87 และแล้วเวลาทำงานที่แสนสนู๊กสนุกก็มาถึงอีกครั้ง (ใกล้ระเบิด)

 

“――นีลซามะ！”

 

เมื่อฉันลงจากเรือเหาะที่เข้าจอดที่ท่าเรียบร้อยแล้ว สาวน้อยผมแดงที่คุ้นเคยก็วิ่งมาจากอีกฝั่งหนึ่ง

 

เรเลียเรด ลูกสาวคนสุดท้องของตระกูลซิลเวอร์ และลิลิมิ ลูกสาวคนที่สาม

 

พวกเธอคงพุ่งออกจากคฤหาสน์ทันทีหลังจากที่ได้ยินว่าพวกเรามาถึงดินแดนแล้ว

 

“ไม่เจอกันนานนะ เรเลี……ย?”

 

สาวน้อยผมแดงวิ่งผ่านฉันไปตอนที่ฉันกำลังทักทาย

 

“สวัสดี……ไม่สิ ต้องสายัญสวัสดิ์หรือเปล่านะ? ไม่เจอกันนานนะ เรเลียจัง”

 

อ้า เข้าใจล่ะ พี่ชายสินะ ตรงไปหาพี่ชาย ฉันไม่ได้อยู่ในสายตาเลยสินะ

 

“ขอโทษนะ เนียจัง ฉันจะไปดุทีหลังให้เอง”

 

พี่สาวลิลิมิที่มองมาอย่างเข้าใจใส่พูดขึ้นในตอนนี้ ฉันส่ายหัว

 

“หนูไม่รังเกียจหรอกนะคะ ก็ดูเป็นเด็กที่น่ารักไร้เดียงสาดีไม่ใช่เหรอคะ”

 

โดยพื้นฐานแล้ว เด็ก ๆ นั้นไม่ค่อยเข้าใจมารยาท ตรงกันข้ามการซุกซนนิดหน่อยก็เป็นเรื่องที่สามารถทำให้สบายใจได้

 

“……อืม ม๊า เนียจังเองก็อายุเท่ากันน๊า……”

 

ฉันรู้ว่าทำไมเธอถึงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ แต่ก็ช่วยไม่ได้เพราะข้างในต่างกัน

 

“หนูมาโดยไม่รอการตอบกลับของทางนี้ ไม่ทราบว่าจะรังเกียจไหมคะ หากพี่ชายมารบกวบด้วยอีกคน?”

 

ฉันบอกพวกเขาในจดหมายแล้วว่าจะพามาด้วยกัน แต่ฉันยังไม่ได้รับคำตอบจากตระกูลซิลเวอร์

ม๊า ถ้าหากไม่ได้ก็จะไปพักที่โรงแรมแทน พี่ชายบอกว่าฉันควรไปบ้านของเพื่อนโดยเรือเหาะทั้งแบบนี้จะเร็วกว่า

 

“ได้แน่นอน พ่อของฉันบอกว่าพวกเราติดหนี้ตระกูลลิสตันเป็นอย่างมาก ดังนั้นเขายินดีต้อนรับ”

 

งั้นเหรอ ……ม๊า จากจุดยืนแล้วก็อาจเป็นเรื่องยากที่จะปฏิเสธ แต่ตระกูลซิลเวอร์ก็เป็นถึงขุนนางระดับขั้นที่ห้า การที่จะมีแขกเพิ่มขึ้นคนหนือสองคนก็คงไม่กลายเป็นภาระของตระกูลหรอก

 

“เรเลีย น่าจะได้เวลาไปกันแล้วนะ? คงไม่คิดที่จะคุยอยู่ที่นี่ไปตลอดใช่ไหม?”

 

เมื่อฉันเรียกเรเลียเรดซึ่งกำลังคุยกับพี่ชายอย่างมีชีวิตชีวา ……ยังไงดี ดูเธอจะมีสีหน้าไม่พอใจล่ะ

 

“อะ เนีย มาด้วยเหรอ? หื~ม? ยินดีต้อนรับ”

 

ตั้งแต่น้ำเสียง คำพูด สีหน้า ท่าทาง บรรยากาศ ทุกอย่างดูไม่ต้อนรับเอาเสียเลย มีเพียงเจตจำนงที่บอกว่าอย่ามาขวางเท่านั้นที่จะถูกส่งออกมาให้

 

“โอนี่ซามะ หนูจะบอกความลับมากมายของเรเลียให้ฟังในภายหลังนะคะ”

 

“――ขอโทษค๊า เนีย ขอโทษจริง ๆ ค่ะ ดิฉันตื่นเต้นมากเกินไป ต้องขอโทษด้วยค่ะ วันนี้มาคุยด้วยกันทั้งคืนเถอะนะคะ”

 

อุมุ เข้าใจก็ดีแล้ว

เด็ก ๆ จะเข้าใจอะไรง่าย ๆ และสบายใจขึ้น เมื่อเราพูดจาอ่อนหวานด้วย

 

 

 

“ยินดีต้อนรับ”

 

พวกเราใช้เวลาพูดคุยกันที่ท่าเรือมากอย่างคาดไม่ถึง กว่าที่จะมาถึงคฤหาสน์ตระกูลซิลเวอร์ท้องฟ้าก็มืดสนิท

 

คฤหาสน์มีขนาดใหญ่พอ ๆ กับของลิสตัน และสวนก็ได้รับการดูแลเป็นดี ทว่าตอนนี้มืดแล้วจึงเห็นไม่ค่อยชัด แต่คิดว่าหากได้เห็นภายใต้แสงอาทิตย์ ต้องเป็นภาพที่สวยงามอย่างแน่นอน

 

ทันทีที่ก้าวเข้าสู่ประตู ชายสูงอายุที่ดูดีกำลังรออยู่

 

ฉันควรเรียกเขาว่าสุภาพบุรุษสูงอายุหรือสุภาพบุรุษวัยกลางคนดี ชายคนนี้คือขุนนางระดับขั้นที่ห้า ลอร์ดแห่งดินแดนซิลเวอร์ วิกซอน・ซิลเวอร์

 

ผ่านไปประมาณหนึ่งปีแล้วที่ฉันกับพี่ชายได้มาพบเขาอีกครั้ง นับตั้งแต่งานเปิดสถานีออกอากาศ

และเนื่องจากครั้งสุดท้ายที่ได้พบกันคือที่สถานีออกอากาศ นี่จึงเป็นครั้งแรกที่พงกเรามาที่คฤหาสน์

 

“ไม่ได้พบกันนานเลยนะครับ ลอร์ดซิลเวอร์ ขอบพระคุณที่อนุญาตให้เด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะเช่นพวกเรามาเยี่ยมเยือนในครั้งนี้”

 

เนื่องจากพี่ชายมากด้วย จึงเป็นหน้าที่ของเขาในการทักทายในนามของตระกูลลิสตัน ท้ายที่สุดยังไงเขาก็เป็นทายาทตระกูล จำเป็นต้องทักทายอย่างมีเกียรติแม้จะยังเด็กอยู่ก็ตาม

 

“นานแล้วสินะ นีลคุง ได้โปรดพักผ่อนราวกับว่าเธอกำลังพักผ่อนอยู่ที่บ้านของตัวเองได้เลย”

 

โอ้ วันหยุด เป็นคำปลอบใจสำหรับฉันที่ยุ่งกับงานจนถึงวันก่อน

 

“ขอบพระคุณสำหรับคำเชื้อเชิญครับ นับจากนี้พวกเราจะอยู่ภายใต้ความกรุณาของท่านครับ วิกซอนซามะ”

 

ไม่ใช่ว่าเป็นโอกาสดี แต่ฉันก็ทักทายเพียงง่าย ๆ ตามกระแสไป แม้ว่าพี่ชายจะเป็นตัวแทน แต่จะไม่ทำก็ไม่ได้

 

“กำลังรออยู่เลย เนียจัง มีหลายเรื่องที่อยากจะคุยกับหนูอยู่เลย”

 

คุยเรื่องงานเหรอ?

 

“หนูก็เช่นกันค่ะ”

 

ฉันต้องการพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องวันหยุดพักผ่อนเป็นหลัก ……ฉันรู้ดีแหละว่าต้องเป็นเริ่องงาน ทำก็ได้ ฉันแค่ต้องทนจนกว่าจะถึงวันหยุดห้าวันสุดท้าย

 

“――อะ เนียจัง นีลคุง”

 

รัฟฟิน ลูกสาวคนโตก็ปรากฎตัวมาจากด้านหลังเช่นกัน ฉันไม่ได้เจอกับเธอตั้งแต่ก่อนพิธีเปิดภาคการศึกษาแล้วหรือเปล่านะ

 

“ต้องขอโทษด้วยที่มาต้อนรับช้านะจ๊ะ ฉันพึ่งกลับมาจากการทำงานน่ะ”

 

“โปรดอย่าได้กังวลไปเลยครับ ได้โปรดให้ความสำคัญกับการทำงานมากกว่าเรื่องของพวกเราดีกว่าครับ”

 

สมกับเป็นพี่ชาย ฉันแน่ใจอยู่แล้วว่าเขาจะตอบสนองได้ดีในช่วงเวลาเช่นนี้

โฮร่า ดูสิ สายตาของคนรับใช้ของตระกูลซิลเวอร์กับเรเลียเรดจับจ้องมาที่พี่ชายไม่วางตาเลย

 

ตระกูลซิลเวอร์โดนตกโดยสมบูรณ์แล้ว

การที่พวกเขามารวมตัวกันที่ทางเข้า ดูเหมือนจะเป็นการแสดงความต้อนรับ

 

“……ขออภัยด้วยครับ แต่ครั้งนี้เองริเคลวิต้าโดโนะมีเหตุไม่สะดวกอีกเช่นกันหรือครับ”

 

หืม?

 

ชื่อริเคลวิต้าที่พี่ชายพูดถึงคือ……อะ ใช่แล้ว ลูกสาวคนที่สอง

 

รัฟฟินคือลูกสาวคนโต

ลิลิมิคือลูกสาวคนที่สาม

และเรเลียเรดคือลูกสาวคนสุดท้อง

 

ใช่แล้ว ลูกสาวคนที่สองล่ะ ลูกสาวคนที่สองไม่อยู่

ลูกสาวคนที่สองซึ่งฉันไม่เคยได้พบเลยตั้งแต่ตอนงานเปิดสถานี ได้ยินแต่ชื่อของเธอจากตอนนั้นเท่านั้น แต่ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่ได้พูดถึงเธออีกเลย ฉันเลยลืมเธอไปสนิท

 

――มาทบทวนตระกูลซิลเวอร์กันสักหน่อย

 

ถ้าฉันจำไม่ผิด ภรรยาของวิกซอน・ซิลเวอร์เสียชีวิตเมื่อประมาณสิบปีที่แล้ว และมีเพียงเรเลียเรดเท่านั้นที่ถูกขอรับมาเลี้ยงจากบุตรของญาติ ดังนั้นเธอจึงอายุห่างจากสามคนแรก

 

ลูกบุญธรรมไม่ใช่เรื่องแปลกในหมู่ขุนนาง ดังนั้นทั้งเธอและพี่สาวจึงดูเหมือนจะไม่ใส่ใจมากนัก

อันที่จริงมากกว่านั้น มีข่าวลือว่าเธออาจจะเป็นลูกนอกสมรส หรือไม่ก็ลูกของพี่สาวน้องสาวคนล่ะแม่ของวิกซอน

 

――นั่นคือสิ่งที่ริโนกิสบอกฉัน ยังไงก็ตาม ดูเหมือนว่าริโนกิสก็ฟังมาจากสาวใช้ส่วนตัวของเรเลียเรดอีกที

 

“ริเคลวิต้าสินะ……”

 

วิกซอน รัฟฟิน และลิลิมิต่างก็ดูกระอักกระอ่วน มีแค่เรเลียเรดที่เอาแต่มองพี่ชายเพลินจนไม่ฟัง

 

ปฏิกิริยาแบบนี้ดูเหมือนจะมีบางอย่างที่ผิดปกติ

มีเหตุผลที่ให้เจอกันไม่ได้ หรือคน ๆ นั้ไม่อยากเจอพวกเรางั้นเหรอ

 

――ไม่ว่าจะทางไหน จากนี้ก็จะเริ่มอยู่ในการดูแลของพวกเขาแล้วไม่ต้องใจร้อนไป พูดอีกอย่างคือไม่มีเหตุผลที่ต้องไปบังคับให้มาพบกัน ถ้ามีเหตุให้เราไม่สามารถพบกันได้ ฉันคิดว่าก็ไม่เป็นไร

 

“ใกล้จะได้เวลออาหารเย็นแล้วใช่ไหมคะ หนูเริ่มที่จะหิวนิดหน่อยแล้วค่ะ”

 

เพื่อขจัดบรรยากาศที่น่าอึดอัด ฉันจึงใช้ประโยชน์จากร่างกายของเด็ก ๆ เรียกร้องเรื่องความหิวอย่างไร้เดียงสา ยังไงก็ตาม ฉันก็หิวแล้วจริง ๆ หิวขึ้นเรื่อย ๆ เพราะฉันปล่อยให้ว่างเปล่าเพื่อเนื้อหมูซึ่งเป็นผลิตภัณฑ์พิเศษของดินแดนซิลเวอร์ ฉันยังไม่ลืมรสชาติของสเต็กหมูที่ฉันกินตอนงานเปิดสถานี จะออกมาไหม? จะออกมาไหม? ฉันคาดหวังอย่างสูงเลยนะ วิกซอน

 

“อ้า อืม นั่นสินะ อาหารเย็นพร้อมแล้วล่ะ หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องกันแล้วก็มาที่ห้องอาหารกันได้เลย”

 

 

 

ฉันจ้องเขม็งไปที่อาหารเย็นวันนี้ ซึ่งเป็นคอร์สหมูพิเศษ

 

ดีจังที่ออกมา

ฉันตั้งตารอความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้จริง ๆ

 

“แล้วคิดว่ายังไงบ้าง เนียจัง เห็นรายชื่อที่ข้าส่งไปให้แล้วใช่ไหม? ทางนี้อยากให้หนูปรากฎตัวในหลาย ๆ รายการของที่นี่น่ะ”

 

――ดูเหมือนว่าพรุ่งนี้จะเป็นอีกวันที่เต็มไปด้วยงาน

 

ค๊าค๊า

จะทำค๊า

 

ถึงฉันจะพึ่งถ่ายทำไปสามสิบเจ็ดงานจนถึงเมื่อวันก่อน ฉันจะตั้งใจทำงานให้ดีที่สุดอีกครั้ง

 

……ฉันแค่ต้องทำสินะ！ ถึงขีดสุดแล้ว！ อ้า ฉันจะทำ！

 

 

 

 

 

 

 

 

ลองซื้อzeltzer แอปเปิ้ลมาดื่มดู เจอรสขมแบบฝาดๆเฝื่อนๆแล้วรู้สึกดื่มยากกว่าเบียร์กว่าเหล้าแปลกๆ ฮา