82 อาหารค่ำของครอบครัว

 

ตะวันยามเย็นยังคงแผดเผาในระยะไกล

 

“นีล！ เนีย！”

 

“ทั้งสองคน ยินดีต้อนรับกลับ！”

 

ขณะที่ฉันนั่งลงที่โต๊ะและรออาหารเย็น พูดคุยกับพี่ชายอย่างสบาย ๆ พ่อแม่ก็วิ่งกลับมาจากที่ทำงาน

 

ตอนนี้น่าจะยังเร็วไปหน่อยที่ทั้งสองคนจะกลับมา

ดูท่าแล้วคงพยายามทำงานให้เสร็จก่อนเวลา อย่างน้อยก็เพื่อที่จะได้ทานอาหารเย็นด้วยกันกับลูก ๆ ที่กลับมาบ้าน

 

“กลับมาแล้วครับ ท่านพ่อ ท่านแม่”

 

“ทั้งสองคนไม่เปลี่ยนไปเลยนะคะ”

 

หลายเดือนแล้วที่พวกเราไม่ได้เจอกัน สภาพของพ่อแม่ดูไม่ต่างจากเดิม ……สงสัยว่าอาจจะเหนื่อยมากไปหน่อย การไหลเวียนของ「คิ」จึงถูกรบกวน

 

พ่อแม่จัดการงานให้ทันเวลาอาหารเย็นนั่งลงบนเก้าอี้ หลังจากเวลานาน ในที่สุดครอบครัวลิสตันก็กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง

 

 

 

มีเรื่องมากมายให้พูดถึง แต่ศูนย์กลางของหัวข้อยังคงมุ่งเน้นเกี่ยวกับการออกอากาศของงานประลองศิลปะการต่อสู้

 

ภาพสะท้อนภายในสถาบันการศึกษา――เนื่องจากเป็นการพาก้าวเข้าไปในพื้นที่อยู่อาศัยของเด็ก ๆ ซึ่งไม่อนุญาตให้บุคคลภายนอกเข้า พ่อแม่ที่เป็นทั้งพ่อแม่และทำงานเกี่ยวกับเมจิกวิชั่นจึงมีความสนใจอย่างมาก

 

ทว่านี่ยังเป็นเพียงแผนการทดลองที่ยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะทำต่อหรือไม่ แต่ดูเหมือนว่าพ่อแม่จะตั้งหน้าตั้งตารอภาพสะท้อนถัดไปโดยไม่คิดถามด้วยซ้ำ

 

“ลูกเกือบจะชนะแล้วนะ นีล”

 

คุณพ่อซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นเด็กชาย รู้สึกภูมิใจกับผลการแข่งขันของลูกชาย

 

พี่ชายเข้าร่วมงานประลองศิลปะการต่อสู้ ทว่าน่าเสียดายที่จบลงที่อันดับที่หกเท่านั้น ซึ่งคนที่จะยืนอยู่บนโพเดียมได้มีเพียงห้าอันดับแรก

 

ยังไงก็ตาม คงจะเป็นเรื่องใหญ่หากเด็กในชั้นประถมศึกษาปีที่สามไปได้ไกลขนาดนั้น ร่างกายของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่สาม  และ หก มีความแตกต่างกันมาก

สาเหตุที่คุณพ่อภูมิใจน่าจะมาจากการคำนึงถึงสถานการณ์โดยรอบ

 

“เนียเองก็ทำได้ดีมากเหมือนกันนะจ๊ะ”

 

คุณแม่ก็พูดกับฉันโดยไม่เลือกปฏิบัติกับพี่ชายเช่นกัน

 

แม้ว่าฉันจะไม่ได้เข้าร่วมการประลอง ฉันก็ยังมีหน้าที่ต้องสัมภาษณ์และทำงานจิบาถะ

ว่ากันตามตรง ฉันได้โชว์หน้านานกว่าพี่ชายอีก

 

แต่ ม๊า ฉันสงสัยว่าทำแค่นั้นจะเพียงพอสำหรับการได้รับคำชมเชยแล้วเหรอ

 

“หนูเพียงแค่ทำในสิ่งที่ทำได้เสมอมาค่ะ

ที่สำคัญกว่านั้น ได้โปรดชมโอนี่ซามะให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ด้วยเถอะนะคะ ได้ดูไหมคะ? พยายามอย่างมากเลยใช่ไหมคะ? โอนี่ซามะเป็นคนที่ยอดเยี่ยมมากเลยนะคะ”

 

“……หยุดนะเนีย……”

 

โอ้ น้อยครั้งนักที่จะได้เห็นหน้าขี้อายของพี่ชาย เพราะความงดงามของเขามีพลังทำลายล้างสูงจนกลบทุกอย่าง ฉันรู้สึกได้ว่าเหล่าคนรับใช้ของคฤหาสน์รวมถึงลินเน็ตต์สาวใช้ส่วนตัวต่างพยายามหักห้ามความรู้สึกโลดเต้น

 

“งั้นเหรอ งั้นพ่อจะชมให้ดีมากกว่านี้ดีไหม”

 

“ใช่แล้วค่ะคุณ ทายาทของตระกูลลิสตันกำลังเติบโตอย่างงดงามเลยเชี่ยนะคะ”

 

“ไม่ โม๊ว ได้โปรดหยุดเถอะครับ……”

 

ครอบครัวกลับมารวมตัวกันอีกครั้งเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือน

อาหารค่ำอันเงียบสงบที่พ่อแม่กล่าวชมลูกของพวกเขา

 

เป็นช่วงเวลาอาการที่ไม่เลวเลย ในขณะที่เฝ้ามองจากระยะที่ไกลเพียงเล็กน้อย

 

 

 

มื้ออาหารจบลงโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น และของหวานที่มีลักษณะคล้ายมูสก็ถูกนำมาเสิร์ฟ

 

“เนีย ลูกตัดสินใจตารางวันหยุดฤดูร้อนแล้วหรือยัง?”

 

ดูเหมือนจะมีการเริ่มใหม่ที่มองไม่เห็น

สิ่งที่คุณพ่อพูดไม่ใช่เรื่องครอบครัว แต่เป็นเรื่องงาน

 

“พ่อได้ยินมาว่าลูกจะเริ่มถ่ายทำกันทุกวันตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไปเลย ――เป็นยังงั้นเหรอ?”

 

” ――ค่ะ มีการเร่งกำหนดการล่วงหน้าเข้ามา ดังนั้นตารางเวลาจะแน่นไปอย่างน้อยสองสัปดาห์ค่ะ”

 

ตารางการถ่ายทำของฉันจัดการโดยริโนกิส เมื่อฉันถามเธอซึ่งยืนอยู่ข้างหลัง เธอก็ตอบยืนยันแบบนั้น

 

หลังจากวันหยุดฤดูร้อน ――ฉันจะถ่ายทำรายการเยี่ยมชมธุรกิจที่จะออกอากาศตั้งแต่ฤดูใบไม้ร่วงถึงฤดูหนาว

 

“ทั้ง ๆ ที่ลูกพึ่งจะกลับมาถึงก็ไม่มีเวลาพักผ่อนเลยเหรอ ……ไม่ต้องพยายามขนาดนั้นก็ได้นะ?”

 

“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ หนูทำก็เพราะหนูชอบค่ะ”

 

นอกจากนี้ การเร่งกำหนดการล่วงหน้าเข้ามา เป็นสิ่งที่ฉันขอเอง

 

หลังจากเสร็จสิ้นการถ่ายทำในช่วงครึ่งแรกของวันหยุดฤดูร้อน พวกเราจะไปพักค้างคืนในดินแดนซิลเวอร์ซึ่งเป็นบ้านของพ่อ เรเลียเรด

ฉันยังไม่ได้ยินรายละเอียด แต่ฉันสัญญาไปแล้วว่าจะไปปรากฏตัวในรายการของที่นั่น

 

และในห้าวันสุดท้าย

นี่คือที่ที่ฉันจะใส่ความสนุกทั้งหมดของฉันลงไป

 

――ในช่วงห้าวันสุดท้าย ฮิลเดโทร่าวางแผนที่จะใช้ประโยชน์จากการใช้เวลาบนเกาะลอยฟ้าสำหรับการพักผ่อน

 

สำหรับฉัน ฮิลเดโทร่า และ เรเลียเรด วันหยุดฤดูร้อนส่วนใหญ่จะหมดไปกับงานที่เกี่ยวข้องกับเมจิกวิชั่น

 

ในช่วงห้าวันสุดท้าย พวกเราตัดสินใจที่จะพักผ่อนให้ได้อย่างแน่นอน อย่างเต็มที่และครบถ้วน ตั้งแต่หัวจรดเท้า

แน่นอนว่าต้องเป็นการพักผ่อนแบบ เล่น กิน ดื่ม อ้วก ฝึก และพักผ่อน

 

พวกเราตัดสินใจวางแผนไว้ล่วงหน้าแล้ว เป็นการรวมกำหนดการที่จะไม่ยอมให้สั่นคลอนอย่างแน่นอน

 

ยังไงก็ตาม เกาะลอยฟ้าสำหรับใช้ส่วนตัวที่บริหารโดยฮิลเดโทร่า……ให้ถูกคือของราชวงศ์ ดูเหมือนจะมีดันเจี้ยนอยู่ด้วย แม้ว่าจะมีขนาดเล็กก็ตาม

 

พวกเราอาจได้สำรวจดันเจี้ยนก็ได้

ไม่สิ ถึงไม่ได้ก็ไม่เป็นไร

 

เพราะฉันอยากฆ่าพวกสัตว์อสูรเร็ว ๆ มากกว่า

ฉันไม่รู้ว่าฉันจะไปได้ไกลแค่ไหนกับร่างกายนี้ แต่ฉันอยากจะลองเหวี่ยงกำปั้นของฉันจริง ๆ

 

ตั้งแต่กลายเป็นเนีย・ลิสตัน ฉันไม่เคยได้เอาจริงเลยแม้แต่ครั้งเดียว

ถ้าเป็นสัตว์อสูรล่ะก็ต่อให้เข้าไปต่อยและฆ่าอย่างจริงก็จะไม่มีใครบ่นแน่นอน

 

―― ม๊า ไม่มีทางที่ฉันจะพูดแบบนั้นได้

 

“เอาไว้หนูจะบอกกำหนดการอย่างละเอียดในภายหลังนะคะ”

 

“อืม ก็ได้”

 

“อีกอย่าง โอนี่ซามะ นาน ๆ ครั้ง ลองมาถ่ายทำรายการด้วยกันกับหนูสักหน่อยก็ดีนะคะ?”

 

“……หืม！？”

 

ฉันพยายามพูดกับพี่ชายที่กำลังกินมูสด้วยท่าทางเหมือนไม่เกี่ยวข้อง ไม่เกี่ยวข้องไม่ได้หรอกนะคะ เมจิกวิชั่นที่กำลังพูดถึงเป็นเรื่องเกี่ยวกับธุรกิจครอบครัวของตระกูลลิสตันใช่ไหม เข้มแข็งไว้นะ ทายาทเอ่ย

 

“ไม่ พี่ไม่เป็นไร……การออกอากาศซ้ำของทัวร์นาเมนต์นั่นยังคงทำอยู่ พี่ไม่ต้องการให้ใครเห็นซักพัก”

 

จดหมายแฟนคลับสินะ

เป็นเพราะจดหมายแฟนคลับที่มีใบมีดคำพูดแทรกอยู่ ทำให้หัวใจของคุณเจ็บปวดใช่หรือเปล่า

 

ม๊า ฉันก็คิดอยู่แล้วว่าเขาจะพูดแบบนั้น

 

“ก็ได้ค่ะ ถึงท่านพี่จะไม่ยอมปรากฎตัว แต่อยากน้อยก็ไปด้วยกันดีไหมคะ วันหยุดฤดูร้อนทั้งที ถ้าไม่มีธุระอะไรที่ต้องทำ หรือมีแผนที่จะไปที่ไหนสักเป็นพิเศษ ทำไมพวกเราไม่ได้เที่ยวด้วยกันล่ะคะ? การได้ไปในที่ที่ปกติไม่ได้ไปน่าสนุกออกนะคะ”

 

“……เข้าใจแล้ว ถ้าพูดขนาดนั้น”

 

…………

 

คุณพ่อถอนหายใจเบา ๆ ในขณะที่คุณแม่เฝ้าดูพี่นีลคร่ำครวญด้วยรอยยิ้มที่ไม่จางหาย

 

――พี่ชายที่แสนดี

 

ขอแค่อยู่ในสถานที่ถ่ายทำ เราจะถ่ายทำอะไรก็ได้ตามที่เราต้องการจริงไหม

จบทันทีเมื่อเขาไปถึง คำว่า「แค่มาด้วยกัน」ใช้ไม่ได้ในสถานที่ถ่ายทำหรอกนะ

 

โดยที่พ่อแม่ที่รู้ความหมายที่แท้จริงของฉันไม่พูดอะไร ――เหมือนเป็นพิธีสู่ความเป็นผู้ใหญ่

 

ผู้ใหญ่หลอกเด็ก

บางครั้งก็ฉลาด บางครั้งก็เข้าใจง่าย

 

หลังโดนมองทะลุปรุโปร่งถึงความตั้งใจที่แท้จริงแล้ว ฉันจะยังกล้าทำไปให้มากกว่านี้อีกไหม ――แต่ว่าน้า สิ่งที่หวังจากเด็กที่อายุยังไม่ถึงสิบขวบ ไม่ยากไปหน่อยเหรอ

 

 

 

 

 

 

 

 

แถมตอนสั้น ๆ อีกตอน ฮา