29 การเยี่ยมชมธุรกิจด้วยกันสองคนในเมืองหลวง

 

“――แล้ว เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น?”

 

เบนเดริโอซึ่งไม่ได้มีหน้าที่คุมทีมงานถ่ายทำการออกอากาศในรอบนี้ กำลังรอฉันที่หายไปโดยไม่บอกกล่าว และพร้อมที่จะถ่ายทำโดยมีฉากหลังเป็นปราสาทอาร์ตัวร์

 

สายตาที่เปล่งประกายนั้นเฉียบแหลม

ผ่านมาระยะหนึ่งแล้ว แต่กะแล้ว เบนเดริโอ้เป็นคนที่มีความสามารถ

 

เนื่องจากทำให้ทีมช่างภาพต้องคอยอยู่ข้างร้านค้าที่ต้องเยี่ยมชมนานมาก จึงต้องให้ความสำคัญกับการรีบถ่ายโปรโมทกับชาโรเป็นอันดับแรก

 

การประกาศวันและเวลา กับระยะเวลาการแสดงของละครเวทีเรื่อง『หญิงสาวในห้วงรัก』ของคณะละครไอซ์โรสที่กำลังจะมีขึ้นโดย ชาโร・ไวท์ นักแสดงนำหญิง และฉันที่จะรับบทเด็กที่ถูกทอดทิ้ง

 

ระยะเวลาของการแสดงคือหนึ่งสัปดาห์

จะมีเพียงสองวันที่จะมีการแสดงทั้งกลางวันและกลางคืน ส่วนที่เหลือจะเป็นเวลากลางคืนเท่านั้น

 

จากนี้ไปหนึ่งสัปดาห์ของการซ้อม

หนึ่งสัปดาห์ของการแสดงจริง

 

หรือก็คืออีกสองสัปดาห์นับจากนี้ เทศกาลเลือดกำลังรอฉันอยู่ นี่จึงเป็นกำหนดการของฉันในเมืองหลวง

ตารางนี้ซึ่งอาหารที่อร่อยที่สุดรออยู่ที่ในตอนท้ายสุดก็ไม่เลวร้ายนัก ทุกครั้งที่ฉันนับวันที่เหลือด้วยนิ้วของตัวเอง ฉันจะต้องรู้สึกตื่นเต้นจะพุ่งทะยานจนหยุดไม่อยู่แน่นอน

 

ม๊า ยังไงก็ต้องประกาศประชาสัมพันธ์ให้เสร็จก่อน

 

――พอมาคิดดูแล้ว ฉันรู้สึกว่าผลการประชาสัมพันธ์จะดีกว่านี้ถ้าพวกเขาเลือก「สองเจ้าชายน้ำแข็ง」หรือไอซ์โรส ลูซิด้า ซึ่งเป็นชื่อของคณะละครมาด้วย มากกว่าแค่นักแสดงนำที่ไม่เป็นที่รู้จัก ม๊า ทุกคนยังไม่คุ้นเคยกับหลายสิ่งหลายอย่างดังนั้นจึงมีข้อผิดพลาดเช่นนี้

 

และ

 

“หนูแค่ไปช่วยชาโรเท่านั้นเองค่ะ”

 

แม้ว่าจะถูกถามว่า “เกิดอะไรขึ้น”ที่ตรอกด้านหลัง ฉันก็ไม่มีคำตอบอะไรนอกจากนั้น

 

“โกหกสินะ?”

 

ชาโรซึ่งดูอายุมากกว่าปกติ เพราะการแต่งหน้าที่ฉูดฉาดเล็กน้อยในชุดเดรสรัดรูปทรงสวยทันสมัยที่เป็นเครื่องแต่งกายบนเวทีในครั้งนี้ พูดออกมาอย่างชัดเจน

 

โกหกสินะ งั้นเหรอ

 

แล้วก็ฉันรู้ว่าเธอดันทรงหน้าอกขึ้นมานิดหน่อยด้วย

 

“ดูเธอจะสนุกกับการทรมานมากไม่ใช่เหรอไง เธอไม่ได้มาเพื่อช่วยฉันสักนิด เธอแค่อยากจะทรมานใครซักคนใช่ไหมละ?”

 

“เจ็บปวดใจจังค่ะ หนูได้ยินมาว่าเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นกับชาโร เลยลืมตัวแล้วรีบออกไปหาทันที”

 

“ค๊าค๊า ขอบคุณ ถึงจะมองยังไง ฉันก็เป็นแค่เรื่องรอง แต่ฉันก็อยากจะบอกว่าขอบคุณ”

 

น่าเสียใจจังน๊า

จะตีอันธพาลก็ดี จะช่วยชาโรก็ดี ล้วนเป็นความรู้สึกเดียวกัน

 

“……อะ ขอโทษ จากนี้ต้องเริ่มถ่ายทำแล้ว”

 

แม้ว่าหลัก ๆ แล้วฉันอยากจะพูดอะไร ๆ ปิดปากชาโรเพื่อไม่ให้เธอไปบอกริโนกิส

 

――ยังไงก็ตาม ริโนกิสก็สามารถพาทหารยามกลับมาได้อย่างรวดเร๊ว ในเวลาเช่นนั้น การใช้ชื่อของตระกูลลิสตันช่วยให้ไม่ต้องยุ่งยาก

 

ปัญหาคือ ริโนกิสมองฉันด้วยความสงสัยตลอดเวลา ฉันจะต้องถูกตามติดอย่างแน่นอน เมื่อการถ่ายทำเสร็จสิ้น ช่างน่าหดหู่

 

ม๊า เรื่องของเธอเก็บไว้ทีหลังแล้วกัน

 

จากนี้ไปฉันจะได้มีประสบการณ์การทำงานที่ร้านอาหาร「คุโรยูริ โนะ คาโอริ」

แม้ว่าจะทำเพียงเพื่อโปรโมตละครเวที แต่ก็ยังต้องใช้เวลาและความพยายามอย่างมาก จะให้รอไปมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว

 

 

 

“――เนียจัง ขอเวลาสักครู่ได้ไหม”

 

ขณะที่ทีมงานกำลังขนอุปกรณ์ไปที่ร้าน ด้วยเหตุผลบางอย่าง เบนเดลิโอเดินมาหาด้วยใบหน้าฉูดฉาด

 

มีเรื่องอะไรหรือเปล่า

ในช่วงเวลานี้ เขาน่าจะกำลังประชุมช่วงสุดท้ายกับคนจากร้านที่พวกเราจะไปเยี่ยมชม

 

ก่อนที่จะทันถามเขาว่า「มีอะไรเหรอคะ? 」 เขาก็ดีดนิ้วและชี้ไปที่ชาโร

 

“เธอใช้ได้ ว่าไง? ทำไมครั้งนี้พวกเราไม่ลองทำสองคนดูล่ะ? คิดว่าแบบนั้นจะมีประสิทธิภาพมากกว่าสำหรับการประชาสัมพันธ์น่ะ”

 

“เอ๊ะ”

 

ชาโรประหลาดใจ แต่ฉันเองก็เหมือนกัน

 

ฉันถ่ายทำ「การเยี่ยมชมธุรกิจของเนีย・ลิสตัน」มาแล้วหลายครั้งก็จริง แต่นี่จะเป็นครั้งแรกที่ได้ทำกันสองคน

 

“คิดซะว่าเป็นการถ่ายทำพิเศษในเมืองหลวงก็ได้ ผมเองก็เคยคิดว่าน่าจะดีถ้าได้มีแขกรับเชิญพิเศษในช่วงเวลาแบบนี้”

 

ความรู้สึกพิเศษสินะ

 

ม๊า จนถึงตอนนี้ฉันได้ทำตามที่หัวหน้าผู้กำกับซึ่งรวมถึงเบนเดริโอพูดทุกประการ ดังนั้นหากพวกเขาสั่งให้ทำแบบนั้น ฉันก็จะยอมรับและจะทำให้ดีที่สุด

 

“หากเบนเดริโอ้ซามะตัดสินใจเช่นนั้น หนูก็ไม่รังเกียจค่ะ”

 

ถ้าเป็นงาน ฉันก็ไม่ได้รังเกียจอะไร

 

เมื่อดูเหมือนจะพอใจกับคำตอบของฉัน เบนเดลิโอ้ก็หันหน้าไปหาชาโร

 

“แล้วเธอล่ะ? ม๊า พวกเราจ่ายค่าแสดงให้ได้ไม่มากหรอกนะ แล้วถ้าถามว่าต้องทำอะไรบ้าง แค่ทำตามเนียจังไปก็พอ สบาย ๆ ใช่ไหมล่ะ? ไหน ๆ ก็แต่งตัวมาพร้อมแล้วด้วย”

 

“เอ๊ะ เอ๊ะโตะ……”

 

ชาโรมองมาที่ฉันด้วยใบหน้าที่ยุ่งยาก แต่ฉันไม่เข้าใจว่าทำไม

 

“มีเหตุผลที่ทำให้ลังเลเหรอ? ในที่สุดเธอก็ได้รับบทนักแสดงนำแล้วนี้ น่าจะอยากทำทุกอย่างเพื่อให้ละครในรอบนี้ออกมาประสบความสำเร็จที่สุดใช่ไหม? ดังนั้นต้องโฆษณาให้ดีที่สุดสิ”

 

――เพราะแบบนั้น จู่ ๆ การเยี่ยมชมธุรกิจของสองสาว และการถ่ายทำก็เริ่มขึ้น

 

 

 

ตามที่นัดไว้ ฉันจะได้ทำพาสต้าร่วมกับนักแสดงหญิง ชาโร และพ่อครัวชายวัยกลางคนของร้านอาหารชื่อดัง「คุโรยูริ โนะ คาโอริ」แห่งเมืองหลวง

 

ชาโรประหม่า แต่พ่อครัวประหม่ายิ่งกว่าชาโร ฉันต้องพูดคุยหัวข้อต่าง ๆ เพื่อเบี่ยงเบนในขณะทำงานจนทั้งสองค่อย ๆ สงบลง

 

วิธีการทำพาสต้าและซอส、 ข้อควรระวังในการทำ、 จุดสำคัญในการทำ、 สิ่งที่ต้องคิดในการทำ、 เรื่องราวความสำเร็จและความล้มเหลวของการทำอาหารจนถึงปัจจุบัน、 สเปกผู้ชายของชาโร、 สเปกผู้หญิงของกุ๊ก、 เรื่องการได้ทำอาหารกับเพศตรงข้ามเป็นครั้งแรก、 เรื่องที่กุ๊กกำลังมองหาคนรัก、 กุ๊กเริ่มคุยไปต่าง ๆ นานาว่าผู้หญิงแบบไหนถึงน่าจะดี、 การถ่ายทำจบลงเมื่อกุ๊กเริ่มโวยวายว่าเขากำลังมองหาคนรักอย่างจริงจัง

 

ในที่สุด พวกเราก็ได้กินพาสต้าที่ทำเอง และการถ่ายทำของวันนี้ก็จบลง

 

แล้วก็นี่นับว่าเป็นมื้อกลางวันของฉันในวันนี้ หรือก็คือ ฉันยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า

เป็นเรื่องลำบากสำหรับฉันที่จะปรับท้องในการถ่ายทำอาหาร

 

 

 

“เนียซัง ขอบคุณมากสำหรับวันนี้”

 

ตามที่กุ๊กเล่า ดูเหมือนว่าเมื่อครั้งที่เขาถูกสัมภาษณ์โดยสถานีออกอากาศของเมืองหลวงเมื่อก่อนหน้านี้ เขาประหม่ามากจนไม่สามารถทำอาหาร หรือพูดอะไรได้เลย ท้ายที่สุดดูเหมือนจะไม่สามารถออกอากาศเมจิกวิชั่นนั้นได้

 

เขารู้สึกประหม่าเป็นพิเศษเพราะความล้มเหลวครั้งก่อน ฉันเข้าใจ

 

“ขอบคุณที่ช่วยทำให้ครั้งนี้ผ่านไปได้ด้วยดี ต้องขอบคุณมากจริง ๆ ！”

 

ฉัน และอาจจะทีมงานถ่ายทำทั้งหมดนำโดยเบนเดริโอ้น่าจะกำลังคิดอย่างเดียวกันอยู่ว่า

 

――ขอบคุณที่ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี

 

เพราะตาลุงคนนี้พูดมากอย่างแท้จริง แถมยังมาประกาศหาคนรักอีก

 

 

 

และ แม้จะมีปัญหาอยู่บ้าง แต่การถ่ายทำก็จบลงอย่างปลอดภัย

 

สิ่งที่เหลืออยู่คือการเตรียมตัวสำหรับการแสดงบนเวทีในอีกหนึ่งสัปดาห์ข้างหน้า