215 ความมุ่งมั่นของซิลเลน

 

ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ซิลเลนจะมาอยู่ที่คฤหาสน์ของฉัน

ม๊า แต่ก็ตามที่คาดไว้ สมาชิกของราชวงศ์จะไม่สามารถออกมาค้างคืนข้างนอกได้ตลอดเวลาก่อนที่จะแต่งงาน ดังนั้นดูเหมือนว่าเธอจะต้องเดินทางไปมาระหว่างปราสาทกับคฤหาสน์ของฉันประมาณครึ่งสัปดาห์ต่อครั้ง

 

เธอบอกว่าจะกลับไปที่ปราสาทก่อน เพื่อนำกระเป๋าเดินทางของเธอมาด้วย

 

ฉันกับพวกเด็ก ๆ จึงเตรียมการต้อนรับเธอ และเมื่อฉันคิดว่าเธอใกล้จะมาถึงแล้ว พวกเราก็ออกไปที่หน้าคฤหาสน์เพื่อรอต้อนรับ

 

พวกเขามาก่อนหน้านั้นแล้ว

อาคาชิกับชายที่ฉันไม่รู้จัก

 

“เนียจัง ฉ๊านขอแนะนำให้รู้จัก นี่คือพี่ชายของฉ๊านเอง”

 

“นี่เป็นครั้งแรกที่ได้พบกับท่าน เนีย・ลิสตันซามะ กระผมชื่อว่าซาคุมะ・ชิโนบาซขอรับ”

 

โห๊ว

 

ชายที่ไร้สีหน้ายืนอยู่ตรงนั้น ข้างอาคาชิที่กำลังหัวเราะอยู่ แม้ว่าพวกเขาจะมีผมสีดำและดวงตาสีเข้มที่เข้ากัน แต่พวกเขาก็ให้ความรู้สึกที่ตรงกันข้ามกันโดยสิ้นเชิง

 

ซาคุมะ・ชิโนบาซ

เขาไม่สูงมาก และมีรูปร่างเพรียว แต่สามารถบอกได้ทันทีว่าเขามีเนื้อหนังที่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างดี ในแง่ของพลังการต่อสู้ทั่วไป ดูเหมือนว่าจะแข็งแกร่งกว่าอาคาชิ

ม๊า เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉันอยู่ดี

 

ฉันเดาว่า เขาอายุประมาณยี่สิบปี

เขาสวมเครื่องแบบพ่อบ้านไร้รอยเปื้อนหรือริ้วรอย ม๊า ดังนั้นฉันเดาว่าเขาเป็นทั้งสายลับและพ่อบ้านตัวจริงด้วย

 

“กระผมมาเพื่อช่วยในการขนย้ายของซิลเลนซามะขอรับ และจะทำหน้าเป็นผู้คุ้มกันต่อจากนี้ไปด้วยเช่นกันขอรับ”

 

คุ้มกัน?

 

เมื่อมองไปที่อาคาชิ เธอพูดในขณะหัวเราะขี้เล่น

 

“ที่นี่ มีผู้ชายไม่เพียงพอจริง ๆ แหละค๊า คิดคงจะดีถ้ามีผู้ชายอย่างน้อยสักโค๊น แล้วก็นี่เป็นคำสั่งจากราชาด้วยค๊า ดังนั้นจะดีใจม๊ากถ้าคุณยอมรับเขาไว้”

 

ถ้าฉันไม่ยอมรับ เขาก็จะตั้งแคมป์ที่นี่ ฉันไม่สามารถบอกได้ว่าพวกเขาล้อเล่น หรือเอาจริง ……บางทีอาจจะเป็นจริงจังที่ล้อเล่นก็ได้

 

…………

 

ม๊า ก็แน่นอนน๊า

ตอนที่ฉันกับริโนกิสอยู่ด้วยก็ดีไป แต่หากมีช่องว่างที่พวกเราสองคนไม่อยู่ด้วย พวกเด็ก ๆ จะต้องมีความกังวลแน่นอน

 

ทั้งยังอาจมีสถานการณ์อื่น ๆ ที่ผู้ชายจะเจรจาได้ง่ายกว่า และหากเขาเป็นสายลับ เขาคงจะคุ้นเคยกับมาเวเลียเป็นอย่างดี

 

นอกจากนี้ จากนี้ไปจะมีเจ้าหญิงของแท้ที่ชื่อว่าซิลเลนมาอาศัยอยู่ที่นี่ด้วย จึงไม่มีทางที่เธอจะไปไหนมาไหนได้โดยไม่มีคนคุ้มกัน และการเผชิญหน้ากับทางฝั่งมาเวเลียอีกด้วย ฉันรู้สึกว่านั่นคือเหตุผลที่พระราชาสั่งโดยตรง

 

――แน่นอนว่า เขาคงจะคอยจับตาดูฉันด้วย

 

แต่ว่า ฉันไม่ได้ใช้ชีวิตแบบที่ต้องกังวลกับการถูกจับตามอง ดังนั้นฉันเดาว่านั่นไม่ใช่ปัญหา

 

“ฉันต้องจ้างคุณเป็นพ่อบ้านไหม?”

 

“เงินเดือนของกระผมมาจากรัฐบาลขอรับ ดังนั้นกระผมจึงแค่อยากให้คุณอนุญาตให้ผมสามารถพักอาศัยอยู่ที่นี่ได้ก็เพียงพอ”

 

ฟุอืม

 

“สาวใช้ของฉัน ค่อนข้างขี้สงสัยนิดหน่อย………ไม่สิ จู้จี้จุกจิกเน๊ะ แต่หากทุกอย่างไม่เป็นไปด้วยดี คุณจะถูกไล่ออก เรื่องนั้นตกลงไหม?”

 

“แน่นอนขอรับ”

 

ด้วยเหตุนี้ ซิลเลน และซาคุบะ จำนวนผู้อยู่อาศัยร่วมกันจึงเพิ่มขึ้น

สำหรับอาคาชิ…….ม๊า เธอก็เริ่มมาป้วนเปี้ยนอยู่แล้ว แต่ตอนนี้แค่ยังไม่ได้อยู่ด้วยกันเท่านั้น

 

 

 

ในวันถัดมาหลังจากที่ซิลเลนย้ายของเสร็จ พวกเราก็จัดงานเลี้ยงต้อนรับกัน และก็สนุกกันมาก

 

“――โห๊？”

 

ช่วงเช้าตรู่ที่ท้องฟ้ายังมืดอยู่ พอฉันออกไปที่สวนเพื่อฝึกซ้อมตอนเช้า ก็มีคนอยู่ที่ข้างหน้าฉันแล้ว

 

ซิลเลนนั่นเอง

เธอกำลังเหวี่ยงหอกยาวที่ไม่สมส่วนกับร่างเล็ก ๆ ของเธอเลยได้อย่างง่ายดาย ทั้งการฟาด ทั้งการดึง ทั้งการก้าวเท้าก็ค่อนข้างเฉียบคม

 

ค่อนข้างแข็งแกร่ง รู้สึกถึงความแข็งแกร่งของการเป็นอัศวิน

ทักษะที่สามารถใช้งานได้จริงแบบนี้อาจจะมีประโยชน์เมื่อขับทหารจักรกล แต่ฉันก็ไม่รู้ว่ามันมีประโยชน์ยังไง

 

“เนียก็มาฝึกซ้อมเหมือนกันเหรอ?”

 

เธอถามโดยไม่หันกลับมามอง

 

“ใช่”

 

ฉันทำซ้ำรูปแบบของตัวเอง อยู่ห่างออกมาไกลเล็กน้อย

หลังจากทำเช่นนี้ได้สักพัก ริโนกิสก็ปรากฎตัว และเริ่มการฝึกของเธอ

 

“――อะ อรุณสวัสดิ์ค่ะ”

 

และจากนั้น มิโตะก็ตื่นตามมา

เธอไม่ไดมาที่นี่เพื่อฝึกซ้อม แต่เพื่อเตรียมน้ำสำหรับอาบน้ำตอนเช้าของฉัน หลังจากทักทายเสร็จ เธอก็ตักน้ำจากบ่อแล้วขนออกไป

 

…………

 

อาเร๊ะ?

 

“…………มีอะไรเหรอคะ? คุณหนู”

 

ริโนกิสที่กำลังฝึกท่าเตรียมพร้อมต่อสู้ตามแบบอยู่ สังเกตเห็นว่าฉันกำลังฟุ้งซ่าน ทำได้แล้วน๊า ที่จริงตอนนี้ฉันไม่ควรแม้แต่จะมองไปทางนั้น

 

“มิโตะกลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

 

ฉันแก้ไขท่ายืน ขณะมองไปที่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่กำลังมุ่งหน้าเข้าไปในคฤหาสน์

 

“อ้า? ……..อาเร๊ะ！？ ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน！？”

 

โอ้ ริโนกิสก็ไม่สังเกตเห็นเหมือนกันอย่างงั้นเหรอ

 

“………น๊า เนีย  เด็คนนั้น……เอ่อ……..จะว่ายังไงดี……….ดูเหมือนกับเธอจังนะ?”

 

อะ ใช่เลยล่ะ

 

“มีแวบหนึ่ง ที่ฉันคิดว่าเด็กของมาเวเลียทุกคนสามารถทำอะไรแบบนั้นได้ แตไม่ใช่ใช่ไหม?”

 

แม้แต่จากมุมมองของซิลเลน พฤติกรรมของมิโตะก็ดูผิดปกติ

 

“จากมุมมองของเรา คุณเองก็เป็นเช่นนั้น”

 

“อาร๊า ทั้งที่ซิลที่ตัวเล็กน่ารัก แต่ก็สามารถแกว่งหอกขนาดใหญ่แบบนั้นได้เหมือนกันนะเหรอ”

 

“เห็นอย่างงี้ เราก็อายุสิบหกปีแล้วน๊า”

 

ถึงฉันจะแน่ใจว่าอายุจิตของตัวเองน่าจะมีอายุมากกว่าร้อยปีแล้วเหมือนกันน๊า ……….ดังนั้น ไม่ว่าจะเพราะอะไร ฉันก็ไม่ได้พูดไป เพราะคิดไปเอง

 

แต่ทว่า นั่นสินะ

เมื่อพิจารณาจากปฏิกิริยาของซิลเลน แปลว่าแม้แต่เด็กมาเวเลียเองก็ยังไม่สามารถทำอะไรแบบนั้นได้ ถูกต้อง ไม่มีทางเป็นแบบนั่น นั่นมันผิดปกติ

 

ภาพของมิโตะที่ฉันจำได้คือ ภาพของเธอที่แบกถังน้ำเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยน้ำไปมาอย่างไม่มั่นคงในระหว่างหยุดพัก

 

แต่ตอนนี้――เธอถืออ่างที่ใหญ่กว่าตัว และก้าวเดินอย่างมั่นคง และเบา

 

แน่นอนว่ามันเต็มไปด้วยน้ำจำนวนมาก เพราะไม่มีประโยชน์ที่จะถืออ่างเปล่า หากเธอสามารถเดินด้วยความเร็วขนาดนั้น แต่ไม่ทำน้ำหกได้ ก็ต้องบอกว่าเธอมีแกนกลางลำตัวที่ยอดเยี่ยมเช่นกัน

 

มิโตะหายเข้าไปในคฤหาสน์ และหายไปจากสายตาโดยไม่รู้ว่าเรากำลังดูอยู่

 

“――คุณหนู นั่น『คิ』เหรอคะ……..?”

 

ริโนกิสเข้ามากระซิบที่ข้างหูของฉัน และฉันก็อยากที่จะปฏิเสธ……..แต่ก็ทำไม่ได้

 

ไม่สิ ไม่ต้องสงสัยเลย

ด้วยขนาดร่างกายและมวลกล้ามเนื้อของมิโตะทำให้ไม่มีทางเลยที่จะสามารถรับน้ำหนักมากขนาดนั้นได้ หากมีขนาดใหญ่แบบนั้น แค่อ่างอย่างเดียวก็หนักเกินพอแล้ว

 

ในกรณีนี้มีคำตอบเดียวเท่านั้น

 

…..หนึ่งเดียว แต่ว่า…………

 

แปลก

ยังไงก็ตาม「คิ」ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่เด็กจะเรียนรู้ได้เอง ตั้งแต่แรกแล้วฉันก็ไม่เคยบอกพวกเธอถึงเรื่องนี้……….

 

…………

 

ม๊า ช่างมันเถอะ

ถ้ามิโตะที่บอกว่าร่างกายอ่อนแอสามารถกลับมาเคลื่อนไหวได้อย่างกระฉับกระเฉงได้ ก็ไม่เป็นไรหรอกมั้ง

 

“ฉันมีงานใหม่สำหรับเด็กคนนั้นแล้ว”

 

แรกเริ่ม ดูเหมือนวันนี้จะจบลงเพียงแค่ตักน้ำเท่านั้น

ถ้ายังเป็นเช่นเดิม ที่เหลือก็จะไม่มีอะไรมากไปกว่าทานอาหารเช้า

 

“ฉันไม่คิดว่านั่นคือสิ่งที่ควรกังวล………”

 

ไม่สิ ไหน ๆ แล้ว

 

“ซิล นี่ดูจะเป็นโอกาสที่ดี ฉันจะบอกเธอตอนนี้เลย”

 

“หืม?”

 

ฉันคิดไว้อยู่แล้วว่าสักวันจะต้องพูด

หลังจากดูการฝึกซ้อมตอนเช้าของเธอ ฉันก็สามารถตัดสินใจได้ว่าเธอจะไม่มีปัญหา

 

“ฉันจะบอกถึงเหตุผลที่ว่าทำไม ฉันขโมยทหารจักรกลไปจากเธอ”

 

“……….มีเหตุผลสินะ?”

 

ยังไงดี เธอมีสีหน้าประหลาดใจ

 

“ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะบังคับให้เธอย้ายจากหลักสูตรทหารจักรกลไปยังหลักสูตรทั่วไปอย่างโหดร้ายหรอกน่ะ?”

 

“งะ งั้นเหรอ…….เราแค่คิดว่ามันชัดเจน……….”

 

ยังไงกัน เป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดจริง ๆ

 

“อย่าพูดอะไรโง่ ๆ สิ ฉันจะไม่ทำอะไรโง่ ๆ อย่างการจงใจกีดกันคนหนุ่มสาวจากสิ่งที่พวกเขาอยากทำหรอกนะ

เมื่อฉันออกจากมาเวเลีย ฉันจะพาเธอกลับไปหาราชา ดังนั้นถ้าในตอนนั้นเธอต้องการที่จะกลับไปขับอีกครั้งก็สามารถขับได้ จนกว่าจะถึงเวลานั้น ฉันก็แค่อยากให้เธออดทนกับฉันหน่อย”

 

“……………….”

 

ซิลเลนไม่พูดอะไรเลยสักคำ ดูเหมือนว่าจะประหลาดใจจริง ๆ ไม่แม้แต่จะพยายามซ่อนการแสดงออกที่ประหลาดใจของตัวเอง

ฉันเกือบจะถามออกไปแล้วว่าเธอคิดยังไงกับฉันกัน แต่――ม๊า อย่าถามถึงเรื่องที่ไม่เข้าท่าแบบนั้นดีกว่า ฉันไม่อยากเจ็บปวด

 

“แล้ว เช่นนั้นแล้ว ทำไมถึงย้ายเรามากันล่ะ！？ มีแผนที่จะให้เราทำอะไรกันแน่！？”

 

อืม

 

“ฉันแค่อยากให้เธอแข็งแกร่งกว่าทหารจักรกล”

 

――เพื่อยุติการบูชาทหารจักรกลของประเทศนี้

 

 

 

ถ้าต้องการที่จะมห้เปิดประเทศ ฉันคิดว่าเราควรเริ่มต้นด้วยการปลดปล่อยพวกเขาจากทหารจักรกลก่อน

 

มาเวเลียยึดติดกับทหารจักรกลมากเกินไป

โลกใบนี้กว้างใหญ่ เพื่อเตือนประเทศนี้ว่ายังมีบางสิ่งที่แข็งแกร่งกว่าทหารจักรกลอยู่ในโลก

 

และผู้ที่จะพิสูจน์เรื่องนั้นได้ก็คือเจ้าหญิงแห่งมาเวเลีย

เพื่อเป็นสัญลักษณ์ของการปฏิรูป ฉันต้องการให้ซิลเลนเป็นผู้นำ

 

ฉันจะเปิดประเทศนี้ แนะนำเผยแพร่เมจิกวิชั่น และจะออกจากประเทศนี้ไป

จากนั้น ซิลเลนก็จะทำทุกอย่างที่เธอต้องการได้

 

 

 

“มะ ไม่มีทาง………เราคนนี้จะสามารถเอาชนะทหารจักรกลด้วยนิ้วเดียวเหมือนคุณได้อย่างงั้นใช่ไหม！？”

 

“นั่นขึ้นอยู่กับความพยายามของเธอเอง”

 

“――เราจะทำ！ เราต้องการที่จะแข็งแกร่ง！ เราจะแข็งแกร่งขึ้นและกลายเป็นนักบินเพื่อปกป้องประเทศนี้！”

 

อืม

ไม่ว่าจุดประสงค์คืออะไรก็ตาม ถือเป็นการดีที่จะมีแรงจูงใจ

 

 

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ 

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบพระคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

บ่นๆไร้สาระ

ใกล้โรงเรียนปิดเทอม งานช่วยขายของน่าจะเบาลงหน่อย แต่ก็เห็นแววปวดหัวเช่นกัน เพราะพูดเปรยๆว่าจะเปิดไลน์ขายของใหม่ อีกแล้ว
แต่ก็น่าจะมีเวลาแปลนิยายมากขึ้นหน่อยหนึ่ง เพราะน่าจะไม่ต้องเตรียมของดึกๆเพื่อไปขายตอนเช้าสักพักแล

ไร้สาระ

ทำไมวันที่ไม่ว่างไปออกกำลังกาย ถึงได้มีโลลิหัวทองออกมาเล่นกันเต็มเลยยยยยยย ในหมู่บ้านต่างชาติลูกครึ่งเพิ่มเอาๆๆ คนไทยหายเอาๆๆ ฮา