45 สำนักทลายสวรรค์ที่น่าผิดหวังต่อเนื่อง

 

“ไม่เห็นเป็นไรเลย ไปด้วยกันเถอะนะจ๊ะ”

 

หลังจากลองชุดแล้ว การถ่ายทำก็เสร็จสิ้นลงอย่างราบรื่น

คราวนี้เรเลียเรดกำลังจะไปทานอาหารกับพี่สาวของเธอ ซึ่งฉันต้องไปกับพวกเธอด้วย

 

――ระหว่างถ่ายทำ พวกเราทำตัวเข้าคู่กัน แต่ที่จริงแล้วความสัมพันธ์ของพวกเราคือ พึ่งจะได้เจอหน้ากันวันนี้เป็นครั้งแรก

เป็นการยากเป็นพิเศษที่จะตอบปฏิเสธ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อฉันบังคับเข้ามาแทรกการถ่ายทำของพวกเธอ

 

“……ฮ้า……พี่กลับก่อนนะ……”

 

ในระหว่างการถ่ายทำพี่ชายยอมให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี แต่จริง ๆ แล้ว เขามักจะเอาแต่ก้มหน้าตลอดเวลานับตั้งแต่ที่ถูกพามาที่นี่

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไม หลังจากถ่ายทำเสร็จ เขาถึงได้ก้มหน้าอีกครั้ง

 

ก็กะไว้อยู่แล้วว่าไม่ว่ายังไงเขาก็คงไม่อยากปรากฎตัวบนเมจิกวิชั่น เพราะความหวาดกลัวต่อจดหมายจากแฟน ๆ ที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง ฉันแน่ใจว่าจะเริ่มต้นในเร็ว ๆ นี้

 

ยังไงก็ตาม เนื่องจากเขาเป็นลูกชายคนโตของตระกูลลิสตัน ดังนั้นจึงเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ ฉันอยากให้เขาตัดเรื่องหยุมหยิมออกไปซะ

แน่นอนว่ายังไม่มีแผนที่จะให้ปรากฎตัวในอนาคต แต่ยังไงก็ตามโอกาสหน้าจะมาอีกแน่นอน

 

――ดังนั้น ฉันตัดสินใจออกไปทานอาหารพร้อมกับลูกสาวคนโตและลูกสาวคนที่สาม……พี่สาวทั้งสองของเรเลียเรด

 

 

 

ฉันถูกพาไปที่ร้านอาหารหรูหราแห่งหนึ่ง ที่ถูกจองโต๊ะเอาไว้ ทว่าไม่ใช่ห้องส่วนตัว

 

สาวใช้ของฉัน ริโนกิส และสาวใช้ของเรเลียเรด ถูกบอกให้ไปทานอาหารที่ร้านอื่นก่อน ――แน่นอนว่าริโนกิสไม่ต้องการจากไป แต่คราวนี้จำเป็นต้องไป ฉันคิดว่าเธอและฉันควรรักษาระยะห่างเอาไว้บ้าง

 

พอมองลูกสาวตระกูลซิลเวอร์ที่นั่งเรียงกันแล้ว

ทั้งสามคนมีผมสีแดงสวยซึ่งเป็นการบ่งบอกถึงความเป็นครอบครัวเดียวกันโดยไม่ต้องพูด  ――ฉันยังไม่เคยเจอลูกสาวคนที่สาวของตระกูลเลย แต่สักวันคงมีโอกาสได้เจอเธอ

 

“ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งนะจ๊ะ ไม่ได้เจอกันนานเลย เนียซัง”

 

“ทางนี้เองก็เช่นกันค่ะ”

 

ฉันได้พบกับลูกสาวคนโต ในตอนที่พวกเราไปถ่ายทำที่สถานีออกอากาศที่พึ่งสร้างเสร็จของดินแดนซิลเวอร์

 

ถ้าจำไม่ผิด เธอน่าจะชื่อว่า รัฟฟิน ละมั้ง

คิดว่า รัฟฟิน・ซิลเวอร์ ล่ะนะ

 

อายุน่าจะอยู่ที่ยี่สิบกลาง ๆ เป็นผู้หญิงวัยทำงาน แต่งหน้ามีฝีมือ เติมโตมาอย่างดี แต่งตัวมีสไตล์ ​​ให้ความรู้สึกสมเป็นสาวผู้ดี รวมถึงบางจุดที่ดูแข็งแกร่งล้ำหน้า

 

ยังไงก็ตาม นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้พบกับลูกสาวคนที่สาม

 

รัฟฟินให้ความรู้สึกเหมือนผู้หญิงที่เป็นผู้ใหญ่ แต่ผู้หญิงคนนี้ให้ความประทับใจอย่างมากในเรื่องความผอมเพรียว ใบหน้าแสดงถึงความดื้อรั้น พอเทียบกับบรรดาพี่สาวน้องสาวแล้ว ทำให้เธอมีกลิ่นอายของเด็กผู้ชาย

 

“ปีนี้ฉันอยู่แผนกมัธยมต้นชั้นปีที่สาม ชื่อ ลิลิมิ・ซิลเวอร์ ยินดีที่ได้รู้จัก”

 

“ทางนี้เองก็เช่นกันค่ะ เนีย・ลิสตันค่ะ”

 

ฉันลอบสังเกตลิลิมิขณะตอบกลับไปด้วย

 

……ฟุมุ

กะแล้วดูเหมือนว่าเธอได้สร้างร่างกายเพื่อสามารถต่อสู้ด้วยมือเปล่าได้

 

เธอมีความสมดุลของกล้ามเนื้อ ไขมัน และบาลานซ์ลำตัวที่ดีมาก

เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้ฝืนฝึกหนักเกินไป แต่ก็ไม่ได้ใช้ทางลัดเหมือนกัน ใช่ การไม่หักโหมถือเป็นหลักปฏิบัติที่สำคัญเช่นกัน

 

แต่ก็น่าเสียดาย พื้นฐานยังอ่อนแอ

ในกรณีนี้ ริโนกิสเมื่อหนึ่งปีก่อนก็ยังดูแล้วน่าจะแข็งแกร่งกว่า

 

“ลิลิมิเน่ซามะแข็งแกร่งสุด ๆ เลยนะ ได้อันดับสองในการแข่งขันศิลปะป้องกันตัวระดับมัธยมต้นปีที่แล้วด้วย”

 

“เห๊”

 

ระดับนี้? ในระดับเท่านี้? ……การแข่งขันศิลปะการต่อสู้นั้นจะไม่เป็นไรใช่ไหมน่ะ?

 

“ประหลาดใจใช่ไหมล่ะ?”

 

เรเลียเรดมีสีหน้าแห่งชัยชนะปรากฎขึ้น แต่……ม๊า ถ้าถามว่าประหลาดใจไหมก็ต้องบอกว่าประหลาดใจแหละ ฉันจึงพยักหน้าไป

 

“โอเน่ซามะเป็นลูกศิษย์ของสำนักทลายสวรรค์ล่ะ ฉันเองก็เริ่มเรียนมาตั้งแต่ปีที่แล้วเหมือนกัน”

 

อ้า…….ทลายสวรรค์สินะ

 

“สำนักทลายสวรรค์นั่น……ไม่สิ ไม่มีอะไร”

 

――สำนักทลายสวรรค์นั่นแข็งแกร่งจริงหรือ?

 

……ยังไงก็ตาม ฉันไม่สามารถพูดแบบนั้นได้

ฉันไม่สามารถพูดได้ ต่อให้ฉันอยากก็ตาม

 

 

 

ในปีที่ผ่านมา ตอนที่ฉันเอาแต่ยุ่งกับการถ่ายทำ ก็มักจะได้ยินชื่อ「สำนักทลายสวรรค์」เป็นครั้งคราว

 

มีชื่อเสียงมากในฐานะโรงเรียนสอนศิลปะการต่อสู้ด้วยมือเปล่า ที่มีลูกศิษย์มากมาย และสร้างนักสู้ที่แข็งแกร่งจำนวนมาก

 

พูดตามตรง ฉันตั้งหน้าตั้งตารออย่างจริงจังเลยล่ะ

ยิ่งได้ยินเรื่องนี้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งอยากบินไปหาพวกเขาให้เร็วที่สุด

 

ทว่า

 

ฉันได้พบกับผู้ใช้วิชาของสำนักทลายสวรรค์มากมาย แต่――ไม่มีใครแข็งแกร่งเลย

ฉันได้แต่คิดว่า ฉันได้เจอแค่คนที่อ่อนแองั้นเหรอ หรือว่า จะเป็นสำนักแบบนั้นอยู่แล้ว

 

จะยังไงก็ตาม ดูเหมือนว่าสุดยอดกำปั้นผู้ก่อตั้งได้ชื่อทลายสวรรค์ ก็เพราะ เป็นกำปั้นที่ส่งเสียงคำรามราวกับเสียงฟ้าร้องที่ทะลุทะลวงไปถึงสวรรค์……

 

――ถ้าเขาไปถึงจุดสูงสุดแบบเดียวกับฉัน ก็ไม่มีทางที่จะอ่อนแอแบบนี้

 

ม๊า แบบนี้ฉันรู้สึกเหมือนไปได้ไกลกว่านั้น

 

ทลายสวรรค์อาจจะเป็น「กำปั้นจิต・วิญญาณเสียงฟ้าฝ่า」ก็ได้มั้ง

แต่ก็แค่นั่น ถึงดูฉูดฉาด แต่ขาดซึ่งพลัง ฉันคิดว่าเป็นเทคนิคที่ยอดเยี่ยมในฐานะเทคนิคการแสดง

 

……ทลายสวรรค์ยังดีไม่พอ

 

ปล่อยเรื่องทลายสวรรค์ไปก่อนแล้วกัน

แม้ว่าจะเป็นโรงเรียนสอนศิลปะการต่อสู้ที่ทรงคุณค่า แต่ถ้าอ่อนแอ ฉันก็ไม่สนใจ

 

“เธออยากลองดูไหม? ทรงพลังมากเลยน๊า”

 

“ไม่ล่ะ ขอบคุณ ฉันมีพอแล้ว”

 

แม้ว่าจะได้เจอคนสำนักทลายสวรรค์ แต่ก็ยังไม่สามารถหาคนที่แข็งแกร่งได้เลย ฉันต้องรู้สึกผิดหวังอย่างต่อเนื่อง ไม่คาดหวังอีกต่อไปน่าจะดีกว่า

 

“ว่าไปแล้ว”

 

ลิลิมิก็เอ่ยปาก

 

“ผู้ช่วยอาจารย์จะเป็นตัวแทนเข้าร่วมสำหรับการวัดร่างกายของนักเรียนใหม่ในปีนี้ด้วยน่ะ”

 

หืม? ผู้ช่วยอาจารย์?

 

“เป็นส่วนหนึ่งของงานร่วมตัวลูกศิษย์ เพราะมีคลับของสำนักทลายสวรรค์อยู่ตั้งแต่ประถม มัธยมต้น และมัธยมปลายเลยน่ะ”

 

คลับ? ไม่สิ เหนืออื่นใด

 

“ตัวแทนผู้ช่วยอาจารย์ หมายความว่า――แข็งแกร่งใช่ไหมคะ?”

 

ยังไงซะก็เป็นถึงตัวแทนผู้ช่วยอาจารย์

ไม่น่าจะอ่อนแอ

 

“――แน่นอน ฉันเอื้อมไม่ถึงด้วยซ้ำ……อุก”

 

โอ๊ะโตะ

 

“ขออภัยที่ไม่สุภาพค่ะ”

 

ภายในร้านที่ค่อนข้างมีชีวิตชีวาเกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ――ฉันเผลอปล่อยจิตวิญญาณการต่อสู้ของฉันรั่วออกไปเล็กน้อยโดยไม่ได้ตั้งใจ ฉันปล่อยแรงกดดันสูญเปล่าไปซะแล้ว

 

ใช่แล้ว

ผู้ช่วยอาจารย์ของสำนักทลายสวรรค์ที่สร้างความผิดหวังต่อเนื่องอยู่ใกล้แค่เอื้อมแล้ว

 

……จ๊า ครั้งนี้ขอคาดหวังไว้สักนิดแล้วกัน

 

 

 

 

ปล.ช่วงนี้ตากผ้าทีไม่ต้องหวังกลิ่นหอมใส่น้ำยายังไงก็ได้กลิ่นขี้เถ้าติดเสื้อ ฮา T-T