159 จากนั้นรีดข้อมูล และขึ้นเรือ

 

ฉันปล่อยให้การจับตัวพวกโจรเป็นหน้าที่ของลูกเรือ ส่วนฉันกับเหล่าลูกศิษย์ กัปตัน และทอร์กก็พากัปตันโจรที่นอนบิดตัวดิ้นไปมาด้วยความเจ็บปวดจากการโดนเจาะที่ท้องเข้าไปในห้องของโกดัง

 

เป็นห้องที่พวกฉันใช้ในการฝึกฝน

เป็นห้องที่อาจจะเอาไว้ขังโจรคนอื่น ๆ ด้วย เพราะเป็นพื้นที่ว่างที่เหมาะ

 

“จะทำยังไง? ให้ข้ากระทืบตอนนี้เลยดีไหม?”

 

อันเซลยื่นข้อเสนออันตรายมาให้ แต่เขาอ่อนแอจนไม่จำเป็นต้องทุบตีอีกแล้ว ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องใช้ความรุนแรงอีกต่อไป

ท้ายที่สุดเขาก็เจ็บจนกลิ้งไปกลิ้งมาตลอดเวลา ไม่มีสัญญาณของการขัดขืดใด ๆ

 

……ฉันเล็งไปที่หัวเข็มขัดเพื่อไม่ได้ทะลุตัวโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ก็ยังสงสัยอยู่ดีว่าหัวเข็มขัดทั้งอันจะฝังลึกเข้าไปในท้องหรือเปล่า

 

ม๊า ก่อนอื่น ต้องรีบจัดการทุกอย่างอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้เรือโจรสลัดอากาศที่รออยู่รู้ตัวถึงสถานการณ์ปัจจุบันที่ว่ากองกำลังล่วงหน้าถูกทำลายไปแล้ว

คงจะต้องทรมานสักหน่อยก่อนที่จะไปเคลียร์เรือโดยรอบ

 

สำหรับตอนนี้ ฉันมองทุกคนรอบ ๆ และบอกให้พวกเขาปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเอง

 

“เน๊”

 

ฉันนั่งยองยองลงข้างกัปตันที่กำลังนอนกุมท้องอยู่ และพูดเบา ๆ

 

“มีพวกคุณทั้งหมดกี่คน และคุณมีเรือโจรสลัดอยู่กี่ลำ? ที่ซ่อนของคุณอยู่ที่ไหน? ฉันอยากรู้เพราะจะได้ไปล่าเศษซากที่เหลืออยู่ให้หมด”

 

“……ฮะ ฮ่าๆๆ ฮ่า……”

 

ใบหน้าของกัปตันบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดขณะที่เขายิ้มอย่างอ่อนแอแต่เข้มแข็ง

 

“คิดว่าข้าจะพูดเรอะ…….? ถึงต้องตายก็ไม่บอกหรอกเฟ้ย……”

 

ฟุมุ

 

“จ๊า ถ้าอย่างงั้นถึงฉันจะฆ่าพวกเขาจนหมดก็ไม่เป็นไรสินะ?”

 

“อะ……?”

 

“ทางนี้ไม่มีเหตุผลที่จะไว้ชีวิตพวกคุณอยู่แล้ว จะจบอย่างรวดเร็วเลยล่ะ ถ้าแค่ให้ฆ่าพวกคุณอย่างรวดเร็ว แล้วโยนทิ้งลงทะเลให้เป็นอาหารปลาเพื่อไม่ให้เป็นปัญหาในอนาคต เป็นอะไรที่ไม่จำเป็นต้องใช้ความพยายามเลย

 

แต่ ถ้าหากคุณให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์กับฉันที่นี่ ฉันอาจจะพิจารณามีที่ว่างสำหรับทำให้สถานการณ์เบาลง และจะพยายามควบคุมโดยฆ่าให้น้อยที่สุด ――เรามีเวลาไม่มาก ดังนั้นรีบตัดสินใจซะตอนนี้เลย หากตัดสินใจไม่ได้ เราจะฆ่าทุกคน”

 

ฉันยิ้มให้กัปตันที่เงยหน้าขึ้นมองอย่างกินเลือดกินเนื้อ

 

“คิดว่าบลัฟแบบนี้จะได้ผลเรอะ? คิดจริงเรอะ? จะให้ข้าบอกคนที่ตั้งใจจะฆ่าตัวเองเนี่ยนะ? งั้นทำไมไม่ลองฆ่าสักคนให้ดูต่อหน้าข้าหน่อยล่ะ?”

 

คำขู่ของฉัน……ม๊า ฉันจริงจังนะ แต่ฉันไม่รู้ว่ากัปตันคิดยังไงกับคำขู่ของฉัน

ไม่เข้าใจ แต่เขาตะโกนพูดกับกัปตันสูงวัยกับทอร์ก

 

” ――โอ โอ๊ย！ อีเด็กเปรตนี้เร้าอารมณ์ดีนี่！”

 

เด็กเปรดเร้าอารมณ์ …….เร้าอารมณ์…….แม้แต่ฉันที่เป็นคนหัวโบราณก็ยังบอกได้เลยว่ารสนิยมที่โบราณ……

 

“เด็กเร้าอารมณ์คนนั้นเป็นลูกศิษย์ของนักผจญภัยที่มีความสามารถ เธอไม่พูดเรื่องร้าย ๆ โดยไม่จำเป็นหรอก ทำตามที่บอกจะดีกว่า เด็กคนนั้นจะทำในสิ่งที่ตัดสินใจแล้วเสมอ”

 

โอ๊ย กัปตัน เด็กเร้าอารมณ์เรอะ

 

……ให้พูดคือ นี่ไม่ใช่เวลามาล้อเล่นจริง ๆ แต่

 

“จะเอายังไง? จะบอกข้อมูลให้กับฉัน? หรือว่าไม่?”

 

“ไม่มีหลักประกันว่าแกจะรักษาสัญญาจริงไหม！”

 

“แล้วยังไง? นั่นเป็นเหตุผลที่คุณเลือกที่จะฆ่าทุกคน? อย่าคิดแม้แต่จะเดิมพันด้วยความหวังอันริบหรี่จะดีกว่า?”

 

“――แกนี่มันช่างเร้าอารมณ์ดีจริง ๆ！ แกไม่ได้มีแววตาของเด็กเปรตมาแต่แรกอยู่แล้ว！ แววตาของแกมันเป็นของตัวอันตรายที่มองการแลกชีวิตเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว！”

 

ครั้งต่อไปที่เขาพูดว่าเร้าอารมณ์ ฉันจะเตะเขาที่เท้า

 

 

 

หลังจากให้กัปตันกินเท้าไปสอง สามรอบ เขาก็เงียบลง และให้ข้อมูลที่จำเป็นมา

 

เรือลำละประมาณสิบห้าคน

ดูเหมือนว่าเขาเองก็ไม่รู้แน่ชัดในแต่ละครั้ง เพราะบางครั้งก็อยู่ในที่ซ่อน บางครั้งก็อยู่บนเรือ และบางครั้งก็ไม่อยู่

 

พวกเขาดำเนินธุรกิจแบบครอบครัวโดยเป็นโจรสลัดอากาศที่มีเรือสามลำ ใหญ่สุดคือกัปตัน(หัวหน้า) แต่ยังไงก็ตาม ดูเหมือนว่าแต่ละลำก็มีกัปตัน(เรือ)สำหรับควบคุมเรือเป็นของตัวเอง ส่วนเขาเป็นสิ่งที่เรียกว่ารองกัปตัน

จะมีหนึ่งคนบนเรือแต่ละลำที่จะมีบทบาทสำคัญจนสามารถเรียกได้ว่าเป็นรองกัปตัน นั่นคือสิ่งที่เขาพูด

 

เรือสองลำเป็นเรือขนาดกลางทั่วไป และลำที่มีกัปตัน(หัวหน้า)อยู่บนเรือดูเหมือนจะใหญ่กว่าเล็กน้อย ――ซึ่งก็คือลำที่อยู่ข้างหน้าที่คอยปิดกั้นทิศทางการเคลื่อนไหวเอาไว้

 

ดูเหมือนว่าโจรทั้งสิบสองคนที่มาที่นี่จะมาจากเรือแต่ละลำ……ถ้าใช้การคำนวณแบบง่าย ๆ ฉันเดาว่าสี่คนจากเรือแต่ละลำหรือเปล่า

หากเป็นแบบนั้น เรือแต่ละลำก็จะมีโจรเหลือประมาณสิบคน

 

ม๊า ตอนนี้ก็ประมาณนี้

ฉันได้ยินเกี่ยวกับที่ซ่อนมาบ้างเล็กน้อย แต่ฉันจะลงรายละเอียดในภายหลัง

 

สำหรับตอนนี้ พวกเราต้องรีบทำอะไรสักอย่างโดยเร็ว ก่อนที่เรือโจรสลัดอาจจะยิงปืนใหญ่เข้าใส่

 

 

 

หลังจากได้ฟังเรื่องที่ต้องการแล้ว กัปตันก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป ก็เลยมัดเขาแล้วปล่อยให้กลิ้งไปมา พวกเราจะไปยังขั้นตอนต่อไป

ต่อไป พวกเราแบ่งออกเป็นสามกลุ่มเพื่อไปสู้กับโจรสลัดอากาศ

 

――ทว่า จุดนี้ปัญหาก็เกิดขึ้น

 

ฉันกำลังยืนตกตะลึงอยู่คนเดียวต่อหน้าเหล่าลูกศิษย์ที่กำลังขึ้นเรือเดี่ยวทรุดโทรมที่พวกโจรใช้บินมา

 

ฉันไม่สามารถจับแฮนด์ของเรือเดี่ยวได้

เท้าก็ไม่สามารถเหยียบคันเร่งได้

 

ฉันไม่เคยรู้สึกเสียใจกับความเป็นเด็กของตัวเองมากเท่าตอนนี้

ท้ายที่สุดแล้ว อายุทางกายภาพของฉันก็คือเจ็ดขวบ ดังนั้นจึงไม่สามารถใช้งานสิ่งที่สร้างขึ้นมาเพื่อมาตรฐานของผู้ใหญ่ได้

 

ทว่า ฉันต้องไปเรือลำที่อยู่ข้างหน้าเพียงลำพัง และยึดให้ได้ เหล่าลูกศิษย์ได้รับมอบหมายให้ไปเรือแต่ละลำ ทำให้ไม่สามารถไปด้วยกันได้ในเวลานี้

 

“ใครก็ได้มานั่งข้างหน้าให้ที”

 

ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากตะโกนเรียกลูกเรือที่อยู่ใกล้ ๆ แต่ก็ไม่มีใครก้าวออกมาข้างหน้า ไม่มีใครเต็มใจที่จะเสี่ยง ก็ต้องแบบนั้นแหละ จากนี้ฉันจะไปบุกขึ้นเรือโจรสลัดอากาศ ไม่มีใครอยากทำอะไรอย่างเอาตัวไปเสี่ยงอันตรายอยู่แล้ว

 

“ถ้าเป็นผมคงไม่เป็นใช่ไหม?”

 

ในตอนนั้นเองก็มีเสียงมากจากคนที่ไม่คาดคิด

เมื่อฉันหันกลับไป ทอร์กจากบริษัทเซโดนีก็อยู่ตรงนั้น

 

“เห็นอย่างงี้ผมก็รับผิดชอบการเดินทางเพื่อทำธุรกิจให้กับบริษัทเซโดนีครับ งานของผมคือการบินเรือเหาะ ดังนั้นผมจึงเรียนเยอะมากเพราะงาน จึงมีความรู้ด้านนี้ด้วย หากจะมีอะไรเกิดขึ้นกับเรือก็เป็นหน้าที่ของผมที่ต้องจัดการครับ”

 

“แน่ใจเหรอคะ? อาจจะเป็นอันตรายมากเลยนะคะ?”

 

“ลิลลี่จังก็อยู่ด้วยจริงไหม? จะมีอันตรายอะไรได้อีกล่ะ?”

 

………….

 

ดูไว้ซะพวกลูกศิษย์ นี่คือการประเมินที่ถูกต้องของฉัน ถึงจะมีสัตว์อสูรระดับสูงปรากฎตัวขึ้นหลายสิบตัวพร้อมกัน ก็จะยังเป็นชัยชนะที่ง่ายดาย เพราะมีฉันด้วยไงล่ะ พวกคุณดูถูกฉันมากเกินไป เข้าใจไหม? ได้เวลาเข้าใจแล้ว ถึงเวลาต้องเข้าใจแล้ว เข้าใจไหม เข้าใจเร็ว ๆ เข้าล่ะ

 

“――แม่เด็กเร้าอารมณ์ที่กำลังมองมาอย่างมีชัยนั้น หน้าแบบนั่นอะไรกัน?”

 

“――ซ้า? แค่เด็กที่ทำตัวภูมิใจเอง น่ารักดีออก”

 

“――ข้าเข้าใจ เป็นเรื่องธรรมดาที่จะชนะง่าย ๆ แต่หน้านั่น คงบอกว่าให้ระวังตัว”

 

“――ไม่ ไม่ใช่แน่นอน น่าจะกำลังคิดอะไรเพ้อฝันยิ่งใหญ่แบบเด็ก ๆ ที่เอาแต่พูดว่า『ยังหรอกยังหรอก』อยู่แน่นอน”

 

……………

 

อันเซลกับริโนกิส จะเทศนสในภายหลัง

 

 

 

เนื่องจากพวกโจรไม่ทราบสถานการณ์ของทางนี้ ดังนั้นอาจจะพูดได้ว่าจะไม่มีการโจมตีแบบเลินเล่อจากอีกฝ่าย

 

หากเกิดอะไรขึ้น พวกก็แค่ต้องใช้กัปตันกับสหายทั้งสิบสองคนที่จับได้เป็นตัวประกัน ถ้าเขาไม่ได้โดนลูกน้องเกลียด ก็คงจะไม่เลือกที่จะทิ้งทันทีหรอกมั้ง

 

ดังนั้น พวกเราจึงมุ่งหน้าไปในสามทิศทาง และจะขึ้นเรือโจรสลัดอากาศในเวลาเดียวกัน――แล้วก็จะเข้าสู่การต่อสู้ทันที

 

จำเป็นต้องรีบทำความสะอาดประมาณสิบคนอย่างรวดเร็ว

 

――อืม กำลังรอคอยอยู่เลย ความทรงจำดี ๆ ของฤดูร้อนนี้