22 เมืองหลวงอาร์ตัวร์

 

“แขนโดนปัดขึ้นอีกแล้วล่ะคะ”

 

“ใช่ คาดหวังอนาคตได้อยู่”

 

――พวกเรากำลังเฝ้าดูการฝึกดาบของพี่นีลอยู่เช่นเคย

 

“เนียจัง วันนี้ก็ขอฝากด้วยนะ！”

 

“ค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ”

 

――ถ่ายทำ「การเยี่ยมชมธุรกิจของเนีย・ลิสตัน」

 

“ทำถึงยังส่งมากัน……ผมเคยออกไปแค่ครั้งเดียวเอง……”

 

“โอนี่ซามะเป็นที่นิยมมากเลยนะคะ”

 

ตั้งแต่รายการประกาศการรอดชีวิตของฉัน ฉันก็เฝ้าดูพี่ชายคร่ำครวญถึงจดหมายจากแฟนคลับที่ส่งมาถึงเขาอย่างกระตือรือร้นไม่ขาดสายทั้งที่ไม่ได้ออกเมจิกวิชั่นอีกเลยสักครั้ง ในขณะที่คิดว่า「น่ารักจัง」

 

วันเวลาเหล่านั้นผ่านไปในพริบตา ――

 

 

 

แต่แรกแล้ว วันหยุดฤดูใบไม้ผลิแสนสั้นของพี่ชายสิ้นสุดลง ในเวลาเดียวกันฉันก็เก็บของเสร็จเช่นกัน

ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ฉันก็แค่ฝากไว้กับเหล่าสาวใช้โดยเฉพาะกับริโนกิสสาวใช้ส่วนตัว

 

ที่จุดจอดเรือเหาะที่ขอบเกาะ เรือเหาะลำเล็กที่พร้อมที่จะบินขึ้นจอดรออยู่แล้ว

 

“เรือเหาะของโอนี่ซามะให้ความรู้สึกสบายใจดีจังนะคะ”

 

ฉันขึ้นเรือเหาะมาหลายครั้งแล้วก็จริง แต่ฉันก็ยังไม่อยากเชื่ออยู่ดีว่าก้อนโลหะจะบินได้ ฉันจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่ไว้วางใจ

 

เรือเหาะขนาดเล็กของพี่ชายฉันทำจากไม้ที่มีรสนิยมแบบย้อนยุค ดังนั้นมันจึงบรรเทาลงได้บ้าง

เพราะเรือเหาะลำเล็กของพี่ชายตกแต่งด้วยไม้ที่มีรสนิยมชวนให้คิดถึงแม้จะเพียงภายนอกก็ตาม จะว่ายังไงดี ทำให้ฉันรู้สึกโล่งใจ

อย่างน้อยสำหรับฉันแบบนี้ก็ดูเหมือนจะลอยและบินได้มากกว่าแบบโลหะเปลือย

 

“ข้างในก็สุดยอดมากเลยน๊า อยากไปดูส่วนห้องเครื่องไหม?”

 

“ไม่เป็นไรค่ะ”

 

ไม่จำเป็นต้องแสดงส่วนที่ทำมาจากโลหะก็ได้ ฉันไม่ต้องการเห็น

 

“ทั้งสองท่านโปรดระวังตัวกันด้วยนะขอรับ ――ลินเนตต์ ริโนกิส ขอฝากดูแลนีลซามะกับคุณหนูด้วย”

 

เจย์ พ่อบ้านชรายืนมองส่งเรือเหาะรสนิยมย้อนยุคออกจากดินแดนตระกูลลิสตัน

 

 

 

――งานต่อไปในฐานะนักแสดงจะเกิดขึ้นที่โรงละครในเมืองหลวงอาร์ตัวร์

 

หากใช้เรือเหาะจะสามารถไปถึงได้ในเวลาประมาณครึ่งวัน แต่จะเสียเวลาไปการฝึกไปเปล่า ๆ ทุกครั้งที่เดินทาง ดังนั้นฉันจึงจะอยู่ที่เมืองหลวงสักระยะหนึ่ง

 

แม้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่เวลาก็ใกล้เคียงกัน ฉันจึงตัดสินใจใช้ประโยชน์จากการเดินทางกลับสถาบันของพี่ชาย

 

“อยากให้พี่พาไปดูรอบ ๆ เมืองหลวงตอนที่พวกเราไปถึงที่นั่นไหม?”

 

“ขอบคุณค่ะ โอนี่ซามะ ถ้าหนูรู้กำหนดการทั้งหมดเมื่อไหร่ก็ขอฝากด้วยนะคะ”

 

ไม่ใช่ว่าฉันไม่สนใจที่จะเที่ยวชมในเมืองหลวง แต่ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อเที่ยวเล่น ดังนั้นฉันต้องถามถึงช่วงเวลาว่างก่อน

 

อย่างแรก เมื่อพวกเราไปถึงเมืองหลวง ก็มีแผนที่ต้องไปพบปะกับคุณไลม์ซึ่งเป็นขุนนางระดับขั้นที่สามก่อน

 

คุณนายไลม์เป็นครูสอนมารยาท ในการถ่ายทำครั้งแรกของ「การเยี่ยมชมธุรกิจของเนีย・ลิสตัน」

เดิมทีดูเหมือนเธอจะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับคุณพ่อคุณแม่อยู่แล้ว เมื่อถูกขอให้มาปรากฎตัว เธอก็ยินดีช่วยด้วยความเต็มใจ

 

และในครั้งนี้ ไหว้วานงาน……ไม่สิ พูดให้ถูกคือเป็นของลูกค้าคนอื่นอีกที ดังนั้นก็ต้องเรียกว่าคนกลางหรือเปล่า เป็นลักษณะได้รับการแนะนำ

 

เธอไปปรากฏบนตัวบนช่องของดินแดนลิสตัน และแนะนำงานในครั้งนี้

 

แค่ส่วนที่มองเห็นก็ได้รับการดูแลดีมากขนาดนี้

ถ้ารวมส่วนที่มองไม่เห็น ก็อาจถูกดูแลมากกว่านี้อีก

 

ไม่มีทางเทียบคุณนายไลม์ได้เลย

 

“ที่สำคัญกว่านั้น โอนี่ซามะตอนอยู่สถาบันเป็นยังไงบ้างคะ? สบายดีไหม? ทานอาหารครบถ้วนไหม? ถ้าทะเลาะกับเพื่อน เพราะความผิดพลาดของตัวเอง ก็ต้องเป็นฝ่ายขอโทษด้วยตัวเองก่อนนะคะ แล้วก็อย่าถอดเสื้อผ้าทิ้งขวางไม่เป็นที่ด้วย”

 

“เป็นท่านแม่หรือไง”

 

อะ มาคิดดูดี ๆ ฉันคิดว่าคุณแม่เองก็พูดคล้ายกันนี้กับพี่ชาย

 

แต่ ม๊า ฉันก็ยังจะพูดอยู่ดี

การที่เด็กที่ยังไม่โตต้องมาอาศัยอยู่หอพักห่างไกล ถ้าไม่กังวลก็คงจะแปลกเกินไปแล้ว

 

“ในฐานะลูกชายคนโตของตระกูลลิสตัน พี่พยายามอย่างเต็มที่เพื่อไม่ให้เป็นที่อับอายอยู่แล้วล่ะนา”

 

โห้

 

“เป็นไปได้ดีเลยสินะคะ เรื่องนั้น? ก็ไม่ต้องห่วงเหมือนกันสินะคะ? คงไม่ทำเด็กผู้หญิงร้องไห้หรอกใช่ไหมคะ?”

 

“…………”

 

อะ เงียบแบบนี้ แถมยังหลบตา นี่คงทำร้องไห้ไปเยอะแล้วสินะ

 

“ม๊า……ม๊า ไม่เป็นไรหรอก ลินเนตต์เข้มงวดเรื่องวิธีการเข้าหาผู้คนมากเลย อย่างน้อยพี่ก็ไม่คิดว่าตัวเองจะใช้ชีวิตเหลวไหวทั้งที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะหรอกนะ”

 

ฟุอืม

 

สาวใช้ส่วนตัวลินเนตต์สินะ

 

เธออยู่ใกล้พี่ชายเสมอ แต่ฉันก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องของเธอมากนัก เพราะฉันไม่ค่อยได้คุยกับเธอมากเท่าไหร่ ฉันได้คุยกับเธอเพียงไม่กี่ครั้ง 

 

ถ้าเธอแข็งแกร่งกว่านี้สักหน่อย ฉันคงสนใจเธอมากกว่านี้ แต่……ม๊า การแสวงหาความแข็งแกร่งที่มากเกินไปกับสาวใช้ก็ดูเป็นเรื่องโหดร้ายเกินไป

 

ลองคิดดูแล้ว ริโนกิสบอกว่าพวกเธอเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันที่สถาบันการศึกษาอาร์ตัวร์

 

……ม๊า ตอนนี้ฉันไม่ควรสนใจเรื่องนั้น

 

“ว่าไปแล้ว จะมีถ่ายทำ「การเยี่ยมชมธุรกิจของเนีย・ลิสตัน」ในเวลาว่างที่เมืองหลวงด้วยเหรอ?”

 

“ค่ะ ถูกต้องแล้ว”

 

ไหน ๆ ก็จะไปที่เมืองหลวงแล้ว ทำไมไม่ทดลองถ่ายทำที่เมืองหลวงด้วยเลยล่ะ

เบนเดริโอ้หน้าฉูดฉาด หลังจากหายไปนาน เขาก็ตรงมาที่คฤหาสน์ของตระกูลลิสตันโดยตรง และยื่นข้อเสนอให้ฉัน

 

「สารคดีท่องเที่ยวดินแดนลิสตัน」ที่เขานำเที่ยวมีอาณาเขตการถ่ายทำอยู่แค่ในดินแดนลิสตัน ดังนั้นจึงไม่มีการถ่ายทำในเมืองหลวง

 

ยังไงก็ตาม ในกรณีของฉัน จุดประสงค์หลักคือการ「สัมผัสประสบการณ์อาชีพ」มาคลอด ดังนั้นจึงไม่สำคัญว่าจะถ่ายกันที่ไหน

 

แผนการถ่ายทำในเมืองหลวงจึงถูกดันเข้ามาอย่างเร่งด่วน

 

ฉันแน่ใจว่าตอนนี้ทางสถานีออกอากาศต้องอยู่ระหว่างการยื่นข้อเสนอ วางแผน ปรับตาราง และนัดหมายกับสถานที่ที่จะไปเยี่ยมชมอย่างเร่งรีบ 

 

เนื่องจากยังไม่มีการตัดสินใจ ฉันจึงไม่รู้ว่าการถ่ายทำจะเป็นแบบไหน ทำให้ฉันรู้สึกสนุกนิดหน่อย

 

“โอนี่ซามะอยากปรากฎตัวด้วยเหรอคะ? อุตส่าห์ถ่ายทำที่เมืองหลวงทั้งที”

 

“……ไม่เอา พี่ไม่มีทางไปออกอีกแล้ว”

 

อาร๊า ชัดถ้อยชัดคำ พี่ชายที่โกรธขึ้นมาก็ดูน่ารักเหมือนกัน

 

 

 

ทริปบินสบาย ๆ ของพวกเราก็จบลงตามที่วางแผนไว้

หลังจากออกจากดินแดนลิสตันในช่วงเช้าตรู่ เดินทางครึ่งวัน เมืองหลวงอาร์ตัวร์ก็ปรากฎให้เห็นในตอนเย็น

 

――ผืนดินอันกว้างใหญ่หยั่งรากลงในทะเลถูกอาบด้วยแสงอาทิตย์อัสดง

 

ลักษณะสง่างามที่ไม่ใช่เกาะลอยฟ้าที่เป็นเตษเสี้ยวแผ่นติน ทำให้ฉันรู้สึกถึงความน่าเกรงขามและพลังอำนาจที่เหมาะสมกับการถูกเรียกว่าเมืองหลวง