192 นึกถึงความตั้งใจเดิม

 

“เนียจ๊าง ได้ยินมานะโยว? เธอปล่อยพวกนักโทษไปแล้วยังงั้นเหรอ?”

 

มีสายลับเข้ามาหาฉันด้วยความเร็วสูงที่น่าตกใจ เข้ามากระซิบข้างหูพร้อมรอยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ยังไงดีเป็นผู้หญิงที่ชอบใกล้ชิดแปลก ๆ

 

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณเป็นคนให้ขอมูลเกี่ยวกับนักโทษไม่ใช่เหรอคะ?”

 

“ฉ๊านสัญญาว่าจะเก็บบางส่วนไว้เป็นความลับน๊า ไม่ได้พูดโยว”

 

งั้นเหรอ ถ้าพูดอย่างงั้นฉันก็จะเชื่อเธอ

 

“ฉ๊าน โฮร่า ฉ๊านรักษาสัญญาเสมอน๊า”

 

นี่เป็นเครื่องเตือนใจผู้คนว่าความน่าเชื่อถือของพวกเขาจะลดลงในทันที

 

สายลับจำนวนมากทำงานภายใต้ความภักดี

คำสัญญาที่สายลับให้กับผู้อื่นที่มิใช่ผู้ที่พวกเขาจงรักภักดีนั้น ทั้งหนักหนาและเบาบางราวกับใบไม้ใบเดียวเท่านั้น

 

――ระหว่างที่กำลังไปโรงเรียน คนที่เข้ามาประชิดข้างฉันอย่างรวดเร็วคือ อาคาชิ・ชิโนบาซ

 

ช่วงนี้เธอมาตัวติดกับฉันบ่อยมาก เดาว่าคงจะกำลังรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับฉันอยู่

เพื่อใช้รายงาน แสดงการทำงานอย่างหนักตามเป้าหมายอย่างซื่อสัตย์

 

ยังไงฉันก็ไม่มีอะไรที่ต้องซ่อน ดังนั้นฉันจึงไม่กังวลกับเรื่องนี้เท่าไหร่ จริง ๆ แล้ว ฉันก็ชอบอาคาชิเหมือนกัน ในฐานะคนที่เอาไว้ถามข้อมูลเกี่ยวกับมาเวเลีย เพราะเธอเป็นคนที่พูดค่อนข้างเปิดเผย

 

“ข้อมูลไปเร็วมากเน๊ะ ทั้งที่เกิดเรื่องเมื่อวานนี้เอง”

 

ฉันคาดเดาผิดไป แต่ในเหตุคุมขัง จุดประสงค์คือการวางกับดักให้พวกสารวัตรทหารลงมือเกินกว่าเหตุ นี่คือเหตุผลที่ฉันห้ามไม่ให้รายงานข้อมูลบางอย่างในคืนที่จับอาคาชิได้

 

ถ้าจำไม่ผิด ฉันได้พบกับอาคาชิหลังจากที่วิวาทกับนักวิวาทคนหนึ่ง ดังนั้นเธอจึงสามารถเห็นว่าฉันพาเขาเข้าไปในคฤหาสน์

 

แม้ว่าฉันจะสงสัยว่าฉันจะมอบความไว้วางใจให้เธอได้มากแค่ไหน แต่ก็ได้ให้เธอสัญญาว่าจะเก็บไว้เป็นความลับเผื่อไว้แล้ว ถึงจะไม่รู้ว่าจะเชื่อได้จริงหรือเปล่า ฉันหมายถึงอาจจะไม่ได้รักษาไว้เลยด้วยซ้ำมั้ง

ทว่า ก็ไม่มีทางที่จะยืนยันได้ และถึงแม้จะทำได้ นั่นก็จะเป็นจุดสิ้นสุดของเรื่องทันที ดังนั้นแค่นี้ก็พอแล้ว

 

“ตอนนี้ฉ๊านสนใจเนียจังจริง ๆ น๊า ม๊า ถึงจะไม่ได้เป็นอย่างงั้น แต่เหตุการณ์ที่มีคนจำนวนมากถูกขังไว้ก็ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเน๊ ในแง่นั้น ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็กลายเป็นประเด็นร้อนจริง ๆ แหละเน๊”

 

โห้ว

 

“แต่ ม๊า ยังไงซะเนียจ๊างก็ไม่สนใจจริงม๊าย?”

 

“เข้าใจกันดีจังนะคะ”

 

ฉันได้รับการยืนยันแล้วว่าจะไม่ถูกตั้งข้อหาก่ออาชญากรรมใด ๆ หากถามฉัน นั่นก็ไม่มีปัญหา

ข่าวลือเกี่ยวกับฉันแพร่กระจายไปทั่วโรงเรียนแล้ว เพื่อร่วมชั้นต่างก็หวาดกลัวจนฉันไม่สามารถคุยกับพวกเขาได้ ตอนนี้แม้แต่พวกคครูก็ยังกลัวเลย ดังนั้นจึงไม่มีอะไรต้องกังวลไปมากกว่านี้อีกแล้ว

 

“ยังไงก็เถอะเนียจัง ฉ๊านยังมีข้อมูลอื่น ๆ ที่อยากรู้อยู่ล๊า ช่วยบอกหน่อยได้ไหม?”

 

มีเรื่องอื่นที่อยากรู้อีกงั้นเหรอ?

 

เมจิกวิชั่น คืออะไรเหรอ? เป็นสิ่งที่สามารถบันทึกวิวทัวทัศน์ได้ ฉ๊านได้ยินข่าวลือว่าที่อาร์ตัวร์มีของอะไรอย่างงั้นอยู่”

 

“――อะ”

 

“เอ๊ะ? เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

 

ลืมไปเลย

 

ใช่แล้ว ใช่แล้วล่ะ

บทบาทของฉันที่มาเวเลียก็คือการเผยแพร่เมจิกวิชั่น

 

ช่วงนี้ฉันสามารถใช้ความรุนแรงได้มากตามที่ต้องการ ทำให้ตื่นเต้นมากจนลืมเรื่องนี้ไปเลย ใช่แล้ว ใช่ใช่ นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าฉันยังต้องลงมืออย่างระมัดระวังเพื่อควบคุมมาเวเลีย โดยพื้นฐานแล้วก็ไม่มีประโยชน์ที่จะทำลายประเทศตั้งแต่แรกแล้ว

 

ไม่เลย ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะเพลิดเพลินและลิ้มรสความโกลาหลต่าง ๆ

 

……ถ้าจำไม่ผิด อดีตกัปตันโจรสลัดอากาศควรจะมาตรวจสอบฉันในอีกประมาณหนึ่งเดือน

จนกว่าจะถึงตอนนั้น มาดูสิ่งต่าง ๆ ที่สามารถนำมาใช้ในการถ่ายทำได้กันดีกว่า

 

“เมจิกวิชั่นคือเน๊――”

 

พูดอีกอย่างคือ เพียงแค่ใช้แหล่งข้อมูลที่เหมาะสมในสถานที่ที่เหมาะสม ลองถามอาคาชิดูดีกว่า

 

 

 

“โหโห เห๊ น่าสนใจจริงเน๊”

 

อาคาชิแสดงความสนใจในเรื่องของเมจิกวิชั่นที่ฉันเล่าให้ฟังระหว่างทางไปโรงเรียนมาก ดังนั้นฉันจึงเชิญเธอมาที่คฤหาสน์หลังเลิกเรียนเพื่อแสดงของจริงให้ดู

 

แผ่นคริสตัลเวทมนตร์แบบพิเศษที่นำมาจากอาร์ตัวร์ เป็นแบบเดียวกันกับที่เจ้าฮิเอโรใช้เพื่อประชาสัมพันธ์ เป็นของที่ไม่มีวางจำหน่ายทั่วไป เพราะเป็นแบบที่สามารถดูภาพสะท้อนโดยตรงจากหินเวทมนตร์แบบพิเศษได้โดยตรง

 

ฉันไม่รู้รายละเอียดมากนัก แต่สำหรับเมจิกวิชั่น โดยปกติแล้วจะไม่สามรถรับชมภาพสะท้อนที่ออกอากาศทางสถานีออกอากาศได้ หากปราศจากสิ่งที่เรียกว่าหอคอยเวทมนตร์ที่ทำหน้าที่แพร่กระจายสัญญาณ และออกอากาศภาพสะท้อน

 

พูดง่าย ๆ ก็คือ หากมีหอคอยเวทมนตร์ตั้งเป็นระยะตั้งแต่อาร์ตัวร์จนถึงมาเวเลีย ในทางทฤษฎีก็จะสามารถทำให้รับชมภาพสะท้อนจากอาร์ตัวร์ได้

 

ยังไงก็๖ม เนื่องจากตอนนี้ไม่มีหอคอยเวทมนตร์สำคัญที่ว่าอยู่ จึงไม่มีการออกอากาศภาพสะท้อนใด ๆ

ดังนั้นสำหรับที่นี่แล้ว แผ่นคริสตัลเวทมนตร์ก็ไม่มีประโยชน์ใด ๆ

 

เฉพาะแผ่นคริสตัลเวทมนตร์ประชาสัมพันธ์พิเศษนี่เท่านั้น ที่สามารถดูภาพสะท้อนที่ถูกบันทึกไว้ในหินเวทมนตร์แบบพิเศษได้

 

ฉันไม่รู้ว่าเป็นของหายากแค่ไหน แต่นี่คือไทป์ที่ทำให้สามารถพกพาภาพสะท้อนไปไหนก็ได้ ฉันหมายความว่าอย่างงั้น

 

อนึ่ง แผ่นคริสตัลเวทมนตร์ประชาสัมพันธ์และหินเวทมนตร์พิเศษนี่ ถูกมอบให้ฉันเป็นของขวัญอำลาจากเจ้าชายฮิเอโรที่ไว้วางใจกัน แม้ว่าจะไม่มีคำพูดใด ๆ แต่ความหมายโดยนัยก็คือ「จงประชาสัมพันธ์」โดยปริยาย

 

“เนียจังที่ตัวเล็กกว่าตอนนี้ก็น่าร๊ากเน๊ เอะเฮ๊ะๆๆๆๆๆๆๆๆ”

 

ด้วยเหตุผลบางอย่าง อาคาชิกำลังดูภาพสะท้อนบนแผ่นคริสตัลเวทมนตร์พร้อมกับหัวเราะหื่นกระหายออกมา ที่ด้านหลังมีริโนกิสที่ดูไม่พอใจ แต่ก็พยักหน้า「อย่ามองคุณหนูด้วยสายตาสกปรกอย่างงั้น ยังไงก็ตาม ดิฉันเห็นด้วยกับสิ่งที่คุณพูด」

 

ก่อนอื่น สิ่งที่เธอกำลังดูอยู่คือ ฉันกับสุนัข

 

“นี่เป็นเพียงเพื่อความบังเทิงใช่ไหมเน๊ะ? ไม่ใช่ภาพที่มีความหมายลึกซึ้งบางอย่างใช่ไหมเน๊ะ?”

 

“ค่ะ อาจจะมีใครบางคนใช้เพื่อวัตถุประสงค์ทางการทหารอยู่ที่ไหนสักแห่ง แต่นี่เป็นรายการเพื่อความบันเทิงสำหรับคนทั่วไป แค่ดูและสนุกไปด้วยเพียงเท่านั้น”

 

นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมจึงถือว่าเหมาะแก่การนำมาใช้ประชาสัมพันธ์

ยังไงก็ตาม ก็เป็นแค่เด็กผู้หญิงวิ่งเล่นกับสุนัข ถึงท้ายที่สุดกลับถูกเกลียดและเห่าใส่อย่างหนักในตอนท้ายก็ตาม

 

เป็นภาพสะท้อนที่ดีแต่ไม่มีอะไรเลย จะดูหรือไม่ดูก็ไม่ต่าง เพราะไม่มีข้อมูลอะไรเลยสักนิด

แต่ ตอนนี้ฉันคิดว่าการไม่มีอะไรเลยก็ดีเหมือนกัน

 

เมื่อคุณรู้สึกแย่ เมื่อคุณรู้สึกไม่สบาย หรือเมื่อคุณมีเรื่องต้องกังวลเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่าง หากสิ่งนี้ช่วยทำให้คุณรู้สึกคิดบวกมากขึ้นอีกนิด ก็ไม่เป็นไร

ไม่เป็นไรที่จะหัวเราะและบอกว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ นั่นไม่เป็นไร

 

“แล้ว?”

 

“น่าสนใจเน๊ มีอะไรแบบนี้ในอาร์ตัวร์ด้วยเน๊ ฉ๊านอยากไปที่นั่นในสักวันหนึ่งเลยล๊า”

 

“ไม่มีที่ไหนในมาเวเลียที่สามารถถ่ายภาพสะท้อนแบบนี้ได้เลยเหรอ?”

 

“……….”

 

อาคาชิหันมาด้วยหน้าจริงจัง นับว่าผิดปกติที่เธอไม่ยิ้ม อันที่จริงนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นใบหน้าที่ไม่ยิ้มแย้มของเธอ

 

“หรือว่าบางทีที่เนียจังมาที่มาเวเลียก็เพื่อนำสิ่งนี้เข้ามาเหอร?”

 

“ไม่ค่ะ ถึงจะดูเหมือนว่าฉันมาเพื่อศึกษาต่อที่ต่างประเทศ แต่จริง ๆ แล้วฉันถูกเนรเทศมาค่ะ”

 

“เอ๊ะ！？”

 

อาคาชิรีบปิดระยะห่างและจับมือทั้งสองข้างของฉันไว้ โอ๊ยโอ๊ย อะไรเนี่ย?

 

“จ๊า งั้นทำไมไม่มาตั้งรกรากในมาเวเลียเลยล๊า！？ฉ๊านจะเตะใครก็ตามที่ไม่ชอบเธอ หรือพูดมากเพียงเพราะเธอเป็นชาวต่างชาติให้เอง！”

 

นี่เป็นคำเชิญอันเร่าร้อนใช่ได้ งั้นเหรอ อยากชวนฉันไปประเทศสินะ ม๊า ฉันก็ไม่ได้อยากโม้ แต่ฉันเป็นกำปั้นพันล้านไปเรียบร้อยแล้ว

 

“นั่นเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ พ่อแม่ฉันยังเป็นห่วง ฉันต้องกลับบ้านอย่างน้อยสักครั้ง”

 

――ชีวิตช่วงนี้สนุกและเพลิดเพลินมากจนฉันลืมไปหมดแล้ว แต่ใช่ ต้องไม่ลืมความตั้งใจเดิม

 

ฉันต้องใช้ชีวิตโดยมีความตั้งใจที่จะกลับบ้านในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า

ฉันไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น แต่ฉันก็ยังต้องกลับไปที่อาร์ตัวร์อย่างน้อยหนึ่งครั้ง

 

“ได้โปรดแต่งงานกับฉ๊านเดี๋ยวนี้เลยจ๊า！”

 

“กำลังพูดอะไรของคุณกันค๊า？”

 

หยุดเล่นตลกแบบนั้นได้แล้ว เพราะมีสาวใช้บางคนที่จริงจัง และมีเจตนาฆ่าอยู่ใกล้ ๆ