150 การประชุมวางแผนกะทันหัน

 

“”อื~ม…….””

 

ฉัน ฮิลเดโทร่า และเรเลียเรด อาจกำลังมีสีหน้าที่คล้ายกันอยู่

จะว่ายังไงดี……การแสดงออกที่ขมขื่น จะพูดแบบนั้นก็คงได้มั้ง?

 

――สิ่งนี้ไม่มีทางได้ออกอากาศ ไม่แปลกเลยที่จะถูกปฏิเสธ หาคำพูดอะไรมาพูดต่อไม่ออกเลย อื่น ๆ

 

ฉันคิดว่าพวกเรากำลังคิดในสิ่งเดียวกัน เช่นเดียวกับการแสดงออกทางสีหน้าของพวกเรา

 

 

 

สำหรับตอนนี้ นี่เป็นการยืนยันสถานการณ์ปัจจุบันของอะไรก็ตามที่พวกเขากำลังทำอยู่

ไม่ว่าจะการแสดงความคิดเห็นหรือการให้ความช่วยเหลือ ฉันก็ไม่สามารถพูดอะไรได้หากไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

 

นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าพวกฉันถึงได้กำลังดูภาพสะท้อนที่ถ่ายโดยสถานีกึ่งออกอากาศของสถาบัน

เมื่อลอยแผ่นคริสตัลเวทมนตร์ไว้ใกล้กำแพง พวกเราก็เริ่มดูภาพสะท้อนที่ถ่ายไว้ทีละงาน――หินเวทมนตร์สามารถใช้ได้เป็นเวลานานนั้นมีราคาที่แพงมาก ดังนั้นดูเหมือนว่าโดยทั่วไปพวกเขาจะใช้หินเวทมนตร์ที่สามารถถ่ายทำได้ในเวลาสั้น ๆ มาใช้งาน

 

และ ความประทับใจที่ได้คือ 「อื~ม……」

 

“ปะ เป็นยังไงบ้างครับ? บอกหน่อยสิครับว่าคิดยังไงกันบ้าง”

 

ผู้จัดการถาม

ตัวเขา ทีมงาน สมาชิกใหม่……ยกเว้นชาร์ลที่ดูเหมือนไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ แต่คนอื่น ๆ ที่เหลือกำลังสนใจกันอย่างมาก ดูเหมือนทุกคนต้องการความเห็น

 

“เอ๊ะ เอ่โต๊ะ……อาโน๊น๊า ก่อนอื่นเลย ขอถามพวกคุณก่อนได้ไหมว่าชอบแบบไหนกัน ระหว่างอ่อนโยน หรือ เข้มงวด?”

 

เรเลียเรดถามอย่างสงวนท่าทีต่อหน้าฉันและฮิลเดโทร่าที่พูดอะไรไม่ออก

 

“แน่นอนว่าขอให้เข้มงวดได้เลยครับ！พวกเราจะมาหยุดตรงนี้ไม่ได――”

 

“ถ้างั้นให้ระวังเรื่องการบันทึกเสียงก่อนเลย！！ “

 

เรเลียเรดแผดเสียงใส่ทันทีที่ได้ยินว่าขอแบบเข้มงวด เป็นการแผดเสียงใส่โดยไม่ลังเล ฉันรู้สึกสดชื่นขึ้นเล็กน้อยเมื่อสามารถสลัดความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้ออกไปได้

 

“ก่อนอื่นเลย แค่จะจับใจความให้ได้ว่ากำลังพูดอะไรอยู่ก็ยากแล้ว！ เร่งเสียงให้มากกว่านี้！ พูดให้มันชัดและลื่นกว่านี้！ อยู่กลางแจ้ง！？ เอาให้เสียงทะลุฟ้าไปเลย！”

 

อ้า จากนี้สินะ

 

“โดยเฉพาะคิคิเนีย！ รู้ไหมว่าที่บันทึกเสียงได้ยาก ก็เพราะหล่อนเอาแต่เดินไปเดินมา！ ถ้าจะพูดก็ให้หยุดก่อน！ อย่าเคลื่อนไหววุ่นวายเกินไป！ ถึงจะเคลื่อนไหวนิดหน่อยก็ควรคุยนัดแนะกับตากล้องไว้ก่อน ไม่งั้นเขาก็ตามถ่ายไม่ได้กันพอดี！ แล้วทำไมถึงถ่ายฉากออกกำลังกายคนเดียวไม่รู้จบแบบนั้นด้วยล่ะ！？ ไอ้นั่นคืออะไร！？ ต้องการจะสื่อถึงอะไร！？ คิดว่าจะมีใครอยากดูรายการแบบนี้รึไงกัน！？”

 

จำได้ว่าคิคิเนียมีความสามารถด้านกืฬาที่สูง พวกเขาเลยบอกว่าต้องการที่จะสร้างโปรเจ็กต์ที่ใช้สมรรถนะร่างกายของเธอให้เป็นประโยชน์ ผลลัพท์ดูเหมือนจะมีแต่ผลกระทบด้านลบเท่านั้นที่โดดเด่นอย่างเลวร้าย

 

“เราเข้าใจว่าโจเซคอตต์ซังมีความรู้มากมาย ยังไงก็ตาม หากหัวข้อนั้นเฉพาะเจาะจงมากเกินไป สำหรับผู้ชมทั่วไปก็ตามคุณไม่ทันหรอกนะคะ”

 

ฮิลเดโทร่าก็เริ่มบ่นเช่นกัน นั่นสินะ สำหรับฉัน ฉันไม่เข้าใจเลยว่าเรื่องที่กำลังพูดอยู่ในบทพูดคนเดียวของโจเซคอตต์คืออะไร

 

“คุณต้องคิดก่อนว่ากำลังพูดเพื่อใคร มีเพียงผู้เชี่ยวชาญและแฟนละครตัวยงเท่านั้นที่จะเข้าใจสิ่งนี้ คุณคิดว่าจะมีผู้ชมสักกี่คนที่เข้าใจ? เรามั่นใจเลยว่ามีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นค่ะ”

 

ความสามารถด้านกีฬาที่สูงของคิคิเนียกลายเป็นการเสียเวลา และ โจเซคอตต์ถึงจะพูดเก่ง แต่เนื้อหาของสิ่งที่พูดก็เจาะจงมากเกินไป

ม๊า ฉันไม่คิดว่างานของมือสมัครเล่นจะสามารถใช้งานได้ทันที ดังนั้นฉันจึงคิดว่าก็คงจะออกมาประมาณนี้แหละ

 

ไม่สิ อาจจะเป็นการดีกว่าหากว่าพวกเขาจะคิดว่าตัวเองยังคงเป็นแค่มือสมัครเล่น

อย่างน้อยก็น่าจะทำให้ไม่กังวลกันจนมากเกินไป

 

“ฉันไม่ผิด！ เพราะผู้กำกับเป็นคนบอกให้ทำแบบนี้เอง！”

 

“ใช่แล้ว ถึงคิคิเนียซังจะชอบเคลื่อนไหวตามอารมณ์กับแรงกระตุ้นบ่อย ๆ ก็ตาม แต่ดิฉันก็ทำตามสิ่งที่ถูกบอกจริง ๆ 『ช่วยบอกผมทีสิครับว่า คุณคิดว่าอะไรคือเสน่ห์ของโรงละคร』นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมดิฉันถึงพูดในสิ่งที่พูดไป”

 

ดูเหมือนว่าสมาชิกใหม่ที่ได้แสดงเป็นตัวหลักก็มีประเด็นเช่นกัน

 

ม๊า ก็นั่นสินะ ถึงฉันจะถูกบอกสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระในการถ่ายทำ นั่นก็ไม่ได้หมายความตามนั่นจริง ๆ โดยปกติก็ยังต้องทำงานภายใต้การกำกับดูแลและคำสั่งของผู้กำกับอยู่ดี

 

ผู้กำกับกล่าวตัวสั่น ขณะที่ทุกสายตาจับจ้องไปที่เขา

 

“กะ ก็เพราะ！ ถ้าพวกเราไม่ทำอะไรที่แตกต่างจากของเมืองหลวง ของลิสตัน หรือของซิลเวอร์ล่ะก็！ พวกเรากำลังสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเงินทุน ประสบการณ์ หรือทักษะของพนักงานของเรา นั่นเป็นเหตุผล！ ถ้าทำแบบเดียวกันคงไม่ได้ออกอากาศแน่！”

 

อืม เข้าใจล่ะ ฉันเข้าใจว่าเขากำลังหมายถึงอะไร

หลังตรวจสอบอย่างละเอียดสรุปก็เป็นเรื่องของการแข่งขันในโปรเจ็กต์

ฉันเข้าใจ แต่ปัญหาก่อนหน้านั้น

 

ทั้งเรเลียเรดและฮิลเดโทร่าต่างก็แสดงความคิดเห็นของตนไปแล้ว ดังนั้นตอนนี้ก็ขึ้นอยู่กับฉันแล้ว

 

“ฉัน ถูกสอนให้พยายามอธิบายสิ่งต่าง ๆ ในลักษณะที่เข้าใจง่าย

เมื่อไปเยี่ยมชมธุรกิจของมืออาชีพ ฉันมักจะถูกบังคับให้ทำในสิ่งที่ต้องการความชำนาญเป็นพิเศษ ฉะนั้นแล้วสิ่งที่ต้องทำเกี่ยวกับอะไร หรือหมายความว่ายังไง และต้องการสื่ออะไรไปถึงผู้ชม ทำให้ต้องคิดก่อนที่จะพูด”

 

เทคนิคของฉันเรียนรู้มาจากเบนเดริโอ้ล่ะนะ ในตอนที่ฉันปรากฎตัวบนเมจิกวิชั่นในช่วงแรกเริ่ม เขาได้สอนฉันหลายอย่างในขณะที่อยู่ด้วยกัน พูดง่าย ๆ ก็คือเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญในอุตสาหกรรมนี้

 

“ถ้าจะให้พูดถึงคิคิเนียต่อจากก่อนหน้านี้ จะเป็นการดีกว่าที่จะไม่ปล่อยให้เธอทำคนเดียว ในขณะที่เธอยังไม่เป็นที่รู้จัก หากต้องการโชว์ความสามารถด้านกีฬาขั้นสูงจริง ๆ ก็น่าจะให้เธอไปโชว์เทียบกับคนอื่น ๆ ผู้ชมจะเข้าใจได้ง่ายกว่า ถ้ามีคนให้เปรียบเทียบก็สามารถเข้าใจกันได้ทันทีจริงไหม?”

 

รายการสุนัขก็เป็นแบบเดียวกัน ฉันจึงสามารถพูดได้

แม้แต่เด็กประถมหนึ่งอายุหกหรือเจ็ดขวบก็สามารถเข้าใจเรื่องนี้ได้เพียงแค่มีการเปรียบเทียบ

 

“โจเซคอตต์ซามะ จะดีกว่าไหมถ้าจะทำให้ออกมาดูเป็นการสนทนามากกว่าการพูดคนเดียว?

ให้ลองคิดหากได้พูดคุยกับคนรักละคร ผู้เชี่ยวชาญ นักแสดงชาย นักแสดงหญิง และใช้ความรู้สึกนั้นพิจารณาว่าจะถ่ายทอดความรู้เหล่านั้นให้ผู้ชมในลักษณะที่เข้าใจง่ายได้อย่างไร คิดว่าหากทำได้คงได้รับความนิยมในไม่ช้าค่ะ”

 

ความรู้ของเธอคือของจริง เพราะอย่างงั้นทุกอย่างจึงขึ้นอยู่กับว่าจะนำเสนอออกไปยังไง คิคิเนียเองก็เช่นกัน ไม่ว่ายังไงเธอก็จะกลายเป็นที่ต้องการอย่างแน่นอน ฉันคิดว่าถ้าสามารถหารวิธีการ และการนำเสนอที่ถูกจุดก็น่าจะสามารถใช้งานได้ทันที

 

……ทว่า ถึงจะเป็นรายการละครเรื่องโปรด ผู้ชมก็ต้องเบื่อในที่สุด เพราะอย่างงั้น พวกเขาควรคิดว่าจะทำอะไรในก้าวต่อไปเอาไว้ได้เลย

 

ม๊า แต่หากอยากประสบความสำเร็จในฐานะนักแสดงในสักวันหนึ่ง ก็ไม่จำเป็นต้องไปยุ่งอะไรตรงนั้น

 

“แล้ว?”

 

“หืม?”

 

เรเลียเรดพูดขึ้นมาว่า「แล้ว?」แต่……อะไร? ความเห็นของฉันจบแล้ว

 

“ดังนั้น ผลสรุปของเรื่องนี้คือ พวกคุณจะใช้ประโยชน์จากสิ่งเหล่านี้ และถ่ายทำภาพสะท้อนกันยังไง เนียคิดว่าทำยังไงถึงจะดีล่ะ?”

 

……ฟุมุ

 

“ว่าไปแล้ว พวกฉันถูกเรียกตัวมาเพื่อคุยเรื่องนั้นสินะ”

 

จนถึงตอนนี้ฉันได้ยืนยันสถานการณ์ปัจจุบันเรียบร้อยแล้ว และแสดงความเห็นว่าคิดยังไงหลังจากได้ดูภาพสะท้อน

ในกรณีนั้น ได้เวลาคุยกันว่าจะทำอะไรต่อไป……ไม่สิ ต้องบอกว่าได้เวลาเข้าประเด็นหลักจะถูกกว่า

 

 

 

――「จุดขายของสถานีออกอากาศแห่งนี้คืออะไร？」

 

――「สิ่งพิเศษที่เมืองหลวง ลิสตัน ซิลเวอร์ไม่มีคืออะไร？」

 

――「สามารถถ่ายทำภาพสะท้อนอะไรที่นี่ได้บ้าง？」

 

――「ในเมื่อยังไม่เป็นที่รู้จัก ไม่สนใจลองทำสิ่งที่เข้าใจกันเฉพาะวงในกันดูก่อน？」

 

――「ควรทำภาพสะท้อนที่เหมือนเป็นการเปิดตัวเพื่อเป็นที่ระลึกแก่การเปิดสถานี อาจเป็นความคิดที่ดี」

 

――「รายการที่ง่ายต่อการเข้าใจของใครก็ตามที่กำลังดูอยู่ ด้วยเนื้อหาที่เข้าใจง่าย」

 

การประชุมวางแผนซึ่งค่อย ๆ ร้อนแรงขึ้น และเริ่มมีการแลกเปลี่ยนความเห็นกันอย่างต่อเนื่อง ดำเนินไปจนดึกดื่น