183 ตัดสินใจเป้าหมายเร่งด่วน

 

“อะไรนะ? เป็นประเทศน่ารังเกียจใช่ไหมล่ะ? ――จ๊า ข้ากลับล่ะ！”

 

ริกเนอร์ อดีตกัปตันโจรสลัดอากาศ เขาตกลงที่จะอยู่กับฉันจนกว่าจะผ่านพิธีตรวจคนเข้าเมืองเสร็จ หลังจากนั้นก็หันส้นเท้ากลับ และหายตัวไปทันที

 

ม๊า ก็เป็นเรื่องที่ฉันได้ยินระหว่างทางมาแล้ว

 

ดูเหมือนว่าริกเนอร์ที่เป็นคนจากมาเวเลียจะมีปัญหาแน่ ๆ หากได้พบกับคนรู้จัก

มีความเสี่ยงที่ว่าหากทำอะไรผิดแม้เพียงเล็กน้อย ก็มีความเป็นไปได้ที่จะยังมีรางวัลค่าหัวอยู่

นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาจะกลับในทันที แต่ฉันก็ไม่ได้กังวลอะไร

 

รู้อยู่รู้อยู่แล้วว่า เขาเป็นโจรสลัดอากาศ ก็รู้แล้ว

 

เมื่อถามรายละเอียดเพิ่มเติม เขาก็เริ่มบอกเรื่องไม่ดีเกี่ยวกับมาเวเลีย

เดิมทีริกเนอร์ต้องการเป็นวิศวกรเรือเหาะ แต่เนื่องจากความสัมพันธ์ต่าง ๆ ที่แย่ลง เขาจึงพบว่าตัวเองไม่มีจุดยืนเหลืออยู่อีกแล้ว เขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องรวมรวบกลุ่มคนที่คล้ายกันเข้ามาเป็นกลุ่มเพื่อทำสิ่งไม่ดีนิด ๆ หน่อย ๆ

 

สถานการณ์ปัจจุบัน ดูเหมือนว่าสภาพแวดล้อมในการทำงานจะไม่ค่อยดีนัก

 

ปัจจุบันเขากำลังทำงานอย่างหนักที่บริษัทเซโดนี โดยคิดว่านี่อาจเป็นโอกาสสุดท้ายของเขาที่จะมีชีวิตเหมือนมนุษย์ และเป็นวิศวกรเรือเหาะซึ่งเป็นเป้าหมายของเขา

 

ณ ตอนนี้ ดูเหมือนเขาจะยังไม่มีเจตนาที่จะหนีทันที แม้กระทั่งในระหว่างการเดินทาง ไม่มีอะไรน่าสงสัยเกี่ยวกับเขาเลย นอกจากทัศนคติพังเกินไป และขาดศักดิ์ศรีในฐานะกัปตัน

ม๊า ฉันหวังว่าอย่างน้อยเขาก็น่าจะสามารถทำสิ่งดี ๆ ที่นั่นได้

 

――ริกเนอร์จะไม่อยู่ในประเทศนี้ แต่เขาบอกว่าเขาจะมาเพื่อตรวจสอบฉันทุก ๆ สามเดือนนับจากนี้

 

ยังไงก็ตาม เขาแสดงความคิดเห็นว่า「ควรดูสถานกาณ์ไปก่อนสักพักหนึ่ง ก่อนตัดสินใจว่าจะลงจากเรือดีหรือไม่」แล้วให้ฉันติดสินใจอีกครั้งหนึ่งว่าจะกลับขึ้นเรือเหาะกลับไหม

 

ฉันเคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับมาเวเลียจากทั้งเฟรซ่ากับริกเนอร์มาก่อนแล้ว

ดูเหมือนว่าประเทศนี้จะไม่เป็นมิตรกับชาวต่างชาติมากนัก

 

 

 

ที่นี่คือเกาะลอยฟ้าอันเป็นที่ตั้งของเมืองหลวงของอาณาจักรทหารจักรกล มาเวเลีย

 

เกาะลอยฟ้าแห่งนี้มีขนาดค่อนข้างใหญ่

แม้ว่าจะหยั่งรากอยู่ในพื้นมหาสมุทร แต่กล่าวกันว่าเกาะแห่งนี้มีขนาดใหญ่กว่าแผ่นดินของอาร์ตัวร์ประมาณแปดในสิบ มีพื้นที่น้อยกว่าสองเท่าเล็กน้อย พูดแบบนั้นก็ได้หรือเปล่าน๊า

แต่กลับกันก็มีเกาะลอยฟ้าอยู่เพียงไม่กี่เกาะในบริเวณใกล้เคียง และล้วนมีขนาดเล็กทั้งหมด

 

” ――พูดง่าย ๆ ก็คือ ขอบเขตของทรัพยากรนั้นแคบ”

 

“――นั่นสิ ถึงได้เป็นแบบนั้น”

 

เกาะลอยฟ้าเป็นสถานที่ที่ทั้งชีวิตและผืนดินมีวิวัฒนาการอันเป็นเอกลักษณ์เพื่อปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อม

 

มีข้อสังเกตที่น่าสนใจมากมาย แต่ท้ายที่สุดแล้ว เกาะลอยฟ้าเหล่านี้ไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าเกาะจะใหญ่หรือเล็ก แต่ขึ้นอยู่กับว่าเกาะเหล่านี้จะเปลี่ยนแปลงสภาพแวดล้อมให้กลายเป็นสถานที่ที่อุดมสมบูรณ์ต่อมนุษย์หรือไม่

 

หากดันเจี้ยนถือกำเนิดขึ้น ก็อาจจะมีอันตราย แต่ก็จะมีทรัพยากรจากสัตร์อสูรมากมายเช่นกัน

หากดินมีความอุดมสมบูรณ์ก็จะเหมาะสมสำหรับทุ่งนาที่สามารถปลูกพืชผลที่ดีได้อย่างน่าประหลาดใจ

มีทั้งเกาะลอยฟ้าซึ่งมีแร่หายาก สิ่งมีชีวิตหายาก หรือที่ที่รักษาอุณหภูมิไว้คงที่จนมนุษย์สามารถใช้ชีวิตอยู่ได้อย่างสบาย

 

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ ยิ่งมีเกาะลอยฟ้าอยู่มากเท่าไหร่ ทรัพยากรที่สามารถรวบรวมได้ก็จะยิ่งหลากหลายมากขึ้นเท่านั้น

 

ในแง่นั้น มาเวเลียที่ถึงแม้จะดินแดนขนาดใหญ่ แต่เนื่องจากมีเกาะลอยฟ้าเพียงไม่กี่แห่งที่รับประกันว่ามีทรัพยากรเพียงพอ จึงทำให้มีข้อจำกัดในสิ่งที่สามารถทำได้

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับเรือเหาะ ดูเหมือนว่าจะมีการขุดพบหินลอยฟ้าซึ่งเป็นแก่นกลางสำคัญสำหรับเรือเหาะแค่จำนวนเล็กน้อยเท่านั้น นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมการพัฒนาในด้านนั้นจึงช้ามาก

 

――และ ม๊า นี่คือสิ่งที่ฉันเรียนรู้มาจากสถาบัน และรวบรวมบางส่วนมาจากการฟังเรื่องราวของกัปตันริกเนอร์

 

ในขณะที่กำลังพูดคุยเรื่องนั้นกัน พวกเราก็กำลังเดินผ่านเมืองหลวงของมาเวเลีย

 

บริเวณริมถนนสายหลักให้ความรู้สึกเย็นชา นั่นคือความประทับใจแรกพบ

ทางเท้าปูด้วยหินจนเป็นสีเทา และเนื่องจากเป็นถนนสายหลัก อาคารต่าง ๆ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นร้านค้า จึงมีสีเดียวกัน และจัดระเบียบเรียบร้อย

จะว่าสวยก็สวยอยู่ แต่…….ใช่ เป็นความสวยงามของสิ่งที่เน้นใช้งานจริง ถนนที่รถม้าสัญจรไปมาได้สะดวกโดยโทนสีที่ไม่ทำให้ทิวทัศน์เสียไป

 

ไม่มีความรู้สึกถึงชีวิตชีวา หรือความอบอุ่น ม๊า นี่ก็ไม่ได้เลวเช่นกัน ถ้าที่ประเทศมีแบบนี้ก็คงดีเหมือนกัน

บางทีการที่ไม่มีผู้คนเดินไปเดินมาอยู่ข้างนอก อาจเป็นสาเหตุของการที่ฉันไม่รู้สึกถึงชีวิตชีวา

 

ฉันรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่เห็นว่ารถม้าที่วิ่งผ่านเป็นครั้งคราวนั้นมีขนาดใหญ่มาก และมีคนนั่งอยู่มากมาย

ดูเหมือนว่าการขนส่งประเภทนี้ได้จะถูกจัดตั้งขึ้นเพื่อเป็นวิธีการเดินทางหลักสำหรับประชาชน สิ่งนี้สามารถตีความได้ว่าเป็นรถม้าโดยสารที่มีเฉพาะในเมืองได้หรือน่ะ

 

ซ้า

ในที่สุดฉันก็ออกจากโซนท่าเรือไปยังถนนสายหลักเรียบน้อย แต่ฉันก็ไม่สามารถเดินอย่างไร้จุดหมายได้ตลอดไป

 

“คงต้องหาข้อมูลก่อนเน๊ะ”

 

“นั่นสินะคะ ก่อนอื่นพวกเราไปหาโรงแรมกันก่อนเถอะค่ะ จากนั้นก็ถามข้อมูลที่นั่น?”

 

อืม นั่นสินะ

แม้ว่าพระอาทิตย์จะยังอยู่สูง แต่สำหรับวันนี้รีบไปหาโรงแรมกันก่อนดีกว่า

 

ฉันต้องหาที่พักอาศัย ไปดูโรงเรียนทหารจักรกลที่ฉันต้องเข้าเรียน และทำขั้นตอนต่าง ๆ ให้เสร็จสิ้น แล้วหลังจากวันพรุ่งนี้ ฉันก็ต้องรวบรวมข้อมูลที่แท้จริงของประเทศแห่งนี้

เรื่องราวของริกเนอร์เต็มไปด้วยคำหยาบคายมากเกินไปจนฉันไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าเขาพูดอะไร ส่วนเฟรซ่าก็พูดเพียง「เป็นเรื่องที่ผ่านมานานแล้วที่ฉันเคยอยู่ที่นั่น」

 

ฉันต้องการข้อมูลที่เป็นปัจจุบันมากกว่า

 

“เงินไม่มีปัญหาใช่ไหม?”

 

“ค่ะ ดิฉันส่งบางส่วนไปที่บ้านเกิดแล้ว แต่เงินรางวัลส่วนใหญ่จากงานแข่งขันศิลปะการต่อสู้ยังแทบไม่ได้แตะต้องเลยค่ะ ดิฉันจึงนำเงินทั้งหมดมาด้วย และเพราะไม่มีบริษัทเซโดนีอยู่ทางนี้ ดังนั้นจึงถอนออกมาไม่ได้ค่ะ”

 

โอ๊ยโอ๊ย

 

“จ๊า ตอนนี้แปลว่าเธอมีเงินร้อยล้านไหม?”

 

“ค่ะ บอกตามตรงว่าทั้งหนักทั้งน่ารำคาญเลยค่ะ”

 

พกมาด้วยงั้นสินะ

 

ฉันมือเปล่า แต่ริโนกิสมีกระเป๋าเดินทางของฉันอยู่ในทั้งสองมือ และมีกระเป๋าเป้ใบใหญ่อยู่บนหลัง

ของที่อยู่ในมือคือของฉัน นั่นหมายความว่าเธอกำลังแบกเงินร้อยล้านครัมไว้บนหลังอย่างงั้นสินะ

 

“ดิฉันก็อยากที่จะฝากไว้ที่ไหนสักแห่งเหมือนกันค่ะ แต่เนื่องจากไม่รู้ว่าจะไปซ้ายหรือขวาดี ดิฉันคิดว่าคงต้องแบกไปอีกสักพักค่ะ”

 

“ถ้าแบบนั้นอยากให้ฉันช่วยถือสัมภาระไหม?”

 

“ดิฉันไม่สามารถปล่อยให้คุณหนูถือสัมภาระได้หรอกนะคะ หากกังวลล่ะก็รีบเข้าโรงแรม แล้วนอนห้องเดียวกันทันทีเลยก็ดีนะคะ”

 

อยู่ในห้องเดียวกัน

……ม๊า ก็ไม่รู้ว่าจะต้องใช้เงินเท่าไหร่ในการใช้ชีวิต ฉันคิดว่าการประหยัดเงินก็เป็นสิ่งสำคัญ

 

“ฉันสามารถพึ่งพาเงินของเธอได้งั้นเหรอ?”

 

ฉันเองก็ได้รับเงินมาจากพ่อแม่มากเกินพอ

พวกท่านบอกว่าเป็นค่าใช้จ่ายสำหรับครึ่งปี แต่ฉันก็คิดว่าไม่อยากใช้และอยากจะคืนให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ฉันกังวลเกี่ยวกับการเงินของตระกูลลิสตัน ฉันเลยอยากหลีกเลี่ยงที่จะใช้

 

ฉันสามารถหาเงินของตัวเองได้ ดังนั้นจึงไม่สำคัญ

 

“แน่นอนค่ะ ได้โปรดคิดว่าเป็นเงินของคุณหนูได้เลยค่ะ ตั้งแต่แรกแล้วก็เป็นเงินที่คุณหนูควรได้รับอยู่แล้วจริงไหมคะ สิ่งที่ดิฉันได้รับมาก็เป็นผลมาจากงานแข่งขันที่ประสบความสำเร็จ”

 

ม๊าม๊า ถ้าเธอได้เริ่มพูดแบบนั้นก็จะไม่มีที่สิ้นสุด ก็แปลว่าฉันสามารถยืมได้ตามที่ต้องการใช่ไหม

 

 

 

“เป็นประเทศที่น่าสนใจจริง”

 

ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะถูกขอให้เพิกเฉยต่อตารางค่าธรรมเนียม และต้องจ่ายค่าที่พักเป็นสองเท่า

ฉันอดไม่ได้ที่จะตอบพนักงานโรงแรมที่แผนกต้อนรับซึ่งพูดอะไรบางอย่างที่ไม่น่าเชื่อกับฉัน

 

นี่เป็นโรงแรมขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่บนถนนสายหลัก

และเมื่อดูจากเสื้อผ้าของแขกแล้วก็ต้องเป็นโรงแรมระดับเฟิร์สคลาสในประเทศนี้แน่นอน

 

――ฉันไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะถูกหลอกโดยสถานที่ชั้นเลิศเช่นนี้

 

ไม่คิดว่าน่าสนใจเหรอ

เป็นเรื่องตลกที่ได้เห็นแขกโดยรอบที่ทุกคนดูเหมือนมาจากชนชั้นสูงมองดูพวกเราด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายบนใบหน้าของพวกเขาซึ่งดูถูกพวกเราอย่างชัดเจน

 

ฉันเริ่มรู้สึกเหมือนว่าริกเนอร์ที่พูดจาแย่ ๆ และเฟรซ่าซึ่งมาจากมาเวเลียก็บอกว่า「เป็นประเทศที่ฉันไม่ชอบ」ดูจะไม่ได้พูดเกินจริงเลย

 

ริโนกิสที่กำลังเจรจาก็กำลังเปิดเผยเจตนาฆ่าชัดเจน อย่าโกรธอย่าโกรธ ยังพอหัวเราะได้อยู่น๊า แม่ลูกศิษย์เลือดร้อนของฉัน

 

ฉันควบคุมเธอด้วยการก้าวไปข้างหน้า

 

“ไม่ต้องการอยู่ต่อแล้ว แต่ยังไงก็ขอถามไว้หน่อย ทำไมราคาถึงได้แตกต่างจากที่เขียนไว้บนฝาฝนังล่ะ?”

 

ผู้จัดการโรงแรมที่อายุพอสมควรก็มองมาที่ฉันด้วยรอยยิ้มที่ดูถูกอย่างเห็นได้ชัด

 

“――ลูกค้าที่มาจากประเทศชนบทอื่น ๆ มักจะทิ้งกลิ่นอับติดเฟอร์นิเจอร์และเตียงนอน ทำให้ต้องมีค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมสำหรับการทำความสะอาดในภายหลังไงล่ะ”

 

โฮโฮ๊ เข้าใจล่ะ มากับเด็กบ้านนอกสินะ มีกลิ่นเหมือนชนบทออกสินะ

 

คนรอบข้างก็ส่งเสียงหัวเราะออกมาเช่นกัน

เข้าใจล่ะ นี่เป็นแนวทางพื้นฐาน ทัศนคติ และจุดยืนต่อต่างประเทศของประเทศนี้สิน เข้าใจล่ะ เข้าใจล่ะ

 

……ม๊า ไม่ว่าอาร์ตัวร์จะเป็นพื้นที่ชนบทหรือไม่ก็ตาม ฉันก็เป็นคนหัวโบราณเหมือนกัน ดังนั้นจึงยากที่จะปฏิเสธได้โดยสิ้นเชิง

 

“เหรอ เข้าใจแล้ว”

 

ฉันหัวเราะ

 

“เป็นประเทศที่น่ารักจริง ๆ แค่มีของเล่นเป็นทหารเครื่องจักรก็คิดว่าสามารถข่มขู่ได้ขนาดนี้ ฉันคิดว่าฉันน่าจะรักประเทศนี้ล่ะ”

 

เสียงหัวเราะหยุดลง

พนักงานโรงแรมทำสีหน้าจริงจัง

 

――ทหารจักรกล

 

กล่าวกันว่าเป็นทั้งสัญลักษณ์ ความภาคภูมิใจ และรากฐานของประเทศนี้ มากจนมาเวเลียถูกเรียกว่าอาณาจักรทหารจักรกล และเป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเขาถึงดูถูกประเทศอื่น

 

ในประเทศนี้มีคนมากมายที่คิดว่าทหารจักรกลต้องมาก่อนไม่ว่าจะยังไงก็ตาม

การล้อเลียนทหารจักรกลก็เหมือนกับการล้อเลียนมาเวเลีย

 

พูดง่าย ๆ ก็คือ ฉันกำลังล้อเลียนประเทศแห่งนี้ต่อหน้า

ดูจากสีหน้าของพนักงานโรงแรมและปฏิกิริยาของคนรอบข้าง ดูเหมือนว่านี่ไม่ใช่ความเข้าใจที่ผิด

 

“ไปกันเถอะ――”

 

“เดี๋ยว”

 

ฉันถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่เฝ้าดูอยู่หยุดไว้

 

พนักงานโรงแรมที่รูปร่างกำยำยืนขวางอยู่ที่ทางเข้าออก ฉันแน่ใจว่าเขาทำงานเป็นผู้คุ้มกันของโรงแรมด้วย ส่วนความแข็งแกร่ง……ม๊า ฉันสามารถชนะได้ในขณะที่กำลังยืนขาเดียวเพื่อสวมถุงเท้า

 

“เอ๊ย ยัยหนู เมื้อกี้พูดว่าอะไรนะ?”

 

ฉันเงยหน้าขึ้นมองเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่มองลงมาที่ฉันด้วยท่าทีข่มขู่และเยาะเย้ย

 

“ไม่ได้ยินเหรอ? จ๊า คราวนี้ฉันจะพูดให้ดังกว่าเดิมนะ！ ฉันบอกว่าเป็นประเทศที่น่ารักน่าภูมิใจมากกับแค่มีของเล่นเป็นทหารเครื่องจักร！ เป็นของเล่นชิ้นโปรดเลยใช่ไหมล่ะ！？ แม้แต่ผู้ใหญ่แก่ ๆ ก็เล่นได้ ช่างเป็นของที่น่ารักเน๊！ประเทศนี้ช่างเป็นประเทศที่น่ารักที่ผู้คนมีความสุขได้ถ้ามีของเล่น！ …….พูดคราวนี้เป็นยังไง ได้ยินชัดไหมคะ？”

 

แผนกต้อนรับของโรงแรมเงียบกริบ

ฉันเห็นได้ชัดเจนเลยว่าทุกคนเริ่มโกรธแล้ว

 

“โอ๊ย ยัยเด็กเปรต”

 

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเอื้อมมือมาจับหน้าอกของฉัน

 

“ข้าไม่รู้ว่าแกมาจากประเทศไหน แต่”

 

ไม่มีคำพูดอื่นมากไปกว่านั้น

 

“บังอาจแตะต้อง ต้องฆ่า”

 

เป็นเพราะริโนกิสได้ตัดสติของเขาจนขาด

 

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยถูกหมัดจนล้มลงทั้งยืน อุมุ ออมมือได้ดี เธอเริ่มชำนาญในการควบคุมการกระทำเพื่อไม่ฆ่าได้ดีแล้ว

 

“――ไปกันเถอะ ริโนกิส”

 

“――ค่ะ”

 

 

 

ทันทีที่ออกจากโรงแรม ฉันก็ตัดสินใจเป้าหมายเร่งด่วนทันที

 

“เน๊ เรื่องของอนาคตจะเอายังไงดี”

 

ค่ะ เข้าใจแล้ว ดิฉันต้องฆ่าพวกมันทีล่ะคนใช่ไหมคะ?”

 

อยากละเลงเลือดจริงน๊า

 

――ม๊า ก็ไม่ผิดขนาดนั้นหรอก

 

“ฉันอยากหลีกเลี่ยงการฆ่าให้มากที่สุดไว้ก่อน แต่จากนี้ไปฉันจะเลือกการต่อสู้ และคงได้ซื้อมากขึ้นไปเรื่อย ๆ แน่นอน”

 

เพียงเพราะแค่มาจากต่างประเทศ จึงได้รับการปฏิบัติอย่างไม่เคารพเช่นนั้น

ถ้ายังเป็นแบบตอนนี้ต่อไป การขายเมจิกวิชั่น และการเป็นก้าวย่างหลักให้กิจกรรมของฮิเอโร่ก็คงเป็นเรื่องยาก ฉันไม่สามารถกลับบ้านได้หากไม่สามารถสร้างประวัติที่คู่ควรเช่นนั้น

 

ถ้าอย่างงั้นฉันควรทำยังไง

 

ฉันไม่มีทางเลือกนอกจากต้องทำให้รู้เอง

ประเทศนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่ ทหารจักรกลไม่ใช่เรื่องใหญ่ และโลกภายนอกก็กว้างใหญ่กว่ามาก

 

“แต่ แบบนั้นคุณหนูจะดึงดูดความสนใจของขุนนางและราชวงศ์ทันทีเลยนะคะ รูปลักษณ์ของคุณหนูก็โดดเด่นอยู่แล้วด้วย”

 

“แล้วจะทำไม? ฉันบอกแล้วไม่ใช่รึไง ฉันเลือกที่จะสู้”

 

“เอ๊ะ? ………อะ ไม่มีทาง”

 

ใช่

 

“ที่กำลังต่อสู้ด้วยคือประเทศนี้ ――เน๊ะ ดูน่าสนุกใช่ไหมล่ะ?”