85 สลับฉาก ณ ดินแดนซิลเวอร์

 

“……เนียจังกำลังจะมา……เนียจังกำลังจะมา……”

 

ในมื้อเช้าที่คฤหาสน์ซิลเวอร์ วันนี้เอง ลูกสาวคนที่สอง ริเคลวิต้าก็กำลังพึมพำในขณะที่กำลังดูเนีย・ลิสตันที่สะท้อนอยู่ในเมจิกวิชั่น

 

เธอเป็นแฟนคลับของเนีย・ลิสตัน

ไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะเห็นเธอจ้องมองอย่างน่าสงสัยตรงไปยังเด็กที่อายุน้อยมากโดยไม่คิดปิดบัง แต่เธอก็ไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าคนนอกรีตที่มีนิสัยสกปรก และไม่แม้แต่จะพยายามซ่อนแรงจูงใจซ่อนเร้น

ถึงอย่างงั้นแฟนคลับก็ยังเป็นแฟนคลับ

 

ไม่สิ เธอเองก็รู้ตัวเองค่อนข้างดีว่าตัวเองเป็นพวกแฟนคลับนอกรีตสกปรก ――เพราะแบบนั้นจึงทำให้เธอรู้สึกกระวนกระวายใจ

 

ไม่มีทางที่คนนอกรีตสกปรกอย่างตัวเองที่มีหน้าอกเล็กจะยืนอยู่ต่อหน้าคนคนนั้นได้

 

แม้เธอจะแอบคิดว่าหน้าอกเล็ก ๆ ของยัยนอกรีตสกปรกเหมือนอย่างเธอจะเป็นลักษณะที่น่าดึงดูดใจที่สุดเหมือนกัน แต่ไม่มีทางที่มนุษย์ต่ำทรามเช่นเธอควรจะไปสะท้อนอยู่บนดวงตาของเด็กสาวใสซื่อบริสุทธิ์เช่นนั้นได้

 

 

 

――ประมาณสิบวันก่อน เรเลียเรด ลูกสาวคนสุดท้องก็กลับมาที่คฤหาสน์ซิลเวอร์

 

ในมื้อค่ำของคืนนั้น เธอได้พูดเรื่องอันน่าตกตะลึงออกมา

 

“อะ เนียจะมาที่นี่ในอีกสองสัปดาห์นะคะ เพราะแบบนั้น โอโต้ซามะพอที่จะสามารถหางานที่เนียสามารถเข้าร่วมได้ด้วยให้หน่อยได้รึเปล่าคะ?”

 

“เอ๊ะ！？”

 

ขณะที่เธอกำลังพูดอะไรบางอย่างกับพ่อที่ชราแล้ว ทว่ามีส่วนสำคัญที่เป็นส่วนที่ริเคลวิต้าไม่สามารถมองข้ามได้

 

“เนียจ๊า~งกำลังจะมา！？ มาที่คฤหาสน์ของตาแก่นี่！？”

 

“…………”

 

ตาแก่เจ้าของคฤหาสน์ ตาแก่ วิกซอน・ซิลเวอร์มองลูกสาวคนที่สองราวกับจะพูดอะไรบางอย่าง……แต่ในท้ายที่สุด เขาก็หันกลับไปหาเรเลียเรดโดยไม่พูดอะไร

 

“กำลังจะมาค่ะ อาเร๊ะ? ลูกเขียนบอกเอาไว้แล้วผ่านทางจดหมายที่ส่งให้โอโต้ซามะล่วงหน้าแล้วไงคะ”

 

“โอโต้ซามมะ！ ไม่ฟังกันเลย！ ……เอ๊ะ！？ เน่ซามะฟังอยู่หรือเปล่า！？ ลิลิมิก็ด้วย！？”

 

สำหรับลูกสาวคนที่สอง ริเคลวิต้า ผู้เปียกชื้น มืดมน และเหนียวเหนอะหนะ เธอคือคนที่ส่งเสียงอย่างสิ้นหวัง

 

และเธอตระหนักได้ว่ามีแค่ตัวเองที่ไม่รู้ ลูกสาวคนโต รัฟฟิน กับลูกสาวคนที่สาม ลิลิมิ ซึ่งกลับมาพร้อมลูกสาวคนเล็กก็ไม่ได้ตื่นเต้นอะไรกันเลย

 

แต่ว่าหากลองคิดอย่างใจเย็นแล้ว กำลังจะมาที่นี่ในอีกสองสัปดาห์

การรู้ในจังหวะเวลานี้ไม่ช้าหรือกะทันหันอะไรเป็นพิเศษ เป็นการบอกกำหนดการที่เหมาะสมไม่มีปัญหาใด ๆ

 

ทว่า วิกซอนพูดกับลูกสาวคนที่สองที่ดูลุกลี้ลุกลนราวกับว่าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ

 

“――ใกล้ได้เจอแล้ว”

 

เขาไม่รู้ว่าควรให้ลูกสาวคนที่สองที่ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ได้เจอเนีย・ลิสตันดีไหม แต่วิกซอนรู้สึกมาตลอดว่าเธอไม่เหมาะที่จะเป็นลูกสาวของขุนนาง

 

ลูกสาวคนโตและลูกสาวคนที่สองกำลังจะเกินวัยแต่งงาน ถึงอย่างงั้นก็ยังไม่มีแม้แต่ผู้สมัครคู่แต่งงาน และไม่มีความกระตือรือร้น หรือความปรารถนาที่จะแต่งงาน

เขาเคยอดคิดไม่ได้ว่า 「ในฐานะบุตรีขุนนาง…… 」 แต่นี่ไม่ใช่ยุคสมัยที่จะมาบังคับอะไรแบบนี้อีกแล้ว ช่างเถอะ

 

ทว่า ในฐานะสมาชิกคนหนึ่งของตระกูลซิลเวอร์ เขาก็ไม่คิดว่าจะเป็นความคิดที่ดีที่จะไม่ให้ไปทักทายตระกูลที่ช่วยเหลือกันมา

 

ตระกูลลิสตันมีส่วนช่วยอย่างมากในการสร้างสถานีออกอากาศเมจิกวิชั่น

หรือแม้กระทั่งในตอนนี้ พวกเราก็มักจะขอปรึกษากับพวกเขาเกี่ยวกับการถ่ายทำและการวางแผน

 

เขาไม่สามารถทำได้เด็ดขาด

 

“ไม่ใช่แค่เนีย・ลิสตันเท่านั้น แต่ข้าแน่ใจว่าพวกเราจะได้มีความสัมพันธ์บางอย่างกับตระกูลลิสตันในอนาคตอย่างแน่นอน หากเจ้ายังเป็นสมาชิกของตระกูลซิลเวอร์อยู่ ก็จงอย่างน้อยรักษามารยาทขั้นต่ำสุดเอาไว้ให้ดี”

 

ยิ่งไปกว่านั้นก็คือ

 

เนีย・ลิสตันเป็นเพื่อนร่วมสถาบันของลูกสาวคนสุดท้อง อาจกล่าวได้ว่าเธอเป็นเพื่อนร่วมรุ่นที่ทำงานเกี่ยวกับเมจิกวิชั่นตั้งแต่ยังเป็นเด็ก

 

เนีย・ลิสตันกำลังจะมาที่ดินแดนซิลเวอร์ในฐานะเพื่อนของลูกสาวคนสุดท้อง

ยิ่งไปกว่านั้น ยังบอกอีกว่ายินดีที่จะมีส่วนร่วมกับรายการของสถานีออกอากาศของดินแดนซิลเวอร์ด้วย

 

ในเรื่องนี้ เขาได้ยืนยันกับออร์นิท・ลิสตัน ลอร์ดแห่งลิสตันแล้วก็ได้คำตอบกลับมาว่า「ค่าธรรมเนียมเป็นพิเศษยังไงก็ได้」

เขาก็คิดอย่างตรงไปตรงมาเรื่องเงิน――เมื่อคิดให้รอบคอบแล้ว การทำสัญญาว่าจ้างง่าย ๆ ก็ทำให้วางใจได้มากกว่า

 

ในระหว่างการถ่ายทำ อาจเผลอส่งคำขอหลายอย่างกับเนีย・ลิสตัน

ในเวลานั้น เธออาจจะคิดว่า「เธอแค่มาทำงานแต่โดนสั่งมากมาย」อาจทำให้เกิดความขุ่นเคืองกันได้

 

――ใช่ เขาคิดว่าคำตอบของออร์นิท・ลิสตันที่ว่า「ค่าธรรมเนียมเป็นพิเศษยังไงก็ได้」นั้นดีที่สุดแล้ว

 

 

 

นั่นคือเมื่อสิบวันก่อน

 

“ไม่สนหรอก รีบจัดการตัวเองได้แล้ว”

 

รัฟฟิน ลูกสาวคนโตหันหน้าเบื่อหน่ายไปมองลูกสาวคนที่สองที่ได้รับผลกระทบจากความกดดันอย่างเห็นได้ชัดจากวันบุกของเนีย・ลิสตันใกล้เข้ามาทุกวัน

 

“ตะ แต่ ตะแต่ แต่ แต่！ แม้ว่าจะเป็นฉันที่แอบคิดว่าหน้าอกเล็ก ๆ ของยัยนอกรีตสกปรกคนนี้นั่นเป็นลักษณะที่น่าดึงดูดใจที่สุดเหมือนกัน แต่ไม่มีทางที่มนุษย์ต่ำทราม ต่ำต้อย น่าสงสัยอย่างฉันจะสามารถไปสะท้อนอยู่บนดวงตาของเนียจังที่ใสซื่อบริสุทธิ์คนนั้นได้！”

 

“ห๋า? ……ม๊า ก็ใช่ล่ะนะ”

 

“ทำไมถึงไม่ปฏิเสธล่ะคะเน่ซามะ！？”

 

นอกจากนี้ ไม่ใช่ทุกคนที่อยากจะพูดถึงเรื่องนี้

 

――อะ เธอไม่อยากพูดสิ่งที่คิด แต่ก็เหมือนจะรู้ตัวดีทีเดียว เธอไม่อยากพูดในสิ่งที่เห็นเลยจริง ๆ ไม่ใช่พวกวิตถารที่มีดีแต่ปาก แต่ยังเป็นพวกที่รู้สำนึกเข้าใจตัวเองเป็นอย่างดี

 

“แต่ ฉันไม่ใช่โอโต้ซามะนะ ถ้าไม่ได้เจอกันรอบนี้ต่อไปคงจะได้เจอยากแล้วแน่ ๆ

ถึงยังไงก็การมาเยือนในครั้งนี้อาจเป็นเพียงจุดเริ่มต้นก็ได้ คิดว่าเนียจังอาจจะมาที่คฤหาสน์หลังนี้โดยเฉพาะช่วงวันหยุดฤดูร้อน ฤดูหนาว และฤดูใบไม้ผลิอีกก็ได้

เน๊ะโอโต้ซามะ?”

 

วิกซอนพยักหน้า เพราะเข้าไม่มีเหตุผลพิเศษที่ต้องปฏิเสธ

 

“ข้าจะใช้การมาเยี่ยมในครั้งนี้เป็นโอกาสในการต้อนรับเนีย・ลิสตันในฐานะแขกประจำ

เด็กคนนั้นมีแฟนคลับมากมายแม้แต่ในดินแดนซิลเวอร์ ข้าไม่อยากผลาดโอกาสให้เธอปรากฎตัวในช่องของเรา”

 

แน่นอนว่าต้องให้เป็นประวัติการณ์เลย เขาเสริมในใจตัวเอง

อย่างที่คาดไว้จะพูดต่อหน้าลูกสาวหรือคนใช้ เขารู้สึกเปลือยเปล่าตามลูกสาวคนที่สอง ของแบบนั้นควรเป็นสิทธิ์ของลูกสาวคนที่สองไปก็พอ

 

เป็นการคำนวณที่ยาก แต่เรเลียเรดอาจไปที่ดินแดนลิสตัน

ในระยะสั้นจะเป็นความสัมพันธ์ร่วมกัน

 

ตอนนี้อัตราการเผยกระจายยังต่ำเกินไป พวกเขาจะเป็นทั้งเพื่อนและผู้ร่วมอุดมการณ์ในการยกระดับเมจิกวิชั่น

ถ้ารั้งรอ ขวางทาง หรือปฏิเสธความช่วยเหลือตอนนี้ ผลเสียจะกลับมาตกที่พวกเราเองแน่นอน แถมยังโง่มากเกินไป

 

อาจมีความขัดแย้งทางผลประโยชน์ในอนาคต แต่ตอนนี้เป็นเวลาที่จะต้องยอมรับกันอย่างเต็มที่

 

หรือก็คือ จากสถานการณ์ปัจจบัน เรียกได้ว่ามีเป้าหมายเพื่อพัฒนาวงการเมจิกวิชั่นให้ได้มากที่สุดไปสู่จุดที่ขัดแย้งเรื่องผลประโยชน์

โดยทั้งหมดสรุปคือ เขาคิดที่อยากจะลองมีการเผชิญหน้าอย่างหรูหรามีความสุข

 

“…….ฮาาาาาา……เนียจังกำลังมาแล้ว……”

 

สายตาของครอบครัวและคนรับใช้ที่มองไปยังลูกสาวคนที่สองที่กำลังกังวล (ในทางที่ผิด) นั้นดูอบอุ่นอย่างมาก

 

 

ในเวลานั้นเอง

 

“――คุณหนูเรเลียเรด มีจดหมายมาถึงจากเนียซามะเจ้าค่ะ”

 

หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จและเก็บจานแล้ว คนรับใช้ก็ยื่นซองจดหมายให้เรเลียเรด

 

“เอ๊ะ? จากเนีย?”

 

ถึงจะคิดว่าเสียมารยาท แต่เรเลียเรดก็รีบเปิดจดหมายทันที

 

นั่นก็เพราะว่า เธอคิดว่าจดหมายที่ส่งมาถึงในเวลานี้ อาจจะมีการเปลี่ยนแปลงกำหนดการอยู่ด้านใน

เนื่องจากพ่อของเธอยังอยู่ที่โต๊ะ หากมีแผนที่เปลี่ยนแปลงในอนาคตก็ต้องรีบบอกโดยเร็วที่สุด

 

เมื่อคิดได้อย่างนั้น เธอก็คลี่จดหมายที่พับไว้ออกและอ่าน……ขณะที่เธออ่านไป มือของเรเลียเรดก็เริ่มสั่นเทา

 

อ่านที่เดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ถึงจะอ่านสักกี่รอบเนื้อหาไม่เปลี่ยนแปลง แต่เธอก็ยังอ่านซ้ำแล้วซ้ำอีก

 

“เกิดอะไรขึ้น?”

 

วิกซอนขมวดคิ้วเมื่อเห็นท่าทางจริงจังของลูกสาวคนเล็กและมือที่สั่นเทา

 

เรื่องที่เขียนมาสำคัญขนาดนั้นเลยรึ หรืออาจจะเป็นข่าวโศกนาฎกรรม หรือว่ามรณกรรมกันนะ――ข้อเท็จจริงที่ว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นครั้งหนึ่งเคยนอนอยู่บนเตียงคนป่วย และกำลังจะตายแวบเข้ามาในความคิดของเขา

 

“……มา”

 

“หืม? เนียรึ?”

 

“――ไม่ใช่！ นีลซามะค่ะ！ โอนี่ซามะของเนีย！”

 

ใช่แล้ว นั่นคือสิ่งที่ถูกเขียนไว้ในจดหมาย

 

พูดง่าย ๆ ก็คือ 「เพราะโอนี่ซามะกำลังว่างอยู่ ฉันเลยจะพาไปด้วยกัน ม๊า ถ้าไม่อนุญาต ก่อนอื่นฉันจะพาไปหาเธอจากนั้นค่อยไปพักที่โรงแรมในตัวเมืองนะ」

 

 

 

การมาเยือนของเนียลิสตันและนีลลิสตันใกล้เข้ามามากขึ้นทุกวัน

นอกจากลูกสาวคนที่สองแล้ว แม้แต่ลูกสาวคนเล็กก็ยังกระสับกระส่ายและทำตัวน่าสงสัย

 

และ วันนั้นก็มาถึง

 

 

 

 

 

 

 

 

อันนี้ไม่แถม เพราะตอนแรกแปลต่อกัน กะว่าจะลงสองตอน แต่วูบไปก่อน แล้วพึ่งว่างแปลเสร็จ ฮา

โดนมดบุกขึ้นหิ้งพระ วิ่งต่อกันจนเห็นเป็นลายดำบนกำแพงชัดแจ๋ว แถมอย่างดุ เจาะฝาเพดานลงมาเลย เอายาฉีดรูหนึ่ง พ่อล่อเจาะใหม่สองรู สงสัยต้องไปหายาเม็ดเหยี่อกำจัดมดมาวางแล้ว ฮา