218 เทศกาลฤดูหนาวที่มีรสชาติที่แตกต่าง

 

เมื่อฉันไปขอโทษคฤหาสน์ที่กำแพงด้านนอกถูกทำลาย ฉันก็ถูกพาไปที่ห้องรับแขก ซึ่งพวกเขาแสดงความเห็นประชดประชันอย่างเงียบ ๆ และโดนดุ

 

เจ้าของบ้านเป็นหญิงหม้ายที่สูญเสียสามีไปและมีอายุมากกว่าหกสิบปี เธอใช้ชีวิตอย่างสงบเสงี่ยมทุกวันด้วยความตั้งใจที่จะใช้ชีวิตที่เหลืออย่างเงียบ ๆ ทว่าคฤหาสน์ฝั่งตรงข้ามก็ถูกทิ้งร้างไม่มีใครอาศัยอยู่ จนในที่สุดก็เริ่มมีคนจรจัดสกปรกเข้าออกสร้างปัญหามากมาย ต่อมาก็เป็นเด็กต่างชาติที่ย้ายเข้ามา และเริ่มใช้ชีวิตร่วมกับพวกเด็ก ๆ และไม่เพียงแต่จะมีเสียงดังทุกวันเท่านั้น แต่ตอนนี้กับทำลายกำแพงลงด้วย

 

…พูดง่าย ๆ ก็คือ เธอใช้เวลานานมากในการพูดถึงข้อมูลอย่างถี่ถ้วน ด้วยความประชดประชันอย่างมาก

 

“อะ อาโน……..นั่นเป็นสิ่งทดลองของชิโนบาซ………….”

 

“ดิฉันไม่เห็นจะรู้เรื่องนั้นเลยนะคะ เอ๊ะ? ได้มาคุยกันก่อนแล้วหรือยังคะ? ถ้าแม้จะได้คุยกันมาก่อนเช่นนั้น จะมีคำเตือนใด ๆ ที่ว่าคุณอาจจะทำลายกำแพงหรือไม่คะ? คงจะไม่มีจริงไหมคะ? ดิฉันจำไม่เห็นได้เลยว่าเคยคุยอะไรเช่นนั้นเลยจริงไหมคะ? อ้า ต้องขอโทษด้วยนะคะ บางทีคงเป็นเพราะดิฉันมีอายุที่มากพอจนเกือบจะตามสามีที่เสียไปได้ทันแล้ว บางทีดิฉันอาจจะเคยได้ยินมาแล้ว แต่ก็อาจจะลืมไปจนสิ้นแล้วก็ได้นะคะ เช่นนั้นมาคุยกันดีไหมคะ? ดิฉันแค่กำลังหลงลืมไปจริงไหมคะ? ดิฉันไม่น่าจะลืมคำแนะนำเช่นนั้นได้เลยนะคะ? นั่นคงไม่เป็นความจริงจริงไหมคะ? คนหนุ่มสาวที่ใช้ชีวิตมาเพียงหนึ่งในสามของดิฉัน ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นถึงตระกูลชิโนบาซอันยอดเยี่ยม คุณคงจะไม่ได้ลืมเรื่องนั้นโดยไม่ได้ตั้งใจจริงไหมคะ? ไม่มีทางจริงไหมคะ? อาร๊า ทำไมเงียบกันล่ะคะ?”

 

เนื่องจากอาคาชิพูดในสิ่งที่ไม่จำเป็น เธอถึงเริ่มเทศนาด้วยความประชดประชันอย่างมาก

 

“ขอโทษด้วย คือ…….เพราะเราไม่สามารถหยุดไว้ได้……….”

 

ขณะที่รู้สึกกดดันจากหญิงชราที่ลุกเป็นไฟอย่างเงียบ ๆ การสนับสนุนของซิลเลนก็เข้ามา――

 

“หากทรงคิดว่าช่วยสิ่งใดมิได้ เช่นนั้นแล้วทำไมมิทรงปิดปากให้สนิทแล้วฟังล่ะเพคะ? หากทรงเป็นสมาชิกแห่งราชวงศ์แล้ว ก็จะสามารถทำลายกำแพงบ้านของผู้ภักดีลงได้เช่นนั้นหรือเพคะ? ราชวงศ์ในปัจจุบันได้รับการศึกษามาเช่นนั้นหรือเพคะ? คงจะมิได้เปลี่ยนไปมากนักจากยุคที่หม่อมฉันรู้จักใช่ไหมเพคะ? กล่าวถึงแล้ว ฮาซาร์ซามะทรงเป็นเช่นไรบ้างเพคะ? ดิฉันเคยเต้นรำกับท่านผู้นั้นในงานสังสรรค์มาบ้าง คำพูดและการกระทำของซิลเลนซามะเป็นผลมาจากการศึกษากับฮาซาร์ซามะเช่นนั้นหรือเพคะ?”

 

　…………

 

 

　…………

 

 

　…………

 

เหนื่อย

ความปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่ของฉันถูกเผาไหม้ ฉันเหนื่อยมากจนหมดแรง ฉันเหนื่อยมากจนถ้าฉันไม่ได้มีผมสีขาวแต่แรก ผมของฉันก็อาจจะเปลี่ยนเป็นสีขาวจริง ๆ

 

――และม๊า ก็ผ่านมาหลายวันแล้วสำหรับนรกแบบนี้

 

อาคาชิผู้ใจร้อนจมอยู่กับการสร้างต้นแบบ「รถม้าไร้ม้า」และฉันก็จมอยู่กับการฝึกกับซิลเลย

 

เซ้นส์ของริโนกิสนั้นดี แต่ซิลเลนเองก็มีเซ้นส์ที่ดีเหมือนกัน

ในอัตรานี้ เธอน่าจะสามารถเชี่ยวชาญพื้นฐานของ「คิ」ได้เป็นอย่างน้อย เมื่อถึงฤดูใบไม้ผลิ

 

ม๊า เหนือสิ่งอื่นใด ฉันชอบที่เธอชอบการฝึกซ้อมขนาดนี้ เพราะริโนกิสไม่ได้มีเวลาขนาดนั้น บางครั้งเธอก็พร้อมที่จะวิ่งหนี เพราะว่ามีงานที่ต้องทำ แม้ว่าเธอจะเป็นลูกศิษย์อันดับหนึ่งของฉันก็ตาม เธอจะถูกแซงหน้าแน่นอน

 

วันเวลาในฤดูหนาวก็เป็นเช่นนี้

 

 

 

“เอ๊ะ? อาเร๊ะ กำลังพูดถึงเรื่องอะไรกัน?”

 

ในชั้นเรียนหลักสูตรทั่วไปของโรงเรียนทหารจักรกล

ฉันอดไม่ได้ที่จะสงสัยเกี่ยวกับหัวข้อของเพื่อนร่วมชั้นที่คุยกันด้วยเสียงกระซิบเพราะพวกเขากังวลเกี่ยวกับฉัน

 

“อะ ขอโทษด้วย เสียงดังเกินไปอย่างงั้นเหรอ?”

 

“ขอโทษ……..”

 

“นั่นช่างเถอะ”

 

ฉันเลิกพยายามเปิดใจแล้ว ไม่ต้องกังวลอีกต่อไป

ซ้า ระบายข้อมูลออกมา

 

“――อะ อาโน………..ทุกปีจะมีงานเทศกาลในช่วงปลายปี และจะมีการต่อสู้แบบตัวต่อตวันระหว่างทหารจักรกลประจำการ……….”

 

การดวดเดี่นสของทหารจักรกล

หรือก็คือ อะไรน่ะ

 

“ต่อสู้กันเองระหว่างทหารจักรกล?”

 

“ครับ”

 

โหโห๊

 

ฉันเคยต่อสู้กับทหารจักรกลมาก่อน แต่ไม่เคยเห็นพวกนั้นต่อสู้กันเองมาก่อนน๊า

ถึงจะเคยเห็นการต่อสู้ระหว่างมนุษย์มานับไม่ถ้วน แต่อันนี้ก็ดูน่าสนใจในแบบของมันเอง

 

“แล้วเรื่องที่คุยกันเมื่อกี้ล่ะ?”

 

สำหรับฉัน ม๊า ที่จริงก็ไม่เป็นไร

แต่ที่ฉันกังวลคือนี่อาจกลายเป็นหัวข้อในอนาคต

 

“อะ เรื่องนั้น ทุกปีจะนักบินที่มีชื่อเสียงมารวมตัวกัน เป็นเรื่องน่าตื่นเต้นมาก………..แต่ดูเหมือนว่าในปีนี้เนื้อหาจะแตกต่างออกไป”

 

“ปีนี้ มีการพูดคุยกันว่า สมาชิกจากหลักสูตรทหารจักรกลของโรงเรียนจะได้เข้าร่วมด้วย แต่……”

 

ดูเหมือนว่าทุกปีจะเป็นนักบินอย่างเป็นทางการที่จะแข่งขันกันในเทศกาลส่งท้ายปี แต่ปีนี้เด็กฝึกหัดจะเข้ามารับหน้าที่นี้

 

เรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะแมลงด้วยสินะ

หรืออาจเป็นเพราะฉันทำลายทหารจักรกลไปมากจนที่มีอยู่ไม่เพียงพอ

 

อื~ม……หรืออาจจะทั้งสองทาง

 

ซิลเลนบอกว่า พวกเขากำลังเตรียมการไปล่าแมลงในฤดูหนาวนี้ ดังนั้นจึงไม่อาจเข้าร่วมเทศกาลได้มากนัก

แถมดูเหมือนว่างานซ่อมทหารจักรกลที่ฉันทำลายไปยังไม่เสร็จสิ้นดี

 

“อะ อาโน๊”

 

หืม?

 

“อาโน เนียซังเอง ก็ชอบทหารจักรกลเหมือนกันเหรอ！？”

 

“ฉันไม่ใช่ไม่ชอบ? แต่เกลียดเลยล่ะ มาเวเลียใช่ไม่ได้ เพราะมัวแต่พึ่งพาอะไรแบบนั้น”

 

“อะ อย่างงั้นเหรอ”

 

…………

 

ฉันรู้สึกเหมือนมีกำแพงกั้นระหว่างฉันกับเพื่อนร่วมชั้นมากกว่าปกติ แต่……ก็พอแล้ว ฉันไม่สนใจ ฉันไม่สนอีกแล้ว

 

 

 

ในเวลาเดียวกันกับที่เนีย・ลิสตันได้ยินเกี่ยวกับเทศกาลนี้จากเพื่อนร่วมชั้นนั้นเอง ในอีกที่ที่ไกลออกไป

 

“ทำไม ปีนี้ถึงได้มีธีมที่แตกต่างไปมากขนาดนี้ได้”

 

ซิลเลนเองก็เช่นกัน เธอกำลังฟังเรื่องเทศกาลส่งท้ายปีเก่า――เทศกาลฤดูหนาวจากเพื่อนร่วมชั้นหลักสูตรทั่วไป ชั้นประถมศึกษาปีที่แปดของเธอ ซึ่งมีอยู่เพียงสองคนไม่นับรวมอาคาชิ ยังไงก็ตาม อาคาชิไม่อยู่ในห้องเรียน เนื่องจากดูเหมือนว่าเธอกำลังยุ่งอยู่กับการสร้างต้นแบบของสิ่งนั้นเป็นอย่างมาก

 

เทศกาลฤดูหนาว

เป็นวันต้อนรับฤดูหนาวของอาณาจักรมาเวเลียซึ่งเผชิญกับภัยคุกคามจากแมลงมายาวนาน เป็นฤดูเดียวที่จะสามารถนอนหลับได้อย่างสงบ

เป็นงานประเพณีที่สืบทอดกันมาตั้งแต่สมัยโบราณโดยมีต้นกำเนิดก่อนที่จะมีการสร้างทหารจักรกล

 

นอกจากนี้ยังเป็นโอกาสที่หายากสำหรับประชาชนทั่วไปที่จะได้เห็นพลังการต่อสู้ของทหารจักรกล ซึ่งเป็นสิ่งที่ปกติพวกเขาจะไม่ค่อยได้เห็น

 

“อาโน ซิลซามะ จะไม่เข้าร่วมจริง ๆ เหรอเพคะ?”

 

จู่ ๆ ผู้นำของหลักสูตรทหารจักรกลก็ถูกย้าย และถึงแม้ว่าหลักสูตรทั่วไปจะได้รับการยอมรับค่อนข้างต่ำ ――แต่ก็อย่างที่คาดไว้ เธอไม่ได้ถูกหลีกเลี่ยงได้เหมือนกับเนีย・ลิสตัน

 

ไม่สิ ต่อหน้าว่าที่ทหารจักรกลชั้นยอดในอนาคตซึ่งไม่เพียงแค่ในโรงเรียนเท่านั้น แต่ยังเป็นถึงดอกไม้ประจำชาติได้มาอยู่ที่นี่แล้ว แม้ว่าพวกเขาจะสับสน แต่ก็ยินดีต้อนรับเป็นอย่างยิ่ง เธอเป็นเจ้าหญิงตัวเล็กแต่งดงาม

 

“อ้า เราจะไม่เข้าร่วม ตั้งแต่แรกแล้วเราก็ไม่มีทหารจักรกล”

 

ผู้ที่อยู่ในหลักสูตรทหารจักรกลจะได้รับทหารจักรกลหนึ่งเครื่องเพื่อการฝึก แต่เนื่องจากถูกย้ายมายังหลักสูตรทั่วไปแล้ว เธอจึงต้องส่งคืน

 

แม้ว่าจะมีเครื่องพิเศษอยู่ที่ปราสาท แต่ตอนนี้มีเหตุฉุกเฉิน เพื่อที่จะสำรวจทางตะวันออกและกำจัดแมลง ทหารจักรที่เป็นของรัฐทั้งหมดจึงถูกยืมไปให้กับนักบินที่ไม่สามารถต่อสู้ได้ เพราะทหารจักรกลของพวกเขาถูกทำลาย นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมตอนนี้จึงไม่มี

 

“――ซิลเลนซามะ”

 

ถึงเวลาของเรื่องนั้น

เมื่อเธอหันกลับไปตามที่ถูกเรียก ――ก็พบกับอดีตเพื่อนร่วมชั้นสองคนจากหลักสูตรทหารจักรกลกำลังยืนอยู่

 

“อากัสโดโนะ ทูเมรินโดโนะ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”

 

พวกเขาเป็นทั้งเพื่อนร่วมชั้น และเป็นทั้งคู่แข่งกันในหลักสูตรทหารจักรกล

คู่ชายและหญิงที่เป็นเพื่อนสนิทกัน เก่งในการทำงานผสานกัน และแม้แต่ซิลเลนเองก็ยังเป็นเรื่องยากที่จะสู้กับพวกเขาเพียงลำพัง

 

“ซิลซามะ ได้ยินเกี่ยวกับเทศกาลฤดูหนาวที่กำลังจะมาถึงแล้วใช่ไหมครับ?”

 

เช่นเคย อากัสผู้จริงจังเมื่อมาถึงก็เปิดประเด็นทันที

 

“อ้า เราจะตอบเรื่องนั้น เราจะไม่เข้าร่วม”

 

” ――ทำไมกัน！？”

 

ทูเมรินซึ่งมองซิลเลนเป็นคู่แข่งที่แข็งแกร่ง และมักจะโจมตีเธออยู่เสมอ ตะโกนกลับมาตามปกติ

 

“พวกเราจะทำยังไงหากคุณไม่เข้าร่วม！？ พวกเราคิดไม่ถึงไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้นำหลักสูตรทหารจักรจะไม่เข้าร่วม！”

 

“นั่นก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ เราไม่ใช่ทหารจักรกลอีกแล้ว”

 

ขณะที่ทูเมรินโกรธขึ้ง ซิลเลนก็ตอบกลับอย่างใจเย็นตามปกติ

 

“ต้องขอโทษด้วย แต่เพื่อนร่วมชั้นของเรากำลังกลัว กรุณากลับไปเถอะ”

 

และ เธอก็สลัดเพื่อเก่าออกไป

วันก่อนเธอก็ถูกพัวพันแบบนี้จนไปหาเนีย・ลิสตันสาย และจะลำบากใจหากอยู่นานเกินไป

 

หลังจากย้ายมาหลักสูตรทั่วไปแล้ว เธอก็ตระหนักได้ว่า คนในหลักสูตร……….ไม่สิ จริง ๆ แล้วไม่ใช่แค่ทหารจักรกล แม้แต่ทุกคนก็คิดถึงแต่เรื่องทหารจักรกล

 

ซิลเลนไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน ――แต่พอมคิดดูตอนนี้แล้ว เธอคิดว่า「ทัศนคติที่ไม่เคยคิดถึง」ก็เป็นปัญหาเช่นกัน

 

“เราจะไม่เข้าร่วม กรุณาบอกเรื่องนี้กับสมาชิกหลักสูตรทหารจักรกลทุกท่านด้วย ไม่ว่าใครจะมาคำตอบก็ยังคงเดิม”

 

――ไม่ใช่ว่าเธอไม่มีความปรารถนาที่จะเข้าร่วม แต่

 

 

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ 

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบพระคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ