212 เรื่องราวที่เชื่อมโยงกัน

 

” ――อะ เนียซัง！”

 

โอ้ เจอแล้วเจอแล้ว

 

เมื่อฉันมาถึงสมาคมการค้า ก็เหมือนมีรีเพลย์ของพนักงานต้อนรับสาว เธอโยนลูกค้าที่กำลังให้บริการทิ้ง และออกมาจากเคาน์เตอร์

 

“อาโน๊ สาวใช้ซังกับพวกเด็ก ๆ ถูกคนของประเทศพาตัวไปค่ะ……… ！”

 

“รู้แล้วล่ะ เรื่องนั้นสบายใจได้”

 

――หลังจากที่ฉันถูกจับกุม อาคาชิก็รีบไปรับตัวริโนกิสกับพวกเด็ก ๆ ที่ซ่อนตัวอยู่ที่บ้านของริเพียวทันที

 

หลังจากเหตุการณ์การโจมตีในตอนกลางคืน ดูเหมือนว่าริเพียวเองก็จะมีความคิดเห็นส่วนตัวบางอย่างเกี่ยวกับมาเวเลีย และกังวลว่าการต้อนรับนั้นเหมาะสมเท่าเทียมแล้วหรือไม่

 

ทั้งยังกลัวว่าจะมีสิ่งที่ไม่สะดวกเกิดขึ้นกับฉันอีก

เธอคงกลัวว่าจะเหมือนกับพาคนไปเพื่อแผนการร้าย

 

ฉันรู้สึกขอบคุณและดีใจที่เธอเป็นห่วงชาวต่างชาติ ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ของเราจะยังสั้นนัก แต่ฉันก็รู้สึกว่าเธอดูแลฉันเป็นอย่างดี

 

“ยะ ยังงั้นเหรอคะ……..ฉันได้ยินมาว่าพวกเขามารับตอนที่ฉันไม่อยู่ และตระกูลของฉันก็ส่งตัวพวกเธอไปง่าย ๆ ……..ที่บ้านบอกว่าให้แสดงบัตรประจำตัวที่อย่างถูกต้องแล้ว แต่ เรื่องนั้น……….”

 

“ฉันรู้แล้ว ฉันเข้าใจแล้ว ดังนั้นไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีกแล้วค่ะ”

 

――แต่ ฉันก็ไว้ใจมาเวเลียไม่ได้จริง ๆ

 

…….ยิ่งนั่นไม่ใช่เรื่องที่ควรจะพูดในสถานที่ที่มีผู้คน และพ่อค้าจำนวนมากที่จัดให้ ต่อให้เป็นข่าวลือก็จัดเป็นข้อมูล

 

“ขอขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือค่ะ ครั้งนี้ต้องขอบคุณคุณจริง ๆ ――ผู้บริหารของสมาคมการค้าอยู่ไหม?”

 

ถึงจะมาเพื่อเห็นหน้าริเพียว แต่วันนี้ฉันก็มารับเงินด้วย

และ จำเป็นต้องหาคฤหาสน์หลังต่อไป

 

 

 

วันรุ่งขึ้นหลังจากการกลับมาอย่างมีชัยของเหล่านักบิน

ฉันกำลังเดินทางกลับบ้านจากโรงเรียน

 

แม้ว่าผู้คนทั้งประเทศจะยังอยู่ในภาวะเฉลิมฉลอง แต่ในเวลาเช่นนี้ เหล่าพ่อค้าดูเหมือนจะถูกกระตุ้นด้วยจิตวิญญาณทางธุรกิจของพวกเขา และเริ่มสร้างรายได้จากวัสดุแมลงและหินเวทมนตร์แมลงที่เข้ามาในปริมาณมาก

 

ในขณะเดียวกัน ฉันก็กลับมาอยู่ในชีวิตประจำวันของตัวเองแล้ว และการที่ฉันทิ้งเครดิตในการกำจัดแมลงให้แก่เหล่านักบิน เท่ากับว่าฉันทิ้งเรื่องพวกนั้นไว้เป็นปัญหาของคนอื่นเรียบร้อยแล้ว

วันนี้ฉันมาที่นี่ก็เพื่อตัดสินใจเลือกที่อยู่อาศัยใหม่ เพื่อให้ชีวิตของฉันมั่นคงโดยเร็วที่สุด

 

“――เนีย・ลิสตันซามะ！ ยะ ยินดีต้อนรับขอรับ！”

 

โอ้?

 

ครั้งก่อนที่ฉันเจอเขา เขายังดูสงบและสง่าผ่าเผย แต่………กัดดัม ผู้บริหารของสมาคมการค้ากำลังคุกเข่ามาตรงมาที่ฉันพร้อมกับยิ้มกว้าง

 

ท่าทีแบบนี่คืออะไรเนี่ย

น่าขนลุกนิดหน่อย ไม่สิ ค่อนข้างน่าขนลุกเลย

 

“ซ้าซ้า มาข้างในก่อนเถอะขอรับ！ ไปที่ด้านหลังกัน！ ไปเตรียมชามาเร็วเข้า！ นิตเต้ด้วย！รีบไปซื้อมาจากร้านนั้นที่ถนนสายสองเร็วเข้า！ อ้า ริเพียวช่วยมาด้วยที！”

 

โอะ โอ้

 

ฉันโดนเชิญให้เข้าไปในห้องที่อยู่ลึกเข้าไปด้วยพลังอันยิ่งใหญ่

ไม่ใช่ว่ามีเบื้องหลังหรือไม่มีอะไรจะโชว์ แต่เป็นเพียงท่าทีของสุนัขที่ยอมจำนนและแสดงท้องออกมาเรียบร้อยแล้ว

 

อะไรล่ะ มีอะไรเกิดขึ้นกับผู้ชายคนนี้หรือเปล่าน่ะ

 

…………

 

เดาว่ามีอยู่แล้วล่ะ

 

 

 

ฉันถูกพาเข้าไปในห้องเดียวกันกับที่ฉันมาฝากเงินหนึ่งพันแปดร้อยล้าน นั่งหันหน้าเข้าหากันในลักษณะเดียวกันกับครั้งก่อน

คราวนี้ไม่มีพนักงานคนอื่นอยู่รอบ ๆ ยกเว้นริเพียวคนเดียว และบรรยากาศก็ผ่อนคลายอย่างมาก

 

“………เช่นนั้นแล้ว วันนี้มีธุรกิจประเภทใดขอรับ……….?”

 

“ฉันมาเพื่อขอรับเงิน ประมาณสองร้อยล้านน่ะ”

 

“ระ รับทราบแล้วขอรับ！ จะรีบจัดเตรียมไว้ทันทีขอรับ！”

 

กัดดัมบอกกับพนักงานที่นำชากับ นิตเต้ ขนมครีมชื่อดังของมาเวเลียมาเสิร์ฟให้ไปเตรียมเงินสองร้อยล้านครัมโดยเร็ว

 

ฉันจ้องมองความไม่เป็นธรรมชาติของเขา

 

“…….มะ มีอะไรหรือขอรับ?”

 

เขากำลังยิ้ม แต่ดูเหมือนเขาจะกำลังกังวลอยู่เช่นกัน

 

“เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือคะ?”

 

“ขอรับ！？”

 

ไม่สิ อืม จากปฏิกิริยาแล้ว ดูเหมือนฉันจะไม่ได้เข้าใจผิดไปโดยสิ้นเชิง

 

“มีบางอย่างเกิดขึ้นแน่นอน และเกี่ยวข้องกันฉัน”

 

เมื่อฉันพุ่งเป้าไปที่ทางนั้น ริเพียวก็พยักหน้าเช่นกัน

 

แม้แต่ซึ่งเป็นลูกจ้างของสมาคมการค้า ก็ดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงพฤติกรรมน่าสงสัยของกัดดัม

น่าจะต่างจากปกติอย่างเห็นได้ชัด

 

“………….ไม่หรอกขอรับ เรื่องนั้น”

 

กัดดัมเช็ดเหงื่อที่ไหลออกมาจากหน้าผากอย่างช้า ๆ ด้วยผ้าเช็ดหน้า ก่อนพูดอย่างหวาดกลัว

 

“………….เนีย・ลิสตันซามะ รู้จักกันกับคนในวงศ์ตระกูลชิโนบาซด้วยใช่ไหมขอรับ?”

 

ชิโนบาซ?

 

“อาคาชิ? ถ้าอย่างก็ เมื่อวานพวกเราก็อยู่ที่คฤหาสน์หลังเดียวกันน่ะ”

 

ตามที่คิดไว้ ซิลเลนกลับไปยังปราสาทหลวง แต่อาคาชิค้างคืนด้วยกัน สถานที่นั้นแต่เดิมเป็นคฤหาสน์ของบุคคลที่เกี่ยวข้องกับเธออยู่แล้ว

 

“…….พูดอีกอย่าง สนิทกันมากเหรอขอรับ?”

 

“ก็ไม่ได้แย่ล่ะนะ”

 

ถ้ามีเรื่องไหนจะให้พูดก็คง ฉันรู้สึกว่าวสายสัมพันธ์กัลซิลเลนแข็งแกร่งขึ้น

 

“ใช่แล้ว อาโน๊………ขอพูดถึงเฉพาะเรื่องของที่นี่ได้ไหมขอรับ?”

 

หลังจากที่ฉันพยักหน้า กัดดัมก็เริ่มพูดด้วยใบหน้าซีดเซียว

 

“ทะ ทราบใช่ไหมขอรับว่าตระกูลชิโนบาซเป็นตระกูลสายลับ?”

 

“ใช่”

 

“อ้า อ้า เช่นนั้นกระผมทำเรื่องผิดพลาดไปแล้ว……… ！”

 

กัดดัมเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

 

” ――ตอนนี้ ตระกูลชิโนบาซกำลังพยายามอย่างเต็มที่ในการสืบสวนทุกคนที่เข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องกับเนีย・ลิสตันซามะขอรับ

สารวัตรทหารมากกว่าครึ่งหนึ่งถูกไล่ออก ถูกลดเงินเดือน ถูกพักงาน หรือแม้กระทั่งถูกจำคุกขอรับ พายุแห่งการลงโทษกำลังโหมกระหน่ำอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน……..”

 

โห๊ พายุแห่งการลงโทษ

เป็นไปได้ไหมที่กระเป๋าเดินทางของพวกฉันจะถูกส่งคืนมาน่ะ

 

ก็ทำได้ไม่ใช่รึ อาคาชิ

 

――จ๊า ถึงอย่างงั้นแล้ว มันมีความหมายว่ายังไง

 

“คุณ ทำอะไรลงไปอย่างงั้นเหรอคะ?”

 

ก็คงทำอะไรลงไปจริง ๆ นั้นแหละ ไม่งั้นคงไม่มานั่งตัวสั่นแบบนี้

 

“………..จะไม่โกรธใช่ไหมขอรับ?”

 

โอ๊ย อย่ามองมาที่ฉันแลวทำตัวเหมือนเป็นเด็กทั้งที่หน้าแก่แบบนั้นเซ้ ริเพียวยังอยู่ด้วยจริงไหม

 

“ฉันตัดสินไม่ได้หรอกนะ เว้นแต่จะได้ฟังเรื่องทั้งหมดแล้ว แต่เห็นแบบนี้ แสดงว่าทำอะไรลงไปสักอย่างสินะ? จะพูดหรือไม่ก็ตามจะต้องมีการลงโทษแน่นอนใช่ไหม?”

 

“นะ นั่นสินะขอรับ………แบบว่า เรื่องนั้น…………”

 

กัดดัมหยิบเอกสารที่เขาพับเก็บไว้ในกระเป๋าออกมาวางตรงหน้าฉัน

 

เป็นเอกสารที่คุ้นเคย

ที่สุดท้ายนั่น มีตราประทับเลือดของฉันประทับอยู่บนนั้น

 

ฮะฮา เข้าใจล่ะเน๊ะ

 

“คำร้องที่ไม่ยุติธรรม?”

 

นี่คือเอกสารเรียกร้องเงินหนึ่งร้อยล้านครัม สำหรับค่าซ่อมแซมคฤหาสน์ที่ถูกทำลายไปครึ่งหนึ่งในตอนกลางคืน และพื้นที่โดยรอบจากการโจมตีในวันนั้น

 

“――ขอประทานอภัยเป็นอย่างยิ่งขอรับ！”

 

กัดดัมกระโดดลงจากเก้าอี้แล้วเอาหน้าผากราบกับพื้นเพื่อขอโทษ

 

“ไม่สิ ความจริงไม่ใช่เพียงเท่านั้น！ กระผมไม่ได้ต้องการเรียกร้องเงินขอรับ！ เรื่องนี้ถูกร้องขอโดยดาร์จอล・ซาฟีขอรับ！”

 

โห๊ว

มีชื่อที่ไม่คาดคิดโผล่ออกมาด้วย

 

“พูดตั้งแต่ต้น เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

 

พูดถึงดาร์จอล・ซาฟีแล้ว เขาคือหัวหน้าของโลกใต้ดินที่น่าจะถูกฉันทำลายลงไปแล้ว ช่วงนี้จะทำอะไรและอยู่ที่ไหน………บางทีเพื่อน ๆ ของอาคาชิอาจจะจับเข้าไว้แล้ว

 

“…………ได้โปรดยกโทษให้ด้วยขอรับ?”

 

ใบหน้ามองขึ้นมาจากด้านล่างพื้นทำให้ฉันโกรธมาก แต่ พูดออกมาสิ ไอ้โง่

 

 

 

หลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวของกัดดัมก็ทำให้ฉันมั่นใจนิดหน่อย

 

งั้นเหรอ งั้นเหรอ

ก็เพราะดาร์จอล……….งั้นสินะ จะบอกว่าแบบนั้นสินะ

 

“เริ่มเชื่อมโยงแล้ว ใช่ มันแปลกนิดหน่อยมาแต่แรกแล้วเน๊ะ”

 

ทำไมดาร์จอลถึงมายุ่งกับพวกฉัน

ในที่สุดแล้ว

 

ผลที่ตามมา การโจมตีในคืนนั้น

 

“ดาร์จอลกำลังมุ่งเป้าไปที่คฤหาสน์นั้นสินะ”

 

เรื่องราวย้อนกลับไปตอนที่พวกฉันมาถึงที่มาเวเลีย…….แต่ก็ไม่ใช่เรื่องยาวที่ควรค่าแก่การพูดถึงยืดยาว

 

ดูเหมือนว่าคนไร้บ้านที่เคยอาศัยอยู่ในคฤหาสน์หลังนั้นก่อนที่ฉันจะเข้ามาเช่าอาศัยอยู่ พวกเขามาที่นั่นภายใต้คำแนะนำของดาร์จอล

 

เขาพยายามที่จะลดมูลค่าของคฤหาสน์และที่ดินลง

คฤหาสน์หลังนี้เต็มไปด้วยคนที่เป็นปัญหา และไม่มีผู้เช่า ดังนั้นจึงตัดสินใจขายในราคาถูกแทนที่จะเช่า

 

จากนั้นดาร์จอลก็จะกว้านซื้อในราคาที่ถูกกว่าราคาตลาดเป็นอย่างมาก และน่าจะวางแผนที่จะอาศัยอยู่ที่นั่น หรือตั้งใจขายมันในราคาสูง

 

“สิ่งที่ตรงข้ามกับการเก็งกำไรที่ดินสินะ”

 

หลังจากพูดอย่างนั้น ริเพียวก็เสริม

 

“เป็นหนึ่งในวิธีลดราคาที่ดินลงสินะคะ”

 

ลดราคาที่ดิน พูดไปแล้วก็น่าจะเป็นแบบนั้นจริง ๆ

 

“ในระหว่างที่ยังเจรจากันอยู่ ฉันก็ทำการเช่าคฤหาสน์ และเข้าอยู่อาศัย ขับไล่คนจรจัดที่อยู่ที่นั่นออกไป ทำความสะอาด และอาศัยอยู่อย่างปกติ

หากเป็นแบบนั้นต่อไป ความรู้สึกของเจ้าของคฤหาสน์ก็จะเปลี่ยนไป การเจรจาจะเป็นเรื่องยาก

นั่นเป็นสาเหตุที่ดาร์จอลพยายามขับไล่พวกฉันออกไปอย่างงั้นสินะ”

 

ยังไงก็ตาม แม้ว่าจะส่งอันธพาลไปขับไล่พวกเขาให้ออกไปเท่าไหร่ ก็ไม่มีใครกลับมา ก็เพราะฉันขังพวกเขาไว้ในห้องใต้ดินของคฤหาสน์หลังนั้นเองไงล่ะ

 

จากมุมมองของดาร์จอร์ ฉันเดาว่าเขาคงรับมันต่อไปไม่ไหวแล้ว

ในโลกใต้ดิน ถ้าโดนวิพากษ์วิจารณ์ก็ถือว่าจบแล้ว

 

ในตอนแรกเขาอาจจะแค่ตั้งใจจะทำให้ฉันกลัวนิดหน่อย

ทว่า หากไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ และจำนวนมือเท้าก็ลดลงอย่างรวดเร็ว ในท้ายที่สุดเขาคงจะปรีกษากับสารวัตรทหารภายใต้การดูแลของเขาอยู่

 

ภายในหนึ่งเดือนมีคนหายตัวไปมากถึงร้อยคน ปกติแล้วสารวัตรทหารคงจะเคลื่อนไหวเร็วกว่านี้

ยังไงก็ตาม ดาร์จอลคงตะพยายามรั้งเอาไว้

 

ดาร์จอลซึ่งกำลังเหมือนตกที่นั่งลำบากจากจำนวนมือเท้าที่ลดลง ดังนั้นจึงใช้วิธีระดมกำลังสารวัตรทหารแทน จากนั้นสารวัตรทหารก็เข้ามพบกันฉัน

 

ผู้คนหายตัวไปรอบ ๆ คฤหาสน์ แต่ฉันสงสัยว่าพวกเขาจะรู้เรื่องนี้หรือไม่

 

――และนั่นนำไปสู่การโจมตีในคืนนั้น

 

ฉันเดาว่า พวกเขาคงไม่สามารถปล่อยทิ้งไว้แบบนั้นได้ โดยเฉพาะที่ฉันขังลูกน้องของดาร์จอลไว้นับร้อยคน

แม้ว่าอีกฝ่ายพยายามจะยุ่งกับฉัน แต่สิ่งที่ฉันทำคือเหมือนเลือกทะเลาะกับตระกูล・ซาฟีเท่านั้นเฉย ๆ

 

ดังนั้นในคืนวันนั้น พวกเขาจึงมาเพื่อฆ่าฉันอย่างจริงจัง

 

ม๊า ก็แค่นั่นแหละ

เป็นเรื่องที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน

 

“แล้วเหตุผลที่คุณเรียกร้องอย่างไม่สมเหตุสมแบบนั้นคือ?”

 

ฉันเข้าใจการเคลื่อนไหวของดาร์จอลแล้ว

เข้าใจแล้วด้วยว่าทำไมจึงมีการโจมตีในคืนนั้น

 

แล้ว เกิดอะไรขึ้นกับกัดดัมกัน

 

“ดาร์จอลเป็นคนขอให้ทำเช่นนั้นขอรับ และให้พยายมขับไล่ออกไปให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้”

 

…………

 

แล้ว หลังจากนั้น ฉันก็ไปถล่มดาร์จอลเหมือนเป็นการจัดการปัญหาให้เสร็จ

 

“เหมือนรัดคอตัวเองเลยน๊า”

 

ฉันหลังจากเห็นร่างสัญญาฉบับนี้แล้ว ฉันจึงตัดสินใจให้ไปคุยกับดาร์จอล

 

บางทีอาจจะได้รับคำแนะนำ หลังจากที่รู้ว่าการโจมตีในตอนกลางคืนล้มเหลว และและเนื่องจากความรุนแรงไม่เพียงพออีกต่อไป พวกเขาจึงตัดสินใจใช้กฎหมายในครั้งนี้

 

………เข้าใจแล้วเน๊ สิ่งต่าง ๆ เกิดขึ้นอย่างมีเหตุมีผล

 

“…………อาโน๊ จะยกโทษให้กระผมใช่ไหมขอรับ?”

 

ยกโทษให้สิเจ้าโง่！！

 

…………ก็อยากจะพูดแบบนั้น แต่เขาคนนี้อาจจะยังใช้งานได้อยู่

 

“ริเพียว คน ๆ นี้เป็นคนแบบไหน? เป็นคนไม่ดีไหม?”

 

เมื่อฉันถามเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอก็ตอบทันทีว่า 「ฉันไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนไม่ดีค่ะ」

 

“เขาเป็นคนที่จริงจังกับงานของตัวเองเป็นอย่างมาก และขอพูดตามตรงเลยนะคะ ฉันไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อนเลยยค่ะ……………”

 

“คุณมีความคิดเห็นยังไงก็บความต้องการที่ดูไม่สมเหตุสมผลนี้?”

 

“……….ถ้าเรามีปัญหากับตระกูลซาฟี มันย่อมส่งผลกระทบต่อธุรกิจทั้งหมดอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ สารวัตรทหารบางคนก็อยู่เคียงข้างตระกูลซาฟีเช่นกัน ดังนั้นบางทีนั่นอาจเป็นคำขอที่พวกเขาไม่สามารถปฏิเสธได้…………..”

 

ฟู๊ว…………

 

“จริงเหรอ?”

 

“ก็แบบว่า เนียซังไม่คิดว่านี่เป็นคำร้องที่สมเหตุสมผลบ้างอย่างงั้นเหรอคะ? เงินก็คือเงิน ไม่คิดว่าแปลกเหอรคะ”

 

…….อะ ว่าไปแล้วก็อย่างงั้น

 

ถ้าเขาตั้งใจจะขอเงินจริง ๆ เขาแค่ต้องการเอกสารและจำนวนเงินที่สมจริงกว่านี้ไหม?

ดูเหมือนว่าจะมีการวางแผนอย่างแน่นอน

 

“ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องทำ สินะ”

 

――ม๊า ถ้างั้นก็ไม่เป็นไร

 

การเรียนต่อต่างประเทศพึ่งเริ่มต้นเท่านั้น

 

ในอนาคตฉันยังคงต้องมายุ่งเกี่ยวกับสมาคมการค้า และยังมีเรื่องอื่นที่อยากจะถาม สำหรับตอนนี้ กัดดัมไม่คิดที่จะดูถูกฉันเพียงเพราะฉัน「เป็นชาวต่างชาติ」อีกต่อไป

 

เป็นเรื่องง่ายที่จะบอกให้อาคาชิกำจัดเขาไป แต่มันจะเป็นประโยชน์สูงสุดแก่ฉันที่มากกว่าหากเลือกที่จะรักษาชีวิตผู้ชายคนนี้ไว้

 

หากสามารถมีสมาคมการค้าอยู่เคียงข้างได้

นอกจากนี้ ริเพียวที่ออกตัวปกป้องก็ถือเป็นผู้มีพระคุณของพวกฉันด้วย ครั้งนี้ก็ถือว่าไม่เป็นไร

 

“――ผู้บริหารของสมาคมการค้า”

 

ฉันเรียกเขา พร้อมกับฉีกข้อตกลงเลือดต่อหน้ากัดดัมที่ยังอยู่บนพื้น

 

“ฉันต้องการเช่าคฤหาสน์ใหม่ คุณช่วยจัดเตรียมให้ฉันได้ไหม”

 

 

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ 

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบพระคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

ช่วงนี้น่าจะแปลช้าลงเรื่อยๆล่ะ ที่บ้านขายของแบบนึกอยากทำอะไรก็ทำ เห็นอะไรที่คิดว่าดีก็จะทำ แต่ไม่เพิ่มคนช่วยไม่เอาของสำเร็จรูป 
แล้วเล่นเปิดไลน์ใหม่เรื่อย ๆ ไปคนล่ะทางแบบไม่มีอะไรทำพร้อมกันได้เลย อุปกรณ์ก็น้อยต้องรอคิวใช้ ยิ่งนานไปใหญ่ 

เพราะอย่างงั้นถ้าช่วงไหนช้ามาก ๆ หรือหายยาวไม่บอก คนแปลก็ต้องขอโทษไว้ล่วงหน้าด้วย แต่จะพยายามแปลเรื่อย ๆ ทั้งโลลิคลั่ง ทั้งโลลิเฮดช็อต