ที่สตูดิโอ

มีคนออกไปติดต่อกับทางญี่ปุ่น

ขณะเดียวกันคนที่เหลือก็คอยแนะนำเสนอข้อคิดเห็นต่อจางเย่ คุยกันเรื่องเครื่องมือ สำนวนว่าช่างรองเท้าอัปลักษณ์ 3 คนยังเหนือกว่าขงเบ้ง ดังนั้นพวกเขาจึงระดมความคิดกัน

ฮาฉีฉี “ใช้ปากกาคอแร้งใช่ไหม?”

มีคนเถียง “ผมว่าดินสอมั้ง”

จางเย่ส่ายหน้า “ไม่ใช่ดินสอแน่นอน”

เสี่ยวโจวพูดขึ้น “รู้แล้ว เคยได้ยินคนบอกว่าใช้จีเพ็น ทางญี่ปุ่นใช้แบบนี้ น่าจะมีหลายแบบเหมือนกันนะคะ”

จางเย่ตาเป็นประกาย “ใช่ๆๆ อันนี้ๆ! ฉันก็เคยได้ยิน เอาล่ะเสี่ยวโจว จีเพ็น ได้ๆ เอ้าๆ จดไว้นะ”

เสี่ยวหวังนั่งข้างเขา จดรายละเอียดอย่างจริงจัง

จางจั่ว “กระดาษเอสี่ด้วย”

จางเย่ตบขาฉาด “ใช่ อันนี้ด้วยๆ”

อู่อี้ “ไม้บรรทัด อย่าลืมไม้บรรทัด”

“ใช่ ไม้บรรทัด” จางเย่พยักหน้าแรง

เสี่ยวหวังเงยหน้าขึ้น “ถ้าวาดผิดละคะ? ทำยังไง?  ต้องมีลิควิดด้วยสิ!”

จางเย่ชี้ไปทางเธอ “ดูสิว่าเสี่ยวหวังรอบคอบขนาดไหน ใช่แล้ว ลิควิดด้วย!”

เสี่ยวหวังได้รับคำชมก็ยินดี “เป็นเพราะผู้กำกับจางชี้แนะได้ดีต่างหากละคะ!”

คนทั้งกลุ่มกระตือรือร้น ทำให้รายการของที่ต้องซื้อเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

ที่มุมหนึ่งของสตูดิโอ เด็กใหม่ที่เพิ่งเข้าร่วมสตูดิโอตาค้าง เขามองจางเย่ ฮาฉีฉี และคนอื่นๆ ในใจนึกถล่มบรรพบุรุษของคนเหล่านี้! คำพูดแต่ละคำที่ออกมาเหมือนจะนำเขาคืนสู่อดีตสมัยเด็ก!

ไม้บรรทัด?

กระดาษเอสี่?

ลิควิดอีก???

เชี่ย นี่มันของโบราณสมัยไหนกันแล้วเนี่ย?

ทำผิดเขาใช้เทปลบคำผิดกันหมดแล้ว!

เสี่ยวซุนลังเล ก่อนจะยกมือขึ้น “ผู้กำกับจางครับ เรื่องนี้…”

ฮาฉีฉีถาม “ว่ายังไงเสี่ยวซุน?”

เสี่ยวซุนยิ้มเจื่อน “ตอนนี้ทางญี่ปุ่นวาดการ์ตูนไม่ได้ใช้ของแบบนี้แล้วครับ เปลี่ยนไปใช้คอมพิวเตอร์กับโปรแกรมวาดภาพนานแล้ว”

จางเย่ “หือ?”

ฮาฉีฉี “อ้าว?”

จางจั่ว “เชี่ย จริงเหรอ?”

เสี่ยวซุนปาดเหงื่อ “ที่พวกคุณพูดถึงกัน เป็นเครื่องมือวาดรูปที่ไม่ได้ใช้มาหลายปีแล้วครับ ผมมีญาติอยู่ญี่ปุ่น คุ้นชินกับสถานการณ์ทางโน้น ว่างๆ ผมก็วาดการ์ตูนเหมือนกัน ของพวกนี้ผมก็เคยใช้ ไม่ต้องมีพวกลิคงลิควิดอะไรแล้วครับ!”

เหล่าระดับสูงในสตูดิโอหน้าแดง

จางเย่โพล่งขึ้นมา “ดูสิ ทุกคนออกความเห็นวุ่นวาย แต่เสี่ยวซุนเป็นมืออาชีพด้านการวาดรูป งั้นเราต้องฟังความเห็นมืออาชีพแล้วนะเรื่องนี้!”

พวกเราออกความเห็นวุ่นวาย?

คุณนั่นแหละที่เห็นด้วยกับทุกอย่างน่ะ!

ทุกคนกลอกตาใส่

จางเย่หัวเราะ “เอาล่ะเสี่ยวซุน เรื่องนี้ผมให้คุณจัดการ ต้องใช้อะไร ซอฟต์แวร์อะไรก็บอกเสี่ยวหวัง เธอจะจัดการติดตั้งให้”

เสี่ยวหวังรีบรับคำสั่ง “ฉันจะจัดการเรื่องนี้ให้เองค่ะ!”

……

คืนนั้น

อุปกรณ์ เครื่องมือ แม้แต่โต๊ะและเก้าอี้พิเศษก็พร้อมแล้ว

จางเย่ร้องขอมาสองชุด หนึ่งจะตั้งไว้ที่คฤหาสน์ของเขา อีกหนึ่งจะอยู่ที่สตูดิโอ

คอมพิวเตอร์เป็นรุ่นจอสัมผัสตัวล่าสุดจากบริษัทชั้นนำ เขาใช้งานและวาดลงบนจอได้ทันที ไม่ต้องมีอะไรเชื่อมต่อ ซอฟต์แวร์ดาวน์โหลดได้จากอินเทอร์เน็ต เลือกได้ตามใจ ไม่มีอะไรให้ชวนพิศวง

ที่บ้าน

สายจากอู๋เจ๋อชิงมาถึง

“ถึงบ้านแล้วเหรอ?”

“อ๊ะ ผมยังติดงานน่ะ”

“คืนนี้จะไปกินข้าวที่บ้านพ่อกับแม่ฉันไหม?”

“ไม่ได้แล้ว พวกเธอกินกันไปก่อนเลย”

“งั้นกลับไปแล้วค่อยทำกับข้าวไว้ให้เธอนะ”

“ไอ้หยา ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวผมสั่งข้าวเอง”

“ที่บ้านมีอะไรน่ะ?”

“อ้อ ผมกำลังทำห้องวาดรูป เลยต้องย้ายของเยอะหน่อย ห้องอ่านหนังสือเล็กนั่นคุณไม่ค่อยได้ใช้ไม่ใช่เหรอ? ผมขอทำเป็นห้องวาดรูปนะ โอเคไหม?”

“หึๆ เอาเลย”

“โอเค”

คุณอู๋มีข้อดีตรงนี้เอง จางเย่ทำอะไรเธอก็ไม่เคยวุ่นวาย

คุณอู๋จะอยู่ที่บ้านของพ่อแม่อยู่แล้ว จางเย่จึงตัดสินใจจะลองวาดสักเล็กน้อยก่อนเลือกเรื่อง สุดท้ายก็สั่งอาหารข้างนอกมากินเป็นมือเย็น พอเหล่าคนงานจัดห้องเสร็จเขาก็กินเสร็จพอดี หลังพวกเขาออกไป จางเย่ก็อาบน้ำอุ่นอยู่ครึ่งชั่วโมง จัดเรียงความคิดก่อนเริ่มงาน

……

แปดโมงครึ่ง

ในห้องวาดรูป

จางเย่นั่งบนเก้าอี้ทำงานตัวใหม่ของตน เปลี่ยนแปลงโหมดทำงานในทันที

เปิดคอมพิวเตอร์ เปิดโปรแกรมเฉพาะทางการวาดภาพ เริ่มขยับมือ ภาพวาดไม่จริงจัง แต่ตัวเขาเองกลับต้องตกใจ!

ปลา?

นก?

บ้าน?

รถ?

ขอเพียงจินตนาการได้ เขาก็สามารถลอกเลียนออกมาได้เหมือนจริงที่สุด ไม่มีอะไรหยุดยั้งเขาได้ ความรู้สึกนี้ยังยิ่งกว่าอัศจรรย์เสียอีก ท่าทางเขาไม่มีทางมีปัญหาถ้าจะวาดการ์ตูนจากโลกเดิมแน่ๆ ปัญหาเดียวคือเรื่องซอฟต์แวร์ จางเย่ใช้เวลาค้นหาและทำความคุ้นเคยกับวิธีการใช้งานเป็นชั่วโมง ทั้งการเติมสี ลบจุดผิดพลาด และบันทึกไฟล์

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

เทคนิคไม่มีปัญหา

เขาไม่มีปัญหากับการวาดภาพแม้แต่น้อย

ที่ขาดไปคือเรื่องที่จะวาด?

จางเย่เปิดแหวนเกม เปิดหน้าจอร้านค้า ซื้อแคปซูลความทรงจำอย่างบ้าคลั่ง กินเข้าไปทีละเม็ดอย่างต่อเนื่องแล้วหลับตาลง ทันใดเขาก็จดจำการ์ตูนที่เคยอ่านในโลกเก่าได้ทั้งหมด จำได้ทุกรายละเอียดของทุกบทของการ์ตูนทุกเรื่องในสมอง ในโลกใบก่อน จางเย่เองเป็นแฟนการ์ตูนและอนิเมะเช่นกัน ตั้งแต่เด็กก็เริ่มดูการ์ตูน โตมาก็อ่านมังงะ แม้จะไม่ใช่แฟนคลับอะไรขนาดนั้น ทั้งยังไม่ได้อ่านงานหลายชิ้นนัก แต่ก็ยังชมชอบที่ได้อ่านการ์ตูนญี่ปุ่นดังๆ

เลือกเรื่องไหนดีนะ?

ใช้งานชิ้นไหนดีนะ?

จางเย่ครุ่นคิดไปมาก็ยังตัดสินใจไม่ได้ เรื่องนั้น? เรื่องนั้นก็ดี! เรื่องนี้? เรื่องนี้ก็ไม่เลว! จะใช้เรื่องไหนดี? แต่คิดๆ ไป จางเย่ก็หัวเราะ เชี่ย จะเรื่องไหนก็เหมือนกันนี่ ยังไงก็ไม่มีในโลกใบนี้อยู่แล้ว จะเอาเรื่องไหนมาก็เหมือนกันนั่นแหละ!

เอาล่ะ งั้นก็เริ่มด้วยอันนี้นี่แหละ!

จางเย่ตัดสินใจแล้วก็เริ่มวาดในทันที!

……

วันพีซ (ONE PIECE)

ตอนที่ 1 : รุ่งสางของการผจญภัย

ความมั่งคั่ง ชื่อเสียง และอำนาจ ชายผู้ซึ่งได้ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกไว้ในครอบครอง เมื่อครั้งอดีตจ้าวแห่งโจรสลัดโกลด์โรเจอร์ ประโยคหนึ่งที่เขาได้พูดไว้ก่อนตาย ได้ทำให้ประชาชนทั่วทุกมุมโลกมุ่งหน้าสู่น่านน้ำทะเล “สมบัติของข้ารึ? ถ้าอยากได้ข้าจะยกให้! ก็ลองหาดูซี่ ข้าได้เอาทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้ไว้ ณ ที่แห่งนั้นแล้ว!” [1]

โลก…

ได้อ้าแขนรับยุคสมัยแห่งโจรสลัดแล้ว

……

แกรกๆๆ

แกรกๆๆ

มีแต่เสียงปากกาวาดรูปวาดผ่านหน้าจอ

หนึ่งชั่วโมง

สามชั่วโมง

ห้าชั่วโมง

เขาลงมือวาดทั้งคืน

จากไม่คุ้นชินในตอนแรก เขาก็ค่อยๆ คุ้นชิน ยิ่งวาดเร็วขึ้นเรื่อยๆ

จางเย่จมจ่อมจนหลงลืมเวลา เวลาเขาทำงานก็เป็นแบบนี้ประจำ ไม่กิน ไม่ดื่ม ไม่นอน ไม่มีใครหยุดเขาได้กระทั่งเขาพอใจหรือขยับไม่ได้แล้ว

หนึ่งบท

สองบท

พอฟ้าสว่าง เขาก็วาดจบไปสองตอนเต็มๆ แล้ว!

หลังจางเย่ถมพื้นหลังของช่องสุดท้ายตอนที่สองด้วยสีดำเสร็จ เขาก็มองผลงานที่ตนทำมาทั้งคืน ก่อนตกตะลึง นี่มันจะไวเกินไปไหม? แค่คืนเดียวก็วาดจบไปสองตอนแล้วเหรอ? ก่อนนี้เคยได้ยินแต่ชีวิตนักวาดนั้นล้วนแต่ทนทุกข์ ไม่ว่าจะเป็นรายสัปดาห์หรือรายเดือนก็ตามแต่ อย่างมากที่สุดก็ส่งงานได้แค่สัปดาห์ละตอนเท่านั้น? แถมกว่าจะเสร็จก็เหนื่อยรากเลือดอีก?

ทำไมฉันไม่เหนื่อยเลยนะ?

ลูกพี่ไม่เหนื่อยเลยสักนิด

จางเย่เพิ่งวางปากกา เดินออกไปกินอาหารเช้าอย่างสดชื่น

เขาไม่เหนื่อยเลยสักนิด วาดอย่างรวดเร็ว แต่เพราะว่าเขาเต็มไปด้วยไอเดียของงานของคนอื่น ไม่ต้องมีร่าง ไม่ต้องวางพล็อต ไม่ต้องทำดีไซน์ตัวละคร แค่วาดไปเท่าที่รู้! แถมแม่งยังมีผลเพิ่มความไวกับผลเพิ่มความอึดอยู่ด้วย…

แล้วแม่งจะไม่เร็วได้ยังไง!

 [1] ตอนที่ 1 หน้าที่ 1 “ONE-PIECE” เออิจิโระ โอดะ, สำนักพิมพ์สยามอินเตอร์คอมมิก.