26 วันซ้อมละคร『หญิงสาวในห้วงรัก』

 

“คุณหนู”

 

“อะไรเหรอ?”

 

“มาฆ่ายัยเด็กนั่นกันเถอะค่ะ”

 

หยุดเลยนะ”

 

สี่วันผ่านไปนับตั้งแต่การซ้อมของคณะละครไอซ์โรสเริ่มขึ้น และริโนกิสก็เริ่มพูดอะไรที่เลือดเดือดขึ้นตาม

 

“เช่นนั้นอย่างน้อยก็ให้ดิฉันช่วย――”

 

“นี่เป็นงานของฉัน”

 

วิ่งจากผนังด้านหนึ่งไปยังผนังอีกด้านหนึ่งด้วยไม้ถูพื้นแห้ง ๆ

กลับไปกลับมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

 

เช็ดทำความสะอาดสัปดาห์ละครั้ง

เช็ดฝุ่นออกด้วยไม้ถูพื้นแห้งหนึ่งครั้งในตอนก่อนเริ่ม และหลังจบการซ้อมตอนเช้า

 

“……เอาล่ะ”

 

และนั่นคืองานของฉันในฐานะผู้มาใหม่

พูดให้ถูกคือ ทุกอย่างเริ่มต้นเมื่อชาโรเป็นคนพูด แต่สุดท้ายแล้วก็เป็นฉันที่อาสาทำเอง

 

――ช่างชวนให้คิดถึง

 

การชำระล้างสนามฝึกซ้อมให้บริสุทธิ์เป็นการแสดงความเคารพต่อทุกสิ่งที่เกี่ยวข้องกับศิลปะการต่อสู้

ใครเป็นคนพูดกันนะ

 

ฉันไม่มีความทรงจำ ดังนั้นฉันจึงจำไม่ได้ แต่ฉันมีความรู้สึกว่าอาจจะเป็นการเตือนสติฉันที่ภูมิใจในความแข็งแกร่งของตนเอง

 

ศิลปะการต่อสู้คือการเผชิญหน้ากับตัวเอง และขัดเกลา

ยังไงก็ตาม ศิลปะการต่อสู้คือพลังที่ปลดปล่อยออกมาภายนอก

 

แสดงความขอบคุณและความเคารพต่อสนามฝึกซ้อม ต่อเพื่อนร่วมรุ่นและสหายที่แข่งขันกัน ต่อสภาพแวดล้อมที่เผชิญหน้า ต่อผู้ที่กลายเป็นเลือดเนื้อ

หากปราสจากสิ่งนั้น ก็จะเป็นเพียงการใช้ความรุนแรง ไม่ใช่ศิลปะการต่อสู้

 

ยกเว้นวันแรก สำหรับเช้านี่ก็เป็นครั้งที่สามแล้ว

ยิ่งฉันทำ ฉันยิ่งรู้สึกเหมือนกำลังจำอะไรบางอย่างจากอดีตได้

 

――เหตุผลแค่นั้นจริงเหรอ หรือว่าแค่เกลียดการต้องใช้ร่างกายกับเรื่องง่าย ๆ เท่านั้นเอง

 

ฉันไม่ได้รู้สึกแย่กับงานนี้

 

 

 

ฉันไล่ริโนกิสที่แสดงความต้องการฆ่าออกมาอย่างชัดเจนออกไป และทำความสะอาดจนเสร็จ แล้วเก็บเครื่องมือเข้าที่ เธอไปทำอาหารกลางวันและกลับมาในตอนเที่ยงตั้งแต่เมื่อวาน เพราะเธอเอาแต่เสียงดังตอนอยู่ที่นี่

 

” ―― อรุณสวัสดิ์”

 

ในขณะเดียวกัน สมาชิกคณะละครก็ทยอยมาถึง

 

คนแรกที่มาถึงคือประธานจูเลียน เขามาก่อนใครเสมอ

ตอนแรก ฉันคิดว่าเขาจะเป็นห่วงฉันที่ได้รับมอบหมายให้ทำงานบ้านเหมือนเด็กใหม่ แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นแบบนี้เสมอ

 

จากนั้นแล้วนักแสดงคนอื่น ๆ ก็เข้ามา ――รวมทั้งเธอด้วย

 

สาวผมบลอนด์แดง ชาโร・ไวท์ ที่เข้ามาชิงโจมตีฉันในวันแรก

 

จากนั้นลูซิด้า หรือที่รู้จักกันในชื่อไอซ์โรสซึ่งเป็นน้องสาวฝาแฝดของประธาน และนักแสดงหญิงดาวเด่นก็มาถึงตรงเวลา

 

“ถ้าอย่างนั้นเรามาเริ่มการฝึกของวันนี้กันเลย อย่างแรก การฝึกความยืดหยุ่น”

 

จูเลียนออกคำสั่ง เมื่อทุกคนมารวมกันครบ

บางคนยืดเส้นยืดสายร่างกายคนเดียว บางคนกายบริหารเป็นคู่ บางคนก็ทำจนเสร็จไปแล้ว แต่――

 

“ให้หนูช่วยไหมคะ?”

 

“มะ ไม่จำเป็น”

 

ชาโรนั่งบนพื้น กางขาและเอนโน้มตัวไปข้างหน้า แต่ร่างกายของเธอดูแข็งเล็กน้อย

 

“ยังไงก็เถอะ ทำไม หล่อนถึง ทำแบบนั้น ได้กัน”

 

ชาโรที่ฝืนเหยียดร่างกายในระดับที่แทบหายใจไม่ออกอยู่ข้าง ๆ มองมาที่ฉันซึ่งกำลังยืนบนขาข้างหนึ่ง และยกขาอีกข้างในแนวตั้ง โดยขาที่ยกขึ้นมานั้นแนบใบหน้า

 

ถ้าถามฉันว่าทำไม ก็เพราะความยืดหยุ่นเป็นส่วนที่ขาดไม่ได้ในศิลปะการต่อสู้

หากร่างกายแข็งก็ยากที่จะเคลื่อนไหว นอกจากนี้ยังมีความเสี่ยงที่เส้นเอ็นจะขาดเนื่องจากการเคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน และะขอบเขตการเคลื่อนไหวจะแคบลง ร่างกายอ่อนนุ่มคือของชั้นหนึ่ง

 

ในวัยเด็ก เดิมทีร่างกายของเนียก็ค่อนข้างอ่อนนุ่มอยู่แล้ว

ดังนั้นจึงใช้เวลาไม่นานสำหรับฉันที่จะทำแบบนี้ได้

 

หลังยกขาอีกข้างขึ้นเพื่อยืดเส้นเอ็นให้สม่ำเสมอ จากนั้นตอนนี้ก็ยืนโดยให้เท้าชิดกัน และโน้มก้มลำตัวไปข้างหน้า เพื่อให้หน้าแตะเข่า

 

ชาโรมองมาที่ฉันด้วยสีหน้าไม่พอใจ

 

“ให้หนูช่วยผลักไหมคะ? โอร่า ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ”

 

“เดี๋ยว หยุดนะ อย่ามาแตะน๊าาาาาาาา！”

 

“อะ ตรงนี้แข็งนะคะ แข็งจังน๊า”

 

“เจ็บๆๆๆๆๆ！”

 

 

 

“เอาละ มาเริ่มซ้อมกันเลย！”

 

หลังจากที่ช่วยยืดหยุ่นร่างกาย และถือโอกาสแกล้งเล็ก ๆ ให้ชาโรรู้สึกเจ็บสักหน่อยเสร็จ ฉันก็อยากจะกลับมาฝึกท่วงท่าต่อไปเหมือนเดิม แต่……ม๊า ตอนนี้ฉันไม่มีเวลาทำอย่างนั้น เอาไว้ฉันจะทำหลังจากกลับถึงโรงแรม

 

ฉันกับชาโร แยกออกมาห่างเล็กน้อยกันสองคน กางสคริปต์ และซ้อมบทพูดสลับกัน

 

――เพราะพวกเราได้รับบทบาทเป็นตัวเอกหญิงและบทบาทลูกใน『หญิงสาวในห้วงรัก』ในครั้งนี้

 

หลังจากซ้อมบทพูดผ่านไปหนึ่งรอบ ฉันก็พูดขึ้นมา

 

“วันนี้จะไม่พูดหน่อยเหรอคะ?”

 

“ห๋า?”

 

“ทำไมฉันต้องดูแลยัยเด็กมือสมัครเล่นนี่ด้วย”

 

ตั้งแต่วันแรกจนถึงเมื่อวาน เธอจะพูดใส่ก่อนซ้อมเสมอ

 

“……ยัยเด็กนี่ไม่น่ารักเอาซะเลย”

 

ก็ไม่น่ารักพอกันนั่นแหละ ชาโรเองในตอนนี้ก็ไม่น่ารักเลยสักนิด เหนืออื่นใดเลย ฉันไม่ใช่「เด็ก」แล้ว

 

――แต่ ฉันจะมีเวลาว่างสักหน่อยไหมน๊า

 

เมื่อรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยของชาโร ฉันก็นึกถึงเรื่องที่ลูซิด้าบอกฉันในคืนนั้น

 

 

 

ชาดำที่มีกลิ่นหอมของดอกไม้ และเค้กปอนด์ตกแต่งด้วยผลไม้แห้งตั้งเรียงรายบนโต๊ะ แต่ไม่มีใครแตะต้อง

 

เป็นเพราะลูซิดากำลังพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

 

“ที่ฉันกำลังจะพูดอาจทำให้เธอขึ่นเคียงใจ แต่……จริง ๆ แล้ว ฉันเรียกหาเธอ เพราะต้องการใช้ประโยชน์จากความนิยมและความกล้าของเธอน่ะ”

 

โห๊ ใช้ประโยชน์สินะ

 

“พูดตรงดีนะคะ”

 

“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะคุยด้วยถ้าเป็น『แค่เด็ก』ละก็นะ แต่กับเธอ ฉันคิดว่าพูดให้ชัดไปเลยจะเป็นผลดีกว่า และดูเหมือนจะได้ผลตามที่คิดไว้ด้วย

 

อีกทั้งเธอดูเหมือนจะฉลาดและเข้าใจอะไร ๆ ดีพอ

เริ่มแรกที่ทำให้ฉันเกิดความสนใจคือ ตอนที่ได้เห็นเธอตอบโต้อย่างมั่นใจในเมจิกวิชั่น ทั้งยังได้ยินความประทับใจในตัวเธอจากโอบาซามะอีก

 

เด็กคนนั้นมีความกล้าเป็นอย่างมากจนคิดไม่ถึงว่าจะยังเด็กอยู่ อีกทั้งยังใจเย็นมาก และสามารถจดจำกับเข้าใจสิ่งต่าง ๆ ได้อย่างรวดเร็วอีกด้วย

 

ที่โต๊ะอาหารมื้อนี้ ฉันก็ประทับใจเหมือนกัน”

 

ไม่อยากเชื่อเลยว่าฉันยังเด็กอยู่ งั้นเหรอ

นั่นเป็นเรื่องจริง ดังนั้นโปรดอย่ากังวลกับเรื่องนั้น ฉันไม่สามารถทำตัวเหมือนเด็กได้จริง ๆ

 

“――สำหรับละครเรื่องต่อไป『หญิงสาวในห้วงรัก』ฉันวางแผนที่จะใช้นักแสดงรุ่นใหม่ที่สักวันหนึ่งเธอคนนั้นจะกลายเป็นนักแสดงดาวเด่นให้กับคณะละครในที่สุด”

 

 

นักแสดงหน้าใหม่ในบทตัวเอก

พูดถึงบทตัวเอกแล้ว ตามปกติก็ต้องนึกถึง「บทบาทของแม่ม่ายที่ละทิ้งลูก」

 

“ไม่ใช่ลูซิด้าซังเหรอคะ?”

 

“ใช่แล้ว นักแสดงนำในครั้งนี้เป็นเด็กใหม่ที่ยังไม่เป็นที่รู้จักน่ะ พูดอีกอย่างก็คือ เธอคนนั้นจะได้เปิดตัวอย่างเป็นทางการในละครที่กำลังจะมาถึง จนถึงตอนนี้เธอคนนั้นเคยรับบทเล็ก ๆ มาก่อน แต่นี่เป็นบทนำเรื่องแรกของเธอคนนั้นเลยล่ะ”

 

…..เข้าใจแล้ว เป็นการฝึกสอนรุ่นต่อไปสินะ

 

สำหรับบทบาทฝั่งชายนั่น เพราะพวกเขามีสองเจ้าชายน้ำแข็งที่อยู่ตรงหน้าฉันก็พอแล้ว ที่ต้องการคือนักแสดงนำหญิงดาวเด่นคนใหม่สินะ ลูซิดาเป็นสาวสวยที่แต่งเป็นผู้ชาย ดังนั้นในอีกด้านหนึ่ง จึงต้องมีนักแสดงหญิงที่เชี่ยวชาญในบทบาทผู้หญิง

 

“เธอคนนั้นมีความสามารถ และความกล้าที่ดี แน่นอนฉันคิดว่าบุคลิกแบบนั้นสามารถเป็นนักแสดงหญิงดาวเด่นได้แน่ ๆ

 

เหนือสิ่งอื่นใด การได้รับบทตัวเอก เป็นเป้าหมายที่เธอคนนั้นตั้งเป้าไว้เสมอ

เป็นธรรมดาที่ความรู้สึกจะเต็มเปี่ยม

 

――ปัญหาคือเธอคนนั้นมีความทะเยอทะยานมากเกินไป”

 

อ้า ไม่ใช่ว่าจะไม่เข้าใจ

 

“มีจิตวิญญาณที่สุดยอดมากเลยนะคะ”

 

“ตามนั้นเลย เธอคนนั้นมีความทะเยอทะยานมากเกินไป จนหลายครั้งทำให้มองไม่เห็นสิ่งรอบข้าง”

 

เป็นเรื่องที่ง่ายมากที่จะเข้าใจ การให้ความสำคัญกับโอกาสที่มาอยู่ตรงหน้ามากเกิน เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นบ่อย ๆ

 

“ม๊า ถ้าฝึกไปเรื่อย ๆ ก็คงค่อย ๆ เยือกเย็นได้ทีละน้อย ฉันคิดว่าจะสามารถสบายใจได้ในท้ายที่สุด

 

――ยังไงก็ตาม บทบาทที่ทำให้ต้องเผชิญหน้ากับเธอคนนั้นบ่อย ๆ……ก์คือ『บทบาทลูก』ไงล่ะ พูดตรง ๆ เลย พวกเราไม่เคยมีเด็กมาก่อน ถ้าได้เจอเธอคนนั้นในตอนนี้ เด็กส่วนใหญ่มีแต่เข้าไปทะเลาะวิวาทหรือโดนบดขยี้เท่านั้น”

 

โห๊

 

“เพราะแบบนั้นเลยพยายามที่จะหาคนจากภายนอกสินะคะ”

 

“ใช่แล้ว และพอคิดแบบนั้น ฉันก็นึกถึงเธอขึ้นมา ถ้าหากว่าเธอสามารถรักษาความเยือกเย็นแบบที่เห็นในเมจิกวิชั่นไว้ได้เสมอ ก็อาจเผชิญหน้ากับเธอคนนั้นได้โดยไม่มีปัญหา

 

ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังเป็นที่นิยมมากพอที่จะช่วยเป็นบันไดให้กับเธอคนนั้นได้――ความนิยมเของเธอเพิ่มขึ้นอย่างมากแม้กระทั่งในเมืองหลวงเลยน่ะ”

 

โฮ ความนิยมของฉันในเมืองหลวงกำลังเพิ่มขึ้น

 

ยังมีกฎข้อจำกัดอะไรที่บังคับใช้กับฉันอยู่ที่ไหนสักแห่งอยู่งั้นเหรอ เพราะแม้แต่ในดินแดนลิสตัน ฉันก็ไม่ได้ยินว่าตัวเองมีชื่อเสียงโด่งดังมากนัก หรือว่าเป็นเฉพาะในเมืองหลวงกันนะ

 

ม๊า แบบนี้พยายามเพื่อการแสดงจะคุ้มค่าไหมนะ

 

“พูดอีกอย่างก็คือ ให้รับบทคู่แข่งของนักแสดงนำหญิงที่ความทะเยอทะยานไร้ผลสินะคะ และยังต้องการใช้ความนิยมของหนูเพื่อยกระดับชื่อเสียงของนักแสดงนำที่ไม่มีใครรู้จักด้วย”

 

“อืม แล้วคิดว่ายังไง?”

 

ลูซิด้าวางมือบนโต๊ะแล้วยิ้ม……ไม่สิ เธอกำลังแสดงว่ายิ้ม แต่ไม่ได้ยิ้มจริง เป็นคนขี้เล่นเล็กน้อย แต่แสดงสีหน้าจริงจัง

 

“――เธอจะช่วยเป็นพลังให้หน่อยได้ไหม ให้กับแผนการของผู้ใหญ่สกปรกที่ต้องการใช้เธอ?”

 

…………

 

“แล้วจะเกิดอะไรขึ้นถ้าหนูทำตามใจตัวเอง?”

 

และในที่สุดฉันก็ได้จิบชาดำกลิ่นดอกไม้ที่ติดอยู่ในใจฉันมานาน โอ้ กลิ่นหอมโชยจากจมูกและกระจายไปทั่วร่างกาย……นี่น่าทึ่งมาก ต้องเป็นใบชาราคาแพงแน่ ๆ

 

“――หนูถูกเรียกให้มาเป็นนักแสดงในคณะละครไอซ์โรสเท่านั้น ไม่ว่าสถานการณ์ โอกาส หรือแผนการใดจะเกิดขึ้น หนูก็จะแค่ทำงานของหนูไป

 

หนูไม่รู้ว่าจะทำยังไงถ้าคุณต้องการมากกว่างาน แต่โปรดอย่าลังเลที่จะใช้ประโยชน์มากเท่าที่คุณต้องการ ภายใต้ขอบเขตงานของคุณ รวมทั้งหนูจะยอมรับคำขอนั้นของคุณด้วยค่ะ”

 

――และถ้างานของฉันประสบความสำเร็จ ความนิยมและชื่อเสียงของฉันก็จะเพิ่มมากขึ้น และมีความเป็นไปได้ที่ฉันจะได้งานอื่นในฐานะนักแสดงในอนาคต

 

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อครั้งนี้งานไม่ได้อยู่ในดินแดนลิสตันตามปกติ แต่อยู่ในเมืองหลวง

นอกจากนี้ยังเป็นโอกาสที่ดีในการเพิ่มความนิยมและการยกระดับชื่อเสียงที่นี่

 

ถ้าลองคิดดูแล้ว ฉันก็ใช้ประโยชน์จากพวกเขาเหมือนกัน

ฉันจะใช้ประโยชน์จากคำขอของพวกเขา

 

――ม๊า ฉันจะจดจำเนื้อหาของการพูดคุยไว้

 

 

 

พูดสั้น ๆ คือ ให้เกาะติดนักแสดงนำหญิงที่ชื่อ ชาโร・ไวท์ เอาไว้นั้นเอง

นั่นคือเรื่องราวทั้งหมด