ฉันนี่แหละคือซูเปอร์สตาร์ I’m really a superstar 1444 : เซอร์ไพรส์ของ POO สตูดิโอ!
วาดภาพ
ทำกับข้าว
ล้างจาน
พอตอนค่ำก็วาดต่อ
หนึ่งวันจางเย่วาดออกมาได้สามตอน
นี่ก็คือเขา มีแรงกายเช่นนี้ มีความเร็วเช่นนี้ แล้วก็ยังมีนิสัยอดทนไม่บ่นว่า หากเปลี่ยนเป็นคนอื่นสองวันวาดออกมาได้ตอนหนึ่งก็คงเหนื่อยจนเป็นบ้าแล้ว
ที่บ้าน
จางเย่เปิดวีดิโอคอล
ฮาฉีฉีกับคนอื่นๆ ล้วนอยู่ที่ปลายสายแล้ว
ทุกคนถาม “ผู้กำกับจาง เกิดอะไรขึ้น?”
จางเย่ตอบยิ้มๆ “ส่งไปให้พวกคุณเรียบร้อยแล้ว พวกคุณดูอีเมลสิ”
ฮาฉีฉีนิ่งงัน “อีเมลอะไรคะ?”
ฮาฉีฉีตอบ “การ์ตูนไง งานชิ้นใหม่ของผม รีบหาคนมาจัดการต้นฉบับเถอะ อย่าลืมว่าต้องปกปิดตัวตนด้วยนะ”
จางจั่วตกใจจนนิ่งค้าง “อะไรนะครับ? อีกชิ้น?”
เสี่ยวหวังเบิกตา “หา?”
เสี่ยวซุนปากอ้าตาค้าง “คุณยังมีแรงออกผลงานอีกเหรอ?”
จางเย่ยิ้ม “ก็ผมอยู่บ้านว่างๆ นี่นา”
ฮาฉีฉีฟังแล้วก็ตื่นเต้น เธอเพิ่งเข้าใจว่าคำพูดของผู้กำกับจางเมื่อวานหมายถึงอะไร นี่จะเล่นใหญ่เกินไปแล้ว “ได้ค่ะ ฉันจะรีบไปจัดการให้ คุณวางใจได้เลยค่ะผู้กำกับจาง!”
จางเย่สั่งการ “พี่สาวของเสี่ยวซุนเคยเปิดเผยหน้าแล้ว ไม่ต้องให้เธอออกไปอีกรอบแล้ว ไม่อย่างนั้นความแตกแน่ ใช่แล้ว จริงสิ พี่เขยของเสี่ยวซุนล่ะ ว่างไหม?”
เสี่ยวซุน “หา ว่างครับ”
จางเย่ “ดี งั้นก็รบกวนพี่เขยคุณแล้ว”
ฮาฉีฉีถาม “ครั้งนี้จะใช้นามปากกาว่าอะไรดีคะ?”
จางเย่คิดเล็กน้อย “ชื่อโซระก็แล้วกัน”
ทุกคนสงสัย
โซระ？
อาโออิ？
นี่มันชื่ออะไรกัน?
……
วันต่อมา
ญี่ปุ่น โตเกียว
ที่ POO สตูดิโอ
หนึ่งในนิตยสารการ์ตูนรายสัปดาห์ที่ใหญ่ที่สุดหนึ่งในสามของญี่ปุ่น
ยามนี้บรรยากาศในแผนกบรรณาธิการล้วนไร้ชีวิตชีวา
หัวหน้าแผนกบรรณาธิการชี้จมูกด่าว่า “ทำไมถึงไม่มีการ์ตูนดีๆ เลย? หา? ฉันไม่เชื่อหรอก สำนักพิมพ์ใหญ่ขนาดนี้ นักวาดการ์ตูนมากมายขนาดนี้ ไม่มีการ์ตูนที่สามารถเทียบกับสำนักพิมพ์โชเน็นได้เลยหรือไง? ไปหามาให้ฉัน! ไปขุดมาให้ได้! ต้องหาเจอแน่นอน!”
‘วันพีซ’ ดังเกินไปแล้ว!
ทุกวันนี้สำนักพิมพ์โชเน็นแข็งแกร่งมาก!
เดิมที POO สตูดิโอของพวกเขากับสำนักพิมพ์โชเน็นก็มีช่องว่างอยู่ ยอดขายก็ดี อิทธิพลก็ดี ทุกครั้งสำนักพิมพ์โชเน็นมักเป็นที่หนึ่ง พวกเขาเป็นที่สอง ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้โชเน็นยังออกการ์ตูนแห่งชาติเรื่องวันพีซมาอีก ความสำเร็จยิ่งถูกดึงให้ห่างออกไป ส่วนพวกเขานับวันยิ่งก้าวตามอีกฝ่ายไม่ทัน วันพีซหนึ่งเล่มทำให้ยอดขายนิตยสารของสำนักพิมพ์โชเน็นพุ่งทะยานไปถึงสามสิบเปอร์เซ็นต์!
นี่จะจัดการยังไง？
จะไล่ตามยังไง?
วิกฤตการเอาชีวิตรอดนี้เป็นเรื่องเร่งด่วนสุดขีดของพวกเขาแล้ว!
หลังเลิกประชุม
เหล่าบรรณาธิการล้วนมีสีหน้าทุกข์ตรม
“ทำยังไงดี?”
“สำนักพิมพ์โชเน็นโชคดีจริงๆ”
“ใช่ การ์ตูนระดับชาติ กี่ปีถึงจะมีมาสักครั้ง ผลคือบังเอิญหรือไม่ก็ไม่รู้แต่ก็ถูกสำนักพิมพ์โชเน็นคว้าไว้ได้ ไม่สมเหตุสมผลเลย”
“ไม่ต้องพูดแล้ว รีบหาต้นฉบับเถอะ”
“หาอะไรล่ะ การ์ตูนดีๆ น้อยเกินไปแล้ว”
“งานที่เทียบกับวันพีซได้ ในห้าปีก็ไม่มีสักชิ้นหรอก”
โทรศัพท์บนโต๊ะดังขึ้น
ฟูจิวาระ โคจิรับสายแบบไร้ชีวิตชีวา
“ฮัลโหล?”
“ฟูจิวาระ มีคนส่งต้นฉบับมา”
“หน้าใหม่เหรอครับ?”
“ใช่ อยู่ชั้นล่างแล้ว”
“ได้ ผมจะลงไปรับเอง”
วางสายแล้ว ฟูจิวาระ โคจิไม่ได้มีความคาดหวังอะไรขณะเดินลงไป
เขาอยู่ในแผนกบรรณาธิการก็เป็นมนุษย์ประเภทว่างงาน บรรณาธิการที่มีความสามารถจริงๆ ในมือล้วนถือต้นฉบับของนักเขียนใหญ่ไว้ แต่เขาทำงานมาสองสามปีแล้วยังได้แต่รับผิดชอบต้นฉบับของนักเขียนใหม่อยู่เลย ต้นฉบับของหน้าใหม่พวกนี้มีมาทุกวัน ล้วนไม่เคยมีผลงาน ถูกดึงดูดมาด้วยชื่อเสียงของสำนักพิมพ์ ไม่ใช่มืออาชีพอะไร คุณภาพต้นฉบับก็ไม่คงที่ ปกติแล้วไม่มีระดับเลยด้วยซ้ำ ความรู้ทั่วไปล้วนผิดพลาด เขาต้องค่อยๆ ชี้ทีละจุดๆ ทุกวันล้วนปวดหัวเจียนตาย
การ์ตูนดีๆ!
การ์ตูนดีๆ อยู่ที่ไหน!
ชั้นล่าง
ห้องพูดคุย
ในมุมส่วนตัวที่หนึ่ง ฟูจิวาระ โคจิมองเห็นคนแล้ว
“สวัสดีครับคุณบรรณาธิการ”
“ครับ เชิญนั่งเถอะ”
“นี่คือต้นฉบับครับ”
“ครับ ขอผมดูหน่อย”
ฟูจิวาระ โคจิไม่ได้ใส่ใจนัก พลิกต้นฉบับดูแบบผ่านๆ เหมือนที่ผ่านมา ทว่าตอนที่ดูถึงหน้าที่ห้า เขาพลันนิ่งงัน ร่างกายก็พลันเหยียดตรงขึ้น สูดหายใจแล้วรีบพลิกต้นฉบับกลับไปเริ่มอ่านใหม่ตั้งแต่หน้าแรกอีกครั้ง！
หน้าที่หนึ่ง！
หน้าที่ห้า!
หน้าที่สิบ!
ฟูจิวาระ โคจิทึ่มทื่อแล้ว!
เขาตื่นเต้นเล็กน้อย ไม่กล้าเชื่อจนต้องพลิกกลับไปอ่านอีกรอบ!
สิบนาทีหลังจากนั้น
แผนกบรรณาธิการ
ฟูจิวาระ โคจิกลับมาอย่าวรวดเร็วราวติดปีก ตะโกนเสียงดังว่า “หาเจอแล้ว! หาเจอแล้ว!”
ทุกคนมองเขา
“ฟูจิวาระ มีอะไรเหรอ?”
“หาอะไรเจอ?”
“เห็นอะไรมาถึงได้ตื่นเต้นแบบนี้ เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
ฟูจิวาระ โคจิตะโกนเสียงดัง “ทุกคนรีบดูต้นฉบับเรื่องนี้เร็ว!”
บรรณาธิการคนหนึ่งเอ่ยว่า “ไม่ใช่ว่าคุณรับผิดชอบต้นฉบับของหน้าใหม่เหรอ? หน้าใหม่จะวาดผลงานดีๆ อะไรออกมาได้?”
“ไอ้หยา” ฟูจิวาระ โคจิรีบตอบ “คุณดูก่อนค่อยมาคุยกับผม!”
ตอนนั้นเองหัวหน้าบรรณาธิการเองก็เข้ามา “ให้ฉันดูหน่อย”
บรรณาธิการคนอื่นๆ เองก็ล้อมวงเข้ามา
โซระ？
‘นารูโตะ’?
“เป็นการ์ตูนแนวไหนล่ะ?”
“ที่แท้ก็เป็นหน้าใหม่”
“การดีไซน์ตัวประกอบยอดเยี่ยมมาก แต่ว่าตัวละครหลักนี่มันอะไร?”
“ใช่ อุซึมากิ นารูโตะ? ทำไมเขามีหนวดแล้วล่ะ?”
“หนวดนี่น่าเกลียดชะมัด”
“ฟูจิวาระ นี่คือการ์ตูนดีที่คุณบอกเหรอ?”
แค่เริ่มต้นทุกคนก็ถกเถียงกันไปดูกันไป แต่ว่ายิ่งอ่านไปถึงช่วงหลังๆ ทุกคนก็ยิ่งเงียบ เมื่อมาถึงหน้าสุดท้ายทั่วทั้งแผนกบรรณาธิการก็เงียบเป็นเป่าสาก!
อ่านจบแล้ว!
บรรณาธิการทุกคนล้วนตกตะลึง!
หัวหน้าแผนกบรรณาธิการนิ่งค้าง “นี่คือต้นฉบับของหน้าใหม่?”
ฟูจิวาระ โคจิรีบตอบว่า “จริงแท้แน่นอนครับ!”
หัวหน้าบรรณาธิการตอบว่า “คุณตอบเขาไปว่ายังไง?”
ฟูจิวาระ โคจิพูดว่า “ผมบอกว่าเขาว่าต้นฉบับนี้ไม่เลวเลย เขาอยากทำเป็นเรื่องยาว ผมบอกว่าต้องผ่านการพูดคุยกับหัวหน้าบรรณาธิการก่อนถึงตกลง ให้เขากลับไปรอข่าวก่อน ผมเอาช่องทางติดต่อมาแล้ว แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ใช่ตัวนักเขียนจริงๆ แต่เป็นตัวแทน นักเขียนคงไม่อยากเปิดเผยตัวตน แล้วก็อาจจะไม่ใช่หน้าใหม่ แต่อาจเป็นนักเขียนที่ประสบความสำเร็จนานแล้วสักคนที่อยากเปลี่ยนนามปากกา? เรื่องนี้ใครจะไปรู้”
หัวหน้าบรรณาธิการตบไหล่เขา สูดหายใจแล้วตอบว่า “ทำได้ดีมาก เรื่องนี้ทำได้ดีมาก นักวาดคนนี้ภายหลังก็ให้คุณรับผิดชอบ รีบติดต่อเขา คุยกับเขาเรื่องการทำสัญญาทำเป็นเรื่องยาว ตั้งแต่สัปดาห์นี้เป็นต้นไปลงเรื่อง ‘นารูโตะ’ เป็นเรื่องยาวของ POO สตูดิโอ บอกเขาว่าเราจะแนะนำเขาให้ดีที่สุด ปฏิบัติกับเขาให้ดีที่สุด ไม่ให้เขาไปที่สำนักพิมพ์อื่นแล้ว!”
ฟูจิวาระ โคจิเอ่ยอย่างกระตือรือร้นว่า “เข้าใจแล้วครับ!”
หัวหน้าบรรณาธิการบอกคนอื่นๆ “เรื่องยาวนี่คงไม่จำเป็นต้องพูดคุยกันแล้วใช่ไหม?”
“ไม่ต้องแล้ว!”
“สนุกมากจริงๆ!”
“ถ้านี่ไม่ทำเป็นเรื่องยาวก็ไม่สมเหตุสมผลแล้ว”
“ต้องพึ่งพาเรื่องนี้มาสู้กับวันพีซแล้ว!”
“จะสู้ได้จริงๆ เหรอ?”
“แน่นอน! การ์ตูนเรื่องนี้ไม่ด้อยไปกว่าวันพีซแน่นอน! ยิ่งไปกว่านั้นจากจังหวะการเดินเรื่อง ‘นารูโตะ’ ยังเข้มข้นกว่า ‘วันพีซ’ ซะอีก!”
“ในที่สุดผลงานระดับนี้ก็มาแล้ว!”
“ฮ่าๆๆ ครั้งนี้โชคดียืนอยู่ฝั่งพวกเรา!”
“อ๊าๆๆๆ พวกเราฟื้นตัวได้แล้ว!”
Comments