153 กลับบ้าน และการกระทำผิดพลาดของลูกศิษย์ กับพรสวรรค์ที่น่าเสียดาย

 

วันหยุดฤดูร้อนก็มาถึงทั้งแบบนั้น

ในปีนี้เด็ก ๆ จำนวนมากถูกปล่อยจากโรงเรียนกลับคืนสู่ป่าพร้อมกับของที่ระลึกที่ไม่จำเป็นอย่างการบ้านที่กองเป็นภูเขา

 

ฉันเข้าร่วมงานเลี้ยงเฉลิมฉลองการออกอากาศครั้งแรกซึ่งจัดโดยสถานีออกอากาศของสถาบัน

ฉันไปที่บริษัทเซโดนีเพื่อทักทายเป็นครั้งแรกในรอบเกือบหนึ่งปีในฐานะเนีย・ลิสตัน

ฉันได้รับการร้องขอ และการขอคำปรึกษาจากฮิลเดโทร่าให้เข้าร่วมการถ่ายทำที่หมู่บ้านชาวประมงซึ่งเป็นโปรเจ็กต์ใหญ่ของรายการ「ทำอาหารกับเจ้าหญิง」ที่มีวางแผนไว้ว่าจะทำในช่วงวันหยุดฤดูร้อน

ฉันยังได้รับคำเชิญจากเรเลียเรดให้ไปหาที่ตระกูลซิลเวอร์อีกครั้งในปีนี้ด้วย

 

ฉันมีธุระมากมายที่ต้องทำในช่วงวันที่เหลือ แต่ฉันก็สามารถจัดการให้เสร็จ และเข้าสู่ช่วงวันหยุดฤดูร้อนได้อย่างปลอดภัย

 

ยังไงก็ตาม ช่วงวันหยุดยาวที่กำลังจะมาถึงนี้ก็เหมือนเดิมจนถึงประมาณช่วงครึ่งหลัง

ฉันรีบกลับไปที่ดินแดนลิสตันเพื่อถ่ายทำตามตารางงานที่ยุ่งมาก และต้องอดทนจนกว่าจะถึงช่วงครึ่งหลังของวันหยุด

 

“เนีย ไปกันเลยไหม”

 

ฉันมารวมตัวกับพี่นีล และลินเนตต์ สาวใช้ส่วนตัวของพี่ชายที่หน้าประตูใหญ่

จากนี้พวกเราจะกลับบ้านกันด้วยเรือเหาะของพี่ชาย

 

 

 

อาเร๊ะ?

ฉันรู้สึกบางอย่างแปลก ๆ ทันทีที่เห็น――แล้วก็มั่นใจได้ในทันที

 

ลินเนตต์สินะ ฟู๊ว เห๊

 

“…………อาโน๊ มีอะไรรึเปล่าคะ?”

 

“ม๊ายมี ไม่มีอะไร กลับกันเธอมีอะไรที่อยากจะพูดกับฉันไหม?”

 

“พูด เรื่อง อะไรเหรอคะ”

 

“มีใช่ไหม? ไม่มีเหรอ? มีใช่ไหมล่ะ? มีเรื่องอยากจะบอกฉันใช่ไหมล่ะ?”

 

” ――อะ ดูเหมือนนีลซามะเริ่มอีกรอบแล้วค่ะ ขออนุญาตคุยต่อภายหลังนะคะ”

 

ฟู๊ว เหรอ เห๊

 

ตรงหน้าฉัน พี่ชายที่พึ่งฟื้นตัวขึ้นจากอาการหอบหลังจากดวลกับลินเนตต์ กลับไปฝึกซ้อมด้วยกันต่อ

 

แม้จะไม่ใช่ธรรมเนียมที่กำหนดไว้ แต่ทุกครั้งที่ฉันขึ้นเรือเหาะกับพี่ชาย ฉันจะตรวจสอบความคืบหน้าของเขาในด้านวิชาดาบทุกครั้ง

ครั้งนี้ก็เช่นกัน ฉันกำลังดูการฝึกของพี่ชายกับลินเน็ตต์ขณะเดินทาง――

 

“คุณหนูค่ะ นีลซามะ……”

 

ฉันพยักหน้าให้กับเสียงกระซิบของริโนกิส

 

“ใช่ กำลังใช้อยู่เลยล่ะ”

 

――ฉันเฝ้าดูการฝึกดาบของพี่ชายมานานแล้ว และฉันก็ต้องรู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นว่าทักษะของเขายกขึ้นไปอยู่อีกระดับหนึ่งแล้ว แต่……มีสิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกประหลาดใจยิ่งกว่านั้นอีก

 

ความเคลื่อนไหวของพี่ชาย

นั่นมาจากการใช้「คิ」ได้อย่างสมบูรณ์

 

ลินเนตต์เป็นคนสอนเรื่องนี้อย่างแน่นอน

เธอต้องกำลังสอนพี่ชายของฉันอย่างแน่นอน เพราะนั้นคือสิ่งที่เธอเรียนรู้จากฉัน

 

「คิ」นั้นทรงพลัง

การใช้เทคนิคโดยไม่สามารถประเมินอานุภาพ และพลังทำลายล้างได้อย่างถูกต้อง ย่อมนำมาซุ่งพลังการฆ่าล้างที่สูงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

 

ตามสัตย์จริง นี่เป็นเทคนิคที่ไม่สามารถสอนให้กับผู้ที่จิตใจยังไม่บรรลุนิติภาวะ หรือผู้มีนิสัยชั่วร้ายได้

คนที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะทางจิตใจ นั่นก็รวมถึงเด็ก ๆ ด้วย

 

สิ่งที่ลินเนตต์ทำไม่ใช่สิ่งที่สามารถมองข้ามได้ แต่มีสองสิ่งที่น่าเป็นห่วงมากกว่า

 

อย่างแรก ความจริงที่ว่าลินเนตต์สามารถสอนเรื่องนี้ให้ผู้อื่นได้ แม้ว่าเธอจะเข้าใจตรรกะและแนวคิดแล้วก็ตาม แต่ก็ยังไม่สามารถพูดได้ว่าเธอเชี่ยวชาญ「คิ」แล้ว

เธออาจจะเก่งในการสอนเรื่องต่าง ๆ ได้ดีอย่างน่าประหลาดใจ

 

อีกเรื่องคือ พรสวรรค์ด้านดาบของพี่ชาย

การเคลื่อนไหวนั้นเร็วเกินไปสำหรับเด็ก ความแรงและความเฉียบคมของการโจมตีนั้นเป็นการเคลื่อนไหวที่ใช้ 「คิ」อย่างสมบูรณ์

เมื่อพิจารณาจากอายุ แม้จะยังเป็น「คิ」ที่อ่อนหัดและขาดประสบการณ์อย่างร้ายแรง แต่ยังไงก็ตาม ฉันรู้สึกทึ่งในพรสวรรค์ของเขาในการทำความเข้าใจ และฝึกฝนแนวคิดของ「คิ」ได้ตั้งแต่อายุยังน้อย

ดั้งเดิมแล้ว 「คิ」ก็ไม่ใช่สิ่งที่เด็กจะสามารถเรียนรู้ได้ง่าย ๆ แต่……

 

ทายาทตระกูลลิสตันสินะ

ช่างน่าเสียดาย

หากเขาก้าวเดินไปบนเส้นทางแห่งศิลปะการต่อสู้ สักวันหนึ่งเขาคงจะแซงหน้าฉันไปด้วยพรสวรรค์ที่แท้จริง

 

――ทว่า ม๊า ควรกังวลเรื่องพี่ชายในตอนนี้ก่อน

 

“ริโนกิส บอกลินเนตต์ว่าให้มาหาฉันที่ห้องหลังจากการฝึก ฉันจะกลับก่อน”

 

“เอ๊ะ อะ ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ”

 

――ฉันต้องสั่งสอนลินเนตต์อย่างแนบแน่น

 

ทั้งที่เธอไม่มีประสบการณ์ แต่กลับกล้าสอนทั้งทักษะและเทคนิคที่ยังไม่เชี่ยวชาญให้กับผู้ไร้ประสบการณ์ นี่เป็นการกระทำที่ถือเป็นข้อห้ามสำหรับนักศิลปะการต่อสู้ และไม่อาจให้อภัยได้

 

ทว่า ความผิดพลาดของลูกศิษย์ก็เป็นความรับผิดชอบของอาจารย์เช่นกัน

 

ในเมื่อเกิดขึ้นเกิดกว่าจะห้ามได้ไปแล้ว ลินเนตต์จะต้องรับผิดชอบ

หากปล่อยทั้งไว้โดยไม่แก้ไขจะเป็นอันตรายอย่างยิ่ง ถ้าอย่างงั้นฉันต้องทำให้แน่ใจว่าเธอจะเรียนรู้「คิ」อย่างขะมักเขม้น และสอนให้กับพี่ชายได้อย่างเหมาะสม

 

 

 

“……คุณหนู ดิฉัน ต้องขออภัย ด้วยจริง ๆ ค่ะ ที่ไม่รอบคอบ……”

 

ฉันรีดลินเน็ตต์อย่างหนักหน่วง และลูบไล้ดูแลเธอเป็นอย่างดี ขณะเทศนาอย่างเอาใจใส่ ตอนนี้เธอนอนอยู่บนพื้น เปียกชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อ น้ำตา และน้ำหวานที่ยากจะอธิบายไหลออกมา

 

“……ทำไม แม้แต่ ดิฉันถึง……”

 

ในขณะเดียวกันฉันก็รีดริโนกิสด้วย เธอมีหยาดเหงื่อ น้ำตา และน้ำหวานที่ยากจะอธิบายไหลออกมาเหมือนกัน

 

“ยังเร็วไปสิบปีสำหรับผู้ที่ไร้ประสบการณ์จะไปสอนอะไรให้ใครได้ หากยังไม่สามารถไล่ตามการฝึกฝนในระดับนี้ได้  ถ้าเข้าใจก็ไปซะ”

 

ฉันเฝ้าดูเหล่าลูกศิษย์ที่เปียกเลอะเทอะลากร่างกายของพวกเธอออกไปจากห้อง และถึงแม้ว่าจะทำเมนูเดียวกันไป แต่ฉันก็ยังรู้สึกเหมือนมีอาการอาหารไม่ย่อย ดังนั้นจึงฝึกฝนต่อไป

 

――น่าโมโหจริง ๆ ฉันบอกให้พวกเธอทำในระดับที่พวกเธอยังสามารถยิ้มได้เมื่อเสร็จ

 

ฉันคิดว่าหากเป็นพี่ชายที่อ่อนโยน และฉลาดจะเติบโตขึ้นมาโดยไม่ถูกครอบงำด้วยอำนาจ……แต่การมอบอำนาจให้แก่คนที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะทางจิตใจก็เหมือนกับการให้มีดแก่เด็กที่มีความสงสัยในสิ่งต่าง ๆ

ฉันหวังแค่ว่าจะไม่ทำให้เขาบิดเบี้ยว

 

“――เนีย?”

 

ขณะที่ฉันกำลังพยายามฝึกฝนและบำรุงรักษา「คิ」ให้ทั่วร่างกายให้มากที่สุด เสียงของพี่ชายก็ดังเข้ามาพร้อมกับเสียงเคาะประตู

 

ฉันสลาย「คิ」ที่มากพอจะเป่าเรือเหาะได้ในหมัดเดียว และตอบกลับไปว่า「ค่ะ เชิญเลย」

 

“ลินเนตต์ยังอยู่ที่นี่หรืดเปล่า?”

 

พี่ชายโผล่มาพร้อมหน้าเด็กน้อยที่ผมยังเปียกอยู่ พี่ชายยังคงน่ารักน่าสัมผัสเหมือนเดิม

 

“ไม่ค่ะ ออกไปแล้ว”

 

“งั้นเหรอ ……ทำไมน้องถึงได้เหงื่อออกขนาดนั้นกัน?”

 

“หนูเองก็ฝึกฝนอยู่ เหมือนกับโอนี่ซามะ”

 

ฉันอยากฝึกต่ออีกสักหน่อย แต่ ม๊า ไม่เป็นไร พอแค่นี้ก่อนก็ได้

ดูเหมือนว่าพี่ชายจะรู้สึกสดชื่นขึ้นหลังจากอาบน้ำ แต่ฉันจะต่อจากนี้

 

“พี่อยากคุยกับเนียสักหน่อยนะ แต่เอาไว้ทีหลังดีไหม?”

 

“ถ้าโอนี่ซามะไม่รีบ หนูก็อยากจะขอให้รอสักหน่อยค่ะ หนูจะรีบไปล้างเหงื่อออกให้เร็วที่สุด”

 

“อ้า เข้าใจแล้ว งั้นพี่จะรออยู่ที่นี่แล้วกัน”

 

เรื่องของพี่ชาย สงสัยจังว่าคือเรื่องอะไร

 

 

 

ฉันพุ่งเข้าไปในห้องอาบน้ำหญิงราวกับกำลังออกล่า เหล่าลูกศิษย์ที่พึ่งถูกรีดอย่างพิถีพิถันจนกระทั่งไม่กี่นาทีที่ผ่านมาต่างกรีดร้องกันออกมาอย่างขวัญเสีย ถึงอย่างงั้นฉันก็ไม่สนใจ ฉันรีบล้างเหงื่ออย่างรวดเร็วก่อนออกจากห้องอาบน้ำไป

 

เหล่าลูกศิษย์ดูเหนื่อยล้า และหมดแรงกันจริง ๆ ฉันหวังว่าพวกเธอจะไม่เป็นลมกัน

 

“ขอโทษที่ทำให้รอนะคะ”

 

เมื่อฉันกลับมาถึงห้องในขณะกำลังเช็ดผมที่ยังเปียกอยู่ไปด้วย พี่ชายก็กำลังดื่มชารออยู่

 

“ไม่ดีเลยนะ รีบร้อนเกินไปแล้ว”

 

“ก็ช่วยไม่ได้นิคะ ถ้าเป็นวันหยุดยาวเช่นทุกที พวกเราก็ไม่มีเวลาคุยกัน”

 

ยังไงก็ตาม ฉันต้องไปถ่ายทำในช่วงวันหยุดฤดูร้อนนี้ ดังนั้นฉันอาจจะกลับไปที่คฤหาสน์แค่เวลานอนเท่านั้น

แม้ว่าพวกเราจะนอนที่เดียวกัน แต่ก็ไม่ได้มีเวลามากพอให้คุยกันได้อย่างจริงจัง

 

“――ขอบคุณค่ะ แล้วจะคุยเรื่องอะไรเหรอคะ?”

 

ฉันรับชาที่พี่ชายชงให้ ก่อนถามเรื่องที่จะคุย

 

“ฮิลเดโทร่าซามะ ขอให้พี่มาคุยเรื่องรายละเอียดกับน้องน่ะ”

 

……หืม?

 

“เรื่องอะไรหรือคะ?”

 

“เรื่องเกี่ยวกับหมู่บ้านชาวประมงหรือยังไงนี่แหละ? เห็นบอกว่ากำลังจะทำอะไรสักอย่างหนึ่ง แล้วก็มาขอให้พี่ไปมีส่วนร่วมด้วย”

 

อ้า โปรเจ็กต์ใหญ่ของ「ทำอาหารกับเจ้าหญิง」นั่นสินะ

 

“จริง ๆ แล้ว――”

 

 

 

ขณะที่กำลังสนทนาสบาย ๆ กับพี่นีล ซึ่งฉันแทบไม่ได้พบที่สถาบันเลย เรือเหาะก็มุ่งหน้าตรงไปยังดินแดนลิสตัน ซึ่งมีตารางงานนรกรอฉันอยู่