167 ดูเหมือนว่าผู้เข้าแข่งขันจะมาถึงแล้ว

 

หลังจากนั้น ทุกอย่างก็กลับเป็นปกติ

คราวนี้ก็เช่นเดิม วันหยุดฤดูหนาวของฉันหายไปในขณะที่ฉันกำลังยุ่งอยู่กับตารางการถ่ายทำที่ยุ่งวุ่นวาย วันหยุดฤดูหนาวช่างสั้นนัก รู้สึกเหมือนจบลงเร็วมาก

 

และเมื่อฉันกลับมาถึงสถาบันที่เมืองหลวง ฉันก็ถูกรุมล้อมไปด้วยนักเรียนที่อยู่ในหอพักหญิงสำหรับขุนนาง

 

แน่นอนว่าหัวข้อการพูดคุยก็คือ ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับนักผจญภัยริโนะ

บางที คงเป็นเพราะตอน「วิ่งไล่จับ」กับริโนะออกอากาศซ้ำไปสองหรือสามรอบแล้ว

 

เธอเป็นที่รู้จักและโด่งดังมากกว่าที่ฉันคาดไว้ ในปัจจุบันแทบจะผูกขาดหัวข้อการพูดคุยภายในเมืองหลวงไปแล้ว ในรายการตอนนี้มีหลายรสชาติให้ได้เพลิดเพลิน เริ่มตั้งแต่การปรากฏตัวของนักผจญภัยชื่อดังอย่างริโนะ และการสิ้นสุดสถิติไร้พ่ายของเนีย・ลิสตัน

ดูจากปฏิกิริยาของทุกคนแล้ว ดูเหมือนว่าจะสนุกกันไม่น้อย

 

หากเป็นคู่ต่อสู้ที่สามารถเอาชนะได้เสมอ ฉันจะไม่ยึดติดกับชัยชนะมากเกินไป หากการล็อคผลการแข่งขันสามารถนำมาซึ่งความตื่นเต้นและนำสิ่งต่าง ๆ มากมายมารวมกันได้ ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะเลือกสิ่งนั้น

 

ในความจริง ริโนกิสก็เร็วมากเช่นกัน คงไม่มีใครคิดว่าฉันจงใจแกล้งแพ้หรอก

หากพิจารณาความสามารถของฉันเล็กน้อย จะรู้สึกเหมือนฉันแพ้ในเกมที่สูสีกัน เป็นการแข่งขันที่สมบูรณ์แบบล่ะ

 

นอกจากนี้ การไหวเวียน「คิ」ของริโนกิสพัฒนาขึ้นมากกว่าที่ฉันคาดไว้ อาจพูดได้ว่าเธอมีความแข็งแกร่งระดับแนวหน้าในประเทศนี้แล้ว หรืออาจจะแข็งแกร่งที่สุดในประเทศแล้วก็ได้ แต่ยกเว้นฉัน

 

ใช้ได้ใช้ได้ สงสัยจังว่าใครจะเป็นผู้ชนะงานแข่งขันศิลปะการต่อสู้ระดับอาณาจักรกัน

 

 

 

――「นี่อาจจะดูเหมือนแท่งไม้ธรรมดา แต่คุณสามารถใช้เพื่อตรวจสอบกับดักที่อยู่บนพิ้นได้เลยนะคะ โดยเฉพาะกับดักหลุมพรางที่อาจจะทำให้คุณตายได้ทันที ด้วยสิ่งนี้ ไอเทมที่มีประสิทธิภาพไม่คาดคิดสำหรับภายในดันเจี้ยน ――」

 

 

“คุณหนูค่ะ ขอเปลี่ยนช่องได้ไหมคะ?”

 

หืม?

 

“ทำไมล่ะ? ฉันอยากเห็นด้านที่สง่างามของริโนะอย่างจริงจังสักหน่อย”

 

“พอได้แล้วไหมคะ ดิฉันอายที่จะเห็นรายการที่มีตัวเองออกแบบนี้”

 

“แต่ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าจะถือไอ้นั่นเดินผ่านดันเจี้ยนได้ยังไง”

 

“โม๊ว แต่ดูมาสามรอบแล้วนะคะ จำไม่ได้เลยเหรอคะ?”

 

โดยส่วนตัวแล้ว ถึงจะดูไปแล้วสามรอบก็ไม่เบื่อเลย

 

นอกเหนือจากเรื่องที่ริโนกิสทำแล้ว ฉันก็ชอบ「การตั้งแคมป์หนึ่งวันของเรเลียเรด」ตอนของริโนะมาก เธอสำเร็จการศึกษาจากแผนกผจญภัยของสถาบันแห่งนี้จึงสามารถเล่าพื้นฐานของการผจญภัยได้ค่อนแข็งแน่น คำอธิบายที่ง่ายต่อการเข้าใจรวมไว้ในภาพสะท้อน

 

นอกจากนี้ เฉพาะแค่ครั้งนี้เท่านั้นที่ได้รับอนุญาตยกเลิกรายการต้องห้าม แต่ก็ยังมีอีกหลายรายการที่ฉันยังดูไม่ได้ โดยเฉพาะรายการจากดินแดนซิลเวอร์ที่มีเนื้อหาการบรรยายโดยนักผจญภัยโดยเฉพาะซึ่งถูกห้ามเด็ดขาด ฉันโดนบอกว่าไม่ควรดู เพราะบางครั้งจะมีสำนวนคำพูดที่หยาบคาย ……ฉันหวังเป็นอย่างยิ่งว่าข้อห้ามทั้งหลายจะถูกยกเลิกในไม่ช้า

 

ยังไงก็ตาม ม๊า เนื่องจากใช่ว่าฉันจะไม่เข้าใจความรู้สึกของริโนกิส ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจเปลี่ยนช่อง ที่จริงฉันก็ไม่จำเป็นต้องดูรายการที่ดูไปแล้วสามรอบหรอก ถ้าแค่จะเช็ค ดูรอบเกียวก็พอแล้ว

 

 

――「ทางนี้ ผู้เข้าแข่งขันที่กระตือรือร้นกำลังมาถึงงานแข่งขันศิลปะการต่อสู้ระดับอาณาจักรของเราแล้วค่ะ！」

 

 

โอ้ คิคิเนียล่ะ

 

พอเปลี่ยนช่อง ใบหน้าและฉากหลังที่คุ้นเคยก็ปรากฎขึ้น

นี่คือท่าเรือเหาะของเมืองหลวง และที่อยู่ตรงกลางก็คือ คิคิเนีย・อาม่อนแห่งสถานีกึ่งออกอากาศของสถาบัน เธอยังคงมีรอยยิ้มที่สดใสและแข็งแกร่ง

 

เข้าใจล่ะ ใช้ได้ดีทีเดียว

เธอเป็นผู้สัมภาษณ์ประเภทที่แตกต่างจากฉัน เรเลียเรด และฮิลเดโทร่าอย่างสิ้นเชิง เป็นคนที่กระตือรือร้นมาก เธอไม่ฉลาดมากนัก แต่ความเป็นเด็กของเธอก็ไม่เลวเลย ที่จริงแล้วก็ดูเหมาะกับเธอดี

 

“อะ ชนเผ่าพยัคฆ์คลั่ง”

 

มนุษย์สัตว์พยัคฆ์สองตนกำลังเดินอยู่ที่เบื้องหลังของคิคิเนีย ――เป็นเผ่าพยัคฆ์คลั่งล่ะ น่าจะเป็นนักรบทั้งคู่ พวกนั้นดูแข็งแกร่ง เป็นไทป์ที่แสวงหาผู้แข็งแกร่งที่มีอยู่มากมาย หรือก็คือ มีผู้คนมากมายที่เล็งเป้าไปยังจุดสูงสุดโดยธรรมชาติ

 

ทว่ายังไงก็ตาม――

 

“ดูแข็งแกร่งมากเลยนะคะ น่าจะแข็งแกร่งยิ่งกว่าแกนดอล์ฟ”

 

หืม?

 

“นั่นเหรอ? ดูแข็งแกร่ง? ดูอ่อนแอมากเลยน่ะ แค่สะบัดนิ้วใส่หน้าฝากทีเดียวก็ทำให้ร้องไห้ได้แล้วไม่ใช่รึไง?”

 

พูดอย่างตรงไปตรงมาคือ พวกนั้นการศึกษายังไม่เพียงพอ

ร่างกายของมนุษย์สัตว์ที่ได้รับพรนั้นแข็งแกร่ง แต่ก็ไม่มีพลังอะไรที่มากไปกว่านี้อีกแล้ว คนที่ไม่มีประสบการณ์จะเข้าใจผิดเกี่ยวกับความแข็งแกร่งทางกายภาพของพวกนั้น ฝึกฝนตัวเองฝึกฝนตัวเอง ฝึกให้มากขึ้น ยังยัง แค่นั้นยังไม่เพียงพอหรอกน่ะ โอกาสในการเติบโตกำลังสูญเปล่า

 

“…….ที่ทำได้มีแค่คุณหนูเท่านั้นแหละคะ”

 

“จริงเหรอ? ฉันคิดว่าริโนกิสตอนนี้ก็ทำได้น่ะ?”

 

นั่นไม่จริงหรอกค่ะ เธอถอนหายใจ แต่……ฉันค่อนข้างจริงจังเลยนะ

 

เธอไม่เชื่อฉันในฐานะอาจารย์หรือความสามารถของตัวเองเลย

โดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่เข้าใจความสามารถของฉัน โดยเฉพาะ การแสดง ความเคารพ ในฐานะอาจารย์

 

 

――「อาโน๊！ ไม่ทราบว่าพวกคุณเป็นผู้เข้าแข่งขันงานแข่งขันศิลปะการต่อสู้ระดับอาณาจักรหรือเปล่าคะ！？ ขอสัมภาษณ์สักครู่ได้ไหมคะ！？」

 

 

อะ คิคิเนียบุกโจมตีเผ่าพยัคฆ์คลั่ง

คู่ต่อสู้ไม่เพียงแต่เป็นชายร่างใหญ่มากจนต้องเงยหน้าขึ้นมองเท่านั้น แต่ยังมีถึงสองตนที่มีหน้าเป็นเสืออีกด้วย เด็กคนนั้นไม่มีความกลัวเลย

 

 

――「อะไร เด็ก มีธุระอะไรกับพวกข้า？」

 

 

――「โอ๊ย ดูนั่นสิพี่ชาย นั่นกล้องที่เคยได้ยินไม่ใช่เรอะ？」

 

 

――「โอ้？ จริงด้วย แน่ใจเลยเจ้าน้องชาย โอ๊ย จะใช้ไอ้นั่นถ่ายพวกข้างั้นเรอะ？สะท้อนพวกข้า」

 

 

――「อะ เอ๊ะ รอก่อนค่ะ」

 

 

――「ไม่รู้ว่าหลักการคืออะไร แต่ทุกคน ฟังให้ดี！ พวกข้าจะเป็นผู้ชนะงานแข่งศิลปะการต่อสู้ในปีนี้！」

 

 

――「เจ้าริโนะในข่าวลือ！ถ้ากลัวก็จงหดหัวไปซะ！ ฟังนะ ชื่อของพวกข้าคือ――！」

 

 

โอ้ยๆๆ ใกล้เกินไปแล้ว

สิ่งที่มองเห็นได้มีเพียงจมูกสีดำชื้น และภาพที่เป็นฝ้าเนื่องจากลมหายใจ

 

อุมุ ถ่ายทำภาพสะท้อนแสนอร่อยออกได้เหมือนกันน๊า สถานีกึ่งออกอากาศ นี่จะสามารถนำไปออกอากาศได้อย่างแน่นอน

 

“สงบสุขจังน๊า”

 

“นั่นสินะคะ”

 

พวกนั้นดูเหมือนว่าจะชื่ออะไรสักอย่าง แต่เนื้อหาที่ฉันเห็นก็มีแต่ภาพตลก ๆ

ม๊า ก่อนอื่น  ผู้เข้าแข่งขันงานแข่งขันศิลปะการต่อสู้ระดับอาณาจักรดูเหมือนกำลังมารวมตัวกันทีละคนสองคน

 

ซ้า

ดูเหมือนเรเลียเรดใกล้จะมาแล้ว คืนนี้ฉันก็ต้องทำการบ้านบ้า ๆ นั่นอีกสินะ

 

 

 

ภาคการศึกษาที่สามเต็มไปด้วยรายการเกี่ยวกับนักผจญภัยริโนะ และงานแข่งขันศิลปะการต่อสู้ระดับอาณาจักร ซึ่งยังคงเหลือเวลาอีกประมาณหนึ่งปี

 

สถาบันการศึกษาและเมืองหลวงต่างตื่นเต้นกันมากจนฉันสงสัยว่าต่อจากนี้ไปจะวุ่นวายขนาดนี้ไปจนถึงวันแข่งเลยหรือเปล่า จะไม่ไปหมดแรงเอาในวันนั้นสินะ

 

สำหรับนักผจญภัยและนักศิลปะการต่อสู้ที่ทยอยกันมาเรื่อย ๆ ดูเหมือนว่าจะมีชื่อที่มีชื่อเสียงอยู่บ้าง สถานีกึ่งออกอากาศยังคงไปเยี่ยมเยือนท่าเรืออยู่บ่อยครั้งเพื่อสัมภาษณ์ผู้ที่มีแนวโน้มว่าจะเข้าร่วมการแข่งขัน และบันทึก「ภาพสะท้อนที่ใช้งานได้」อย่างต่อเนื่อง

เรื่องนี้กลายเป็นประเด็นร้อนและยังคงถูกพูดถึงทุกวัน

 

โจเซคอตต์ที่ฉันพบโดยบังเอิญบอกมาว่า「ที่จริง เธออยากถ่ายภาพสะท้อนของผู้ที่จะเข้าร่วมจากในสถาบันการศึกษา」

แต่ยังไงก็ตาม สถานีออกอากาศของเมืองหลวงบอกพวกเธอว่าใช้งานไม่ได้ เพราะเป็นแค่หัวข้อเฉพาะทางที่นิยมในวงแคบเท่านั้น

 

ม๊า ฉันคิดว่าเมื่อสถานการณ์ชัดเจนขึ้นมากกว่านี้ เดี๋ยวก็คงจะมีโอกาสได้ถ่ายเอง ตอนนี้ทุกอย่างยังวุ่นวายอยู่

 

“ฉัน คิดว่านี่เป็นเรื่องปกติสำหรับดินแดนลิสตัน”

 

เมืองหลวง ซิลเวอร์ และสถานีกึ่งออกอากาศ

มีรายการที่เกี่ยวกับนักผจญภัยและงานแข่งขันศิลปะการต่อสู้ของอาณาจักรมากขึ้นเรื่อย ๆ

 

ในขณะเดียวกัน รายการในอาณาเขตของลิสตันก็ยังไม่มีการเปลี่ยนแปลงมากนัก

ดูเหมือนว่าจะได้รับความนิยมจากผู้ชมสูงวัยที่ชื่นชอบชนบท เนื่องจากโดยทั่วไปแล้วเนื้อหาจะไม่ค่อยเร้าใจและมีเพียงภาพสะท้อนแบบผ่อนคลายมากมาย

 

ตอนนี้ยิ่งดูเหมือนจะผ่อนคลายมากขึ้น เมื่อช่องต่าง ๆ รอบข้างต่างวุ่นวายไปหมด 「วิ่งไล่จับ」ตอนริโนะหลังจากได้ออกอากาศซ้ำไปแล้วยี่สิบรอบ ก็ดูเหมือนจะไม่ได้ออกอากาศอีกต่อไปตามที่คาดไว้

 

“ฉันก็ไม่ได้รังเกียจหรอกนะ แต่ดูเหมือนว่าจะสูญเสียความนิยมไปแล้วสิ……”

 

คงไม่ไหวถ้าไม่มีสิ่งใหม่ ๆ

โปรเจ็กต์ใหม่หรืออะไรสักอย่าง

 

แต่สำหรับตอนนี้ แม้ว่าเราจะทำอะไรใหม่ ๆ ในเวลานี้ ฉันคิดว่าก็คงเป็นเรื่องยากที่จะดึงดูดความสนใจได้

 

……ตอนนี้ฉันมีเวลาว่างนิดหน่อยหลังจากที่จัดการปัญหาหนึ่งพันล้านจบไปแล้ว ฉันก็เลยกำลังลองคิดอะไรบางอย่างดู

 

 

 

ขณะที่กำลังคิดเรื่องต่าง ๆ อยู่นั้น แต่หลังจากสอบผ่าน และเข้าสู่ชั้นประถมศึกษาปีที่สามแล้ว ฉันก็ยังไม่ได้ข้อสรุปใด ๆ เลย

 

และ ขณะที่ฤดูใบไม้ผลิกำลังจะเริ่มต้นขึ้น ฉันก็ได้พบกับสิ่งที่ไม่คาดคิด