205 ความหลักแหลมที่คิดได้ว่าต้องเป็นเช่นนี้

 

“……นี่มันอะไรกัน！？ เกิดอะไรขึ้น！？ เฮ้ เกิดอะไรขึ้นกับเด็กคนนั้นกัน！？”

 

เนีย・ลิสตันถูกมัดโดยเชือก และถูกพาตัวไป

 

ในการปิดล้อมขนาดใหญ่ที่มีการนำเจ้าหน้าที่มาเป็นจำนวนมาก ที่เทียบกับการจับกุมคนในข้อหาฆาตกรรมก็ยังมีเคลื่อนไหวไม่มากเท่านี้ ทั้งยังมีแม้แต่ทหารจักรกล แต่เธอก็ยอมถูกจับกุม และพาตัวไปอย่างง่ายดายจนน่าประหลาดใจ

 

โซเบล・เลนส์ซึ่งไม่ได้รับคำอธิบายที่น่าพอใจก็ได้แต่รู้สึกสับสน และถามริโนกิสซึ่งกำลังสังเกตสถานการณ์อย่างใจเย็นด้วยเหตุผลบางประการ

 

“กรุณาใจเย็น ๆ ก่อนค่ะ ทั้งหมดนี้เป็นไปตามที่คาดการณ์ไว้ ――แทนที่จะไปกังวลเรื่องนั้น คุณช่วยกรุณาทำเรื่องที่คุณหนูร้องขอให้ทำได้ไหมคะ?”

 

“ตามที่คาดการณ์ไว้！？ คำร้องขอ！？ ตอนนี้มันใช่เวลามาพูดเรื่องพวกนั้นเรอะ！？ เจ้านายของเธอถูกจับไปแล้วไม่ใช่รึไง！？”

 

เขาโกรธ ร้อนรน และดุด่า เป็นการแสดงอารมณ์ที่มากจนน่าขัน

เมื่อมองดูชายวัยกลางคนคนี้แล้ว ริโนกิสก็คิดกับตัวเองว่า「มาเวเลียก็ยังมีสารวัตรทหารที่ดีอยู่บ้าง」

 

“เข้าใจแล้วค่ะ ดิฉันจะอธิบายสถานการณ์ให้ในภายหลัง แต่สำหรับตอนนี้ โปรดช่วยจัดการกับสัมภาระก่อนค่ะ”

 

“……..จะยอมคุยกับข้าดี ๆ แล้วสินะ？”

 

“ใช่ค่ะ”

 

การพูดสถานการณ์ให้โซเบลฟัง

นี่ก็เป็นเรื่องที่คาดการณ์ไว้แล้วเช่นกัน

 

 

 

เธอขอให้โซเบลแลกเปลี่ยนสินสงครามที่เป็นผลลัพธ์ที่ได้มาระหว่างการทำงานให้เป็นเงินสด

เธอให้โซเบลซึ่งเป็นชาวมาเวเลียและยังเป็นสารวัตรทหารเป็นผู้จัดการ เพราะเธอคิดว่าหากเป็นตัวเองจะต้องถูกกดเงินรางวัลลงในฐานะที่เป็นชาวต่างชาติอย่างแน่นอน

 

ม๊า ที่จริงก็เป็นงานง่าย ๆ สิ่งที่ต้องทำก็มีเพียงบอกกับกิลด์นักผจญภัยเกี่ยวกับสถานการณ์ และปล่อยให้ที่เหลือเป็นหน้าที่ของพวกเขา

 

” ――ข้าจัดการให้เรียบร้อยแล้ว ช่วยอธิบายให้ฟังได้แล้ว”

 

เขาไม่สามารถดำเนินการอะไรอื่นใดได้อีก เนื่องจากที่เขาติดตามมาเป็นเพียงเพื่อการเฝ้าระวังเท่านั้น ริโนกิสเองก็มาที่กิลด์นักผจญภัยด้วยกัน

หลังจากที่ได้ยินรายงานของโซเบลก็เกิดความสับสนภายในกิลด์ ส่วนทั้งสองก็ออกสู่ด้านนอกแล้ว

 

ดังนั้น โซเบลจึงถามเพื่อขอคำอธิบายทันที

 

“ดิฉันจะไปหาพวกเด็ก ๆ นะคะ เรามาคุยกันในขณะที่เดินไปกันเถอะค่ะ”

 

นี่กลางคืนแล้ว

จึงไม่มีเสียงรบกวนมากเท่ากับช่วงกลางวัน ทำให้สามารถพูดคุยระหว่างเดินได้เป็นอย่างดี

 

“จริง ๆ แล้ว ――”

 

และ ริโนกิสก็เล่าถึงบทสนทนาที่เธอพูดคุยกับเนีย・ลิสตัน ในตอนที่เข้าใกล้เมืองหลวงของมาเวเลีย

 

 

 

” ――เน๊ ริโนกิส ฉันแน่ใจว่าตัวเองจะต้องถูกจับทันทีที่กลับถึงเมืองหลวงแน่นอนล่ะ”

 

ภายใต้ท้องฟ้าอันมืดมิดไร้ร่องรอยของดวงอาทิตย์อัสดง เมื่อแสงไฟของมาเวเลียใกล้เข้ามา จู่ ๆ เนีย・ลิสตันที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เธอบนแท่นบรรทุกสินค้าก็พูดขึ้นมาแบบนั้น

 

“คะ? ถูกจับ……..?”

 

“ใช่ ฉันคิดว่าพวกสารวัตรทหารจะมาจับกุมฉัน”

 

“……..ทำไม”

 

“คิดว่าอาจจะเป็นข้อหาฆาตกรรม และขู่กรรโชก โฮร่า ก็ของประมาณพันแปดร้อยล้านเมื่อเช้าไงล่ะ”

 

“อะ อา………อย่างงั้นเหรอคะ แล้วจะยอมให้จับหรือคะ”

 

“อืม”

 

“…….เอ๊ะ? หรือว่ากำลังลำบากใจอย่างงั้นหรือคะ? กำลังจะบอกว่าจะเป็นปัญหาถ้ากลับบ้านไปทั้ง ๆ แบบนี้งั้นรึคะ?”

 

“เปล่า ฉันจะยอมให้จับ ดังนั้นเธอจงอยู่เงียบ ๆ แล้วปล่อยให้ฉันถูกจับไปซะ”

 

“เอ๊ะ? ดิฉันไม่ชอบใจเลยค่ะ แต่ว่า?”

 

「ดิฉันจะฆ่าใครก็ตามที่แตะต้องคุณหนู？」ริโนกิสพูดด้วยรอยยิ้มที่สวยงามและกำหมัดแน่น「ม๊า ฟังให้จบก่อน」แล้วเนีย・ลิสตันก็เริ่มพูดต่อ

 

“จริง ๆ แล้ว นี่คือจุดเริ่มต้นของกระแส ――”

 

จากนั้นเนีย・ลิสตันก็เริ่มเล่าเรื่องเปลก ๆ ให้เธอฟัง

 

 

 

“โซเบลซามะ รู้เรื่องการมีอยู่ของแมลงไหมคะ?”

 

“…….อ้า สารวัตรทหารทุกคนรู้เรื่องนี้ดี เว้นแต่จะเป็นเด็กใหม่เท่านั้น แล้วมันก็ส่วนหนึ่งของงานของพวกเราด้วยที่จะต้องปกป้องประชาชนให้ห่างจากแมลงและข้อมูลข่าวสาร”

 

“เช่นนั้น ก็แปลว่ารู้ถึงสถานการณ์ดีในระดับหนึ่งใช่ไหมคะ?”

 

“ก็ในระดับหนึ่งล่ะนะ”

 

“ถ้างั้นก็คุยกันได้เร็วหน่อยล่ะคะ”

 

เนีย・ลิสตันได้บอกไว้ว่า

 

“ศัตรูของมาเวเลียคือ แมลง แต่มาเวเลียก็ไม่ใช่ศัตรูเพียงหนึ่งเดียวของพวกแมลง น่าคือสิ่งที่คุณหนูบอกค่ะ”

 

“……..？”

 

โซเบลเอียงหัว บางทีเขาอาจไม่เข้าใจว่านี้หมายความว่ายังไง ――ริโนกิสเองก็มีปฏิกิริยาคล้ายกันตอนที่ได้ยินครั้งแรก

 

“โซเบลซามะเห็นใช่ไหมคะ? ฉากที่มดจำนวนมากถูกกำจัดออกไป”

 

“อะ อ้า ตอนไปจับพวกโจร เทียบกันแล้วกลายเป็นเรื่องเล็กไปเลย ข้าไม่รู้สักนิดว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่……….”

 

มันเป็นภาพที่ทำให้เขาตัวสั่นสะท้าน เมื่อเพียงแค่คิดถึง

 

พวกมันเป็นแมลงตัวใหญ่โง่เขลาที่เคยทำให้เขารู้สึกกลัว แต่การเห็นซากศพกระจายไปทั่ว ก็มีบางอย่างที่ทำให้ทนมองตรง ๆ ไม่ได้จากมุมมองทางสรีรวิทยา

เขาเคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้มาบ้าง แต่พอได้เห็นจริง ๆ ความประทับใจที่ได้ก็แตกต่างออกไปมาก

 

และ เขาก็รู้ด้วยว่าทำไมมาเวเลียถึงต้องเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ「ประชาชนจะต้องไม่รู้เรื่องนี้ หากพวกเขารู้ มันจะทำให้เกิดความสับสนวุ่นวาย」

เป็นการกลัวข้อมูลจะรั่วไหลไปยังประเทศอื่น ๆ แต่เขาก็คิดว่าผลกระทบต่อประชาชนก็คงมีไม่น้อย

 

“แหล่งที่อยู่อาศัยของแมลงสามารถแบ่งออกเป็นสี่ส่วนโดยประมาณ บล็อกแรกที่สามารถมองเห็นได้จากป้อม……..บล็อกที่หนึ่งคือ มด บล็อกที่สองคือผีเสื้อกลางคืน บล็อกที่สามเป็นผสมกัน แต่หลังจากบล็อกที่สี่ไม่มีใครรู้

ไม่คิดว่ามันแปลกบ้างหรือคะ? ทำไมพื้นที่อยู่อาศัยในบล็อกแรก และบล็อกที่สองจึงแยกออกจากกันอย่างชัดเจนแบบนั้น แล้วทำไมบล็อกที่สามถึงกลายเป็นเหมือนจะผสมปนเปกัน”

 

ขณะที่กำลังคิด……..เกี่ยวกับคำถามอยู่นั้น โซเบลก็ผงะไป

 

“ไม่จริงน๊า แม้แต่แมลงก็ยังทำสงครามกัน……… ？”

 

“ถูกต้องค่ะ”

 

บางทีอาจมีอะไรบางอย่างที่อยู่เลยบล็อกที่สี่ที่สามารถขับไล่มด ผีเสื้อกลางคืน และแมลงอื่น ๆ ออกมาได้

ต่อมา แมลงในบล็อกที่สามก็ขับไล่แค่มด กับผีเสื้อกลางคืนออกมา

คราวนี้ก็เป็นผีเสื้อกลางคืนที่ขับไล่มดออกมา

 

และจากนั้น มดที่ถูกขับไล่ออกมาก็พยายามขับไล่มนุษย์ กับทหารจักรกลออกจากป้อม

 

――กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ ไม่ใช่ว่ามีศัตรูตามธรรมชาติสำหรับแมลงแต่ละชนิดอยู่ในส่วนลึกข้างในหรอกหรือ ด้วยเหตุนี้เขตที่อยู่อาศัยของแมลงจึงถูกแบ่งแยกอย่างชัดเจนเช่นนี้

 

นั่นคือสิ่งที่เนีย・ลิสตันได้บอกไว้

 

“………รอเดี๋ยวก่อน ถ้าเรื่องนั้นเป็นเรื่องจริง…………”

 

ผีเสื้อกลางคืนในบล็อกที่สองรวมตัวกันเพื่อหลีกเลี่ยงศัตรูตามธรรมชาติของพวกมันในบล็อกที่สาม

และผีเสื้อกลางคืนก็ขับไล่มดให้ออกมาในบล็อกแรก

 

ทว่าอย่าได้เข้าใจผิด เพราะว่าไม่ได้มีความแตกต่างมากนักอย่างแน่นอน

มดยังคงเป็นภัยคุกคามต่อผีเสื้อกลางคืน และผีเสื้อกลางคืนก็ยังคงสามารถต่อสู้กับพวกในบล็อกที่สามเพื่อปกป้องอาณาเขตของพวกมันไว้ได้

 

ศัตรูของอาณาจักรมาเวเลียคือแมลง

ยังไงก็ตาม ศัตรูของแมลงเหล่านี้ นอกจากอาณาจักรมาเวเลียแล้ว ก็ยังรวมถึงแมลงอื่น ๆ ด้วยเช่นกัน

 

กล่าวโดยสรุปก็คือ มีความขัดแย้งเกิดขึ้นแม้กระทั่งระหว่างแมลง

ไม่รู้ว่าในส่วนที่สามหรือส่วนที่สี่คืออะไร แต่เหล่าแมลงต่างก็จดจ้องกันอยู่ ถิ่นที่อยู่อาศัยของพวกมันถูกแยกออกจากกันอย่างชัดเจน

 

“ตอนนี้จำนวนมดลดลงอย่างมาก……นั่นหมายความว่าสิ่งมีชีวิตที่จดจ้องผีเสื้อกลางคืนหายไปแล้ว……..?”

 

นั่นจึงกลายเป็นสาเหตุที่เกิดปัญหา

 

” ――ดูเหมือนว่าทหารจักรกลจะมีช่วงเวลาที่ยากลำบากในการต่อสู้กับผีเสื้อกลางคืนที่สามารถบินอยู่ในอากาศได้สินะคะ ยิ่งไปกว่านั้นมาเวเลียยังมีเทคโนโลยีเรือเหาะที่ต่ำมาก ดังนั้นจึงไม่เชี่ยวชาญในการต่อสู้ทางอากาศถูกไหมคะ”

 

เช่นนั้นแล้ว

เช่นนั้น หรือว่า

 

“ผีเสื้อกลางคืนจะผ่านถิ่นที่อยู่ของมด……และแพร่กระจายไปทั่วมาเวเลีย………. ？”

 

“เรื่องนั้นดิฉันก็ไม่รู้หรอกนะคะ ทว่า คุณหนูก็คิดอาจจะเป็นไปได้ค่ะ”

 

“นี่มันเรื่องใหญ่เลยไม่ใช่รึไงกัน！”

 

ในตอนที่จู่ ๆ เขาก็ตะโกนขึ้นเสียงทันที ผู้คนที่เดินไปมาก็หันกลับมาเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น

ยังไงก็ตาม ริโนกิสก็ไม่สะทกสะท้าน

 

“ปัญหาใหญ่ล่ะคะ ประชาชนค้นพบเกี่ยวกับแมลงที่คุณ นักบิน และราชวงศ์ได้ทำงานอย่างหนักเพื่อปกปิดเอาไว้

แต่ว่าแค่รู้จักก็ยังดีนะคะ

เพราะว่าเมื่องผีเสื้อกลางคืนหายไป แมลงจากบล็อกที่สามและสี่ก็อาจรั่วไหลออกมาได้เช่นกัน

 

การต่อสู้ระหว่างทหารจักรกลกับแมลงไม่ได้รับการคลี่คลายมานานหลายร้อยปี บางทีอาจจะ บางทีอาจจะรักษาสมดุลได้จนถึงตอนสุดท้ายโดยไม่ต้องแก้ไข”

 

“คะ…….ควรจะทำยังไงดี? ควรทำยังไงถึงจะดี?”

 

สิ่งมีชีวิตที่มีรูปร่างคล้ายมดยักษ์เหล่านั้นอาจหลั่งไหลเข้ามาสู่เมืองหลวงแห่งนี้ นั่นมันเป็นภาพของนรก

 

ภัยพิบัติที่ไม่สามารถจินตนาการได้ที่ไม่ใช่แค่สำหรับเจ้าหน้าที่สารวัตรทหารกำลังจะเกิดขึ้น ――ความรู้สึกที่แท้จริงไม่มีอะไรอื่น สิ่งเดียวที่เขารู้สึกได้คือภัยคุกคามและความกลัว

 

“คุณควรจะได้คำตอบอยู่แล้วนะคะ”

 

ริโนกิสพูดอย่างสงบตามที่คิด ต่อหน้าโซเบลที่ไม่สามารถซ่อนความกระวนกระวายใจไว้ได้

 

“ไม่มีจริง ๆ หรือคะ คนที่สามารถฆ่าแปลงจำนวนมากได้อย่างแน่นอนโดยไม่ต้องมีทหารจักรกล คนน่ารักที่สามารถฆ่าคุณได้ในทันที”

 

“………อะ”

 

” ――และตอนนี้เธอถูกจับกุมไปแล้วเน๊”

 

แย่แล้ว

โซเบลตระหนักได้ทันทีว่าการมาถึงของแมลงว่าแย่แล้ว แต่สถานการณ์เลวร้ายยิ่งกว่านั้นอีก

 

สถานการณ์ปัจจุบันคือ เนีย・ลิสตันซึ่งแต่เดิมไม่มีความรู้สึกที่ดีต่ออาณาจักรมาเวเลีย ตอนนี้ก็ได้ถูกจับกุมที่เป็นราวกับว่าเป็นการโจมตีต่อเนื่อง

แม้ว่าเจ้านายของเธอจะถูกจับกุม แต่ริโนกิสกลับยังสามารถสงบสติอารมณ์เอาไว้ได้

 

――ใช่แล้ว ทั้งสองคนรู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้ว

 

หากแมลงเช่น ผีเสื้อกลางคืนปรากฏขึ้น มาเวเลียก็จะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องไปร้องไห้กับพวกเข้า และขอร้องให้ช่วยกำจัดแมลงออกไป

หากพวกเขาไม่ปฏิบัติตามคำขอ มีความเป็นไปได้ที่ประเทศนี้ และทวีปมาเวเลียจะถูกปกครองโดยแมลง นั่นก็มีความเป็นไปได้สูงเช่นกัน

 

สถานการณ์นี้ แย่มาก

แย่เกินไป

 

บุคคลที่กุมชะตากรรมของประเทศนี้ไว้ในมือ ――

 

“ยังไงก็ตาม ขอพูดไว้ตรงนี้เลยนะคะ ว่าดิฉันเกลียดมาเวเลียค่ะ ไม่ว่าพวกคุณจะก้มหัวให้สักแค่ไหน ดิฉันก็จะไม่ต่อสู้เพื่อพวกคุณ”

 

――เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

 

 

 

“……..เป็นสถานการณ์ที่สุดยอดไปเลยนะคะ”

 

“ฉันเองก็คิดอย่างงั้นล่ะ”

 

ด้วยการฆ่าแมลงบางชนิดที่ต่อสู้แย่งชิงอาณาเขตออกไป จะเป็นการขยายขอบเขตการเคลื่อนไหวของแมลงให้กระจายออกไปเข้าโจมตีศัตรู…….หรือก็คือ มาเวเลีย

นี่เป็นกลยุทธ์ที่หากเป็นนักยุทธศาสตร์ก็ต้องเลือกทำล่ะ

 

“ดิฉันต้องพูดเลยนะคะ ว่านี่เป็นความหลักแหลมที่ดูไม่เหมือนของคุณหนูเลยค่ะ……หรือว่าบางทีคุณหนู เพราะเหตุผลนี้ จึงเลือกที่จะล่าแต่มดเท่านั้นอย่างงั้นหรือคะ?”

 

“ไม่ ไม่เลย แค่พอคิดย้อนกลับไปแล้วก็สงสัยว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นหรือเปล่าเท่านั้นเอง แล้วฉันก็จะไม่ลืมคำพูดที่ว่าดูไม่เหมือนฉันนั้นหรอกนะ” 

 

“ม๊าย ก็แบบว่า”

 

“ค๊าค๊า เข้าใจแล้วเข้าใจแล้ว ใช่ใช่ ที่จริงแล้วมันเพิ่งเข้ามาในใจฉัน เพราะประสบการณ์ก่อนหน้านี้ไงล่ะ ไม่มีทางที่ฉันจะคิดเคลื่อนไหวแบบนี้หรอกจริงไหม”

 

“โล่งใจไปค่ะ ดิฉันรักคุณหนูที่เป็นแบบนี้มากกว่า”

 

“อะเหรอ ――ม๊า บางทีฉันอาจจะคิดมากเกินไปก็ได้เน๊ะ”

 

เนีย・ลิสตันหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่าอาจจะไม่เป็นไปตามที่คาดไว้ก็ได้ แต่ริโนกิสรู้สึกมั่นใจแปลก ๆ ว่า「ไม่หรอกค่ะ ต้องเป็นแบบนั้นแน่ ๆ」

เพราะท้ายที่สุดแล้ว เธอก็รู้สึกว่ามันสมเหตุสมผลเล็กน้อย

 

มดที่คอยจดจ้องผีเสื้อกลางคืนหายไป

แล้วผีเสื้อกลางคืนจะทำยังไง?

 

หากไม่มีตัวหยุดแล้ว ก็คงแพร่กระจายจริงไหม

และถ้าผีเสื้อกลางคืนหายไป แมลงที่เป็นศัตรูตามธรรมชาติของผีเสื้อกลางคืนก็จะปรากฏขึ้นด้วยเช่นกัน

 

“……..จะไม่เป็นไรจริงเหรอคะ? มาเวเลียสามารถล่มสลายได้เลยจริง ๆ นะคะ?”

 

“ไม่เป็นไรหรอกเน๊ะ เพราะฉันอยู่ที่นี่ การที่ประเทศถูกทำลาย ฉันก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรทั้งนั้น”

 

เป็นแนวทางที่น่าเชื่อถือจริง ๆ

 

“นอกจากนี้ ถ้ารองผู้บัญชาการอิลก์ไม่ได้ไร้ความสามารถขนาดนั้น ตั้งแต่คืนนี้จนถึงพรุ่งนี้จะต้องมีการเคลื่อนไหวรอบตัวพวกเราล่ะ”

 

“ที่ว่าหมายความว่ายังไงคะ?”

 

“ฉันคิดว่าเป้าหมายของฉันตอนนี้คือทำลายมด มากกว่าการทำนายการกระทำต่อไปของผีเสื้อกลางคืน เพราะว่าจำนวนลดลงไปมากแล้วเน๊ะ ถ้าอย่างงั้นฉันจะทำยังไง? ก่อนอื่นก็รายงานเรื่องนี้ต่ออาณาจักร และจัดกำลังให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ฉันจะทำสำเร็จอย่างแน่นอน

――ถ้าเป็นฉัน ฉันจะขอความร่วมมือจากฉันกับริโนกิสที่สามารถล่ามดได้โดยไม่ต้องใช้ทหารจักรกล และจะดำเนินกลยุทธ์กำจัดมด 

 

ตอนนี้เป็นช่วงเวลาชี้ขาด หนึ่งในสงครามอันยาวนานกำลังจะสิ้นสุดลง ไม่คิดว่าเป็นเรื่องที่จะทำให้ตื่นเต้นเหรอ”

 

และ เมื่อถึงตรงนี้เนีย・ลิสตันก็ยักไหล่และหัวเราะ

 

“ส่วน ถ้าสงสัยว่าเรื่องจะเป็นยังไงหากว่าฉันเกิดถูกจับในตอนนั้นแทน”

 

หากเนีย・ลิสตันถูกจับกุมในตอนนั้น

 

“พวกเขาจะใช้โอกาสที่เสนอการพ้นผิดเป็นเหยื่อล่อเพื่อขอความร่วมมือหรือไม่ หรือจะยอมก้มหัวขอความช่วยเหลือ หลังจากที่ขอโทษกับทุกอย่างที่เกิดขึ้นจนถึงตอนนี้

หรือจะเตรียมรางวัลด้วยไหม หรือว่า――”

 

เธอท่องอย่างมีความสุข

 

“ม๊า แต่ถ้าพวกเขาเลือกที่จะจับเธอกับพวกเด็ก ๆ เป็นตัวประกัน ราชาองค์ปัจจุบัน กับลิวิเซลจะต้องถูกสังเวยในฐานะเหยื่อของแมลงเท่านั้น ถ้าเป็นซิลเลนน่าจะทำให้ประเทศนี้กลายเป็นประเทศที่น่าอยู่มากกว่านี้ได้จริงไหม?”

 

――การตัดสินใจครั้งใหญ่เพื่ออาณาจักรมาเวเลียกำลังจะเกิดขึ้น

 

 

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ 

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบพระคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ