168 วางแผนที่จะเข้าร่วมวิงค์โร้ดในตอนจบชั้นประถมศึกษาปีที่สอง

 

” ――โย๊ว เนีย・ลิสตัน”

 

หืม? ……โอยะ?

 

หลังเลิกเรียนในวันหนึ่ง การสอบเลื่อนระดับชั้นสิ้นสุดลงแล้ว และเหลือเวลาอีกเพียงไม่กี่วันเท่านั้นในภาคการศึกษาที่สาม

เมื่อฉันกลับมาถึงหอพักหญิง ใบหน้าที่คุ้นเคยก็เรียกฉันที่ใกล้ทางเข้า

 

ชาร์ลนั่นเอง

เขาคือคนที่ดูเหมือนมีพฤติกรรมไม่ดีของสถานีกึ่งออกอากาศ

 

เนื่องจากฉันอยู่ชั้นประถม และเขาอยู่ชั้นมัธยมต้น พวกเราจึงไม่ค่อยมีโอกาสได้เจอกันมากนัก

ปกติฉันจะเห็นเขาจากระยะไกลเท่านั้น นี่จึงเป็นการพูดคุยแบบซึ่งหน้ากันครั้งแรกนับตั้งแต่ก่อนวันหยุดฤดูร้อนปีที่แล้ว

 

บริเสณหน้าหอพักหญิง

ถึงเขาจะดูเหมือนมีพฤติกรรมไม่ดีนิดหน่อย แต่หน้าตาของเขาก็ไม่ได้แย่เลย

 

――อุมุ ฉันเข้าใจได้

 

“มีประชุมเหรอคะ? หรือว่ากำลังมารอใครอยู่หรือเปล่า?”

 

ฉันเห็นท่าทางเขาเหมือนกำลังรอคนรัก

หรือบางทีเขาอาจจะชวนเธอออกเดทหรืออะไรทำนองนั้น

 

ถึงจะเป็นเรื่องยากสำหรับขุนนางระดับสูง แต่สมัยนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ขุนนางระดับล่างจะตกหลุมรักหรือแม้กระทั่งแต่งงานกับสามัญชนได้

เหมือนกับที่มีมาสเตอร์ของบาร์แห่งหนึ่งเคยพูดกับผู้ส่งสารของขุนนางว่า「ในยุคนี้สถานะทางสังคมมีประโยชน์อะไร」และขับไล่ไสส่งออกไป ยุคนี้ก็เป็นเช่นนั้นแล

 

แต่ว่าชาร์ลตอบว่า「ไม่ใช่」

 

“มารอเธอนั่นแหละ”

 

…………

 

“ขอโทษนะคะ ฉันพึ่งอายุแปดขวบ เลยไม่มีความคิดที่จะจะออกเดทกับคุณ”

 

“โอะ? …..โอ๊ว ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าเองก็ไม่ได้สนใจเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมเหมือนกัน”

 

ดูเหมือนเขาจะประหลาดใจจริง ๆ อยู่ครู่หนึ่ง แต่โล่งอกไปที การแปลกใจหมายความว่าเขาไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย ใช่แล้วล่ะ ใช่แล้วล่ะ ต้องแบบนี้สิ อย่าคิดที่จะแตะต้องเด็กผู้หญิงวัยแค่นี้แม้แต่ปลายเล็บ จะได้มีชีวิตที่ยืนยาว แม้ว่าจะมีข้อบกพร่องอยู่ก็ตาม

 

แต่นั่นหมายความว่ามีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวใช่ไหม

 

“จ๊า ถ้าอย่างงั้น คุณอยากจะคุยเรื่องที่เกียวกับเมจิกวิชั่นหรือคะ?”

 

นั่นคือจุดเชื่อมต่อเดียวระหว่างพวกเรา ถ้าอย่างงั้นก็เป็นธุระที่ ――

 

“ไม่ มันต่างออกไปนิดหน่อย แต่ก็มีเรื่องที่อยากจะขอคำปรึกษาแน่นอนล่ะนะ”

 

เอ๊ะ? ไม่ใช่เหรอ?

 

“ขอเวลาสักครู่ได้ไหมล่ะ? ข้าแค่ต้องการเวลาเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น”

 

 

 

ฉันบอกให้เขาไปที่ห้องของฉันเพื่อคุยกัน แต่ชาร์ลปฎิเสธอย่างหนักแน่น และบอกอย่างมั่นใจว่า「จะจบในทันที」และพยายามพูดให้ตรงจุดทันที

 

เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่สิ่งที่ต้องเก็บไว้เป็นความลับจากใครเป็นพิเศษ คงจะไม่ได้สนใจว่าใครจะได้ยินสินะ

 

เพียงเพราะเป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งอยู่ที่ทางเข้าหอพักหญิง เขาจึงได้รับความสนใจเป็นอย่างมาก

ทั้งนักเรียนที่พึ่งกลับมา และนักเรียนที่กลับมาถึงแล้ว ผู้จัดการหอพัก คารุมะก็ด้วย เธอกำลังเฝ้าดูอยู่ในขณะที่กำลังซ่อนตัวอยู่ใกล้ทางเข้าหอพัก

ในฐานะผู้หญิงวัยประมาณเธอ เธอจึงสนใจความสัมพันธ์แบบโรแมนติกเป็นอย่างมาก ยังไงก็ตาม ฉันกับชาร์ลอายุห่างกันมาก ดังนั้นอาจมีความกังวลผสมอยู่ด้วย

 

……ฉันไม่สนใจหรอกว่าจะมีใครเห็นฉันไหม แต่ฉันรู้สึกไม่อยากให้ริโนกิสมาเห็นฉันในตอนนี้ ยังไงดี ฉันอยากเป็นคนบอกต่อหน้าเธอเองมากกว่าให้เธอมาเห็นด้วยตัวเอง
{TN.อาการพ่อบ้านใจกล้า? ฮา}

 

ม๊า ช่างปะไร

ถ้าเป็นงานที่สามารถยืนคุยกันได้ก็รีบมาทำให้เสร็จเร็ว ๆ กันเถอะ

 

“ก่อนอื่น ข้าได้ขอคำปรึกษากับฮิลเดโทร่าซามะมาแล้ว แต่ตอนนี้เธอยุ่งมาก เลยบอกให้ข้ามาคุยกับเนียแทน นั่นเป็นเหตุผลที่ข้ามาที่นี่”

 

“อ้า การแนะนำจากฮิลเด้สินะ”

 

หากเป็นแบบนั้น ปฏิเสธไม่ได้ล่ะน๊า

ฉันแน่ใจว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับเมจิกวิชั่นในทางใดทางหนึ่งล่ะมั้ง

 

“ตอนนี้เธอดูยุ่งมากเป็นพิเศษเลยสิเน๊”

 

“มีการถ่ายทำที่เกี่ยวกับอาหารตัวอย่าง และงานแข่งขันศิลปะการต่อสู้ เธอมาที่สถานีกึ่งออกอากาศเพียงบางครั้งเท่านั้น”

 

งั้นเหรองั้นเหรอ ดูเหมือนว่าเรเลียเรดก็ยุ่งมากเช่นกัน สถานที่เดียวที่มีเวลาว่างเหลืออยู่คือ ดินแดนลิสตันที่ทำช่องสบาย ๆ

 

“น๊า เป็นเรื่องจริงหรือเปล่าที่เธอมีความสัมพันธ์ส่วนตัวกับบริษัทเซโดนีน่ะ?”

 

โอ๊ะโตะ การสนทนาไปในทิศทางที่ไม่คาดคิด

 

“จะว่ามีก็มีน่ะ”

 

พวกเขาช่วยฉันไว้มากกับเรื่องเงินหนึ่งพันล้านครัม ทว่า ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่มีการติดต่อใด ๆ อีกเลย

 

ไม่สิ ไม่ได้ขาดไปหรอก

อาจมีหรือไม่มีลูกศิษย์บางคนที่ยังติดต่อกับบริษัทเซโดนิอยู่ และถ้าไม่มี ฉันก็เข้าไปทักทายอีกครั้งก็ได้น่ะ ฉันคิดว่าเราอาจทำธุรกิจอีกครั้งในสักวันหนึ่ง ไม่มีเหตุผลที่จะตัดการเชื่อมต่ออันมีค่านี้ออก

 

“จริงเหรอ? มีจริงเหรอ? รู้จักกันมากแค่ไหนแล้ว?”

 

มากแค่ไหน? อื~ม……

 

ห”ความสัมพันธ์มูลค่าพันล้าน?”

 

“……พัน ล้าน……ขอโทษที ข้าไม่เข้าใจนิดหน่อย แต่หมายความว่ามีสัมพันธ์ลึกซึ้งใช่ไหม?”

 

“ม๊า ก็รู้สึกแบบนั้นล่ะ”

 

อย่างที่คิดไว้ ฉันไม่สามารถพูดได้ว่าพวกเขาช่วยฉันทำเงินพันล้านได้ คำอธิบายเลยยุ่งยาก

 

“สรุปแล้ว คุณมีธุระอะไรล่ะ? ฉันตอบไม่ได้หรอกนะถ้าคุณไม่ถามสักที”

 

“อ้า จริงด้วย ――ม๊า พูดตามตรงข้าอยากให้เธอช่วยสั่งซื้อชิ้นส่วนเรือเหาะจากแว็ง เดอ ครุชให้หน่อยน่ะ”

 

ชิ้นส่วนเรือเหาะ?

 

“พูดให้เจาะจงมากขึ้นคือ ชิ้นส่วนสำหรับวิงค์โร้ด”

 

วิงค์โร้ด……?

 

 

 

” ――กลับมาแล้ว ช่วยชงชาสำหรับสองคนที ฉันจะตอบคำถามให้ทีหลัง แต่ตอนนี้เงียบไว้”

 

ทันทีที่ฉันกลับเข้ามาในหอพัก ฉันก็รีบปิดปากริโนกิสที่กำลังรออยู่ไว้ก่อน และเชิญชาร์ลเข้ามา

 

“ซ้า นั่นลงสิ แล้วเล่าเรื่องส่วนที่เหลือให้ฟังซะ”

 

ดูเหมือนว่าชาร์ลจะคิดว่าเขาสามารถหนีไปได้หากเพียงแค่ยืนและรีบคุย แต่สถานการณ์ตอนนี้แตกต่างออกไป

 

ตอนนี้ฉันสนใจเรื่องนี้แล้ว

 

“เอ๊ะ เอ๊ะโตะ……เข้าใจแล้ว”

 

ริโนกิสรู้สึกสับสน แต่ก็เหมือนจะสังเกตได้อย่างรวดเร็ว และเริ่มชงชา ――ดูเหมือนเธอจะเข้าใจดีจึงเลือใบชาราคาแพง ใช่แล้ว ตอนนี้เขาเป็นแขกของฉันแล้ว เอ๊ะ จะเสิร์ฟคุกกี้พวกนั้นด้วยเหรอ? จะมีเหลือสำหรับเวลาคืนนี้ของฉันไหม?

 

“เป็นห้องที่ไม่มีการตกแต่งเลยน๊า ห้องของผู้หญิงมันต้อง ――”

 

อย่ามองไปทั่วห้องหน่า รีบนั่ง และเริ่มคุยได้แล้ว

 

ฉันอยากจะพูดแบบนั้น แต่ฉันกลั้นไว้ก่อน และรอให้ชาร์ลนั่งลงบนเก้าอี้

เมื่อรู้ตัวว่าฉันกำลังจ้องมองขณะที่เขากำลังมองไปรอบ ๆ ห้อง ในที่สุดเขาก็ยอมนั่งลงบนเก้าอี้

 

“จ๊า ม๊า ข้าคงต้องเล่าตั้งแต่แรกสินะ

 

วิงค์โร้ดคือ การแข่งขันเรือเดี่ยวที่เกิดขึ้นในจักรวรรดิการบินแว็ง เดอ ครุช ――”

 

 

 

การแข่งขัน

ฉันเป็นเพียงคนป่าเถื่อนที่ไม่รู้จักอะไรเกี่ยวกับการแข่งขันในรูปแบบอื่นนอกจากการต่อสู้ การแข่งขันอื่น……ที่เรียกว่าการแข่งขันกีฬาไม่เคยอยู่ในหัวของฉันเลย

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมการวิ่งไล่จับกับสุนัขถึงได้รับนิยมอย่างแปลกประหลาดมากขนาดนี้

 

มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ชอบการแข่งขัน

สิ่งที่ฉันแข่งขันด้วยคือ การกระทำป่าเถื่อน โหดร้าย นองเลือด และสุดท้ายก็เป็นการสังหารหมู่ฝ่ายเดียวเท่านั้น

 

ใช่แล้ว มีรายการที่สันติสุขมากมายในโลกนี้ที่คุณสามารถแข่งขันได้โดยไม่ต้องเสียเลือด

 

――การแข่งขันในรายการที่สงบสุข

――หากเป็นแบบนั้น น่าตรงกับเนื้อหารายการอนุรักษ์นิยมในอาณาเขตของดินแดนลิสตัน

 

มีหัวเรื่องให้มองหาได้มากมายจริงไหม

แม้แต่ผู้เฒ่าสบาย ๆ ที่ชื่นชอบช่องลิสตันก็อาจจะกำลังแข่งขันอะไรสักอย่างหนึ่งอยู่ บางทีอาจจะอยากดูใครก็ได้มาเล่นกีฬาให้ดู

 

ยังไงก็ตาม หัวข้าประเภทนี้แทบไม่ถูกแตะต้องเลย

โดยเฉพาะตอนนี้ที่ผู้คนรอบตัวฉันกำลังยุ่งอยู่กับผู้เข้าแข่งขันของงานแข่งขันศิลปะการต่อสู้ระดับอาณาจักร นี่เป็นโอกาศอันดีที่จะก้าวนำหน้ากลุ่ม

 

นิทานภาพเล่าเรื่องที่โดนยึดไปโดยดินแดนซิลเวอร์ แต่ครั้งนี้ฉันจะไม่พลาด

 

“แล้ว? ฉันต้องจ่ายเท่าไหร่สำหรับวิงค์โร้ดนั่น? ฉันสามารถเข้าร่วมการแข่งขันเรือเดี่ยวนั่นได้ไหม?”

 

“ไม่สิ ข้าแค่ต้องการชิ้นส่วนสำหรับเรือเดี่ยวสำหรับวิงค์โร้ดเอง”

 

“เอาหน่า มารีบทำกันเถอะ การแข่งขันเรือเดี่ยว รีบรวบรวมผู้เข้าแข่งขันกันเลย”

 

“……โอ้ย สายตาเธอน่ากลัวไปแล้ว……”

 

ก็ชัดอยู่แล้ว

ครั้งนี้ฉันจะไม่ยอมให้โปรเจ็กต์นี้หลุดมือไปเด็ดขาด