175 งานแข่งขันศิลปะการต่อสู้ระดับอาณาจักรรอบคัดเลือก ตั้งแต่การแข่งขันหลักไปจนถึงตอนจบ และความหมายของการดำรงอยู่ของฉัน

(โปรดเตรียมใจก่อนอ่าน……………………………………..)

งานแข่งขันศิลปะการต่อสู้ระดับอาณาจักร เริ่มต้นขึ้นด้วยคำทักทาย และจบลงด้วยคำปราศรัยปิดจาก ฮูเรนซ์・อาร์ตัวร์ ราชาองค์ที่สิบสี่แห่งอาณาจักรอาร์ตัวร์

จบเรียบร้อยแล้ว

จบลงไปแล้ง

…………

อืม จบแล้วสินะ อืม

กล่าวกันว่านี่เป็นงานแข่งขันศิลปะการต่อสู้ขนาดใหญ่ในระดับนานาชาติที่ไม่เคยมีมาก่อน เต็มไปด้วยความตื่นเต้น ความโกลาหล และการถกเถียงกันมากมาย

มีผู้แข็งแกร่งมากมายเข้าร่วม และมีฉากที่น่าประทับใจมากมาย

มีแนวโน้มที่จะออกอากาศซ้ำทุกนัดบ่อย ๆ บนเมจิกวิชั่นในช่วงหนึ่งเดือนนับจากนี้

และ ทำให้ฉันมั่นใจ

――ถึงแม่ว่าฉันจะกลายเป็นเด็กผู้หญิง แต่ฉันก็ยังคงแข็งแกร่งกว่าใคร ๆ ในยุคนี้

ฉันรู้สึกไม่สบายตัวทุกครั้งที่ใคร ๆ เถียงกันว่าใครเก่งที่สุดหรือแข็งแกร่งที่สุด ฉันหยุดหัวเราะไม่ได้ และไม่สามารถหยุดถามว่า「ทำไม？」ได้

ทำไมนับสู้ยุคนี้ถึงได้อ่อนแอขนาดนี้กัน

เกิดอะไรขึ้นกับลูกศิษย์ที่ฉันเลี้ยงดูในชาติที่แล้ว พวกเขาไม่ได้ส่งต่อสิ่งใดให้กับคนรุ่นหลังเลยรึ? เกิดอะไรขึ้นกัน มันเกิดอะไรกันแน่

ฉันแข็งแกร่งแน่นอน

แม้แต่ชาติที่แล้ว ฉันก็แข็งแกร่งจนผิดปกติ

ฉันรู้สึกเหมือนได้ต่อสู้กับพระเจ้าและได้รับชัยชนะ

ฉันเข้าใจดีว่าตัวเองแทบไม่มีความทรงจำอะไรมากนัก แต่ด้วยความรู้สึกและประสบการณ์ที่ฉันมีในสมัยนั้น ฉันก็เชื่อว่าแม้แต่เด็กที่มีร่างกายอ่อนแอก็ยังสามารถแข็งแกร่งในแบบของตัวเองได้

ถ้าอยู่ในสถานะแบบนี้ล่ะก็ ฉันคิดว่าคงจะมีคนที่ฉันสามารถสู้จนตายอยู่ด้วย

แต่นั่นก็คือนั่น

ทุกคนอ่อนแอ อ่อนแอมาก. พวกเขาล้วนแต่เป็นคนอ่อนแอที่มีชื่อเสียงยิ่งใหญ่เกินตัว แทบจะไม่มีเนื้อหนังอย่างแท้จริงเลย วิชาดาบคืออะไร ความเร็วเสียงคืออะไร

ฉันเคยคิดว่าทลายสวรรค์อ่อนแอ แต่เห็นชัดแล้วว่าฉันคิดผิด

ไม่ใช่ว่าทลายสวรรค์อ่อนแอ แต่เป็นเพราะทุกสิ่งทุกอย่างล้วนอ่อนแอ

การแข่งขันศิลปะการต่อสู้น่าตื่นเต้นมาก

ฉันสามารถพูดได้อย่างมั่นใจว่าประสบความสำเร็จ

ทว่า ความหวังส่วนตัวของฉันกลับไม่เป็นจริง

――ไม่มีเลยเหรอ ผู้แข็งแกร่ง ไม่มีผู้จัดเจนที่จะทำให้ฉันครั่นคร้ามได้เลยเหรอ

งานแข่งขันศิลปะการต่อสู้เป็นทัวร์นาเมนต์ที่มผู้คนจำนวนมากจากหลายประเทศเข้าร่วม ดังนั้นจึงมีการตั้งกฎเกณฑ์อย่างเคร่งครัด

มีการวางกฎระเบียบที่เข้มงวด ซึ่งหมายความว่าใครก็ตามที่ฝ่าฝืนแม้แต่น้อยจะถูกตัดสิทธิ์

ประเด็นก็คือ เป็นการตัดสินใจเพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขาฆ่ากันเอง

หากคุณฆ่าคู่ต่อสู้ระหว่างการแข่งขัน คุณจะถูกตัดสิทธิ์ทันที ราชาทรงเป็นคนรับรองกฎดังกล่าว

อาจเป็นเพราะผู้เข้าร่วมหลายคนเป็นที่รู้จักและมีชื่อเสียง

หากพวกเขาบดขยี้กันจนถึงตาย จะกลายเป็นผลเสียในอนาคต นักผจญภัยมีหน้าที่ของนักผจญภัย  และนักศิลปะการต่อสู้ก็มีหน้าที่ของนักศิลปะการต่อสู้

เราไม่สามารถปล่อยให้คนที่มีความสามารถตายเพื่อความบันเทิงได้

ด้วยเหตุผลดังกล่าว จึงไม่มีแมตช์ที่หลุดโลก และไม่มีผู้เสียชีวิต แม้จะมีอาการบาดเจ็บมากมาย แต่นั่นคือเรื่องที่ช่วยไม่ได้

และ มีการจัดแบ่งประเภท

ฝั่งมือเปล่า และ ฝั่งใช้อาวุธ

โดยส่วนตัวแล้ว ฉันเชื่อว่านักศิลปะต่อสู้ไม่ใช่แค่แขน และขาของพวกเขา แม้แต่เลือดหยดเดียวก็สามารถใช้เป็นอาวุธได้ แต่โดยธรรมชาติแล้วคนทั่วไปดูเหมือนจะคิดว่าการใช้มีดนั้นแข็งแกร่งกว่ามือเปล่า

ด้วยเหตุนี้ ประเภทต่าง ๆ จึงถูกแบ่งออก

“――เช่นนั้น ชิโชว ได้โปรดกล่าวนำให้ด้วยครับ”

หืม?

“ให้ฉันพูดเหรอ?”

“ไม่มีใครอื่นแล้วครับ ได้โปรด”

แกนดอล์ฟขอให้ฉันทำ

……ไม่ว่าฉันจะอยู่ตำแหน่งไหนก็ตาม ก็ยังรู้สึกแปลก ๆ สำหรับฉัน คนที่อายุน้อยที่สุดต้องมาพูดแบบนี้ แต่ม๊า ก็เอาสิ ฉันหิวแล้ว และคงจะไม่เริ่มจนกว่าจะมีคนเริ่ม

“ถ้าเช่นนั้น ฉันเอง ทุกคน คัมไป”

เหล่าลูกศิษย์ถือแก้วไวน์และแก้วเบียร์ ฉันอิจฉาผู้ใหญ่ที่ดื่มแอลกอฮอล์ได้ ส่วนฉันมีแค่น้ำผักผลไม้รวม

ที่นี่คือ ห้องส่วนตัวที่ร้านอาหารระดับสูง 『คุโรยูริ โนะ คาโอริ』

รู้สึกเหมือนจะกลายเป็นสถานที่พบปะสังสรรค์ขาประจำไปแล้ว แต่ก็ช่วยไม่ได้มีสถานที่จำนวนไม่มากนักที่พวกเราจะสามารถพบปะกันได้โดยไม่มีใครเห็น

เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์แล้วนับตั้งแต่การแข่งขันศิลปะการต่อสู้สิ้นสุดลง

ดูเหมือนว่าหลังจากนั้นทุกคนจะยุ่งมาก และฉันเองก็ยุ่งเหมือนกัน ดังนั้นพวกเราจึงตัดสินใจที่จะมารวมตัวกันในวันนี้ แทนที่จะเป็นทันทีหลังทัวร์นาเมนต์

“――ขอแสดงความยินดีด้วย กับชัยชนะของริโนกิส และ อันเซล”

“”คัมไป””

แม้ว่าจะเป็นห้องส่วนตัวแต่ก็ไม่สามารถตะโกนออกมาดัง ๆได้เนื่องจากทำเลที่ตั้ง แต่เหล่าลูกศิษย์ก็ตอบรับด้วยเสียงร่าเริง

ว่าไปแล้วก็มีผู้ชนะอยู่ถึงสองคน

ผู้ชนะประเภทมือเปล่าคือ นักผจญภัยริโนะ

เธอเป็นกรณีของตัวเต็งที่วิ่งตรงมาอย่างยิ่งใหญ่ แต่เพราะแบบนั้น จึงเป็นเหตุผลที่คนส่วนใหญ่ต่างสามารถยอมรับได้

ผู้ชนะประเภทอาวุธคือ อันเซล แม้ว่าเขาจะปลอมแปลงรูปลักษณ์ และชื่อของเขาก็ตาม เนื่องจากเขากลัวว่าจะเกิดปัญหากับการจัดการบริหารร้านเหล้าของตัวเอง เขาจึงลงทะเบียนโดยใช้นามแฝง 「เซล」 และเข้าร่วมการแข่งขัน

โดยส่วนตัวแล้วฉันสามารถพูดได้ว่านี่ก็เป็นเรื่องปกติเช่นกัน

เขาเป็นลูกศิษย์ของฉัน เป็นหนึ่งในคนที่เก่งที่สุดแข็งแกร่งที่สุด จึงไม่มีทางที่เขาจะแพ้

ลินเนตต์และเฟรซ่าไม่ได้เข้าร่วม

แกนดอล์ฟพ่ายแพ้ให้กับริโนกิส เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ล่ะนะ เป็นแมตช์เดียวที่ฉันพบว่าน่าสนใจเล็กน้อย แกนดอล์ฟโดน「เสียงอสนีบาต」ของริโนกิส และริโนกิสก็โดน「อสนีบาตคำราม」ของแกนดอล์ฟเช่นนกัน นั่นน่าสนใจ คิดว่าจะมีฝั่งไหนตายซะแล้ว ถือว่าโล่งอกไป

…….ม๊า เหล่าลูกศิษย์ของฉัน นี่คือผลลัพธ์

ฉัน ฮิลเดโทร่า เรเลียเรด และคนอื่น ๆ ได้ทำงานกับเมจิกวิชั่น เช่น การสัมภาษณ์ และการรายงานข่าว ตั้งแต่รอบคัดเลือกของการแข่งขัน ไปจนถึงรอบแข่งขันจริง

แล้วแน่นอนว่าสมกับเป็นดินแดนลิสตันที่แสนผ่อนคลาย งานแข่งขันศิลปะการต่อสู้ที่มีขนาดใหญ่ขนาดนี้ผ่านไปโดยไม่มีใครสังเกตเห็น นั่นเป็นเหตุผล ฉันเองก็มีสภาพถูกตามล่าเช่นกัน นั้นเป็นเพราะฉันได้เดินทางไปที่เกาะลอยฟ้าที่เป็นสถานที่จัดงานแข่งขันศิลปะการต่อสู้ร่วมกับนักผจญภัยริโนะ แล้วหลังจากนั้นฉันก็ยุ่งอยู่กับงานจนแยกกัน

ฉันได้ดูการแข่งขันมากมาย และได้พบกับผู้เข้าแข่งขันมากมาย แต่…….ม๊า ฉันพอแล้วกับผิดหวัง

เรื่องที่น่าตื่นเต้นจริง ๆ คือ

ตั๋วสำหรับเข้าชมการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ซึ่งมีที่นั่งมากเพียงพอถึงหนึ่งหมื่นที่ ถูกขายหมดภายในเวลาไม่กี่วัน ยิ่งไปกว่านั้น เห็นได้ชัดว่ามีการสอบถามเกี่ยวกับตั๋วจนกระทั่งก่อนการแข่งขันอย่างไม่ขาดสาย

ฉันได้ยินข่าวลือว่าตั๋วเข้าชมทัวร์ ซึ่งรวมถึงบริการรับส่งไปกลับ อาหาร และที่พัก ถูกนำไปขายที่ตลาดมืด และราคาสุดท้ายเพิ่มขึ้นเป็นมากกว่าห้าแสนครัม

แน่นอนว่าการแข่งแต่ล่ะนัดก็ถูกถ่ายเก็บไว้ด้วย

การตัดต่อเสร็จสมบูรณ์ และออกอากาศได้ในเวลาอันสั้นไม่ถึงครึ่งวันได้อย่างน่าประหลาดใจ เห็นได้ชัดว่ามีผู้คนจำนวนมากรีบไปที่ร้านค้าและบ้านเรือนที่ได้ติดตั้งแผ่นคริสตัลเวทมนตร์เอาไว้เพื่อดูการแข่งขัน

แน่นอนว่า ยอดขายของแผ่นคริสตัลเวทมนตร์ก็เพิ่มขึ้นมาก เพราะผลจากงานแข่งขันศิลปะการต่อสู้

บางคนสั่งซื้อล่วงหน้า และเมื่อเหลือเวลาก่อนการแข่งขันไม่กี่วัน ลูกค้าหลายคนก็รีบเข้ามา และทำให้ขายไปได้อีกหลายเครื่อง

แม้ว่าจะยังไม่มีข้อมูลโดยละเอียด แต่ดูเหมือนว่าผลการเผยแพร่เมจิกวิชั่นซึ่งเป็นหนึ่งในวัตถุประสงค์หลักนั้นจะมีผลอย่างมาก

หลังจากงานเลี้ยงอาหารค่ำเล็ก ๆ ที่เรียกว่าการเฉลิมฉลองชัยชนะสิ้นสุดลง ทุกคนก็แยกย้าย

อันเซล กับเฟรซ่ากลับไปที่ร้านเหล้า

ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเสนอเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ราคาถูกตามปกติให้กับผู้ที่ไม่มีเงินในวันนี้

แกนดอล์ฟมุ่งหน้าไปในทิศทางที่ตรงข้ามกับสถาบัน

ดูเหมือนว่าหลายคนเห็นความรุ่งโรจน์ของเขาในการแข่งขัน และได้ร้องขอให้ร่วมมือด้วย ใช่ และเมื่อเร็ว ๆ นี้เขาได้เริ่มเดินทางไปเยี่ยมเยือนโรงฝึกรอบ ๆ เมือง

ลินเนตต์มุ่งหน้าไปยังท่าเรือ

เธอคงอยากเจอกับพี่ชายที่น่าจะกำลังขับเรือเดี่ยวสำหรับวิงค์โร้ดอยู่โดยเร็วที่สุด จึงพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

จากนั้น ก็เหลือเพียงแค่ฉันกับริโนกิสที่หน้าร้านอาหารเท่านั้น

ไม่มีเหตุผลที่จะอยู่ที่นี่ ฉันจึงค่อย ๆ เดินกลับไปยังสถาบัน

――เมืองหลวงที่มีชีวิตชีวา และเจริญรุ่งเรืองนับตั้งแต่มีการจัดงานแข่งขันศิลปะการต่อสู้ และดึงดูดนักท่องเที่ยวจากต่างประเทศ ในที่สุดก็ดูเหมือนจะสงบลงบ้างแล้ว

ยังคงมีความรู้สึกประทับใจอยู่บ้าง เช่น การปรากฏตัวของนักศิลปะต่อสู้หลายคนจากประเทศอื่น ๆ และผู้คนที่นี่และที่นั่นพูดคุยกันเสียงดังเกี่ยวกับการแข่งขัน แต่สิ่งเหล่านี้จะหายไปในที่สุด

ยิ่งเมื่อฉันเข้าใกล้สถาบันมากขึ้นเท่าไหร่ ความนิยมก็ยิ่งลดลงเท่านั้น

“เท่านี้ ก็สามารถบอกลาริโนะได้แล้วสินะคะ”

ริโนกิสพูดกับฉัน

“เธอไม่จำเป็นต้องทิ้งไปก็ได้นะ นั่นเป็นตัวละครที่ฉันอุตส่าห์ทุ่มเทอย่างหนักเพื่อสร้างขึ้นมาเลย”

ฉันคิดว่านักผจญภัยริโนะที่ฉันสร้างขึ้นสำหรับทัวร์นาเมนต์ได้ทำหน้าที่ของตนสำเร็จแล้ว

ความนิยมของเธอซึ่งแต่เดิมก็น่าทึ่งอยู่แล้วนั้น กลับยิ่งน่าทึ่งยิ่งขึ้นไปอีกหลังจากชนะการแข่งขัน และเมื่อเร็ว ๆ นี้ ฉันได้รับรู้ว่ามีการผลิตสินค้าจำนวนมากของเธอโดยไม่ได้รับอนุญาต

ถ้าหากว่าเธอดังมากขนาดนี้ ฉันรู้สึกว่าพวกเราน่าสามารถใช้ชื่อของริโนะทำอะไรได้มากยิ่งกว่านี้

“ไม่ค่ะ ดิฉันพอแล้ว”

แต่ดูเหมือนริโนกิสจะไม่มีแรงจูงใจเหลืออีกต่อไปแล้ว ก็ตามที่เธอประกาศไว้ว่า มีความตั้งใจที่「จะเกษียณหากได้ชัยชนะ」

ม๊า ก็ขึ้นกับการตัดสินใจของริโนกิสล่ะนะ

“……ฉันก็อาจจะเหมือนกัน พอแล้วล่ะ รู้สึกเหมือนได้ทำอะไรที่ต้องการบางอย่างสำเร็จไปแล้ว”

ไม่นานหลังจากที่กลายมาเป็นเนีย・ลิสตัน ฉันก็มีเป้าหมายที่คลุมเครืออย่าง 「อยากจัดงานแข่งขันศิลปะการต่อสู้ระดับชาติ」 และตอนนี้ก็สำเร็จแล้ว

กับการฉลองชัยชนะในวันนี้ ฉันรู้สึกว่ามันจบลงแล้ว

บรรลุเป้าหมายใหญ่แล้ว จบแล้ว ผ่านไปแล้ว

ตอนนี้เป้าหมายที่ติดอยู่ในใจก็หายไปแล้ว ทำให้ดูเหมือนจะเกิดรูโหว่ขึ้นมา รู้สึกได้ถึงสายลมใหม่อันสดชื่น

ฉันรู้สึกเหมือนสายลมกำลังบอกอะไรฉันอยู่

――ชีวิตของเนีย・ลิสตันซึ่งต้องดิ้นรนกับปัญหาต่าง ๆ อย่างสิ้นหวัง ดูเหมือนจะมาถึงจุดเปลี่ยนแล้ว

กิจกรรมส่งเสริมการขายของเมจิกวิชั่นพุ่งสูงขึ้นอย่างมากจากงานแข่งขัน นั่นยังไม่น่าพอใจงั้นเหรอ

「คนที่แข็งแกร่งกว่าฉัน」ที่ฉันเฝ้ารอมาเป็นการส่วนตัว อาจจะไม่มีอยู่บนโลกใบนี้ก็ได้

หรืออย่างน้อยก็อาจจะไม่ใช่ในอาร์ตัวร์ หรือประเทศรอบ ๆ ล่ะมั้ง

ฉันเดาว่าบทบาทของฉันที่นี่จบลงแล้ว

ขณะที่ฉันเดินครุ่นคิดเรื่องพวกนี้ บางที แผ่นหลังของฉันคงดูเหมือนกับคนชราที่เหนื่อยล้าและหดหู่

――เหมือนกับชีวิตในชาติก่อนของฉัน ย้อนกลับไปในตอนนั้น เมื่อฉันสูญเสียจุดมุ่งหมายในชีวิตไป ความปรารถนาที่จะตายในสนามรบก็ไม่อาจเป็นจริง และร่างกายกับทักษะที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดีก็อ่อนแอลง

ไม่เหลืออะไรเลยเหรอ

ฉันจะต้องตายด้วยวัยชราเหมือนเมื่อครั้งก่อนงั้นเหรอ

หรือยังมีบางสิ่งบางอย่างหรือเปล่า

สิ่งที่ฉันต้องทำน่ะ