54 หลังจากหนึ่งสัปดาห์ของชีวิตในสถาบัน

 

“――ค่อนข้างนานเลยนะ สถานการณ์โชว์ตัวแบบนี้”

 

“――ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ นี่เป็นเป็นการประชาสัมพันธ์ไปในตัวด้วยไง”

 

เด็กที่ทักทาย

เด็กที่เฝ้ามองจากระยะไกล

เด็กที่เฝ้าดูอยู่เสมอจากระยะที่เงียบสงบไม่ใกล้ไม่ไกล

 

ฉันก็รู้สึกว่านี่เป็น「สถานการณ์โชว์ตัวที่ยาวนาน」แบบที่เรเลียเรดพูดเหมือนกัน และเป็นอะไรที่ดูสุดยอดมาก เป็นอะไรที่สุดยอด เพราะเด็ก ๆ จากต่างห้องเรียน ต่างระดับชั้นต่างแหมาดูพวกเรา แต่ฉันก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่ามีอะไรให้ดูมากมายขนาดนั้น

 

ถ้าสนใจล่ะก็เข้ามาทักทายกันก็ได้

ยังไงก็ตาม มีเด็กไม่มากนักที่จะไปไกลถึงขั้นนั้น

 

ม๊า ฉันก็อยากจะเชื่อว่านี่เป็นส่วนหนึ่งของกิจกรรมประชาสัมพันธ์

 

สำหรับเด็ก ๆ ที่เคยเห็นฉัน เรเลียเรด และ ฮิลเดโทร่าผ่านเมจิกวิชั่นของหอพัก การที่ได้มาเห็นตัวเป็น ๆ แบบนี้คงทำให้รู้สึกแปลกประหลาดไม่น้อย

 

เริ่มตั้งแต่ก่อนพิธีเปิดภาคการศึกษา แม้จะผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ของชีวิตในสถาบัน สถานการณ์ปัจจุบันคือพวกเราถูกเด็กที่อยู่รอบ ๆ สังเกตด้วยการเว้นระยะห่างที่ให้ความรู้สึกห่างเหิน เหมือนกับเป็นของโชว์ หรือเป็นส่วนเกิน

 

ตอนแรกฉันคิดว่าผู้คนรอบข้างจะเริ่มชินในไม่ช้า

น่าแปลกที่ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้น

 

 

 

ในปีนี้ว่ากันว่ามีนักเรียนใหม่ประมาณร้อยคนในระดับชั้นประถม

 

โดยไม่มีข้อยกเว้น เด็กอายุหกขวบจากทั่วอาณาจักรอาร์ตัวร์จะมารวมตัวกันและใช้เวลาหกปีร่วมกันที่นี่

 

นักเรียนถูกแบ่งประมาณยี่สิบห้าคนต่อห้อง คาบเรียน และกิจกรรมต่าง ๆ ที่จัดขึ้นโดยสถาบันก็จะยึดตามห้องเรียน

 

นับจากชั้นประถมศึกษาปีที่หนึ่ง ปีที่สอง ปีที่สาม และชั้นสูงสุดคือชั้นประถมศึกษาปีที่หก

พูดอีกอย่างก็คือ เรเลียเรดกับฉันเป็นนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่หนึ่ง มีสี่ห้องเรียน นอกจากนี้โชคดีหรือโชคร้ายที่ฉันได้อยู่ห้องเรียนเดียวกับเรเลียเรด

ยังไงก็ตาม พี่นีล กับ ฮิลเดโทร่าอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่สาม

 

การได้นั่งที่ด้านหลังสุดริมหน้าต่างเคียงข้างกับเรเลียเรด ในขณะที่กลายเป็นเหมือนของโชว์ ส่งผลทำให้ยังยากที่จะคุ้นเคยกับชีวิตในสถาบัน

 

นอกจากนี้ เราไม่สามารถพาสาวใช้เข้ามาในห้องเรียนด้วยได้ซึ่งนับว่าเป็นเรื่องธรรมดา

เป็นเพราะคนใช้ได้รับอนุญาตเพียงให้ดูแลเรื่องชีวิตประจำวันเท่านั้น

 

“ได้ยินอะไรจากฮิลเด้ซามะบ้างหรือเปล่า?ไ

 

อย่างที่คาดไว้ เรเลียเรดดูเหมือนจะกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้นเหมือนกัน

 

“ไม่ ไม่มีอะไรเลย แต่ว่าการที่ไม่ได้ติดต่อมา ฉันเดาว่าน่าจะยังอยู่ในขั้นตอนสรุปแผนการอยู่ล่ะนะ”

 

ถ้าถูกปฎิเสธ เราคงมีการประชุมอีกครั้งไปแล้ว ……ฉันไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเธอมาเข้าเรียนหรือเปล่า แต่เดาได้ว่าน่าจะไม่ได้พักผ่อนแน่ ๆ

 

เป็นเวลาสี่วันแล้ว นับตั้งแต่ที่ฮิลเดโทร่ากระโดดออกไปจากการประชุมแผนการส่งเสริมเมจิกวิชั่นครั้งแรก

ฉันไม่รู้เลยว่ามีความคืบหน้าไปขนาดไหนแล้ว แต่――ม๊า ฉันมีความรู้สึกว่าไม่มีประโยชน์ที่จะต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้

 

“ฉันจะเริ่มกลับไปถ่ายทำรายการในเร็ว ๆ นี้แล้วน่ะ”

 

เมื่อวาน ฉันได้รับจดหมายจากพ่อแม่

เนื่องจากภาพสะท้อน「การเยี่ยมชมธุรกิจ」ที่ถ่ายทำเอาไว้ล่วงหน้ากำลังจะหมดลงแล้ว ฉันจึงต้องกลับไปถ่ายทำต่อ

 

เมื่อลองคิดดูแล้ว จากช่วงเวลาก่อนพิธีเปิดภาคการศึกษาจนถึงเมื่อวาน นี่เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ที่ฉันปรากฎตัวบนเมจิกวิชั่นที่ไม่มีการถ่ายทำต่อเนื่องหลายวันขนาดนี้

 

“อะ ทางฉันเองก็จะเริ่มในไม่ช้าเหมือนกัน”

 

ดูเหมือนทางดินแดนซิลเวอร์เองก็รู้สึกว่าใกล้ถึงเวลาแล้วเหมือนกัน

 

“ดูเหมือนเราสองคนคงจะยุ่งกันแล้วล่ะ”

 

ชีวิตในสถาบันพึ่งเริ่มต้น และยังมีอีกหลายอย่างที่ฉันไม่คุ้นเคย

รวมถึงสถานการณ์โชว์ตัวแบบนี้

 

ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าการถ่ายทำเริ่มขึ้น ――ฉันสงสัยว่าตัวเองจะไม่สามารถหาเวลาฝึกได้อีก ช่วงนี้ฉันสามาใช้ชีวิตฝึกฝนได้ค่อนข้างสมบูรณ์แบบ แม้แต่ริโนกิสยังร้องไห้ด้วยความยินดีทุกวัน

 

“อะ ใช่แล้ว เนีย ช่วยมาร่วมรายการบ้านฉันอีกครั้งที”

 

“หืม?”

 

“โฮร่า จำครั้งก่อนที่พวกเราถ่ายช่วงลองเครื่องแบบด้วยกันก่อนเข้าเรียนได้ใช่ไหม? ดูเหมือนว่าจะได้รับความนิยมในดินแดนของฉันมากทีเดียว ฉันอยากให้เธอมาออกด้วยกันอีกครั้งจริง ๆ น่ะ”

 

อ้า นั่นสินะ ที่ถ่ายพวกเรากับพี่ชาย

 

ดูเหมือนว่าฉันจะมีชื่อเสียงที่ดีในดินแดนซิลเวอร์สินะ แต่ว่าฉันไม่เคยได้ยินเรื่องชื่อเสียงในดินแดนลิสตันมาก่อนเลย……ม๊า ฉันคิดว่าก็คงไม่เลวร้ายนักหรอก

 

“ขอโทษด้วย แต่ฉันไม่สามารถตัดสินใจได้ด้วยตัวเอง ครั้งก่อนเป็นแค่การได้เข้าร่วมอย่างไม่คาดฝันเท่านั้น”

 

“อะไรน่ะ? ปัญหาเงินค่าแสดงเหรอ? หรือกำหนดการ?”

 

“นั่นก็มีส่วนล่ะนะ

เพราะฉันเคลื่อนไหวตามความปรารถนาของพ่อแม่ และต่อความปรารถนาของตระกูลลิสตัน นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันไม่ต้องการพูดหรือทำสิ่งที่ขัดต่อความต้องการของตระกูลลิสตัน”

 

หน้าที่ของฉันคือฟังคำสั่งของตระกูลลิสตัน

 

ฉันจะพูด จะความคิดเห็น จะออกมือ จะออกเท้า และขอเพียงได้รับอนุญาต ฉันก็พร้อมปลดปล่อย「คิ」เช่นกัน

 

เหนือสิ่งอื่นใด ตระกูลลิสตันมีความสำคัญสูงสุด

นั่นจะไม่เปลี่ยนแปลง

 

“หรือก็คือเพราะที่บ้าน?”

 

” ――ตระกูลลิสตันนำเมจิกวิชั่นเข้ามาใช้เพื่อชีวิตของฉัน ฉันไม่เชื่อว่าการลงทุนนั่นจะไม่ได้รับผลตอบแทน ไม่อย่างงั้นก็ไม่มีประโยชน์ที่จะมีชีวิตอยู่ ใช่ไหมล่ะ”

 

“อะ จริงด้วย……ก็เธอป่วยนินะ”

 

ถูกต้อง

ม๊า ถึงตอนนี้จะอยู่ในสภาพดีจนสามารถทุบเสือตัวใหญ่จนตายได้โดยไม่ต้องวอร์มอัพเลยล่ะนะ

 

 

 

วันนี้ก็หมดไปอีกหนึ่งวัน

พวกเด็ก ๆ รวมทั้งตัวฉันเองก็ได้รับการปลดปล่อยเป็นอิสระจากศัตรูน่าสะพรึงกลัวที่เรียกว่า ชั้นเรียน ก่อนกระจัดกระจายไปตามทางของตัวเอง

 

คนที่เข้าคลับก็ตรงไปที่คลับ……นอกนั้นก็ออกไปเที่ยวเล่นที่ไหนสักแห่ง หรือแม้กระทั่งกลับหอพัก

 

การถ่ายทำจะเริ่มขึ้นในเร็ว ๆ นี้

นั่นเป็นเหตุผลที่เวลาจนกว่าจะถึงการถ่ายทำครั้งถัดไป จะเป็นเวลาว่างอันล้ำค่า ที่ไม่ควรปล่อยให้เสียเปล่า

 

ฉันกลับหอพักหญิงพร้อมกับเรเลียเรด และแยกย้ายกันหน้าห้องของตัวเอง

 

และเมื่อฉันกลับถึงห้อง ――

 

” ――ยะ ยะ ยะ ยินดี ต้อนรับ กลับค่ะ ……. ！”

 

ริโนกิสสวมเสื้อผ้าที่เรียบง่ายและเคลื่อนไหวสะดวกแทนที่จะเป็นชุดสาวใช้ เธอเหงื่อไหลโซมหยดนองพื้น ในขณะที่ตั้งท่ากำหมัดแน่น

 

“เสร็จไปกี่ครั้งแล้ว?”

 

“สะ สามสิบสาม ครั้ง ค่ะ”

 

ฟุมุ……สามสิบสามสินะ

 

“เหลืออีกสิบเจ็ดครั้ง ฉันจะคอยดูเอง ดังนั้นรีบทำต่อเลย”

 

“ค่ะ ค่ะ…… ！”

 

ริโนกิสเกร็งกล้ามเนื้อทุกส่วนในร่างกายแน่น รวบรวม「คิ」ที่อ่อนแอให้เป็นหนึ่งเดียว ทำตามแบบที่สอนไว้

 

ที่เธอเหนื่อยเป็นเพราะยังไม่สามารถควมคุม「คิ」ได้อย่างละเอียด เป็นความรู้สึกที่เหมือนถูกบังคับให้โหมยืดกล้ามเนื้อ

 

แม้จะเป็นเรื่องบังเอิญ แม้แต่มือสมัครเล่นบางครั้งพวกเขาก็ปลดปล่อย「คิ」ออกมา――ในช่วงจังหวะที่หายใจออกในตอนที่โจมตีออกไป

ช่วงเวลาที่จิตใจ เทคนิค และร่างกายซ้อนทับกันชั่วขณะ อะไรทำนองนั้นจึงเกิดขึ้น

แต่เนื่องจากพวกเขาทำได้โดยไม่รู้ตัว เลยทำให้รับรู้กันในระดับเพียงแค่ว่า「สามารถโจมตีได้ดีกว่าปกติเป็นบางครั้ง」

 

ริโนกิสยังไม่สามารถใช้「คิ」ของเธอได้อย่างน่าพึ่งพอใจ ดังนั้นเธอจึงต้องฝืนกล้ามเนื้อให้ถึงขีดสุด และอดทนเอาไว้ เพื่อปลุกขึ้นมาให้ได้อย่างแท้จริงไม่ใช่ด้วยความบังเอิญ

 

เมื่ออยู่ในสถานะคงที่แล้ว ก็ให้ผ่อนคลายกล้ามเนื้อทีละน้อย ยังไงก็ตาม คงดีกว่านี้ถ้าเธอสามาถรักษา「คิ」เอาไว้ได้ แต่……ดูท่าหนทางยังอีกยาวไกลล่ะ

 

 

 

 

ปล.ซื้อไอศกรีมวอลล์ 3 อิน 1 (ช็อก/วา/สตอ)มากินแล้วรู้สึกเข้มข้นน้อยลง เมื่อก่อนรสช็อกกินแล้วติดลิ้นจนไม่รับรสอีก2รสที่เหลือเลย แต่ตอนนี้ไม่เป็นแล้ว หรือดื่มกาแฟหนักจนลิ้นเพี้ยนแล้วก็ไม่รู้ ฮา

ช่วงนี้ใครติดไอศกรีมวอลล์มีเมนูแนะนำ แนะนำกันได้ ร้อนจนกลับมาอยากไอติมในรอบปี ฮา