47 การวัดร่างกาย ส่วนแรก

 

พิธีเปิดภาคการศึกษาจะมีขึ้นในอีกไม่กี่วัน

 

นั่นเป็นวันที่ชีวิตในสถาบันการศึกษาเริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ แต่ยังมีหลายสิ่งที่ต้องทำก่อนหน้านั้น

ทั้งการจัดเตรียมเครื่องแบบ การรับหนังสือเรียน การจัดหาเครื่องมือเครื่องใช้ที่จำเป็นในชีวิตประจำวัน

 

ยังไงก็ตาม หนังสือเรียนเป็นของมีค่า และเนื่องจากได้รับมาในรูปแบบของการยืมจากสถาบัน พวกเขาจะโกรธมากหากดูแลรักษาไม่ดี

แน่นอนว่าหากทำหายก็ต้องจ่ายค่าชดเชย และดูเหมือนว่าพวกเขาจะสอบสวนหาสาเหตุที่นำไปสู่การสูญหาย และที่อยู่ของหนังสืออย่างละเอียดถี่ถ้วน

 

บางที แม้จะไม่ใช่ของที่ต้องถูกควบคุมที่เข้มงวดมากนัก แต่ก็เป็นสิ่งที่คุณไม่ต้องการให้หลุดสู่ประเทศอื่นอย่างง่ายดาย

 

เด็กทุกคนที่ไม่มีบ้านในเมืองหลวงของอาณาจักรอาร์ตัวร์จะต้องอาศัยอยู่ในหอพัก

แต่ว่าเหล่าเด็ก ๆ ต่างถูกรวมร่วมมาจากเกาะลอยฟ้าทั่วอาณาจักร จึงมีเด็กเพียงส่วนน้อยที่อาศัยอยู่ที่เมืองหลวง น่าจะประมาณสิบเปอร์เซ็นต์ ไม่ได้มีมากมายเลย

 

――ม๊า เรื่องนั้นก็ส่วนเรื่องนั้น

 

“ไปกันเถอะเนีย”

 

“ค๊าค๊า”

 

วันนี้เด็กคนนั้นก็ยังคงดูสบายดี

 

ฉันเริ่มเดินตามเรเลียเรดซิลเวอร์และสาวใช้ร่างสูงที่ด้วยเหตุผลบางอย่างพวกเธอเริ่มเปิดใจให้บ้างแล้ว

 

แน่นอนว่ารวมทั้งสาวใช้ของกันและกันด้วย ที่ได้รับอนุญาตให้ตัวติดกันได้เสมอ ยกเว้นตอนเรียน ม๊า ฉันอยากอยู่คนเดียวมากกว่า แต่……เพราะริโนกิสคร่ำครวญ ฉันจึงไม่มีทางเลือกนอกจากพาเธอมาด้วย

 

ต้นฤดูใบไม้ผลิยังคงมีอากาศหนาวเย็นเล็กน้อย แต่เสื้อเชิ้ตแขนสั้นและกางเกงขาสั้นไม่ค่อยมีประสิทธิภาพทั้งในการป้องกันความหนาวเย็น ทั้งพลังป้องกัน

 

ใช่แล้ว ฉันกำลังจะเริ่มการวัดร่างกาย

 

ชุดของเรเลียเรดเป็นผลิตภัณฑ์สั่งทำพิเศษที่เหมาะกับร่างกาย แต่ของฉันเป็นชุดพละธรรมดาที่ซื้อจากแผนกร้านค้า ร่างกายของฉันจะโตขึ้นในไม่ช้าและ ฉันจะใส่ได้ประมาณหนึ่งปีเท่านั้น เป็นของที่เปลืองเงินอย่างแรง

 

 

 

ขณะที่เรามุ่งหน้าไปยังสนามกีฬาที่มีเด็กๆ สวมชุดพละแบบเดียวกันมากขึ้นเรื่อย ๆ

พวกเราก้าวต่อไปตามกระแสของผู้คนที่ค่อย ๆ เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ

 

――ดูเหมือนว่าจะมีสายตาสามประเภทที่จ้องมาที่พวกเรา

 

แบบแรก มองพวกเราเป็นแค่เพื่อนร่วมชั้นปกติ 

 

แบบสอง มองด้วยความอยากรู้อยากเห็น ในฐานะเนีย・ลิสตันและเรเลียเรด・ซิลเวอร์ ผู้ปรากฎตัวบนเมจิกวิชั่น

 

สุดท้าย เหล่าสาวใช้……พูดตรง ๆ ว่า มองด้วยความกลัวต่อฐานะของบุตรีขุนนางของพวกเรา

แม้ว่าในภาพรวมของระบบชนชั้นรวมถึงราชวงศ์จะอ่อนแอลง ฉันก็ไม่คิดว่าจะมีคนชาติพันธ์ไหนอยากเข้ามายุ่งเกี่ยวกับปัญหาอย่างเปิดเผย

 

ในสนามกีฬา การวัดทางกายภาพจะแบ่งออกเป็นหลายประเภท

 

“――นี่จ๊ะ เขียนชื่อของหนูลงไป เดินเวียนขวาตามสนามกีฬา จากนั้นกลับมาที่นี่อีกครั้ง”

 

ฉันไปที่แผนกต้อนรับที่มีแต่โต๊ะตั้งอยู่ด้านนอก รับแบบฟอร์มจากเจ้าหน้าที่แนะนำ และเขียนชื่อของตัวเองตรงจุดนั้น

 

แบบฟอร์มมีเส้นบรรทัดและช่องว่างหลายช่อง

จากรายการที่ถูกแยกออกจากกัน ฉันเดาว่าใช้สำหรับจดผลการวัดที่ฉันจะเข้าทดสอบต่อจากนี้ไป

 

หลังรับแบบฟอร์มก็เดินไปตามทิศทางที่เจ้าหน้าที่ชี้

 

ยังไงก็ตาม แบบฟอร์มถูกเหล่าสาวใช้เอาไปดูแลในทันที คงเป็นความภูมิใจของพวกเธอในฐานะสาวใช้ที่ไม่ต้องการให้คุณหนูต้องถือแม้แต่กระดาษสักแผ่น

 

――ขั้นแรก ให้วัดส่วนสูงและน้ำหนัก

 

“ฉันสูงกว่า แต่เนียหนักกว่าสินะ ……แต่เธอไม่ได้อ้วนใช่ไหม? ออกจะผอมกว่าฉันขนาดนั้น?”

 

อืม เป็นความแตกต่างของกล้ามเนื้อไงล่ะ เพราะกล้ามเนื้อจะหนักกว่า

 

 

――ต่อไปคือการวัดความแข็งแรงของกล้ามเนื้อในการยกน้ำหนัก

 

“คุณหนูค่ะ กรุณาอย่าออกแรงเต็มกำลังเชียวนะคะ”

 

“ฉันรู้ดี”

 

ไม่จำเป็นต้องให้ริโนกิสเตือนด้วยซ้ำ

หากฉันออกแรงเต็มกำลัง ค่าที่ได้จะสูงกว่าค่าเฉลี่ยสำหรับเด็กวัยนี้ไปมาก

 

ถึงการปรากฎตัวบนเมจิกวิชั่นจะทำให้โดดเด่นมากอยู่แล้ว แต่เป็นการไม่ดีที่จะมาโดดเด่นในด้านนี้

 

เมื่ออยากโดดเด่นก็จงโดดเด่นให้ดี แต่ก้ต้องมีเวทีและสถานการณ์ที่เหมาะสม

นอกเหนือจากนั้น มีความเสี่ยงที่ความโดดเด่นจะสร้างความรู้สึกที่ไม่ดี นั่นคือสิ่งที่เป็น

 

ม๊า โชคดีที่มีเด็กอายุหกขวบของจริงอยู่ตรงหน้าซึ่งฉันสามารถใช้เป็นข้อมูลอ้างอิงได้

เกี่ยวกับความสามารถทางร่างกาย การเลียนแบบเรเลียเรดเป็นวิธีที่ดี

 

 

――การวัดความแข็งแรงของกล้ามเนื้อเริ่มจาก การสปรินท์ และการวิ่งระยะไกล

 

“ฮา ฮา ……ทำไมผลรวมของเธอถึงดีกว่าของฉันนิดเดียวแบบนั้น……”

 

เพราะฉันไม่ชอบความพ่ายแพ้ ที่ถึงแม้อีกฝั่งจะเป็นเด็กก็ตาม

ถ้าพูดถูก แทบทุกครั้งที่ฉันคิดจะแกล้งแพ้ ก็จะมีความที่ว่า「ฉันไม่อยากแพ้」ออกมาในวินาทีสุดท้าย

 

ม๊า เพราะโดยพื้นฐานแล้ว นักศิลปะการต่อสู้เกลี่ยดการพ่ายแพ้ ยกโทษให้ฉันด้วย

 

――และ การวัดสุดท้าย สิ่งที่ติดอยู่ในใจของฉันเป็นเวลานานก็ปรากฎตัว

 

 

 

“การวัดเวทมนตร์สินะ ฉันหรือพูดให้ถูก ผู้หญิงทุกคนในตระกูลซิลเวอร์เป็น『สีแดง』ยังไงล่ะ”

 

การวัดสุดท้ายคือ การตรวจสอบขนาดปริมาณพลังเวทย์ และคุณสมบัติของเวทมนตร์อย่างคร่าว ๆ

『สีแดง』ที่เรเลียเรดพูดถึงนั้นเป็นสีที่โดดเด่นซึ่งว่ากันว่ามีพรสวรรค์ในด้านธาตุไฟ

 

มนุษย์ทุกคนมีพลังเวทมนตร์ในตัว 

อีกนัยหนึ่ง พวกสัตว์ และสัตว์อสูรเองต่างก็มีด้วยเช่นกัน

 

การทำงานของเมจิกวิชั่นเอง ก็สามารถเปิดหรือปิดได้ด้วยการถ่ายทอดพลังเวทย์ลงไป

 

ยังไงก็ตาม ไม่เหมือนสมัยก่อนที่มีสงคราม ปริมาณของพลังเวทมนตร์ไม่ได้มีความสำคัญมากนักในตอนนี้

ไม่สิ ยังมีข้อยกเว้นคือ ผู้ที่มีพลังเวทมนตร์จำนวนมหาศาล และผู้ที่มีสีประจำตัวที่หายาก ดูเหมือนจะมีประโยชน์มากสำหรับการหางาน

 

แต่ว่านั่นก็เป็นข้อเว้นไม่กี่ข้อจริง ๆ

ทุกคนมีพลังเวทมนตร์ แต่กลับกัน ถ้าบอกว่าใคร ๆ ก็สามารถใช้เวทมนตร์ได้นั้นก็ไม่ใช่ ปริมาณพลังเวทมนตร์ที่เหมาะกับงานก็มีทั้งข้อดีและข้อเสีย

 

และะการใช้เวทมนตร์ก็ค่อนข้างมีข้อจำกัดเช่นกัน

ตอนนี้เป็นยุคเช่นนั้น

 

“――ค่ะ สีประจำตัวคือ『สีแดง』คะ”

 

ฉันตั้งหน้าตั้งตารออยู่ในแถวที่กำลังทยอยสัมผัสคริสตัลตามคำแนะนำของเจ้าหน้าที่

 

ผลลัพธ์ของเรเลียเรดรู้ผลก่อนหน้าที่จะวัดแล้ว เป็นไปตามที่เธอพูดอวดมาก่อนหน้านี้

 

วิธีวัดเวทมนตร์ เป็นการทดสอบง่าย ๆ เพียงแค่แตะที่คริสตัลบนโต๊ะเท่านั้น

 

เจ้าหน้าที่สาวอายุน้อยใช้พลังเวทมนตร์ของตัวเองกระตุ้นระหว่างสัมผัสกับคริสตัล ――ดูเหมือนการแสดงผลจะไม่ได้มาจากพลังของคริสตัลเอง แต่เป็นเพราะเวทมนตร์บางอย่างจากผู้หญิงคนนี้

 

“รู้อยู่แล้วว่าต้องเป็น『สีแดง』 แล้วปริมาณล่ะ?”

 

“นั่นสินะคะ……ค่อนข้างมากกว่าค่าเฉลี่ยค่ะ”

 

โห๊ ถ้าอย่างงั้นบางทีเรเลียเรดอาจใช้เวทมนตร์ได้ก็ได้สินะ

 

“――คนต่อไป เชิญค่ะ”

 

แล้วก็ถึงตาของฉันบ้าง

 

…………

 

ฉันกำลังคิดบางอย่าง แต่ฉันแน่ใจว่า――

 

“……อะ อาร๊า……สีประจำตัวไม่ออกสินะคะ……”

 

ตามที่คิดไว้

 

ไม่ว่าจะสัมผัสคริสตัลนานเพียงใด ไม่ว่าจะลูบสัมผัสมากเพียงใด คริสตัลก็จะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

หากทำตามตัวอย่างตามเรเลียเรดก่อนหน้า ก็ควรย้อมด้วยสีที่โดดเด่น

 

ยังไงก็ตามก็เป็นสิ่งที่คาดเดาได้มาแต่ต้น

 

“ตั้งแต่ที่หนูเกือบตายไปเมื่อปีกว่า ๆ สีผมของหนูก็ไม่กลับมาอีกเลย หนูมั่นใจว่าเป็นเพราะแบบนั้นค่ะ”

 

แน่นอนว่ามีบางอย่างที่เหมือนกับวงจรพลังเวทย์อยู่ในร่างกายนี้ แต่ฉันคิดว่าคงพังไปแล้ว

 

ถ้าเหล่านักเวทย์ใช้พลังเวทมนตร์มากเกินไป ผมจะกลายเป็นสีขาว

ฉันคิดว่า――นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นกับร่างกายของเนียตลอดเวลา

 

ตั้งแต่ที่ฉันเริ่มกังวลว่าสีผมจะไม่กลับมา ฉันก็คิดแบบนั้นมาตลอด

 

――ระหว่างการถ่ายทำครั้งแรก ผู้หญิงที่รับผิดชอบการแต่งหน้ากังวลเกี่ยวกับสีผมของฉัน และพ่อของฉันก็กังวลเช่นกันว่าจะทำยังไงดี

 

สถานการณ์ในตอนนั่นคงหมายถึงที่ฉันกำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้แน่นอน

 

ฉันจะไม่ได้มีสีประจำตัวเหมือนทุกคนอีกต่อไป

อาจพูดได้ว่าเป็นผลพวงจากการตาย

 

――ม๊า เป็นเรื่องแบบนั้นแล้วจะเกิดอะไรขึ้น

 

ฉันแน่ใจว่าตัวเองในชาติที่แล้วไม่สามารถใช้เวทมนตร์ได้แน่นอน เพราะแบบนั้นฉันเลยไม่คิดอยากได้เป็นพิเศษ

ต่อให้มีความรู้สึกอันแข็งแกร่งที่อยากใช้เวทมนตร์ได้ แล้วคุณจะใช้ทำอะไรในวัยเพียงเท่านี้ ฉันยังอายุแค่หกขวบ

 

โชคยังดีที่ฉันมีพลังเวทมนตร์มากพอที่สามารถใช้เปิดสวิตช์เมจิกวิชั่นได้

 

แค่นั้นก็มากเพียงพอแล้ว

ฉันไม่ต้องการพรสวรรค์ด้านเวทมนตร์

 

――แต่แรกแล้ว การต่อยและเตะนั้นเร็วกว่าเวทมนตร์มาก นั่นเป็นเรื่องจริงที่น่าพอใจสำหรับฉัน

 

นอกจากนี้ ผลที่ตามมายังเป็นข้อพิสูจน์ว่าเนีย・ลิสตันพยายามมีชีวิตอย่างสุดกำลัง

ไม่มีเหตุผลที่ต้องรู้สึกต่ำต้อย

 

 

 

 

 

ปล.ไอทั้งวัน น้ำมูกไหลจนแสบตาน้ำตาไหล เสียงเปลี่ยนอีก พูดทีเหมือนก้องอยู่ในคอ ฮา