยกันอีกหน่อยสิ คุณจะวิจารณ์การเขียนอักษรของพวกเราทีมดาราจากจีนไม่ใช่เหรอ?”

มิยาโมโตะเซ็นเซสะดุดอีกครั้ง ก่อนจะรีบซอยเท้าจากไปทันที!

จางเย่หัวเราะเย็นชา นายจะมาอวดโอ่อะไรกับฉัน ทักษะการเขียนตัวอักษรทั้งหมดที่นายมีก็เรียนรู้มาจากพวกฉันทั้งนั้น การเขียนอักษรของประเทศจีนต้องให้นายมาวิจารณ์เหรอ?

ทีมดาราจากญี่ปุ่น “…”

ทีมดาราจากเกาหลี “…”

เจ้าหน้าที่สภากาชาด “…”

คนอื่นเขาตีคนไม่ตีหน้า!

จางเย่กลับดีนัก ตีคนแล้วยังตีหน้า!

ตบหัวแล้วยังไม่พอ แม่งยังวกกลับมาตบหน้าอีกฉาด!

มีเพียงทีมดาราจากประเทศจีนเท่านั้นที่ต่างจัดการธุระของตนเองไป พวกเขาคุ้นชินแล้ว นิสัยของจางเย่พวกเขาจะไม่รู้ได้ยังไง ครั้งนี้เดิมทีก็เป็นเพราะมิยาโมโตะเซ็นเซจงใจกลั่นแกล้งพวกเขาก่อน สุดท้ายยังไม่ทันแกล้งสำเร็จก็มาเจอกับปากกระบอกปืนของจางเย่พอดี คนในทีมดาราจากจีนยังคิดว่ามิยาโมโตะเซ็นเซโชคร้ายทีเดียว!

……

ด้านนอกงานเลี้ยง

มีผู้คนแออัดคับคั่ง

พอจางเย่เดินออกมาก็ถูกผู้สื่อข่าวจากประเทศต่างๆ ทั่วเอเชียรุมล้อม จนเดินออกไปไม่ได้ ทุกคนเบียดเสียดยัดเยียดแน่นขนัด

“อาจารย์จางเย่!”

“อาจารย์จาง!”

“ผมมาจากสถานีโทรทัศน์แห่งเกาหลี!”

“ฉันมาจากสำนักข่าวซินหัวค่ะ!”

“ฉันมาจากสถานีไดโตะของญี่ปุ่นค่ะ!”

“ช่วยให้สัมภาษณ์หน่อยได้ไหมครับ!”

“คุณทราบหรือไม่ครับว่า ‘หลานถิงซวี่’ ของคุณทำลายสถิติโลกด้านยอดขายภาพเขียนอักษร?”

“ใครเป็นครูสอนการเขียนตัวบรรจงกึ่งหวัดให้คุณเหรอคะ?”

“ผู้เชี่ยวชาญกล่าวว่าคุณเป็นคนที่มีทักษะการเขียนตัวอักษรที่สูงที่สุดในโลกในปัจจุบัน คุณคิดว่ายังไงครับ?”

“คุณคิดว่าการเขียนตัวบรรจงกึ่งหวัดของคุณ สามารถเรียกได้ว่าเป็นหนึ่งในใต้หล้าได้ไหมคะ?”

“การเขียนตัวบรรจงกึ่งหวัดของคุณดีเยี่ยมขนาดนี้ ในอนาคตจะผันตัวไปเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านนี้ไหมคะ?”

ภาษาญี่ปุ่นฟังไม่เข้าใจ

ภาษาเกาหลีก็ฟังไม่เข้าใจ

ดีตรงที่ผู้สื่อข่าวเหล่านั้นถามเขาเป็นภาษาอังกฤษ

แต่เขาก็ยิ่งฟังไม่เข้าใจไปใหญ่

จางเย่จึงทำได้เพียงตอบคำถามของผู้สื่อข่าวจีน “ทำลายสถิติการซื้อขายของโลก? ผมเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน น่าจะเป็นอย่างนั้นมั้ง ครูของผมคือหวางซีจือ แต่เดาว่าพวกคุณคงไม่รู้จัก หนึ่งในใต้หล้า? คนที่มีทักษะการเขียนตัวอักษรที่สูงที่สุด? ระดับนั้นผมไม่กล้ารับหรอกครับ ในประเทศจีนมีปรมาจารย์ด้านการเขียนอักษรมากมาย ผมเองก็ไม่ใช่คนในหมู่ผู้เชี่ยวชาญด้านการเขียนอักษร ทุกคนก็รู้ดีว่าผมก็เป็นแค่ศิลปินตัวเล็กๆ คนหนึ่งเท่านั้น”

คำถามมาอย่างไม่ขาดสาย

จางเย่ก็ตอบไปทีละข้อ

ในขณะเดียวกันเขาก็นึกขึ้นได้ เดิมที ‘หลานถิงซวี่’ ก็ไม่ใช่ของที่มีอยู่ในโลกใบนี้ ไม่เคยปรากฏขึ้นมาก่อน ดังนั้นเมื่อคนที่นี่เห็นเข้าจึงตกใจและคิดว่าเป็นผลงานของเทพเจ้า แต่ในความเป็นจริงแล้ว หากหยิบเอาการเขียนอักษรบรรจงกึ่งหวัดที่จางเย่เพิ่งเขียนแผ่นนี้ไปแสดงที่โลกเดิมของเขา แม้ว่าจะเหมือนต้นฉบับทุกอย่าง แม้แต่รูปลักษณ์ของทุกคำก็เหมือนกันทุกประการ แต่ก็เป็นได้แค่ของเลียนแบบเท่านั้น

หนึ่งร้อยล้านดอลลาร์งั้นเหรอ?

พอคิดมาถึงตรงนี้ จางเย่ก็สงบใจลงได้แล้ว

……

ในคืนนั้น

ข่าวเผยแพร่ไปทั่วทั้งเอเชีย

‘ดาราจีนคือดาวเด่น!’

‘หนึ่งร้อยล้านดอลลาร์สะเทือนทั้งเอเชีย!’

‘ผลงานการเขียนตัวอักษรอันน่าทึ่ง : หลานถิงซวี่!’

‘ดาราจีนกลายเป็นปรมาจารย์ด้านการเขียนตัวอักษรยุคใหม่!’

‘การเขียนตัวบรรจงกึ่งหวัดของจีนเขย่าโลก!’

‘งานประมูลเพื่อการกุศลประสบความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่!’

‘มิยาโมโตะเซ็นเซปรมาจารย์ด้านการเขียนตัวอักษรชาวญี่ปุ่นถูกตอกหน้า!’

ข่าวออกมาอย่างล้นหลาม

มีชาวเอเชียจำนวนไม่น้อยที่ไม่ได้ชมการถ่ายทอดสดงานเลี้ยงการกุศล แต่เมื่อรู้ข่าวก็ตกตะลึงเป็นอย่างมาก!

……

ตอนดึกของคืนเดียวกัน

ณ โรงแรมที่พัก

ทีมดาราจากจีนเรียกร้องให้ซื้อของกินกับไวน์ และมาเฉลิมฉลองในห้องพักของโรงแรม

“วันนี้มีความสุขมากเลย!”

“ในที่สุดก็ได้อันดับหนึ่งแล้ว!”

“ฮ่าๆ พวกนายเห็นสีหน้าของมิยาโมโตะเซ็นเซไหม?”

“เห็นๆ เสียหน้าจนหนีไปเลย”

“มา พวกเราหมดแก้ว”

“ฉันว่า ทุกคนควรดื่มให้อาจารย์จางหนึ่งแก้ว”

“ใช่ วันนี้ต้องขอบคุณจางเย่ที่แก้แค้นให้กับพี่สาวจางและเสี่ยวเสียน!”

“หมดแก้ว”

“เอามาอีก!”

หลังปาร์ตี้จบลง

ทุกคนต่างเปิดดูทำเนียบดาราระดับเอเชีย ทันใดนั้นก็พบว่าชื่อของจางเย่ขยับขึ้นมาถึงสองอันดับ แซงหน้าลีอันซูดาราเกาหลีสุดโด่งดังไปแล้ว!

นี่คือทำเนียบระดับเอเชียนะ!

นี่คือทำเนียบดาราชั้นนำที่มีอิทธิพลของเอเชียเชียวนะ!

ขยับขึ้นสองอันดับในชั่วข้ามคืน?

นี่สถานการณ์แบบไหนกัน!?