203 เมื่อฉันโดนลากเหมือนก่อนหน้านี้อีกครั้ง

 

“――ค๊า จบแล้ว”

 

ฉันไดยินมาก่อนแล้วว่าพวกแมลงไร้ความรู้สึก แต่ดูแล้วถ้าจะจริง

 

แม้ว่ามดที่อยู่หน้าฉันจะตายลงรวดเร็วยิ่งกว่าการกระพริบตา แต่ตัวอื่น ๆ ก็ยังวิ่งกรูดาหน้าเข้ามาโดยไม่เกรงกลัว

 

จนท้ายสุดก็ไม่มีการวิ่งหนีหรือหลบเลี่ยงแต่อย่างใด

แม้ว่าฉันจะนำทางพวกมันเข้ามาในทิศทางของฉันด้วย「คิยั่วยุ」แต่มันก็เป็นเพียงเหมือนกับการชักชวนเท่านั้น ไม่ได้มีพลังในการบังคับอะไร

 

……..ม๊า ไม่เป็นไร

 

เพราะพวกมันมีเยอะมาก เลยทำให้รู้สึกสนุกนิดหน่อย

 

“ขอบคุณสำหรับการทำงานอย่างหนักนะคะ คุณหนู”

 

แต่ฉันก็ไม่ได้เหนื่อยอะไรเป็นพิเศษอยู่ดี ทั้งหทดจบลงในเวลาไม่นาน

 

“จำนวน มีอยู่เท่าไหร่งั้นเหรอคะ?”

 

“ซ้า…….พูดตามตรง ฉันทำให้พวกมันกลายเป็นเศษเล็กเศษน้อยได้เร็วกว่าที่จะนับน่ะ”

 

จริงนะ

ฉันเหมือนจะนับไปได้ถึงประมาณสามร้อยตัว แต่หลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้นับต่อ เพราะมัวแต่หมกมุ่นอยู่กับการปลดปล่อยความรุนแรง

 

“――นะ นี่เธอเป็นอะไรกันแน่！？”

 

อะ รองผู้บัญชาการอิลก์ลงมาจากทหารจักรกล

 

“นี่มัน………ไม่ใช่เรื่องโกหกใช่ไหม！？ นี่เธอทำอะไรลงไปถึงเกิดเรื่องแบบนี้ได้กัน！？”

 

จะมาพูดอะไรแบบนั้นกันน๊า ก็ได้เห็นต่อหน้าต่อตาแล้วไง

 

“ก็แค่ต่อย แค่เตะ ตามปกติเองค่ะ?”

 

“ปกติมันไม่มีทางทำได้หรอก！”

 

 “คุณหนูค่ะ เรื่องนี้ดิฉันเองก็รู้สึกเหมือนกับเขาค่ะ”

 

ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะน๊า

 

――เมื่อฉันหันกลับไป บริเวณด้านหน้าของฉันก็เต็มไปด้วยสิ่งที่เคยเป็นเปลือกนอกของมด และของเหลวจากในร่างกาย ม๊า พูดง่าย ๆ ก็คือ มดที่ฉันเรียกออกมากลายเป็นพรมไปแล้ว

 

ฉันคิดว่าทำได้อลังการเลยล่ะ

แต่ว่า ถึงแม้จะทำได้อลังการ แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรมากมายเลย ก็มันอ่อนแอมาก

 

“รองผู้บัญชาการ”

 

“อะ อะไร！？”

 

“ฉันอาจจะฆ่าตัวที่ใหญ่ที่สุดไปในการโจมตีครั้งแรก…….บางทีราชินีมดอาจจะถูกฆ่าไปแล้ว รวมถึงมดคุ้มกันที่อยู่รอบ ๆ ด้วยค่ะ”

 

ฉันรู้สึกได้ว่าเป็นตัวที่แข็งแกร่งที่สุด ทว่านั้นคือ เมื่อเทียบกับมดทั่วไปล่ะนะ

 

ฉันบดขยี้พวกมันตั้งแต่การโจมตีครั้งแรก

เพราะอย่างงั้นพวกมดถึงออกมาโจมตีทันที

 

เพื่อสังหารศัตรูที่บดขยี้ราชินีของตนเอง ความโกรธเกรี้ยว

 

……..อะเร๊ะ?

ถ้าเป็นแบบนั้น พวกแมลงก็ต้องมีความรู้สึกนะสิ？ หรือบางทีอาจเป็นพฤติกรรมตามธรรมชาติอะไรทำนองนั้นล่ะมั้ง？

 

“การโจมตีครั้งแรก? ……..ไหน?”

 

อะ เพราะว่า「คิเค็น・ค้นปฐพี」ดูธรรมดามาก เขาเลยไม่รู้สินะ

จริง ๆ 「ถ้าเหยียบให้ดี」ก็สามารถทำให้อลังการได้ ม๊า ยังไงก็ค่อนข้างธรรมดาอยู่ดี

 

“ตอนที่เหยียบพื้นนั่นสินะคะ ใช้『คิ』จำนวนมากขนาดนั้น…….คุณหนูไม่แข็งแกร่งเกินไปหรือคะ?”

 

นั่นไม่ใช่สิ่งที่ควรพูดเลยจริงไหม? อยู่ด้วยกันมานานแล้วแท้ ๆ แค่เชื่อก็พอแล้ว ……..ฉันจะไม่พูดอะไรอีกแล้ว เพราะว่ายังไงก็คงไม่เชื่อกันอยู่ดี！

 

“ก่อนอื่น สำหรับวันนี้ ฉันกำจัดมดส่วนใหญ่ไปแล้ว ถ้ารีบไปจัดการกับไข่ตอนนี้เลย อย่างน้อยพวกมดก็น่าจะหมดไปล่ะคะ”

 

ดูเหมือนว่าเมื่ออากาศเย็นลง พวกแมลงก็จะหยุดเคลื่อนไหลกัน

หากต้องการกำจัดให้สูญพันธุ์ การจัดการหลังจากนี้จะมีความสำคัญเป็นอย่างมาก

 

――อะ แย่แล้ว

 

“ฉันบอกไปก่อนหน้านี้ว่าเธอเป็นชิโชวของฉัน ส่วนฉันเป็นลูกศิษย์ของเธอ ดังนั้นเธอแข็งแกร่งกว่าฉันเน๊ะ”

 

“ห๊ะ！？ …….นะ นั่นคือสิ่งจะพูดเรอะ…….. ！”

 

“……..ค๊า ม๊า”

 

ตามที่คาดไว้ ริโนกิสเองก็ดูเหมือนจะรู้สึกซับซ้อนที่โดนพูดแบบนั้นต่อหน้าพวกมดที่ถูกกวาดล้าง

 

แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม ฉันจำเป็นต้องถูกมองว่าเป็นลูกศิษย์ของริโนกิส และกำลังอยู่ในระหว่างการฝึกฝนอยู่ เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาไงล่ะ

 

“……..หืม? แต่ที่ยังมองมาอยู่นั่น คงมีเรื่องที่อยากจะพูดสินะ…….”

 

“ฉันจะขอฝากให้คุณทำความสะอาดที่นี่ได้ไหมคะ?”

 

เขาเริ่มคิดถึงที่ไม่จำเป็น ฉันจึงตัดสินใจทำให้คิดถึงเรื่องที่ต่างออกไปแทน

 

“ความสะอาด……….อ้า งั้นเหรอ ตัวเลขที่คาดไว้………..”

 

อืม

 

หากเป็นปริมาณที่เล็กน้อยก็สามารถปล่อยกลับคืนสู่ดินได้ แต่ปริมาณที่มากเกินไปหากปล่อยไว้ก็คงถูกทิ้งไว้ทั้งอย่างงั้น

แล้วก่อนที่มันจะกลับคืนสู่ดิน แมลงอื่น ๆ ก็จะโผล่มาแทนที่

 

นอกจากนี้

 

“หินเวทมนตร์ จะรวบรวมให้ใช่ไหมคะ?”

 

หินเวทย์มนตร์ เป็นหินที่มีพลังคล้ายกับพลังเวทมนตร์ไหลเวียนอยู่ ซึ่งด้วยเหตุผลบางประการจึงมีอยู่ในสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่ง

ว่ากันว่ามันอยู่ในผู้คนที่มีพลังเวทมนตร์ที่แข็งแกร่งเช่นกัน แต่นี่เป็นกรณีที่หายากมาก

 

ท่ามกลางเศษซากของมดที่ถูกเป่าเป็นชิ้น ๆ อย่างละเอียด สามารถมองเห็นหินเวทมนตร์ได้อย่างชัดเจนในบางจุด เนื่องจากเป็นทรัพยากรที่มีคุณค่า เราจึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องรวบรวมมัน

 

“จะทำให้ แต่พอคิดถึงจำนวนแล้ว…………”

 

“ก็มีอยู่ไม่ใช่เหรอคะ คนที่ทำได้”

 

“คนจากป้อม? ไม่ว่าชิโชวของเธอต่อย………ไม่ ไม่มีอะไร ทุกคน ที่นั่น กำลังพักฟื้นกันอยู่……..”

 

งั้นเหรอ ………ไม่สิ

 

“ก็มีอยู่ไง พวกผู้ชายเปลือยที่พวกฉันพามาด้วย”

 

มีโจรบางส่วนที่ถูกจับได้ระหว่างทางมาที่นี่ แค่ปล่อยให้พวกเขาทำก็พอ

 

 

 

“พวกนี้ดูกลัวจนน่าสงสารเลยล่ะค่ะ”

 

อื~ม

 

“ฉันน่ากลังขนาดนั้นเลยเหรอ?”

 

ฉันไม่ได้รังเกียจอะไรที่จะถูกหวาดกลัว

แต่ว่า ฉันคงรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย หากพวกเด็ก ๆ รู้สึกหวาดกลัวและเกลียดฉันล่ะ

 

“ไม่น่ากลัวเลยคะ น่าร๊ากมาเลยค๊า”

 

อ้า เหรอ ……..ฉันไม่อยากได้ความน่ารัก แต่เป็นให้เกียรติ！ เคารพ！！ ต่อชิโชว！！ การบอกน่ารักต่อชิโชวหมายความว่าไงกัน！！

 

ฉันเฝ้าดูพวกโจรทำงานโดยไม่แสดงความโกรธภายในออกมา

 

――เมื่อฉันถามโจร พวกเขาให้คำตอบมาสองข้อ หรือต้องบอกว่า ส่วนใหญ่พยักหน้าโดยไม่พูดอะไรสักคำ แล้วเริ่มทำงานทันที

 

ม๊า ถึงจะมีบางคนที่ลมทันที เมื่อเห็นซากมด

แต่ไม่เป็นไรหรอก ฉันเก่งในเรื่องการทำให้คนอื่นหลับไป แต่ฉันก็ปลุกคนที่นอนอยู่เก่งมากเช่น แค่ฉันปล่อย「คิ」ใส่ทันทีก็ปลุกได้แล้ว

 

ทุกคนเชื่อฟังและทำงานหนักมากจนฉันไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงมาเป็นโจรกัน ก็เห็นรักการทำงานมากจนถึงกับร้องไห้เลยนิหน่า งั้นเหรองั้นเหรอ ถ้าอย่างงั้นหลังจากนี้ก็หวังว่าจะใช้ชีวิตอย่างเหมาะสมกันน๊า

 

“คุณหนูคะ หลังจากนี้จะทำอะไรต่อไปคะ?”

 

“ที่ถัดไป………ก็อยากจะไปนะ แต่ว่าดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้แล้ว”

 

ท้องฟ้ายังสดใส แต่พระอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้าแล้ว

หากพวกเราไม่เริ่มกลับไปที่เมืองหลวงของมาเวเลียในเร็ว ๆ นี้ ก็จะกลับไปไม่ทันก่อนกลางคืน

 

“หลังทำความสะอาดอย่างรวดเร็ว แล้วกลับไปถึง จะเป็นยังไงต่อคะ?”

 

เป็นไงต่อ? ………..อืม ถ้าเป็นเรื่องนั่นก็ไม่เลวเหมือนกัน

 

“ทำเรื่องนั้นแล้วกัน ไปทำให้ลิวิเซลต้องก้มหัวให้ดีไหม”

 

“คะ?”

 

“ฉันจะขอให้พวกเขามากับพวกเราในปฏิบัติการกำจัดแมลงครั้งต่อไป ฉันรู้สึกว่าถ้ายอมให้มาด้วยฉันก็จะให้อภัยเขาในเรื่องนั้นได้ล่ะ ――ยกเว้นว่าจะมีเรื่องไม่คาดคิดนิดหน่อยเกิดขึ้นล่ะนะ”

 

และ ฉันมองไปที่รองผู้บัญชาการอิลก์ซึ่งอยู่ในระหว่างการควบคุมกลุ่มโจร

 

“ยังมีนักบินที่ยังไม่ตกต่ำอยู่ ในช่วงเวลาอันสั้นซึ่งไม่นานกว่าวัน ฉันคิดว่าตัวเองได้ไปเหยียบย่ำความภาคภูมิใจของผู้ที่เสี่ยงชีวิตมาหลายร้อยปี และความภาคภูมิใจในบรรพบุรุษที่เสียสละชีวิตในการต่อสู้

 

แต่ ความรู้สึกนั้นหายไปแล้ว

ฉันต้องการที่จะตอบสนองอย่างภาคภูมิใจ ต่อนักรบที่ภาคภูมิใจ ถึงจะดูแตกต่าง แต่พวกเราก็คือนักสู้”

 

แต่ลิวิเซลที่เป็นแบบนั้น นั่นผิดอย่างสิ้นเชิง

แต่ ฉันไม่ได้เกลียดรองผู้บัญชาการอิลก์ และเหล่าภาคีนักรบประจำป้อมด้วย

 

“……..นั่นสินะคะ แม้ว่าพวกเราจะเหยียบย่ำความหยิ่งยโสของพวกเขา บางทีก็คงไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นเลยค่ะ”

 

อืม ฉันก็คิดอย่างงั้นเหมือนกัน

 

จริง ๆ เลย นี่เป็นความผิดของลิวิเซลทั้งหมด ฉันแค่อยากให้เขารู้สึกขอบคุณเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาจริง ๆ

 

“――กลับกันเถอะ ยังไงเดี๋ยวก็ต้องกลับมาที่นี่อีกครั้งอยู่ดีล่ะ”

 

 

 

เมื่อพิจารณาถึงการต่อสู้เพื่อกวาดล้างรังมดในอนาคต เราต้องการกำลังคนเพิ่มมากขึ้น

 

หลังจากพูดอย่างงั้น ฉันก็ฝากพวกโจรไว้กับรองผู้บัญชาการอิลก์ ส่วนฉัน ริโนกิส และโซเบลซึ่งทำหน้าที่เป็นคนขับ ก็เดินทางกลับไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้

 

“――กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด！”

 

“――ม๊ายยยยยย！ ม๊ายยยยยยยยยยยยยย！ มาแล้วววววว！！”

 

“――โกหกโกหกโกหกโกหกโกหกโกหก………”

 

ระหว่างทางกลับเอง ฉันก็ยังคงจับกลุ่มโจรได้อีก

ฉันฆ่าสัตว์อสูรจำนวนหนึ่งที่มีค่าหัวแถวนั้นไปพร้อมกันด้วย

แล้วตื่นตาตื่นใจไปกับทิวทัศน์อันงดงามของภูเขาศักดิ์สิทธิ์ คินเซริน แห่งมาเวเรียซึ่งกำลังอาบแสงตะวันที่กำลังตกดิน

 

ฉันสะสมของที่ระลึกมากมายไว้บนแท่นบรรทุกของเรือเดี่ยวขนาดใหญ่ และกลับมาถึง/เมืองหลวงของมาเวเลียในตอนค่ำเล็กน้อย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“――เนีน・ลิสตัน！　เจ้าถูกจับในข้อหาปล้น ขู่กรรโชก และพยายามฆ่า！！”

 

และฉันก็ถูกจับ

 

 

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ 

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบคุณ คุณTIN***IT CHAI

ขอบคุณ คุณเกียรติ*******ภัทร

ขอบพระคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ